ΑΝΝΑ ΑΔΡΙΑΝΟΥ - Φυλάξου Αν Μ’ Αγαπάς, γράφει η Σοφία Στρέζου
Το νέο μυθιστόρημα της
Άννας Αδριανού, Φυλάξου αν μ’ Αγαπάς, κυκλοφορεί από τον εκδοτικό οίκο ΛΙΒΑΝΗ.
Η συγγραφέας κτίζει την αφηγηματική πλοκή της με φόντο τη γυναικεία ενσυναίσθηση, σωματοποιώντας με απλότητα τις λέξεις στην φανταστική και όχι μόνον παραμυθία της.
Ίσως γιατί, ο κάθε δημιουργός εμπεριέχει σχεδόν πάντα στοιχεία του χαρακτήρα του που αποκρυπτογραφούνται, αποκαλύπτοντας την ψυχική του νηνεμία στις αντάρες της ζωής.
Έτσι, η γραφή γίνεται το
όχημα προς την αυτογνωσία, μέσα από στιγμές και πράξεις που καθόρισαν την
προσωπικότητά του.
Η Άννα Αδριανού σχεδιάζει τη μυθοπλασία χωρίς επιτήδευση, παρουσιάζοντας τη συγγραφική αλήθεια της.
Δίνει έμφαση στους
διαλόγους, στη δράση και στην επιδίωξη των πρωταγωνιστών να φανούν ως κυρίαρχοι
στο ερωτικό πεδίο, άλλοτε εμπρηστικά κι άλλοτε με τη γλώσσα μιας
καθημερινότητας, που αγιάζεται από τις προθέσεις των εμπλεκομένων.
Σ’ έναν κόσμο με θρυμματισμένα «πρέπει», οι ήρωες θα βιώσουν όσα δίστασαν ή απέφυγαν να ζήσουν, ακολουθώντας το προσωπικό πεπρωμένο ως τις όχθες του αυοεξορισμού και της αβύσσου.
Αλλόκοτες συμπτώσεις και
σοκαριστικά γεγονότα συνθέτουν το υλικό για να αναδυθεί η γυναικεία ταυτότητα,
σαν αφουγκράζεται τη ζωή στους χρονικούς και τοπικούς προσδιοριμούς της
εξέλιξής της.
Η συγγραφέας γνωρίζει πολύ καλά την ψυχοσύνθεση των γυναικών, που συμπεριλαμβάνονται στα έργα της.
Τις αγαπά και τις κατανοεί,
λυτρώνοντάς τες από την συναισθηματική μοναξιά που τις περιβάλλει.
Σκιαγραφεί προκλητικές
συμπεριφορές, που όμως δεν συνάδουν πάντα με τον ψυχικό και νοητικό χαρακτήρα,
ξετυλίγοντας τις ζωές τους μπρος στα μάτια των αναγνωστών.
Τις συναντά εκεί που
ακροβατούν ανάμεσα στα «θέλω» και την ελευθερία, που πηγάζει από το ασυμβίβαστο
του χαρακτήρα τους.
Το ψέμα και η αλήθεια
μπερδεύονται, πότε γλυκά - τρυφερά και πότε ύπουλα, δηλητηριάζοντας σχέσεις και
κανονιστικές πεποιθήσεις που δρομολογούν επιθυμίες, σαν δέχονται τους
σκοτεινούς κεραυνούς του έρωτα και της αγάπης.
Η Άννα Αδριανού είναι υποστηρικτική σε όλες τις εκφάνσεις στη ζωή των γυναικών.
Αναδεικνύει τις νίκες αλλά
και τις απογοητεύσεις και τις ήττες, τους πόνους αλλά και τους φόβους,
σπουδάζοντας την ψυχοσύνθεσή τους σαν καταθέτει με τη γραφή τον στοχασμό της.
Με βάση τούτο τον στοχασμό ξετυλίγει περίτεχνα τις ζωές των ηρωίδων της, αποκαλύπτοντας σελίδα τη σελίδα την προσωπικότητά τους, αλλά και την μεταξύ τους σχέση.
Η Λίλα... (Σε όλη της τη ζωή δεν άφηνε τίποτα στην τύχη και ιδιαίτερα τις λεπομέρειες. Ακόμα και στις χειρότερες στιγμές. Έστεκε πάντα όρθια, πιστή στον ρόλο που έπρεπε να παίξει. «Η ζωή είναι μια θεατρική παράσταση», έλεγε συχνά. «Κι εμείς παίζουμε τους ρόλους που διαλέξαμε».)
Η Ράνια... (Είχε επιβιώσει από τις συναισθηματικές καταιγίδες που
τάραξαν τη ζωή της, αλλά δεν έπαυε να κουβαλάει μέσα της ένα τραύμα.)
Ράνια και Λίλα! Δυο γυναίκες, δυο φίλες ξεχωριστές αλλά τόσο διαφορετικές. Για τους δικούς της λόγους η κάθε μια αποζητούσε να ξεφύγει από το εξαντλητικό τέλμα της καθημερινότητας.
Είχαν γεννηθεί την ίδια
μέρα και γι’ αυτό συχνά ταυτίζονταν.
Και μπορεί οι συνθήκες
διαβίωσης να άλλαζαν κι οι δυο να περπάτησαν σε κινούμενη άμμο, όμως ο
συναισθηματικός τους πυρήνας παρέμενε κοινός τόπος.
Ξεχείλιζαν από ευαισθησία - αν και ευάλωτες στις προκλήσεις της ζωής -έρχονταν στιγμές που ένιώθαν πως μπορούσαν να αποτάξουν ενοχές κι αδιέξοδα ή έστω να αναμετρηθούν, παλεύοντας για την εξάλειψή τους.
«Ότι,
συμβαίνει στη μια, κάποια στιγμή θα συμβεί και στην άλλη...» έτσι δεν
της έλεγε;
Όλα αυτά τα χρόνια
που γνωρίζονταν εκείνη ήταν πάντα η αδύναμη και η Λίλα η δυνατή. Τώρα είχε έρθει
η στιγμή να ρίξει μια ματιά στα δικά της σκοτάδια. Να γνωρίσει τα κομμάτια της
ψυχής της που θα συμπλήρωναν το παζλ.
Κι ύστερα ήρθε ο έρωτας... Λαθραία και ανεπαίσθητα, όπως εισβάλλει κάθε αληθινός έρωτας.
Για να εκβάλει σ’ έναν
κοινό τόπο, στον τόπο της αγάπης.
Και για την μεν Λίλα να
έχει ολοκληρώσει το ταξίδι της, φτάνονας στο απονενοημένο διάβημα, την δε Ράνια
να ολοκληρώνεται συνεπιδραστικά πάντα με την αγαπημένη της φίλη, αφού
ερωτεύτηκε κι αγάπησε αυτόν για τον οποίο τόσο άδοξα εκείνη έδωσε τέλος στη ζωή
της.
Έτσι, η Ράνια θα πρέπει να αντιμετωπίσει και να διαχειριστεί την πιο σημαντική απώλεια της ζωής της και παράλληλα να εκδικηθεί τον άνδρα, κολυμπώντας στα αχαρτογράφητα νερά του έρωτα.
Διεκδικητική, αλλά ταυτόχρονα ενοχική περνούσε τις μέρες της, χαμένη ανάμεσα στην ευτυχία και στην απόγνωση. Αλλά τώρα, όπως και κάθε φορά που εκείνος έφευγε, έρχονταν να πάρουν τη θέση του οι ενοχές και η κρυφή αγωνία της γι’ αυτή τη σχέση, που έπιανε όλο και μεγαλύτερο χώρο στη ζωή της, χωρίς να ξέρει που θα βγει και τι θα την κάνει. Και προσπαθούσε να βάλει μια τάξη στον νου και στην καρδιά της, να κρατήσει ζωντανή την επιφύλαξη και τη λογική. Όμως ήξερε ότι το βράδυ που εκείνος θα εμφανιζόταν, όλα αυτά θα σκόρπιζαν στη θέα του και θα έπεφτε στην αγκαλιά του ευτυχισμένη που τον είχε κοντά της για άλλη μια φορά.
Και κάπου εκεί καραδοκεί κι ένα τέλος. Ένα τέλος που η Ράνια προκάλεσε, αδυνατώντας να διαχειριστεί το αίνιγμα από την εκδοχή της αλήθειας που την βαραίνει.
Αυτή που κατάφερε να
επιβιώσει από βίαιες παλίρροιες και άμπωτες, για άλλη μια φορά θα έπρεπε να
οδηγήσει το άρμα της ελπίδας και να οδηγηθεί από αυτήν ως εκεί που η ζωή της
δείχνει πως δεν πρέπει να φοβάται... το απρόσμενο.
Να το διασχίσει, αναζητώντας
ό,τι πολύτιμο απέμεινε μετά το καταστροφικό τσουνάμι των απωλειών, που
συγκλόνισαν την ύπαρξή της.
Κάποτε μου είχες πει ότι τίποτα στη ζωή δεν είναι αυτό που φαίνεται. Ότι όλα κρύβουν μέσα τους ένα νόημα. Ή έρχονται για να μας μάθουν κάτι.