«Το σημάδι στο φως», είναι η ποιητική συλλογή της Ελένης Συκά-Κοντόζογλου, που κυκλοφόρησε το 2008 από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΘΕΜΙΣ.Οι λέξεις της ποιήτριας, στρώνουν το χαλί με το φως, το συμπαντικό φως, το φως της ευλάβειας, π’ ανταμώνει εκεί, που το σκοτάδι πυρπολείται με δέσμες φωτός στο χρόνο. Εκεί, που άγνωστα και κρυμμένα φωτίζονται, για να αποκαλυφθούν και να φανερωθούν μεσίστια, τα περιστύλια της γνώσης. Σαν αίμα το φως, ζωοδοτεί τις φλέβες, ρέοντας ως την αναίμακτη ψυχή της άχραντης ουσίας, νοσταλγώντας ένα μέλλον πλημμυρισμένο από φως. Ζωγραφίζει με λέξεις, τις απαλές αποχρώσεις στα ερωτικά υπόβαθρα.
Ποίηση συμβολική, που δίνει τα πρωτεία στην αρχέγονη δύναμη του φωτός. Μετασχηματοποιείται σε διάφανο κρύσταλλο, λάμποντας στο συμπαντικό άπειρο. Το λεκτικό σύμβολο (φως), γίνεται για τους μυημένους, ο έρωτας του υποσυνείδητου στην ιδεατή του μορφή. Για τούτο και λαβώνεται, ματώνει, στάζει, στοχάζεται, αγαπά. Οι λάμψεις είναι που ανθίζουν «τ’ άνθη του κακού», κατά την συμβολική ποίηση του Μπωντλαίρ.
Διαχρονική ελπίδα σε παρακμιακούς καιρούς η ενέργεια που εκπέμπει. Ο θρίαμβος του καλού ενάντια στο κακό, του ωραίου ενάντια στο άσχημο, του ηθικού ενάντια στο ανήθικο. Γίνεται το υψωμένο λάβαρο, στην κατάκτηση την πρώτης και θεμελιωμένης αλήθειας του κόσμου. Για τούτο και φυλάσσεται πολύτιμα στη κιβωτό της καρδιάς.
Στην ποίηση της Ελένης Συκά-Κοντόζογλου διαβάζουμε την πυκνή και ταυτόχρονα ελλειπτική γραφή πίσω από τις λέξεις.
Είναι ο καθρέφτης που αντανακλά αισθήσεις και σπάζει σε πολλά κομμάτια, τους λαμπυρισμούς των συναισθημάτων στα μικρά κάτοπτρα, για να διασκορπίζονται σ’ ένα τέρμα ατέρμονου τέλους.
Έτσι η αισθητική συγκίνηση γίνεται πνευματική που μεταλλάσσεται σε εικαστική διανοητική συγκίνηση. Βλέπουμε δηλαδή, την ενσάρκωση του έρωτα να διανύει αποστάσεις, αποσχισμένες από πρόσωπα, να εκφράζουν όμως, την βαθύτερη ανάγκη αυτών που έχουν πολύ αγαπήσει. Μιλάνε τα αισθήματα μιαν άλλη γλώσσα, την γλώσσα του άλογου μα ταυτόχρονα υπαρκτού και βιωμένου αισθήματος στις εκτάσεις του χρόνου.
Σαΐτεψες την ψυχή
σημάδι άφαντο μα υπαρκτό.
Το βέλος χάθηκε στο φως
τ’ ουρανού το απέραντο.
Η ποιήτρια, με την ήρεμη δύναμη ενός στοχαστή, ανυψώνει την αγάπη, διαψεύδοντας τους εφιάλτες. Η μυστική εξαϋλωμένη ευγένεια, διυλίζεται στην καταχνιά, αναζητώντας το χαμένο στίγμα, τα ορόσημα που περικλείουν τους αναλφάβητους βηματισμούς, στην ορθογραφία της αγάπης. Ο κρίκος, είναι ο μύθος στους ομόκεντρους κύκλους. Ανάσα αγωνίας στους αιώνες, στις άγραφες σελίδες, που γράφονται με αίμα από ρευστά σώματα στις ρευστές μεταβλητές και αμετάβλητες συνθήκες του χρόνου. Ρέουν την σιωπή στις σεισμικές δονήσεις, αρνούμενες να ενταχθούν σε άχρονους χρόνους.
Το σημάδι στο φως
σαν κρίκος μετέωρος
στο σύμπαν θέριεψε.
Τα μάτια δεν λογάριασαν.
Μόνο είδαν. Είδαν
το μαύρο κύκλο
γύρω απ’ το φως.
Φοβήθηκαν…
Πεπερασμένα όρια
στα άνευ ορίων;
Ταράχτηκαν τα νέφη.
Σείστηκαν τα όρη.
Τις πεδιάδες σκέπασαν
μαύρες σκιές φθονερές.
Το μίσος δεν άνθισε.
Ανυψώθη η αγάπη η άχραντη.
Η ιερότητα αθώων αγγιγμάτων, που ενώνονται με την ευλογία του νερού σε δροσερές πηγές. «Μιλημένα τα σώματα» κατά πως λέει ο ποιητής (Ελύτης), ιερουργούν, απομακρύνοντας τον πόνο. Τον καταργούν με τις κραυγές της Αντιγόνης στο αλάθητο του χρέους.
Έτσι οι πονεμένες ψυχές μπορούν να θριαμβολογούν σ’ ένα ανύποπτο αύριο, αγνοώντας ένα παρελθόν ανείπωτο, με νικητή πάντα το φως.
Το σημάδι στο φως
φυλάχτηκε, δώρο θεϊκό.
Η πονεμένη ψυχή μάζεψε
την ανάσα της, άπλωσε
το σώμα της, χάρη αγγελική,
στις δροσερές πηγές
κι ενώθηκε με την ευλογία
του νερού. Γιατρεύτηκε
απ’ τον πόνο. έσβησε ο πόνος.
Το σημάδι έγινε παρελθόν.
Το φως έλαμψε θριαμβικά.
Ο έρωτας διαχέεται από εκθαμβωτικό και απαστράπτον φως χωρίς όρια, τραγουδώντας κάτω από πανσέληνες νύχτες. Ακριβοθώρητος ο λόγος, ερμηνεύει τα ιερογλυφικά των χρωμάτων στα γεφύρια τ’ ουρανού. Κι είναι τα ίδια γεφύρια που περπάτησαν οι ανάσες γυμνές, δίνοντας απλόχερα χαμόγελα στον ήλιο, για ν’ αστράψουν ευτυχισμένα, τα λεηλατημένα μυστήρια της αγάπης, που μιλούν στους αιώνες.
Τώρα που το φως λάμπει
στην πρώτη του μορφή
εκθαμβωτικό, απαστράπτον,
τώρα που το σημάδι
αφανίσθη και στο φως
διάχυση κι απορρόφηση
είναι πλέρια,
έλα να τραγουδήσουμε
κει που οι κόρες στήνουν χορό
στα γεφύρια των ουρανών,
χάρες γεμάτες, ντυμένες
τα χρώματα της εσπέρας.
Τα χέρια τους λάμνουν ηδονικά.
Οι καμπύλες τους γιορτάζουν τον έρωτα.
Ολοστρόγγυλα φεγγάρια
καθρεφτίζονται στα γυμνά τους πόδια.
Η ομορφιά στ’ απόγειό της.
Ο ήλιος γελάει ευχαριστημένος.
Η Ελένη Συκά-Κοντόζογλου με την ποιητική της συλλογή «Το σημάδι στο φως» μεταγγίζει από την ψυχή της φως στης αγάπης το σώμα, επιθυμώντας να παραμείνει αμόλυντο από τις οδύνες του σκότους. Στα περιγράμματα των λέξεών της κυριαρχεί η λάμψη που χαιρετίζει το σύμπαν και την δύναμή του. Μετέωρες αντανακλάσεις, δίνουν σχήματα σε σιωπές και θεϊκή υπόσταση σε ψιθύρους. Η ποιήτρια αφουγκράζεται τους έσχατους ήχους στα αλφαβητάρια των άστρων και τους μεταφέρει σε άδειες σελίδες, για να λάμψει το φως αιώνια.
Μεταγγίζω σε
της ψυχής μου το σώμα
αμόλυντος να μείνεις.
Τη θεϊκή μου παρουσία
να κρύβεις
κάτω απ’ τα πέπλα
της οδύνης σου.
Να λάμπει
ατάραχη
κυρίαρχη στο σύμπαν
η δύναμή σου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου