ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ - Εκλεκτικές Συγγένειες (Αισθητικό Δοκίμιο)

Αισθητικές Αναλύσεις Δημιουργών Β΄ Τόμος

Σε σελίδες

ανακαλύπτονται και αποκαλύπτονται

Εκλεκτικές Συγγένειες…

που πληρούν

την εσωτερική διάσταση ανθρώπων

ακολουθώντας μοναδικά ταξίδια

με μοναχικές πορείες

σε πέλαγα σκέψης

Εκλεκτικές συγγένειες, είναι οι πνευματικοί και ψυχικοί δεσμοί, που ενώνουν ανθρώπους, σε απρόβλεπτες συναντήσεις. Είναι η αδιόρατη επιλεκτικότητα  «στο εκλέγειν», που συμπίπτει με μια περίεργη και ανεξήγητη έλξη.

Έτσι, αναπόφευκτα δημιουργούνται κοινωνικοί δεσμοί, που δεν περιορίζονται σε δεσμούς εξ αίματος. Βασίζονται σε μια ισχυρή και κωδικοποιημένη επικοινωνία μεταξύ εκείνων, που αισθάνονται βαθιά τούτο τον σύνδεσμο, ο οποίος μακροπρόθεσμα τους ενώνει. Τούτοι οι σύνδεσμοι γίνονται ισχυροί, χωρίς να υπονομεύουν ή να υπονομεύονται από την εκάστοτε προσωπικότητα, που τους δημιουργούν. Τότε προκύπτουν συμπλεύσεις στα ανώτερα στρώματα της ταύτισης και της αναδημιουργίας, όχι λόγω της ανταγωνιστικότητας, αλλά λόγω της ευγενούς άμιλλας που τους διακατέχει. Είναι ο τεκμαιρόμενος σεβασμός, ο οποίος έχει καταξιωθεί μεταξύ των πνευματικών ανθρώπων. Οι αισθητικές εμπειρίες του ενός, αναστοχάζονται από τον άλλον, στην αναζήτηση νέων ορίων πλεύσεων της σκέψης. Έτσι, ο νους αποκτά την ελευθερία για νέα διανύσματα, με πειραματισμούς και αποκλείσεις, σε ότι δεν θεωρεί «Ορθόν». Γίνεται υπέρβαση του περιοριστικού ορίου που τίθεται σε δομές, για να αναπτυχθούν και να φανούν νέες εκφάνσεις της αναστοχαστικής ελευθερίας, αναζητώντας το αισθητικό ιδεώδες.

Αναπτύσσονται συλλογικοί ευγενείς στόχοι που εμπεριέχουν ατομικούς συλλογισμούς, στις παράλληλες πορείες και διαδρομές που ακολούθησαν.

Τι κι αν οι δρόμοι ήταν διαφορετικοί;

Η ανάβαση ήταν το ίδιο σκληρή και επίπονη στο δρόμο προς την κορυφή. Γεύτηκαν τις ίδιες χαρές από τα αγναντέματα στις παρυφές και στις πλαγιές, κατά την αναρρίχηση. Οι ανατροπές επέρχονται με την διαλεκτική και τα επιχειρήματα, για να καταλήξουν στην αυτοπραγμάτωση του στοχασμού. Γιατί οι ιδέες εντάσσονται ή μάλλον οφείλουν να εντάσσονται στην πνευματική εξέλιξη του ανθρώπου. Να χρησιμοποιούνται για την βελτίωση και την ανάταση αυτού.

Η απλή και εμπεριστατωμένη μεθοδολογία, θα επιτρέψει να γίνει προσβάσιμη η μελέτη των στοιχείων, για την απόκτηση και κατάκτηση ιδεών, αποτέλεσμα βαθιάς μελέτης και διείσδυσης στο κόσμο των ιδεών. Οι διανοητικές κατασκευές φέρνουν την στοχαστική και φιλοσοφική θεμελίωση του ορθολογισμού, ώστε να δοθούν λύσεις σε προβλήματα διανόησης, παίρνοντας έλλογη μορφή, επαναεπενδύοντας στη σκέψη. Γιατί η σκέψη τροφοδοτείται από πεδία αφανέρωτα που αποκαλύπτονται, καθώς συνομιλεί ουσιαστικά με πνευματικούς δασκάλους, στην διαλεκτική των εσώτερων διεισδύσεων. Τούτη η διαλεκτική, γονιμοποιεί συναντήσεις με σημαντικούς εκπροσώπους της διανόησης. Αλληλοεπηρεάζονται, καθώς συναντιούνται στην «αρχή μιας ευφλεκτότητας», αποκαθιστώντας αλήθειες. Τοποθετούν, δηλαδή, τον πρώτο λίθο στα θεμέλια της ιστορικής συνέχειας, του «στοχάζεσθαι δια του φιλοσοφείν» και την εγκάρσια τομή του.

Αναλύσεις επί αναλύσεων γίνονται συνθέσεις μετασχηματισμένες, για να αποκαλυφθεί η ουσία του όλου, στην ανάπτυξη της φιλοσοφικής σκέψης. Πραγματοποιείται η αντανάκλαση της εσωτερικής συνάφειας των δεσμών, εκεί που το αφηρημένο συγκεκριμενοποιείται. Η ανέφικτη διαφορά μεταξύ των μελών γίνεται προσεγγίσιμη και εφικτή, καθώς πλέον, δεν υφίσταται η απομόνωση του ιδεατού της γνώσης. Επιστρατεύεται η διαλεκτική, για την κατανόηση της γένεσης της σκέψης και η περιπλοκότητα αυτής. Ξεδιαλύνεται με τον Λόγο, διαμορφώνοντας  μια νέα διαλεκτική, αποκολλημένη από την περιττολογία. Η χαώδης αντίληψη γίνεται ρήση, στην αισθητική μορφολογία του νοείν. Επαρκώς αναπτύσσεται για να μεταδοθεί εκ νέου, αφού προηγουμένως έχει αναπτυχθεί και ωριμάσει η νοητή απεικόνιση του αφηρημένου, που μετασχηματοποιείται σε συγκεκριμένο.

Αποκαλύπτονται συσχετισμοί στις ομόλογες λειτουργίες του πνεύματος. Αν και αναντίρρητα αυτονομούνται, εν τούτοις υπόκεινται σε αμοιβαίες εξαρτήσεις. Όταν υπάρχει μια οξύτατη κριτική διάνοια, μοιραία αποζητά το όριο της καμπύλης, στο βαθύ και πλούσιο αίσθημα της γνωστικής επάρκειας. Τότε φωτίζονται οι συγκλίνουσες και αποκλίνουσες αιχμές, στα παράγωγα της νόησης. Είναι ο απόλυτος εποπτικός συνδυασμός, που ασκείται σε γνωστά και άγνωστα πεδία. Ακαταπόνητα, υπομνηστικά και ταυτόχρονα επεξηγηματικά, αξιολογούνται από τις πλευρές των μελών μιας εκλεκτικής συγγένειας. Τα πεδία διαφωτίζονται, αναλύονται, ερμηνεύονται, επιχειρώντας πρωτότυπες και εύστοχες τοποθετήσεις. Είναι οι μαχόμενοι στοχαστές της αλήθειας τους και της αλήθειας του κόσμου τους. Η φιλοσοφική σκέψη, συνδυάζεται εύστοχα με την ένστικτη κριτική ενόραση των συνειδήσεων, ακολουθώντας ρεύματα προσανατολισμού και κατεύθυνσης της νόησης, για να παραχθεί η γνώση.

Τούτη η διερεύνηση, μόνον καλά αποτελέσματα έχει να επιδείξει και να φέρει.

Τι κι αν πολλές φορές, φανερώνεται μια σχηματική διαίρεση;

Η πολυμέρεια είναι σύμφυτη με την ανάπτυξη όσο και με την διάσπαση. Υπάρχει η συνθετική έφεση στην διευρυμένη εποπτεία, για την σωστότερη απόδοση και ερμηνεία, του επιμέρους έως και ελάχιστου στοχασμού. Η ρητορική που αναπτύσσεται, ενισχύει την εκλεκτική συγγένεια, από τον πλούτο των επιχειρημάτων και την ευκινησία της γλώσσας στην ανάπτυξή της.

Η πολυποικιλότητα των ιδεών, φαίνεται πως συνοδοιπορεί με την διανοητική έξαρση, στην ανεξάντλητη γονιμοποίηση του ιδεατού που μεταλλάσσεται σε τεκμήριο γνώσης. Γίνεται επιτακτική η αναγκαιότητα της επικοινωνίας και επέρχεται δέσμευση και ισχυρή υπόσχεση, για το μέλλον της συνέχισης του εκλεκτικού συγγενικού δεσμού. Διανοητικά διανύσματα υπογραμμίζονται, καθιερώνοντάς τα ως νέα. Γίνεται αξιολόγηση, ώστε να  αναγνωρισθεί η ιδιοφυική αξία εκείνων που συνδιαλέγονται. Για να διατηρηθεί ο λόγος, κατανοητός και αμετάθετος στις ρωγμές του χρόνου.

Η εκλεκτική συγγένεια δεν αρνείται την επιμέρους υποκειμενικότητα, που δεσπόζει σε τοποθετήσεις. Ίσα-ίσα την σέβεται και την υποστηρίζει, γιατί μέσα από αυτή θα προκύψει η αντικειμενικότητα και η εφαρμογή της σε νέους κανόνες σκεπτικιστικής δράσης, χωρίς οι ακρότητες να συνθλίβουν την άνθησή της. Ανεξάρτητη και εποικοδομητική θα ξεκινήσει

α-φανατικά την επισκόπηση της ολότητας αλλά και της επιμέρους εκκίνησης της σκέψης. Χωρίς υποφαινόμενους διδακτισμούς, η αλήθεια από μόνη της, έτσι κι αλλιώς, όταν ανασυρθεί… λάμπει.

Η υπαρξιακή αγωνία των μελών, επιτελείται ως ανώτερο ήθος του λόγου, συμβαδίζοντας με την βαθιά πνευματικότητα και αξιοπρέπεια, εκείνων που επιμένουν να διασχίζουν αδιάσχιστους δρόμους, στην ιδεογραφία του Λόγου. Η φιλεύρενη ανησυχία του καθενός και η έμφυτη κλίση σε ενδοσκοπήσεις, δίνει τους καρπούς της σύγκλισης, στις αθροιστικές δοκιμές της έλλογης διανόησης.

Δεν έχει σημασία η χρονική συμπόρευση. Σημασία έχει η σύμπλευση στην ουσία της σκέψης. Είναι τα σιωπηρά ή προφορικά δοκίμια, που αναπτύσσονται κατά την σύμπλευση εκλεκτικών συγγενών, στην ακρώρεια του λόγου.

Διαδοχικά επέρχονται προσεγγίσεις, στις κορυφώσεις της καμπύλης, σε ομοιογενείς ψυχισμούς, με ενδιάμεσες κάμψεις κάποιες φορές. Η αμφιταλάντευση είναι το στοιχείο, που φέρνει στο τέλος τη δικαίωση του νου και της σκέψης του. Οι δυαδικές συναντήσεις, εξισορροπούνται στην κατάληξη των νοημάτων. Το προνόμιο της αυτογνωσίας, είναι η πολυτέλεια που αποκτήθηκε μετά από βάσανο ενδοσκόπηση, στα άναρχα της ψυχής και του νου. Για να μπορεί ο στοχασμός προοδευτικά και αθόρυβα, να ακολουθεί το συμπαντικό υπαινισσόμενο πεδίο της γνώσης. Η ενστικτώδης αμφιβολία γίνεται επίτευγμα, στην ανερμήνευτη συμπαντική πραγματικότητα. Γίνεται καθολική και ερμηνεύσιμη, καθώς μάχεται με πάθος, για την αποκατάσταση της αισθητικής όσο και συγκινητικής αλήθειας και το ιδανικό της. Η αδόκιμη και ασυμφιλίωτη συγκατοίκηση σε χρόνους άχρονους, φέρνει κοντά πνεύματα ξένα μέχρι χθες, που τώρα αποκτούν συγγενική ιθαγένεια. Έτσι, ξεκινά άλλο ένα ταξίδι στον κόσμο των ιδεών και των φιλοσοφικών προβλημάτων. Γιατί οι ιδέες επωάζονται ερήμην, των συνταξιδιωτών. Ανακαλύπτονται αργότερα, καθώς αποκαλύπτεται η μεταξύ τους συγγένεια. Απαιτητικά διεκδικούν να συνομιλήσουν, στα λεκτικά γεωγραφήματα της νόησης.

Με ευθυκρισία αντιμετωπίζεται, η συμπτωματική αναρρίχηση, στις στοχαστικές και φιλοσοφικές αξιώσεις. Οι παραλληλισμοί στις ρητορικές εκτάσεις, γίνονται εναλλακτικές προτάσεις, στην ανεύρεση της αλήθειας. Η στερεότυπη πραγματικότητα, μπορεί να χωρέσει ή μάλλον επιβάλλεται να χωρέσει, νέες αφορμές διανόησης και τάσεις κατά την ανάγνωση. Γι’ αυτό και είναι επιτακτική η συνέχεια της ελληνικής γλώσσας -της αρχαιότερης ομιλούσας- για την εκφορά του λόγου. Αντλούν στοιχεία από την γλώσσα του Ομήρου και τα εντάσσουν στην σωστή ορθογράφηση του Λόγου. Αισθητικοποιείται και γράφεται, προκαλώντας συγκίνηση, από την συμπύκνωση των νοημάτων. Οι κοινές συναντήσεις των εκλεκτικών συγγενών φέρνουν, το αίσθημα του ωραίου, του ελκυστικού, στην άρτια ανασκευή του. Η αρμονία είναι η κατακλείδα, στις βασανισμένες ενδότερες καταδύσεις. Οι εγκεφαλονοητικές και ψυχικές εξάρσεις, συγκινούν τους ευπαθείς της αναλυτικής σκέψης και της συγκρατημένης εκπόρθησης της γνώσης. Γιατί όπως είπε και ο André Gide νομπελίστας Γάλλος συγγραφέας:

 

«πως όσο βαθύτερα προχωρούμε στον εαυτό μας, τόσο στερεότερα αποκατασταίνουμε τους δεσμούς μας με τους άλλους ανθρώπους»
Οι εκλεκτικές συγγένειες δεν επιθυμούν την αποϊέρωση όσων έχουν προηγηθεί. Αντίθετα επεκτείνουν τις σκέψεις και τα θρύμματά τους, από Μεγάλα Μεγέθη. Συμπορεύονται μαζί τους, δίνοντας νέα πνοή και υπόσταση, στα γεμάτα από την αιώνα ουσία νοήματα. Τα ξεχασμένα και όχι λησμονημένα, γίνονται γεννήματα από την παρακαταθήκη που άφησαν. Η προσφορά τους παραμένει και θα παραμένει ανεκτίμητη, σε τωρινούς και μελλοντικούς χρόνους, υπηρετώντας τον Άνθρωπο. Οι εκλεκτικοί συγγενείς, αναγνωρίζουν το Μεγαλείο της προσφοράς Τους, επιζητώντας την αυτογνωσία και την διείσδυσή τους σ’ αυτήν.

Είναι οι πρώτοι που τολμούν την αυστηρή αυτοκριτική, σκεπτόμενοι με δέος την διάνυσή τους, στα λόγια Μεγάλων Πνευματικών Αξιών. Με σεβασμό οι ευαίσθητοι υπηρέτες της νόησης, εκπαιδεύονται στα κυρίαρχα μονοπάτια εκείνων, που βάδισαν πριν από αυτούς. Οι σκέψεις και τα λόγια τους, είναι η δροσιά στην πνευματική ανομβρία.

Τι και αν οι ζωές τους είναι βαθιά μελαγχολικές;

Τι και αν κάποιες φορές ο λόγος γίνεται λυγμικός;

Για εκείνους είναι η λυτρωτική και απενεχοποιημένη τροφή, για νέες σκέψεις και καταδύσεις, στα άδυτα του νου. Η ψυχική και νοητική ανάταση είναι το ζητούμενο. Είναι οι μυημένοι της πνευματικής και πολιτισμικής ολότητας των ιδεών. Χωρίς ίχνος ατομοκεντρισμού, επικεντρώνονται στο πραγματικό νόημα της ιδέας και της κατανόησής της. Την ανιχνεύουν και την υπηρετούν. Συνωμοτικά την απογειώνουν, για να εκτιναχθεί και να ριζώσει εκ νέου στις ψυχές των ανθρώπων. Γιατί οι ψυχές διαθέτουν πολλές ιδιότητες και μέσα τους κλείνονται εμπειρίες και πάθη, κραδασμοί και πολύτιμα υλικά, που επιβάλλεται να ανιχνευθούν με σοφία και γνώση.

Οι εκλεκτικές συγγένειες είναι εδώ… ας αναζητηθούν, για να ανακαλυφθεί ο κοινός ιδεολογικός πυρήνας, στα βαρυτικά πεδία της γνώσης.

Οι εκλεκτικές συγγένειες είναι εδώ… για τους υποψιασμένους, που κινούνται σε απερίφραχτες εκτάσεις.

Οι εκλεκτικές συγγένειες είναι εδώ… για να επισφραγίζουν την

ενοποίηση, επαναπροσδιορίζοντας ζωές.
(c) Σοφία Στρέζου

ΧΡΗΣΤΟΣ ΦΛΟΥΡΗΣ - Σχεδόν αθόρυβα

ΧΡΗΣΤΟΣ ΦΛΟΥΡΗΣ - Σχεδόν αθόρυβα από την Σοφία Στρέζου

Από την ΑΝΕΜΟΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ, κυκλοφόρησε το 2014, η νέα ποιητική συλλογή του Χρήστου Φλουρή, «Σχεδόν αθόρυβα».

Στο νέο του πόνημα, ο Χρήστος Φλουρής κινείται στην ευθύγραμμη συχνότητα μιας αφηγηματικής ποιητικής.

Σχεδόν προσωπικά, σχεδόν αθόρυβα, ο ποιητής εξομολογείται με την απλότητα του λόγου την ανεπιτήδευτη εκφραστική του.

Η ασήμαντη λεπτομέρεια μιας βιωματικής γίνεται σημαντική στα μάτια του. Οι λέξεις λιτές, καθημερινές, γνώριμες, σχεδόν παρασύρονται από την άλλη του ιδιότητα, του μυθιστοριογράφου.

Γιατί, η ποίησή του μπερδεύεται γλυκά με στοιχεία μυθιστορηματικά, όπως γλυκά μπερδεύει το μυθιστόρημα με αφοσίωση στην ποιητική τέχνη.

Υπηρετεί τα δύο ετερόκλητα είδη και συνδιαλέγεται μαζί τους. Ανάλογα με το είδος που ακολουθεί κάθε φορά, υποτάσσει το ιδίωμα της έκφρασης.

Έτσι, οι λέξεις συνυφαίνονται, υιοθετώντας πεζολογικά συστατικά, που τα εντάσσει στην κλίμακα της ποιητικής φόρμας.

Με αυτό τον τρόπο αναδύουν το άρωμα της ισορροπίας, στη γεωμετρική φόρμα της ποίησης.

Γι’ αυτό, οι βιωματικές και όχι μόνον εκχυμώσεις εκτίθενται ως μια προσωπική αναμέτρηση του δημιουργού με τον εαυτό του, λειαίνοντας αντιστάσεις.

Ο ποιητής αποφασίζει να μιλήσει σε πρώτο πρόσωπο για τις διαδοχικές σκηνές της ζωής του, φιλτράροντας τις αποχρώσεις της.

Αφήνει την σκέψη να μιλήσει ειλικρινά, ακινητοποιώντας εικόνες, στην τεθλασμένη πορεία της ζήσης του. Τα θραύσματα ενοποιούνται και αποκτούν νόημα. Το συναίσθημα ενσωματώνεται με υλικό ενστίκτου, αναδεικνύοντας εκ των έσω την συναισθηματική ιδιοσυγκρασία του. Διατηρεί αισθητική την εικόνα με περιεκτικές εκφράσεις και λέξεις, που δεν τον παρασύρουν σε φλυαρίες και πλατειασμούς. Χαλιναγωγεί όρια πρόσληψης στις ιδιότυπες ισορροπίες λύτρωσης, κατακτώντας το εφήμερο.

Ο Χρήστος Φλουρής είναι ο συνεσταλμένος άνθρωπος που προτάσσει την αλήθεια, διατυπώνοντας την αυτογνωσία του.

Δεν έχει ανάγκη τον κρότο, γιατί η σιωπή είναι το αντίδοτο σε φλύαρους ήχους. Τους παραμερίζει για να συντροφεύει την δημιουργική μοναχικότητα, κοινοποιώντας με ανάσες την κάθοδο στην προσωπική του μυθολογία.

Σχεδόν αθόρυβα

Μια ήσυχη ονειρεύτηκα ζωή,
σχεδόν αθόρυβη
χωρίς οχλοβοή, με δίχως κρότο
σαν το ποτάμι που κυλά ήρεμο προς τη θάλασσα
με δίχως τύψεις πως παρέσυρε δεντρά
ή πως ξερίζωσε στο διάβα του καλάμια.
Τόσο απλωτό που τα πουλιά να πίνουν ανεμπόδιστα
και τα όνειρα τα χάρτινα να ταξιδεύουν μέσα του
δίχως τον φόβο μιας αιφνίδιας δίνης
ή και μιας μοιραίας ακόμη καταβύθισης.

Κι έτσι θέλω να το θυμούνται όλοι
το πέρασμά μου από τον κόσμο τούτον,
αθόρυβο…
Γιατί καλά γνωρίζω - μ’ έχει διδάξει η σοφή ζωή -
πως ό,τι ασκόπως θορυβεί
κινεί την προσοχή κι έλκει τα βλέμματα
για λίγο μόνο,
μονάχα για όσο διαρκεί ο θόρυβος
για όσο γροικιέται ο κρότος…

Η ποίηση διακατέχεται από μια συναισθηματική επινόηση, έναν προσχεδιασμό, για την επικείμενη αναρρίχηση στο όνειρο.

Με αυτό τον τρόπο, διασφαλίζεται μια σωτήρια δυνητική για τον δημιουργό.

Έτσι, κατανοεί το σύνολο των δυνατοτήτων που του δίνει η έκφραση, στην αποτύπωση της ανάδρομης φαντασίας και του οράματος που θα πρέπει να ακολουθήσει, για να χτίσει τις λέξεις του.

Προστίθεται εμβόλιμα μια εναλλακτική πραγματικότητα, που παρεμβάλλεται από τον ρεαλισμό της περιπλάνησης, για να δικαιολογεί την παρατήρηση από το περπάτημα και τη δράση του.

Αναρρίχηση

Προσχεδίαζα τις κινήσεις μου προσεκτικά

πάντοτε ως τώρα,
περνώντας τις προθέσεις μου
- νύχτα συχνά και λάθρα -
πάνω απ’ τα συρματοπλέγματα που είχαν στηθεί
για να εμποδίσουν - τάχα - τη διαφυγή τους,
από τους αφελείς που δεν υποψιάζονταν
πως οι προθέσεις και τα όνειρα
δεν καταδέχονται φραγής
και πως από ένστικτο ή από ανάγκη επιβίωσης
συχνά αναπτύσσουν ικανότητες δεινές
αναρριχήσεως…

Κάποιες φορές, η ζωή είναι μια παρτίδα σκάκι με προσχεδιασμένες κινήσεις. Η συγκροτημένη σκέψη καθοδηγεί και ορίζει τα βήματά του.

Άλλωστε, η γνώση - με σκακιστικούς όρους - του δίνει πλεονεκτική θέση και τον απελευθερώνει, εξασθενίζοντας τη θέση του αντιπάλου.

Έτσι, η άμυνά του δεν υπονομεύεται από λανθασμένες κινήσεις, ακόμα κι όταν χρειασθεί να θυσιάσει κάποια πιόνια, με έπαθλο την επίγνωση της αξίας της ζωής!

Είναι ξεκάθαρο, πως ο ποιητής πάντα θα νιώθει ανασφαλής!

Γιατί, πάντα θα υπάρχουν άτακτες στρατηγικές που δεν επιτρέπουν εφησυχασμούς στη σκακιέρα της ζωής.

Η αντοχή απαιτεί εκγύμναση στο αβέβαιο και στο απρόοπτο.

Η  ανατρεπτικότητα είναι φανερή κατά την διεξαγωγή του παιχνιδιού.

Έτσι, επιβάλλεται πειθαρχία και ευέλικτες τοποθετήσεις στο νου.

Σκάκι

Προσχεδιάζοντας τις κινήσεις μου,

προσέχοντας να πατήσω και να κινηθώ
μονάχα όπου κι όπως επιτρέπεται,
κατάφερα - θρηνώντας λιγοστές απώλειες -
τη νίκη εν τέλει να πανηγυρίσω,
όπως αρμόζει σ’ ότι κερδίζεται με κόπο
σε ότι δεν χαρίζεται
Κι όμως δε νιώθω ασφαλής.
Γιατί ενώ ξέρω καλά πώς ν’ αντιμετωπίσω
ισάξιο αντίπαλο, που όμως κινείται και πατά
μονάχα όπου κι όπως επιτρέπεται,
φοβάμαι… Δεν ξέρω πώς να αμυνθώ
στις άτακτες στρατηγικές
κι ιδίως στα φίλια πυρά
στα επώδυνα αδερφικά χτυπήματα…

Κάποιες φορές, ο Χρήστος Φλουρής διατηρεί τις επιρροές που δέχθηκε στα ποιήματά του. Τις μετουσιώνει, για να κατακτήσει το δικό του στίγμα, στις εξπρεσιονιστικές φόρμες.

Χρησιμοποιεί την εικόνα, για να αποτυπώσει το προσωπικό βίωμα και την φαντασία, με λυρικές αποχρώσεις. Χωρίς ιδιαίτερο στόμφο, αναδεικνύει την λιτότητα της εκφραστικής του, επιδιώκοντας να δώσει στον αναγνώστη την ουσία αυτών που προκάλεσαν την ανάγκη του να γράψει ό,τι  διέγειρε την φαντασία του.

Ο ποιητής εξ’ άλλου, δεν απομακρύνεται χρονικά από γεγονότα και περιστατικά. Αντίθετα, υποθάλπει την άρνηση και την απουσία εκείνης, καταγράφοντας σε ρεαλιστικούς χρόνους την πληρότητα από την μεταφερόμενη μνήμη της.

Θα πρέπει

Θα πρέπει να ήρθες όταν έπεσε το φως,

σαν τον θαλασσινό αέρα που τρύπωσε απ’ τις

γρίλιες,

αλλιώς πώς να εξηγήσω τη σαρωτική αταξία

των χαρτιών

απάνω στο γραφείο;

Πως τ’ ανακατεμένα μου μαλλιά

και το αρμυρό μου δέρμα;

Και σίγουρα πέρασες πρώτα απ’ την αυλή

κι έσεισες τους βασιλικούς και χάιδεψες το

γιασεμί,

αλλιώς πώς να εξηγήσω τη γλυκιά οσμή

που συνεπήρε την όσφρησή μου;

Θα πρέπει σίγουρα να με αγαπά πολύ ο Θεός,

αλλιώς γιατί να μπει στον κόπο

να μου παραδώσει κατ’ οίκον τη μνήμη σου

και μάλιστα σε ώρα προχωρημένη;

Και πώς να εξηγήσω αλλιώς ετούτη

την πληρότητα που νιώθω

στο σώμα, στο μυαλό, στα συναισθήματα

ενώ εσύ είσαι μακριά;

Θα πρέπει να με αγαπά πολύ το αδύνατον.

Αλλιώς πως εξηγείται να είμαι εδώ,

ανάμεσα στα μηρυκαστικά μου ποιήματα,

αναμασώντας συνεχώς τα ίδια λόγια

και ταυτόχρονα να ελευθερώνομαι

μονάχα συλλαβίζοντας δρα-πέ-τευ-ση;

Και πως ενώ βρίσκομαι πια χιλιόμετρα μακριά

από την άρνησή σου

να με πονούν ακόμη μέσα μου βαθιά

λέξεις όμως το «μη», το «δεν», το «άσε με»;

Αποτέλεσμα συναισθηματικών ζυμώσεων είναι να εξομολογείται ο ποιητής τις φοβίες του, νηφάλια.

Τον πληγώνει ακόμα η εφηβική φωτιά της ματαίωσης, που την διατηρεί ως ανάμνηση στους απολογισμούς της μνήμης.

Είναι σχεδόν βέβαιο, πως ο δημιουργός αντιμετωπίζει με ψυχραιμία τις αλλαγές και τις απώλειες, που συντρόφευαν και κατεύθυναν τα βήματά του.

Γιατί, έτσι μπορεί να αποκρυσταλλώνει την περιπλάνησή του στους κοσμικούς λαβύρινθους, επιλέγοντας προσεκτικά τον μίτο της δημιουργίας που θα ακολουθήσει. Τον καταθέσει ως γραπτή συγκινησιακή εμπειρία πια, στους φυγόκεντρους προσανατολισμούς του, πραγματώνοντας την έμπνευση πότε σε ποίημα και πότε σε μυθιστορηματική αφήγηση.

                 

Φοβάμαι μήπως

Εκεί, στους τόπους όπου άλλοτε περιπλανήθηκαν

οι ελπίδες μαζί με τις φιλοδοξίες μου,
δεν θέλω να επιστρέφω.
Όχι γιατί νιώθω πως γέρασα
- μέσα μου εξάλλου νιώθω ακόμη διάπυρη την ψυχή μου
απ’ την εφηβική φωτιά να με πληγώνει -
μα επειδή φοβάμαι μήπως δεν βρω πια στην ίδια θέση
όλα εκείνα που συντρόφεψαν
ή που κατεύθυναν τα βήματά μου.

Μήπως κι έχουν αλλάξει οι τόποι
κι έχουν γεράσει ή έχουν φύγει οι άνθρωποι.

Το όνειρο δεν είναι μια αλγεβρική εξίσωση που ίσως πρέπει κανείς να λύσει. Είναι ένας ιδεατός κόσμος που συντροφεύει υπερβατικά την ύπαρξή μας.

Ο ποιητής δεν αφήνει - ερήμην - να συνοδοιπορήσει το ανεξιχνίαστο βάθος τούτης της συντροφικότητας.

Είναι η ανάσα που του επιτρέπει να ζήσει, καταρρίπτοντας την μηδενιστική εποχή και ανοχή. Βαθιά επιθυμία του είναι να του επιτρέψουν να ενταφιάσει τα όνειρά του αξιοπρεπώς.

Επειδή, μέσα στην απελπισία του, τα όνειρα είναι μια στιγμή ανάτασης.

Τι κι αν κάποια από αυτά «πέθαναν ατιμωτικά, την δικαιούνται μια ταφή», με πενιχρά έστω κτερίσματα στην υπεραισθητική Αχερουσία έξοδο.

Η αγωνία του βρίσκεται στα νεογέννητα όνειρα.

Φοβάται!

«Ποιος εγγυάται», πως δεν θα μολυνθούν από μιάσματα ματαιότητας;

Πως δεν θα περιδιαβαίνουν χωρίς καμιά προοπτική - αναξιοποίητα - στην πνιγηρή ροή του χρόνου;

Γιατί, έρχεται η στιγμή που εξανθρωπίζονται, φοβούμενα την ανατροπή. Επιζητούν ένα άγγιγμα κι ένα χάδι στην ποιητικότητα του ονείρου...

Επειδή, τα όνειρα θέλουν να αναπνέουν!

Βγαίνουν από ανοιχτά παράθυρα στον ήλιο, με ορθάνοιχτα τα μάτια της ψυχής από αγαλλίαση!

Έτσι κι αλλιώς, «είμαστε απ' την ύλη που 'ναι φτιαγμένα τα όνειρα» θα πει ο William Shakespeare

                                                                                              

Ποιος εγγυάται;

Αφήστε να κηδέψω τα όνειρά μου!

Ακόμη κι αν πολλά απ’ αυτά πέθαναν ατιμωτικά,
την ώρα που λιποτακτούσαν απ’ την ευόδωση,
έχοντας ρίξει από δειλία τις ασπίδες τους στο χώμα,
την δικαιούνται μια ταφή,
έστω κι εκ του προχείρου , με κτέριση έστω πενιχρή
- μ’ ένα λυχνάρι μόνο κι ίσως δυο χάντρες ήλεκτρου -
όπως ανέκαθεν κτερίζονταν οι φτωχοί
κι οι ανυπόληπτοι άνθρωποι…

Γιατί, αν άθαφτα ξεμείνουν τα νεκρά τους σώματα
κι η σήψη τους επέλθει σε θέα κοινή,
ποιός εγγυάται πως δεν θα μολυνθούν
από ηττοπάθεια και τα νιογέννητα όνειρα;

Αφήστε να κηδέψω τα όνειρά μου
σεμνά
έτσι όπως μονάχα ξέρω να κηδεύω αγαπημένους…