ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ - Σφραγιδόλιθος

Τον χειμώνα του 2009 κυκλοφόρησε η ποιητική συλλογή του Σ.Π. ΣΦΡΑΓΙΔΟΛΙΘΟΣ.
Περιπλάνηση στον αχό της ποίησης από τον δημιουργό που κρατά στο χέρι μια-μια τις λέξεις, για να εξηγήσει το όνειρο της γραφής του. Το όνειρο που ζεί μέσα στη σιωπή.
Ακούει τους άλλους ποιητές που διαβάζουν στην ψυχή του. Στήνει χορό με ποιήματα.
Χωρίς οργή, χωρίς θυμό ανοίγει την πόρτα μπροστά στη φωτιά. Λύνεται σιωπηλά και ντύνεται τα θυμίσματα που αγαπά.
Το λίγο είναι αρκετό για να γράψει πολύ. Το καρφί μια πληγή που πονά κι ας ανασαίνει για την ποίηση.

"Ερχόμαστε από 'ναν πόλεμο όλοι
ψυχικό
ατελείωτο..
Στραγγίζει στις φλέβες το αίμα.
Η ζωή
λίγο λίγο που χάνεται-
ακολουθεί το σκοτάδι το φως!
Και οι μέρες αδειάζουν φορτία
ελπίδες μέσα στον αδυσώπητο καιρό
που όλο γύρω μας βυσσοδομεί!
και όλα πιο βασανιστικά τα κάνει..." (16. Ρόδος)

Ανοίγει παράθυρο στο μέλλον, με την αγωνία της σύγκρουσης με το παρόν που λιθολαξεύει τις πέτρες μιας γραμμής άγονης, σιωπηλής.

"Δεν ξέρω αν θα προφτάσω να ξοδέψω όλες τις σιωπές
που με φυλάκισαν..."

Ο αέρας τρυπάει. Κι αν οι λέξεις διστάζουν. Κι αν καπνός οι στιγμές γίνονται, εμείς γινόμαστε θεατές-αναγνώστες μιας ποίησης μοναδικής. Κλαίει θάλασσες βουνά και λουλούδια πολύχρωμα. Τα θέματα διαπραγματεύονται, χωρούν όλα και γίνονται ποίηση.

"Ποίηση ποίηση πως με βοήθησες
καθαρά να σκεφτώ!
Και να παλέψω μέσα μου για την αποθηρίωση." (4)

Διακρίνουμε φιλοσοφικές αναζητήσεις κι έτσι φθάνει η ποίηση του μέσα από τη σύλληψη ενός βαθύτερου ηθικού και θρησκευτικού νοήματος.
Ο Θεός, η Παναγία κάνουν τον ποιητή να υψώνεται ως άνθρωπο σε μια ανώτερη συγκινησιακή και ηθική σφαίρα. Είναι ο ίδιος που αναρωτιέται και πάσχει.

"εκεί που σωρεύουν οι εποχές το δηλητήριο του χρόνου
κι είναι οι άνθρωποι πικροί πολύ πικροί ένας για τον άλλον
ένα μεταφυσικό κάτι μέσα σ΄ένα μεταφυσικό αιέν
αθροίζει σημασίες αιώνιες που αποκρυπτογραφούνται τώρα!
Κι εγώ που πάσχω να κατανοώ" (ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ)

Στοχάζεται με πλήρη επίγνωση της αυτογνωσίας. Το ειλικρινές "εν οίδα ότι ουδέν οίδα"

"Δεν θα βρεθώ στο ίδιο ύψος
που λαχταρούσα!
Που ονειρευόμουνα-δεν θα βρεθώ!"

Γίνεται μυσταγωγός και χάνεται σε ώρες αιχμής, κρατώντας την ψυχή στον χρόνο και στον καιρό. Φταίνε οι στίχοι που ερωτοτροπούν με την ποίηση που της χρωστά τ' ακριβό της μνήμης του με το βλέμμα στραμμένo σε Εκείνη.

" Άμισθος ενός μελανού πολέμου
Συλλέγω λέξεις - άταφα
Πτώματα
Και όλο κλαίω!"
Δεν έχω άλλη θλίψη απ' των ποιητών.
Δεν έχω άλλο ύφος από του ικέτη."

Η ποιητική επικοινωνία γίνεται ανάγκη και χρέος και ταυτόχρονα συνειδητότητα, πως εκείνοι που γεύονται ποιητικές ανατάσεις είναι μάλλον λίγοι.

" Κάποιος απελπισμένος
Σε χρόνο μέλλοντα ίσως να μάθει
Από τις λέξεις σου
Σε κάποιον ίσως να μιλήσεις
Όπως θα ήθελε και κείνος να σου πει..." (ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ"

Γιατί ο ποιητής παλεύει, μάχεται διαρκώς με την βάσανο που κυριαρχεί μέσα του και θέλει να απελευθερωθεί, να απλωθεί σε άδειες σελίδες.

"Νυστάζεις λίγο πριν τα ξημερώματα
Όλη τη νύχτα πάλευες με λέξεις
Όπως τα παιδιά που πίναμε το μέλι από το λουλουδάκι αγιόκλημα!
Τώρα
Είναι σαν εξουσία η μνήμη.
Λύτρωση γλυκιά!"