Τρεις ποιητικές συνθέσεις καλωσορίζουν τον αναγνώστη του *Κόκκινου Βιβλίου* που κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 2009 από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ. - Η απέραντη ποικιλία της μοναδικότητας - Το Κόκκινο Βιβλίο - Αργοναυτική Επιστροφή.Σαν φωτογραφίες κρυμμένες πίσω από ξεχασμένες στιγμές σε παίρνουν τα ποιήματα και σε παρασύρουν πίσω από τους μύθους, την ιστορία, τα παραμύθια. Ακολουθείς τη σκέψη τους, τον συλλαβισμό των στροφών σαν δραπετεύουν στο όνειρο, στη μοναδικότητα των στίχων τους.
Πλανεύουν αισθήσεις με το μέτρο μιας κατοχικής δεκτικότητας σαν γεννιούνται τα θαύματα από φως κι απλά κατακτώνται σε συμπαντικές διαδρομές.
Οι λέξεις περνούν μέσα από στρογγυλούς ήλιους λέγοντας καλημέρα στο όνειρο. Ήχοι που ανταποκρίνονται σε μια αύρα εσπερινή την ώρα που η μοίρα διαβάζεται κι η νύχτα κουβαλάει τη σιγή των κορυφών της πόλης σε πολύβοους δρόμους.
Ποιο ήταν το κίνητρο, ποια η ενσυναίσθηση του ποιητή που τον κυνηγούν "οι κρυστάλλινες σκιές του Μποντλέρ" και "οι εφιάλτες της Πλάθ" για να καταθέσει τον Λόγο των θαυμάτων του; Γιατί τα θαύματα του Δ.Π. χειρουργούν σε γλυκά βλέμματα αγαλμάτων. Κι είναι δικά του αμαγάλματα που κρατούν της ψυχής του το μαχαίρι και πληγώνουν τον ποιητή και τη μνήμη που σιγά σιγά κυοφορείται. Όλες οι αποστάσεις τρυπούν το ταβάνι για να μπει το φως, να ξημερώσει.
Η Αγία Ελλάδα
Κομματισμένα φαντάσματα
στις επάλξεις προσόψεων
ψυχές χωρίς φτερά
κάτω απ' τα σύννεφα
σαν τη μαυρίλα της βροχής
στο σάπιο γαλάζιο
φαρμακωμένες μέρες συνωστίζονται
πριν πέσουν στη θάλασσα
-στο 'πα
η Σμύρνη καίγεται-
μια ακτίνα αλησμόνητη
σαν τους προφήτες που θυμούνται
πότε τους άγγιξε
για τελευταία φορά ο θεός
Η μνήμη ουρλιάζει
κι είναι λιοντάρι στην ψυχή
ο βρυχηθμός του πόνου στα κόκαλα
το φθαρμένο δέρμα
των καταπατημένων Ελλήνων
η ακαμψία της ιστορίας
στον έσχατο καρκίνο
που βγάζει ο θάνατος
της εξαπατημένης γενιάς
που κεντά
σ' ένα κίτρινο Πάσχα το Χαίρε
Μίλησε ο ποιητής για την απατημένη γενιά, τη γενιά μας που γι' άλλα αντιστάθηκε κι άλλα τελικά συνάντησε, δέχθηκε, στο τέλος σιώπησε. Η αλήθεια του πονάει, μια ανοιχτή πληγή μας ταξιδεύει νύχτα-μέρα. Κοιμάται σε χέρια κι αγρυπνά σε μάτια εν αναμονή του θαύματος.
Οι φωνές των πληγωμένων
Βεληνεκές του άγνωστου
οι φωνές των πληγωμένων
Η μυρουδιά του ανθρώπου
αλλάζει την τάξη σε τάξη
ταχτοποιεί τα φεγγάρια στις ειδήσεις
Συνεχίζει την μοναχική πορεία με όπλο την γραφή του. Άλλωστε ο ίδιος θα πει.
Η γλώσσα είναι το μάτι μου,
το δέντρο μου
τ' αυτί μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου