Λίγο πριν το τέλος του 2010 κυκλοφόρησε η Ρένα Βασιλά την νέα της ποιητική συλλογή "Μοναξιάς Κυκλάμινα" με την ευγενική επιμέλεια της ποιήτριας Μαρίας Νικολάου.
Η γραφή της είναι μια ήσυχη θάλασσα που σε ταξιδεύει σε μοναχικές πλεύσεις.
Με στεναγμούς και μνήμες στα όνειρα της ψυχής ακροβατεί σ' ένα παρελθόν που κατακτήθηκε και σ' ένα μέλλον που σαν σπαθί πληγώνει το αίμα, το άδοτο φιλί, το απάτητο αύριο.
Πουκάμισο αφόρετο που στέκεται για χρόνια κρεμασμένο, βαραίνει τους ανέγγιχτους ώμους, με τα "πρέπει" να κλέβουν τη χαρά της κατάσαρκης ένδυσης.
Η ποίησή της εξομολογητική κι ίσως πιο προσωπική από ποτέ, με τις σκιές και τα φαντάσματα να της κρατούν εκείνη την συντροφιά που γοητεύει πολλούς από τους ποιητές.
Αμίλητη κι όμως διψασμένη για λέξεις, θα καταγράψει όλα αυτά που θέλει, με την σιωπή των άστρων να φωτίζει τα ποιήματά της, σπάζοντας τα δεσμά της απομόνωσης και της απόστασης, από εκείνο που βαραίνει το ακριβό της συναίσθημα.
Κρυφοί καημοί στην κιβωτό που φύλαξαν λάβαρα χαράς στης νοσταλγίας τον χάρτη, τώρα φτερουγίζουν με ορμή και ειλικρινή διάθεση αποτύπωσης, χρωματίζοντας εκείνο που λείπει.
Υπάρχει στο μοίρασμα της αγάπης και την δίνει απλόχερα με δυο μάτια που στάζουν την άχνη, καθώς ο αέρας την σκορπίζει. Στη ρωγμή του χρόνου αντιστέκεται, με την καρδιά γυμνή και με τα δάχτυλα γράφει για τον έρωτα που κατοικεί σε ματωμένες νύχτες . Η ίδια κάποια στιγμή θα πρέπει ν’ ανακαλύψει το φεγγάρι που φέγγει την παρηγοριά στα βλέμματα του κόσμου, του κόσμου της.
Οι διαδρομές κρυφές κι αφανέρωτες στις ρυτίδες των καιρών, με το λιμάνι πάντα φωτισμένο, για να αράζει το δικό της αόρατο στους πολλούς αίσθημα, που δίχως χέρια αγκαλιάζει. Τα ναυαγισμένα σχέδια, αποκαταστάθηκαν πια στον αστερισμό του ονείρου.
"ΟΝΕΙΡΟ
Πως να σ' ονειρευτώ...
Η εικόνα σου από την μνήμη
έχει χρόνια σβήσει...
Αδυσώπητα σκληρός ο χρόνος
σημάδια χάραξε στο πέρασμά του
στο σώμα, στη φωνή, στο πρόσωπο...
Δεν είσαι πια εσύ
ο νιος που γνώρισα
ο νιος που αγάπησα.
Είσαι ένας άγνωστος
μέσα στο πλήθος
ανίκανος να προξενήσεις
εκείνο το τρελό φτερούγισμα
βαθιά στο στήθος όταν μ' άγγιζες."
Στη θαμπάδα του παλιού καθρέφτη ο νους αγναντεύει τους μεθυσμένους ανθούς της νιότης που πέρασε, δακρύζοντας τα φτερουγίσματα. Τα λόγια αρμύρα που η βροχή λιώνει στου πόνου το ακρόνειρο. Φιλική σκιά αντανακλά στις λάμψεις της ερήμου, στις χαμένες ανταύγειες. Ζωγραφίστηκαν σε ορισμούς κατάκτησης του μυαλού, τότε που το συναίσθημα παρέλυε την σκέψη, κρατώντας ανέγγιχτο το άλυτο αίνιγμα, στο ξημέρωμα των αμετάθετων αποφάσεων.
"ΜΑΓΙΚΟΣ ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ
Την ψυχή μου ψάχνω να δω
σε μαγικό καθρέφτη.
Μάταια!
Άυλη, αόρατη, αινιγματική.
Τίναξα τα πινέλα μου
για να την ζωγραφίσω
βουτηγμένα άτακτα
σε κόκκινες κίτρινες ανταύγειες.
Κέντησα κάτω απ' τον γαλάζιο ουρανό
πολύχρωμα, ανώνυμα λουλούδια
μα όχι την ψυχή μου..."
Ακροβατεί σε αόρατο σκοινί με φόβο μη λαθέψει τις κινήσεις κι εκτιναχθεί στο
« άϋλο, το αόρατο, το αινιγματικό », μιας στροφής κρυμμένης στης ζωής την άλαλη διάσταση. Χείλη ξερά ,διψασμένα αφηγούνται ζωγραφίζοντας λέξεις, κερδίζοντας το αθάνατο του θνητού περιγράμματος που την κύκλωσε, με την διάμετρο της επαφής να τέμνεται μπρος στις πολλές συγκινήσεις, στα πρόσφορα της ψυχής.
"ΑΚΡΟΒΑΤΩ
Ακροβατώ στο παρελθόν.
Περπατώ σ' αόρατο σκοινί
σαν ακροβάτης.
Χάος.
Ένα βήμα λαθεμένο
κι ο θάνατος καραδοκεί.
Δεν ξέρω αν θα φτάσω
στην άκρη του νήματος.
Κι αν φτάσω
ποιο το κέρδος..."
"ΑΤΙΤΛΟ
Σ' όλη μου τη ζωή
κυνήγησα το άπιαστο.
Σκαρφάλωσα
σε βράχια απόκρημνα
να φυτέψω η τρελή
κυκλάμινα! "
Εκείνο που την σώζει από τις εναλλαγές είναι η άρνηση. Να μην παραδοθεί σε κλειδωμένες πόρτες, σε ακατοίκητες πολιτείες, λέγοντας αντίο στις προσδοκίες που φλέγονται στης αναμονής το κεφαλόσκαλο, στους διαδρόμους της προσμονής, ατενίζοντας με περηφάνια τα όμορφα που έρχονται.
"ΑΡΝΟΥΜΑΙ
Αρνούμαι να κλειδώσω
τις ανησυχίες μου
τα συναισθήματά μου
σε μια θυρίδα
που ίσως ανοιχτεί μετά
τον θάνατό μου.
Γι' αυτό κανείς δεν θα μπορέσει
να μου κλειδώσει την ψυχή.
Εγώ θα γράφω, θα μιλώ,
και στην ανάγκη θα φωνάξω
για ό,τι στον κόσμο τούτο
είναι σάπιο..."
"ΑΚΡΟΘΑΛΑΣΣΙΑ
Χρόνια σιωπής
και απουσίας.¨
Ώρες απέραντης μοναξιάς.
Σημείο συνάντησης η ακροθαλασσιά.
Εκεί ξαναζωντανεύουν μνήμες.
Σέρνω τα κουρασμένα βήματά μου
πάνω στην άμμο την υγρή.
Το κύμα μουρμουρίζει
λυπητερό τραγούδι
που φέρνει δάκρυα στα μάτια.
Μόνο από δω επικοινωνώ
μαζί σου,
γιατί ξέρω και σένα σου άρεσε
να περπατάς στην ακροθαλασσιά.
Το κύμα είναι ο ταχυδρόμος μου..."
Όσα αντίο έμειναν, πάντα μια θάλασσα θα συνοδεύει αποχαιρετισμούς δίπλα σε βράχους αιχμηρούς που κάπου εκεί μπορείτε να δείτε της " Μοναξιάς Κυκλάμινα" . Καλοτάξιδα....
3 σχόλια:
Σοφία μου. Αναρωτιέμαι ποιο χέρι θεϊκό σου έδωσε αυτό το ταλέντο να εισδύεις στην ψυχή του ανθρώπου και
να την διαβάζεις όπως κανείς άλλος
όσο κοντά και να είναι αυτός.
Η γραφή σου είναι ένα αληθινό ψυχογράφημα που δε θα μπορούσε να το καταγράψει ο καλύτερος ψυχολόγος.
Σε θαυμάζω ακόμη μια φορά και σε ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να καταλάβω τον άνθρωπο που κρύβω ακόμα και από τον ίδιο τον εαυτό μου. Θερμά συγχαρητήρια.
Όσοι έχουν την τύχη, όπως εγώ, να κοινωνούν κομμάτια της ψυχής της Ρένας Βασιλά μέσα από τα βιβλία της, γνωρίζουν την εξαιρετική ευαισθησία, της ανεπιτήδευτης γραφής της. Την αμεσότητα των λέξεων, την απλότητα των νοημάτων, την τεχνική της «κατάθεσης ψυχής» που χρησιμοποιεί.
Αν στα «ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΑ ΦΥΛΛΑ», την πρώτη ποιητική της συλλογή, η ποιήτρια παλεύει ανάμεσα στο «κατανοώ» και το «αποδέχομαι», στην τελευταία της ποιητική συλλογή «ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΚΥΚΛΑΜΙΝΑ», φαίνεται να έχει κατανοήσει πλήρως και να έχει εξ ίσου πλήρως αποδεχθεί, τη σκληρότητα μα και τη σοφία του αδηφάγου χρόνου, τη λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη μοναξιά και την ερημιά, την απόλυτη ταύτιση της ψυχής, είτε την αναζητήσεις στο βλέμμα μιας παλιάς ασπρόμαυρης φωτογραφίας, είτε στο είδωλο ενός σπασμένου καθρέφτη, είτε στο φως μιας αστραπής.
Στους «ΗΧΟΥΣ ΚΟΧΥΛΙΩΝ» η δημιουργός, ξετυλίγει τρυφερά και μοναχικά το κουβάρι των αναμνήσεών της, καθιστώντας μας κοινωνούς των ήχων που παραμονεύουν στην άκρη των ματιών για να σταλάξουν δάκρυ, μελαγχολικοί κι ονειροπόλοι, για να φτάσει να μας χαρίσει «ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΚΥΚΛΑΜΙΝΑ», κοιτώντας πίσω με αυτοκριτική διάθεση. Η ωριμότητα που κερδήθηκε μέσα από βιώματα τρυφερά και μοναχικά και αναδείχθηκε για πρώτη φορά στους «ΗΧΟΥΣ ΚΟΧΥΛΙΩΝ», εδώ, στο «ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΚΥΚΛΑΜΙΝΑ», αναδύεται μέσα από κάθε λέξη, σχεδόν τελετουργικά. Δε φοβάται πια η ποιήτρια ούτε τα όνειρα ούτε τους εφιάλτες. Δεν συνθηκολογεί ούτε με τη ζωή ούτε με την «πέρα όχθη». Η μοναξιά της έχει χρώματα κι οι αναμνήσεις της, απαλλαγμένες απ’ τα «πρέπει» και τα «ίσως», έχουν ταυτότητα που, πια, δε φοβάται να αναδείξει.
Η Ρένα Βασιλά είναι μια μοναχική οδοιπόρος στο έργο της. Άλλοτε τρυφερή, ακόμα και με τις πιο σκληρές λέξεις και έννοιες, όπως στα «ΠΟΛΙΤΙΚΑ» και άλλοτε σκληρή μα ακριβοδίκαιη, με αναμνήσεις, φωτογραφίες, «αόρατες σκιές» και «πληγωμένα φτερά». Σε κάθε περίπτωση όμως, η ποιήτρια είναι ειλικρινής και συνειδητοποιημένος άνθρωπος και μέσα από την ποιητική της συλλογή «ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΚΥΚΛΑΜΙΝΑ», ζητά από τον αναγνώστη της, έτσι ακριβώς να την προσεγγίσει.
Αυτά ακριβώς τα στοιχεία της ποιήτριας, θεωρώ πως ανέδειξε με τρόπο ποιητικό στην παρουσίασή της και η Ακριβή μου Σοφία, διανθίζοντάς τα με την τρυφερότητα που εμπεριέχουν οι λέξεις που διαλέγει πάντα, όταν αναφέρεται στην προσωπικότητα και το έργο της Ρένας Βασιλά. Αισθήματα και λέξεις ,που με την άδειά της, προσυπογράφω ανεπιφύλακτα.
Σταυρούλα μου σ' ευχαριστώ για τον τρυφερό τρόπο που πρεσεγγίζεις τα πονήματά μου και τον άνθρωπο πρώτα από όλα.Εχεις στο έχω ξαναπεί ένα ταλέντο στο γράψιμο γενικά και στην κρητική. Και πάλι σ' ευχαριστώ.
Δημοσίευση σχολίου