ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΛΑΖΗΣ-Το κόκκινο βιβλίο

Τρεις ποιητικές συνθέσεις καλωσορίζουν τον αναγνώστη του *Κόκκινου Βιβλίου* που κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 2009 από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ. - Η απέραντη ποικιλία της μοναδικότητας - Το Κόκκινο Βιβλίο - Αργοναυτική Επιστροφή.
Σαν φωτογραφίες κρυμμένες πίσω από ξεχασμένες στιγμές σε παίρνουν τα ποιήματα και σε παρασύρουν πίσω από τους μύθους, την ιστορία, τα παραμύθια. Ακολουθείς τη σκέψη τους, τον συλλαβισμό των στροφών σαν δραπετεύουν στο όνειρο, στη μοναδικότητα των στίχων τους.
Πλανεύουν αισθήσεις με το μέτρο μιας κατοχικής δεκτικότητας σαν γεννιούνται τα θαύματα από φως κι απλά κατακτώνται σε συμπαντικές διαδρομές.
Οι λέξεις περνούν μέσα από στρογγυλούς ήλιους λέγοντας καλημέρα στο όνειρο. Ήχοι που ανταποκρίνονται σε μια αύρα εσπερινή την ώρα που η μοίρα διαβάζεται κι η νύχτα κουβαλάει τη σιγή των κορυφών της πόλης σε πολύβοους δρόμους.
Ποιο ήταν το κίνητρο, ποια η ενσυναίσθηση του ποιητή που τον κυνηγούν "οι κρυστάλλινες σκιές του Μποντλέρ" και "οι εφιάλτες της Πλάθ" για να καταθέσει τον Λόγο των θαυμάτων του; Γιατί τα θαύματα του Δ.Π. χειρουργούν σε γλυκά βλέμματα αγαλμάτων. Κι είναι δικά του αμαγάλματα που κρατούν της ψυχής του το μαχαίρι και πληγώνουν τον ποιητή και τη μνήμη που σιγά σιγά κυοφορείται. Όλες οι αποστάσεις τρυπούν το ταβάνι για να μπει το φως, να ξημερώσει.

Η Αγία Ελλάδα

Κομματισμένα φαντάσματα
στις επάλξεις προσόψεων
ψυχές χωρίς φτερά
κάτω απ' τα σύννεφα
σαν τη μαυρίλα της βροχής
στο σάπιο γαλάζιο

φαρμακωμένες μέρες συνωστίζονται
πριν πέσουν στη θάλασσα
-στο 'πα
η Σμύρνη καίγεται-
μια ακτίνα αλησμόνητη
σαν τους προφήτες που θυμούνται
πότε τους άγγιξε
για τελευταία φορά ο θεός

Η μνήμη ουρλιάζει
κι είναι λιοντάρι στην ψυχή
ο βρυχηθμός του πόνου στα κόκαλα
το φθαρμένο δέρμα
των καταπατημένων Ελλήνων
η ακαμψία της ιστορίας
στον έσχατο καρκίνο
που βγάζει ο θάνατος
της εξαπατημένης γενιάς
που κεντά
σ' ένα κίτρινο Πάσχα το Χαίρε

Μίλησε ο ποιητής για την απατημένη γενιά, τη γενιά μας που γι' άλλα αντιστάθηκε κι άλλα τελικά συνάντησε, δέχθηκε, στο τέλος σιώπησε. Η αλήθεια του πονάει, μια ανοιχτή πληγή μας ταξιδεύει νύχτα-μέρα. Κοιμάται σε χέρια κι αγρυπνά σε μάτια εν αναμονή του θαύματος.

Οι φωνές των πληγωμένων

Βεληνεκές του άγνωστου
οι φωνές των πληγωμένων

Η μυρουδιά του ανθρώπου
αλλάζει την τάξη σε τάξη
ταχτοποιεί τα φεγγάρια στις ειδήσεις

Συνεχίζει την μοναχική πορεία με όπλο την γραφή του. Άλλωστε ο ίδιος θα πει.

Η γλώσσα είναι το μάτι μου,
το δέντρο μου
τ' αυτί μου

ΣΠΥΡΟΣ ΑΡΑΒΑΝΗΣ-Η ανοσία της άγνοιας

Με την επιμέλεια του Γιώργου Χρονά κυκλοφορεί τον Δεκέμβριο του 2008 από τις "ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ" η πρώτη ποιητική συλλογή του Σ.Α.
Αν και πρωτόλεια τα ποιήματα του έχουν εκείνο που σηματοδοτεί την γραφή και μπορεί να κεντρίσει αμέσως το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Το βιβλίο χωρίζεται σε τρεις θεματολογικές ενότητες. Η λέξη - Το φως - Η αγάπη, γίνονται οι αφετηρίες μιας διαδρομής ποιητικής και ποιοτικής στην ατραπό της μοναχικής αναζήτησης.
Με την επίκληση στην σύντομη περίληψη της εισαγωγής φαίνεται καθαρά το είδος του ανθρώπου που με σεμνότητα θα προσπαθήσει να καταθέσει τον Λόγο του.

Λέξη που πριν ανθίσεις
ήσουν χώμα,
μη με πονέσεις

Φως πριν μαραθείς
κατοίκησέ με

Αγάπη καταδέξου με.

Ο ίδιος γίνεται αλιεύς λέξεων δείχνοντάς μας τον προσωπικό τρόπο για το πως γράφονται τα ποιήματα. Άλλα γίνονται στίχοι κι άλλα δεν γράφονται ποτέ. Το καταφύγιό του σε εποχές δύσκολες είναι οι δάσκαλοι, οι ποιητές που αγάπησε, διδάχθηκε. Σε κείνους αφιερώνει κομμάτια ψυχής που ταξιδεύουν στην αύρα τους. Στον συνοδοιπόρο και μέντορά του Σωτήρη Παστάκα από το http://www.poiein.gr/ , στον Μιχάλη Κατσαρό, στον Μάνο Ελευθερίου, στον Μανώλη Αναγνωστάκη. Αν και ο Μ.Α. είχε πει, "Γιατί οι μελλούμενοι ποιητές δεν ζούνε πια Αυτοί που θα μιλούσανε πεθάναν όλοι νέοι" ο Σ.Α. αποχαιρετά τους ποιητές πιστεύοντας κι ο ίδιος, πως οι Μεγάλοι Ποιητές δεν γεννήθηκαν ακόμα.

Αποχαιρετώ τους ποιητές μας θα πει
ότι στα σπλάχνα μιας γυναίκας
κάπου στον κόσμο,
κυοφορείται ένα έμβρυο
που θα γίνει
η αυριανή λέξη
η αυριανή σιωπή.

Όλα γύρω του, του μιλούν. Η θάλασσα ,το κερί, η αναμονή, η αναβολή. Μαθαίνει, αν και το τίμημα είναι τ' ακριβά του δάκρυα που κυλούν με "γεύση λάσπης" σ' ατελείωτες μέρες, χρόνου, σιωπής. Οι νεκροί μιλούν, μεγαλώνουν μέσα του. Τρυπούν την ψυχή του αφήνοντας σημάδια κι ενοχές για τα δύσκολα και τ' αναπόφευκτα που στωικά ζει.
Ψάχνει την αλήθεια του, βλέποντας κατάματα τη ζωή μέσα από την θλίψη, την μελαγχολία και την ευαισθησία ενός ρομαντικού της γενιάς του, που όμως δεν βρίσκει τον ρομαντισμό που έμαθε πως κάποτε υπήρχε σ' άλλες εποχές. Για τον ίδιο οι όρκοι έχουν ακόμα ισχύ στα περιγράμματα των σκιερών σκαλιστών του.
Καταγράφει την εσωτερική του μετανάστευση στο αλώβητο της αγάπης. Παίρνει ανάσα απ' τη ζωή, την κυνηγά σε χαμένους παραδείσους. Γεμίζει στιγμές που λάμπουν στον χρόνο. Ο έρωτας κατοικεί σε ασύλλαβο σώμα κάνοντας ρίμες μ' όλες τις λέξεις που γνωρίζει.
Οι πέτρες του δείχνουν τον δρόμο. Ψάχνει στην καρδιά, γιατί όλα εκεί βρίσκονται. Ρίχνει τα δίχτυα για να επιστρέψει με αγάπη και υπομονή χωρίς ν' αφήνει στιγμή το όνειρο που τροχίζει τη ζήση του.

Ρίξτε τους σκύλους στις καρδιές σας
Ήρθε η ώρα να κατασπαραχθούν.
Σκληρή σάρκα, μαλακή σάρκα να αλεσθούν στα πάλλευκα σας δόντια.
Η αγάπη και η υπομονή ήξεραν που τα τρόχιζαν
στους αιώνες της κάθε μέρας.
Τώρα ξέρω και εγώ
γιατί όλη αυτή η αναμονή και η εξάντληση.