Τον Φεβρουάριο του 2011, κυκλοφόρησε από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΑΤΙ η πρώτη ποιητική συλλογή του Θάνου Κόσυβα, «Σ’ ΕΛΛΕΙΠΤΙΚΗ ΤΡΟΧΙΑ».Είναι οι μεταμορφώσεις του ποιητή που εναγωνίως επιθυμεί, να καταθέσει την δική του φωνή στον ποιητικό χάρτη. Ακροβατεί ανάμεσα στον ελεύθερο στίχο και στην έμμετρη ρίμα.
Πειραματίζεται να βρει το είδος και το ύφος που ανταποκρίνεται στην προσωπική του έκφραση. Πρωτόλεια ατοπήματα που όμως αναδεικνύουν μια ποιητική σύλληψη. Εγκλωβίζεται στην άναρχη έμπνευση, επιδιώκοντας να χειραγωγήσει και να τιθασεύσει, όσο του είναι μπορετό, εκείνο που θέλει να ειπωθεί.
Την άφατη σχέση του με την ποίηση, την κοινοποιεί, την δημοσιοποιεί. Θεάται εκείνο που για καιρό έκρυβε στους μετεωρισμούς της ψυχής. Ανασύρει λέξεις από την χίμαιρα που ντύνει ανυπεράσπιστα όνειρα και στίχους σε μπλοκάκια και σημειώματα από τα μοναχικά ταξίδια σε σελίδες που γέμισαν στίγματα και φράσεις καρδιάς. Αναγνωρίζει, πως για να πολιτογραφηθείς ποιητής χρειάζεται σοφία και σύνεση, σεβασμός και βαθιά μελέτη σε κείνα που ως τώρα έχουν γραφτεί. Τα πρώτα διαβάσματα γίνονται εμπνεύσεις στη ροή του χρόνου. Το ασήμαντο αστέρι που παίρνει σχήμα, μορφή και όνομα λάμποντας τη γνώση, σ’ ελλειπτική τροχιά.
Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ
Δεν είναι τρέλα ν’ απορείς
πόση σοφία χρειάζεται να γράψεις πέντε λέξεις.
Η πρώτη φορά είναι αρκετή να σε τρελάνει.
Είναι σαν μεταμόρφωση…
κάποιο ασήμαντο αστέρι μέσα στο πλήθος των γαλαξιών
να παίρνει όνομα, να λάμπει από σοφία.
Πάνω σ’ ελλειπτική τροχιά
περνούμε τις ώρες μας, τις στιγμές μας
μια στη Σελήνη και μια στην Αφροδίτη
μας σαγηνεύουν κι ερωτοτροπούμε.
Και κλαις γιατί θέλεις να ξεφύγεις.
Κι αντιδράς γιατί στον κόσμο σου δεν θέλεις δορυφόρους,
παρά μονάχα ανθρώπους με φορτισμένη φαντασία.
Η πρώτη φορά είναι αρκετή να σε τρελάνει.
Μια κρυφή δίψα, σπρώχνει τον δημιουργό ν’ ανακαλύψει περάσματα στη μυθολογία, να τα περπατήσει, πίνοντας τη σοφία των μαρμάρων, που οι πρόγονοι οικοδόμησαν. Άλλωστε η γνώση δρα περίεργα στη ψυχοσύνθεση ενός δημιουργού. Ανατινάζει ότι μέχρι χθες ήταν γνωστό, για να ανακαθίσει μετά, διεισδύοντας παράπλευρα σε εμπνεύσεις.
Η ύλη, είναι οι λέξεις, που θα μαρτυρούν την πρόοδο στους βωμούς της γραφής, με συμβατές αναγνώσεις. Μετασχηματισμένη ενεργειακή μεταβίβαση από τον πλούτο των αναγνωσμάτων, στην προσωπική κατάθεση του δημιουργού. Αντανακλάται η πορεία του σε κείμενα, με αφετηρία το νέκταρ της γνώσης.
ΒΩΜΟΣ
Πάνω απ’ το βράχο δεν πετάξανε πουλιά
κοιτούν από μακριά τα μάρμαρα τα λευκά
κι αν ζει το πνεύμα το άφθαρτο μες στον αιώνα
οικοδομεί με μαρμαρόσκονη τον κάλπικο Παρθενώνα.
Με νέκταρ μεθούν σοφοί θεοί,
οίνο Σταγίρων στο σοφό να πιει.
Το αίνιγμα της Σφίγγας είναι δύσκολο
και το ταξίδι με πλοίο χωρίς άνεμο δύσκολο,
δύσκολο επίσης και στον κώδικα του Αριστοτέλη να βρεις λύση.
Κάποιος βωμός θα γίνει μάρτυρας
για κάποια Ιφιγένεια στην τελική κρίση.
Η βουβή ευαισθησία που γεννά τη σιωπή, γίνεται κάλεσμα στο φως, για να ορειβατεί η φωνή στις πλαγιές του λόγου. Κουρασμένες νύχτες, θα γράψει με χρώματα ανατολής ενατενισμούς, που αρμενίζουν σε ψυχοτρόπια πέλαγα. Χρωματισμένοι άνεμοι θα ανοίξουν ασκιά για να διευκολύνουν πλεύσεις σε ταξίδια που συλλαβίζουν την αφθαρσία στο χρόνο.
Τι κι αν οι καιροί είναι δύσκολοι, εξακολουθούν «ακάθεκτες οι πέτρες ν’ ατενίζουν το δρόμο προς τη θάλασσα», καταργώντας αδιέξοδα.
Η ΚΡΕΜΑΛΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ
Κάποιος με ρώτησε γιατί σιωπώ
κι εγώ τον άφησα να διαβάσει την αλήθεια
μέσα απ’ τη σιωπή μου.
Να δει πως απ’ τα χείλη κρέμεται
μια πέτρινη καρδιά, η βουβή ευαισθησία.
Κι εγώ άφησα το θερινό τον κήπο
και κίνησα για το βουνό
με τη θηλιά πιασμένη στις χορδές μου.
Πνίγομαι σ’ αυτόν τον κήπο
γίνανε τ’ αγριόχορτα μεγάλα και με πνίγουν.
Κει κάνω παρέα με τα πουλιά
σπάσανε οι χορδές μου
και δραπέτευσε η πρώτη μου στριγκλιά
μα κι η στερνή μου.
Ο Θάνος Κόσυβας επιχειρεί πετάγματα στην αλήθεια, στις θαμμένες μνήμες, επιχειρώντας με τις λέξεις του δραπετεύσεις προς την γαλήνη και την ελπίδα. Ξέρει καλά πως η ποίηση, όπως κι ο έρωτας, μπορούν να του προσφέρουν την λάμψη, στα σκοτεινά πεδία της λύπης. Ψηλά θα σηκώσει τα μάτια για ν’ αντικρύσει ήλιους μεσημβρινούς με θέα σε φωτεινά όνειρα.
Η ΑΝΩΝΥΜΗ
Από τον ύπνο σου ξυπνάς τρομαγμένη
κοιτάζεις απέναντι στον τοίχο την φωτογραφία μου.
Ψάχνεις στις στάχτες πάπυρους, χαμένες μνήμες
τ’ όνομά σου στ’ αραχνιασμένα συρτάρια.
Στις φλέβες σου κυλάει άφθονο νερό της λήθης
όταν μαζί ξεδιψούσαμε στην όαση του χρόνου
και το κεφάλι σηκώναμε ψηλά στον ήλιο τον μεσημβρινό,
όρκους που δίναμε παντοτινούς όταν σ’ έπιανα απ’ τη μέση
κι εσύ με τύλιγες με κισσούς και φύκια.
Την πέτρα που μου χάρισες απ’ την αμμουδιά
κι εγώ εκείνη τη φωτογραφία
στον τοίχο απέναντι να την κοιτάς
όταν απ’ τον ύπνο θα ξυπνάς τρομαγμένη.
Είναι βέβαιο, πως ο Θάνος Κόσυβας με την πρώτη του ποιητική συλλογή «σ’ ελλειπτική τροχιά», δίνει μια υπόσχεση ποίησης κι αυτή θα τη δούμε σίγουρα στο μέλλον. Άλλωστε μακρύ το ταξίδι της ποίησης και χαρά σ’ αυτούς που το διασχίζουν κι ας πονούν οι βηματισμοί σε εξαντλητικές πορείες στα κατάβαθα της ψυχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου