ΜΑΓΔΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ-ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ - Καθρέφτης ψυχής

"Καθρέφτης Ψυχής" ονόμασε η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη τη νέα της ποιητική συλλογή, που κυκλοφόρησε το 2011 από την ΑΝΕΜΟΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ.
Τα ποιήματα λες κι αναδύονται από κάποιο παλιό θαμπό αλλά υγρό καθρέφτη, με κυματισμούς λέξεων που γίνονται ρυάκια στις βουνοπλαγιές του Ολύμπου. Το στίγμα της φύσης που την περιβάλλει, το καταθέτει, πότε με την δροσιά πρωινού και πότε με το φως της σελήνης και των αστεριών. Ραγισματιά η αγωνιστικότητα, σπάζει αισθήσεις, επιθυμώντας να αφυπνίσει συνειδήσεις, που βολεύτηκαν σε κοιμισμένα οράματα.

Στη γειτονιά των θεών τα όνειρα σαρκώνονται. Αμίλητες δροσοσταλίδες ξεδιψούν τις αισθήσεις. Κατεβαίνουν στη θάλασσα. Φθάνουν στους ετοιμόρροπους κυματοθραύστες που με υπομονή αιώνων τα κύματα έχτισαν. Στα πόδια της απλώνεται το μπλε. Ο ήχος. Η αλμύρα. Η γερμένη ελιά. Περιρρέουσα μνήμη κι ανάμνηση, με τον ουρανό να ξοδεύει όλο το χρώμα σε τούτη την άκρη, που τόσο αγάπησε κι αγαπά. Γιατί η φύση είναι ο καμβάς που πάνω της πλέκει στίχους. Στην ανομοιοκαταληξία η γραφή ταξιδεύει, με την ποιήτρια να οδοιπορεί, ακούγοντας το θρόισμα των φύλλων, σε κείνα τα μονοπάτια, που πάνω τους περπάτησε η αγάπη, πεταρίζοντας σαν αερικό στο φως, σε στιγμιαίες λάμψεις, αγκαλιά με το όνειρο .


Αγκαλιά στο όνειρο

Αγκαλιά στο όνειρο
σας βρήκα εκείνη την αυγή
ακούγοντας το παράπονο
της θάλασσας!
Αφήνοντας τις δροσοσταλίδες
να στάζουν στα σώματα σας
και στο λιμάνι η ελιά
να γέρνει παρασυρμένη
να τη χορεύει ο Άνεμος!
Αγκαλιά με τις Αισθήσεις
σας αντάμωσα,
εκεί που το μετάξι
γίνεται θύμα της αυγινής αύρας
και το παρασέρνει,
γίνεται αερικό!
Να τελετουργείτε κάτω
από τα μαύρα σύννεφα
δίνοντας κρυφά φιλιά
από τον ήλιο που δύει
αγκαλιάζοντας
τη σκοτεινή του συντρόφισσα.
Σας εξουσίαζε ο Άνεμος
εκείνη τη νύχτα
κι εγώ θεατής
του πιο όμορφου σκηνικού!


Στους χάρτες της ποίησης, αφήνει ανάσες λυρισμού, με ερωτικές αύρες στα μεσοπέλαγα μετέωρων δισταγμών. Οι σταγόνες κυλούν τ’ ακριβά συναισθήματα, για να καταλήξουν, στα λαμπερά σεργιανίσματα του δικού της παράδεισου, με άτι τον άνεμο. Είναι η γραφή που κινείται μ’ αξιοπρέπεια στον ποιητικό χάρτη και την χαρακτηρίζει. Της δίνει ταυτότητα στην έκφραση, πίνοντας στάλα-στάλα τις λέξεις. Δράση ανθρώπου που μπορεί ν’ αγαπά σε γυάλινα κύματα, σα καθρεφτίζονται φωνές σε ερωτευμένα νερά, με αθόρυβες πλεύσεις. Βήματα που τ’ αγέρι εξουσιάζει, με τις αχτίνες του ήλιου να ραίνουν δρόμους, που άφοβα πλέον περπατά. Συνειδητά βουτά στο μελάνι της θάλασσας, καθώς η ροή του στιγματίζει, γεγονότα και περιστατικά της ζωής, γράφοντας ότι την συγκλονίζει.


Λέξεις

Λέξεις
κομμάτια φωτογραφίας
βγαίνουν από τη ψυχή σου
αγαπημένη μου.
Ποτισμένες με τη δροσιά κάποιας θάλασσας’
σε κάποιο νησί
μάγεψες το χαρτί ‘
γλυκές από το φως το αχνό της σελήνης
Το άλλο πρωινό τις έρανες
με τις κρυφές αχτίδες
του μουντού εκείνου ήλιου.
Νοέμβρης ήταν ο μήνας
Κι είχες μια γιορτή!
Για ποιον ήταν χαρισμένες
εκείνες οι λέξεις
αγαπημένη μου?
Θαρρώ προσέφερες τα κομμάτια σου
για εκείνον που κάποια μέρα
Θα είναι ….η ζωή σου ολάκερη!


Οι νύχτες έχουν την γοητεία νοσταλγικών άστρων, τότε που κατοικήθηκαν στιγμές και δεν χάθηκαν. Φώτισαν το φίλημα του νερού και το χάδι τ' ανέμου, που ο χρόνος δεν έσβησε. Για να γυρίσουν πίσω ξανά τα βράδια και να θριαμβολογήσουν πάνω στην αγάπη, στην αιώνια και σταθερή πηγή έμπνευσης της αρμονίας και της χαράς, της αναπάντεχης ισορροπίας, στις μεταβλητές συνθήκες που συνθηκολογούν πολλές φορές με την αοριστία. Κι Ασταύρωτες μένουν οι ώρες, οι μέρες, με σπονδές στις εικόνες που κρατήθηκαν ασφαλείς στις φωτογραφίες, στάζοντας την ανάμνηση. Είναι που αντέχουν ήχους στο εφήμερο των ερώτων, στην πρόσθεση και την αφαίρεση των υπολογισμών, με το συναίσθημα να είναι εκεί δυνατό και ριζωμένο στις καρδιές που γεννούν παράδεισους. Γιατί τα όνειρα μπορούν ακόμα να ζωντανεύουν με αγγίγματα, όταν κρατούν το κατακτηταίο της ψυχής.

Η ποιήτρια θα ζωγραφίσει με λέξεις τοπία, γράφοντας για όλα τα γνωστά μέρη που την συγκινούν. Λίγο πριν αποδημήσουν οι ψίθυροι, εκείνη στοιχειοθετεί στα δοξαστικά της θύμησης τα ασήμαντα που γίνονται σημαντικά, την απλότητα μιας στιγμής λουσμένης από φως, με την υπόσχεση, να μην αφήσει ποτέ αυτό που κατέκτησε.


Αστρική νύχτα

Αυτά τα άστρα δε θέλω
να χαθούν τούτη τη νύχτα.
Αυτή η σελήνη που μ’ ακολουθεί
στο φίλημα,
που σε λίγες ημέρες θα γεμίσει
δεν θέλω να τη χάσω.
Μη γίνει ξανά του ξωτικού καρπού
μια φέτα.
Όλα είναι ζωντανά αυτή τη νύχτα’
τα χέρια αγκαλιασμένα
όμορφα χαμόγελα
ήρεμα πρόσωπα
που διάφανα καθρέπτιζαν
στη θάλασσα,
στη καρδιά.

Νότες αέρινες
γλυκιάς μελωδίας
ακούγονται στον αστρικό μας ουρανό.
Αυτή τη σελήνη που μ’ ακολουθεί
την ερωτεύτηκα.


Οι χειμώνες σε τούτο τον τόπο, σε τούτη τη γη, είναι οι υγροί, με τους τοίχους να στεγνώνουν δύσκολα την ερημιά μοναχικής ανάσας στα δωμάτια συντρόφων που πολύ αγαπήθηκαν . Τα χρώματα, τ’ αρώματα, ανακατεύονται με προσδόκιμα όνειρα. Προσφορά αντίδωρου στο αέναο κάλεσμα ανοιξιάτικης ελπίδας.

Με φτερά στην καρδιά η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη, πάντα θα επιστρέφει στο γενέθλιο χώμα, ψιθυρίζοντας την αμηχανία της περιγραφής. Γιατί η Ιστορία είναι μνήμη και τα κομμάτια της πιστοποιούν την ανάμνηση με συλλεκτικά θυμητάρια, όταν με αγάπη ένα-ένα συλλέγονται στις προθήκες του Χρέους.


Χειμώνας

Κάτω από τον άφυτο βράχο
των Κυκλάδων
τα σπίτια λούζονται
στην αλμύρα.
Ήσυχα
βουβά
καθώς ο χειμώνας στέριωσε
σε τούτη τη γη.
Υγροί οι τοίχοι
και τα λουλούδια απότιστα
αφού κανένα χέρι δεν υπάρχει
να τα ρίξει την στάλα ζωής.
Κλειστά τα παραθυρόφυλλα
Έρημα.
Ψάχνουν ανθρώπινες ανάσες
Μάταιο.
Έρημη και η βάρκα
με τα σάπια κουπιά
στου ανέμου τη θύελλα.

Πόσο με κρατά μακριά
τούτος ο χειμώνας!


Η ποιήτρια λειτουργεί ανακλαστικά στον χρόνο, για να μεταδώσει τον λυρισμό και την συγκίνηση από εκείνα που έζησε, που ζει, που βιώνει, σε μια ανατρεπτική καθημερινότητα, μορφοποιώντας την σε σχήματα, ανασαίνοντας την άλλη διάσταση της ποιητικής εξέλιξης.
Η αγάπη για την οικογένεια και τον δάσκαλό της Γιάννη Κουτσοχέρα, την σπρώχνουν, την ωθούν στην δική της υπέρβαση, με βηματισμούς γνώριμους στην ελευθερία δεμένων βημάτων, στην οικειότητα μιας γνώριμης τοπογραφίας. Το περίσσευμα τον βλεμμάτων το ξοδεύει, για να περιγράψει την ευθραυστικότητα των εικόνων που επιθυμεί να αναδείξει. Όλα υπαρκτά κι όλα αναγνωρίσιμα σε χάρτες ασυμβίβαστων προορισμών, μα πάντα ανακτήσιμων στις βουνοπλαγιές του Ολύμπου και τις ακτές της Πιερρικής Γης.