ΤΑΚΗΣ ΤΣΑΝΤΗΛΑΣ – Της ροής και της τέφρας.

«Πάνω απ’ το σκοτάδι είναι ο λόγος
Τα άνθη της ροής και της τέφρας
Η αγάπη που δεν χάθηκε
Η διαύγεια των φωτισμένων δακρύων»


Μ’ αυτές τις λέξεις, καλωσορίζει ο ποιητής το 2011, τους φίλους και αναγνώστες στο καινούργιο του ταξίδι, που έχει τίτλο, «Της ροής και της τέφρας». Ο Αίολος που γνωρίζουμε, επιλέγει την ΑΝΕΜΟΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ για ν’ ανοίξουν μαζί τα πανιά της γραφής και να πλεύσουν στα όμορφα πελάγη της ποίησης.

Αθωότητα και μνήμη, φαντασία και πλάνη, όνειρα και χάδια «στ’ ανοιχτά των καιρών». Μυρωδιά στο δέρμα κι αποτυπώματα αφής στους σταθμούς του κορμιού, αναπόδεικτα συναντούν συναισθήματα που κρατήθηκαν νύχτες ντυμένες θαύματα. Δίχως αρνήσεις, ελεύθερα κόβουν εισιτήρια οι καταφάσεις στο ταξίδι για τον παράδεισο. Ερωτικά σκιρτήματα και παραμιλητά συνοδεύουν αποσκευές του ενός και μοναδικού μύθου που ονομάζεται: «α γ ά π η ».

Αμίλητα διψούν εξηγήσεις ανεξήγητου χωρισμού κακιάς στιγμής, με τα βλέμματα να υποχωρούν υπερβατικά, παύοντας ταυτόχρονα συγνώμη άφατη σε χείλη που δεν μιλούν. Φιλούν το στόμα της αντάμωσης. Αγγίγματα φέρνουν λυτρωμούς σε βυθούς ανεξερεύνητων γαλάζιων ονείρων, σαν το κορμί λυγάει και καταργεί το χρόνο που άδοξα πέρασε.


ΑΦΕΥΓΑΤΗ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Κι έρχεται αίφνης η άγια στιγμή
η αθέατη ώρα
που σμίγεις - ξανά- με τ’ απρόσμενο

Όπως σμίγει η βροχή με το δάκρυ
Όπως το πάθος με την ανεξιχνίαστη σιωπή
Όπως η μνήμη με την αφεύγατη νοσταλγία


Ο Τάκης Ταντήλας είναι ο ποιητής που ανασκάπτει το παρελθόν της γλώσσας κι αναδεικνύει λέξεις ξεχασμένες. Τις αποσπά από τον πρακτικό τους προορισμό, που αφού τις μετουσιώσει τις χρησιμοποιεί, για να εκφράσει την πνευματική υπόσταση στα ποιήματά του. Ο ίδιος σε μια έκρηξη αυτογνωσίας θα πει: «Τους εχθρούς μου τους ξέρω/Από τους στίχους μου φυλάγομαι».
Γιατί η ποίηση είναι για τον ποιητή τρόπος ζωής. Καίγεται αθόρυβα από το φως της που εισέρχεται στις φλέβες, αιμορραγώντας λέξεις στους ναυαγισμούς των στίχων. Στις αναφλέξεις της έμπνευσης θα τον βρει η νύχτα ν’ αγρυπνά, αντιμαχόμενος το σκοτάδι, για να την καταγράψει. Είναι η ύστατη στιγμή του εξαγνισμού μιας λυτρωτικής εξομολόγησης του λόγου που πια σαρκώνεται στο χαρτί, εξαγιάζοντας τον προσωπικό στεναγμό.

Ζει την διαρκή αναζήτηση με αισθητική εγρήγορση, για να μπορεί να αποδίδει με την γραφή του το βαθύτερο νόημα, από τη σύλληψη ως το τελικό αποτέλεσμα της έμπνευσής του. Το υλικό των αισθήσεων το κάνει Τέχνη. Τα σπαράγματα της ψυχής τα κάνει ποίηση, κρύβοντας επιμελώς την ικεσία στις λέξεις, που τρομάζει από την απουσία εκείνης που αγαπά.


ΑΝΑΡΧΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

Άναρχος ο χρόνος
μας χαιρετά
μας προσπερνά
μας βλαστημά
και χάνεται
μες στα κενά αθέατων σιωπών
ενώ το φως συλλέγει μνήμες
απ’ τις κρήνες των ονείρων

Άνθισε έρωτας κάποτε εδώ
αφήνοντας τα ίχνη του τσαλακωμένα
στα κορμιά μας


Κι όταν οι σιωπές συνωστίζονται στους τριγμούς του πάθους, ξεκινά ο περίπλους στην αθωότητα, στο αιώνιο αίνιγμα του έρωτα.
Προσκυνημένο λείψανο η πεθυμιά του πόθου, αναζητά συχνές χαρακιές σε μιλημένα σώματα, για να ανθοφορούν συνευρέσεις στην αυλή των θαυμάτων, με αμίλητους φόνους. Ρουφούν το παρελθόν ενός ασυμβίβαστου χωρισμού, για να φυλάξουν το μέλλον στο δέρμα, που ανατριχιάζει με το παρών, τα γλυπτά μιας αγάπης ανιδιοτελής και συμβιβασμένης με την μια και μοναδική σταγόνα τ’ ουρανού που βρέχει μόνο για κείνους. Κι όσα άσχημα μεσολάβησαν σκορπίστηκαν με άηχους ανέμους στη λήθη μιας εύφλεκτης νύχτας.


ΝΥΧΤΑ ΠΑΘΟΥΣ

Όλη τη νύχτα ανάσαινα
τι φλεγόμενο σώμα σου
που γυμνό έσμιγε πάνω μου
και χάραζε πορφυρές πινελιές
με το κοφτερό λεπίδι του πάθους

Υ.Γ: Να με χαράζεις πιο συχνά
για να μπορώ μαζί σου να θάλλω


Ο Τάκης Τσαντήλας επιδιώκει ανιχνεύσεις στην «κρυφή τ’ ουρανού αταξία», ανακαλύπτοντας την ελπίδα στο τραγούδι της ζωής. Βυθίζεται σε λυπημένους βυθούς ανασύροντας στο φως αθροισμένα ναυάγια ονείρων.


Τ’ ΟΥΡΑΝΟΥ ΑΤΑΞΙΑ

Έτσι σε ανιχνεύω μικρή μου
σαν κρυφή τ’ ουρανού αταξία
σαν βροχή που αλώνει τη σύμπασα μνήμη
σαν σιωπή που ποθεί τον ανήμερο λόγο
σαν ροή της ανάστατης θάλασσας
και βυθίζομαι
βυθίζομαι
βυθίζομαι στα απύθμενα μάτια σου
εκεί που μονάχα
ναυάγια και όνειρα αθροίζονται

Έτσι σε ανιχνεύω σου λέω
ρίχνοντας φως
στις αδιάβατες νύχτες σου


Ο ποιητής πάντα θ’ ανταμώνει με στίχους, αφού οι δρόμοι της μνήμης παραμένουν ανοιχτοί σε φευγάτους καιρούς, εκεί που η μοίρα ορίζει συναντήσεις με το πεπρωμένο της γραφής του. Νεκροί ίσκιοι θ’ ανασταίνονται από όνειρα που σε ψυχές ακούμπησαν, θρυμματίζοντας παγωμένα δάκρυα από λάμψεις αστεριών που φέγγουν αιώνια το παραμιλητό του έρωτα και της αγάπης.


ΣΤ’ ΑΝΟΙΧΤΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

Θ’ ανταμωθούμε ξανά στ’ ανοιχτά των καιρών
στον ουρανό με τις μνήμες
εκεί που τα άστρα φέγγουν αιώνια
κι αποστεγνώνουν το δάκρυ στο βλέμμα μας
έτσι που να μας βρει η αυγή
σφριγηλούς κι ακμαίους