ΜΕΛΙΤΑ ΑΔΑΜ - Η ζωή μου στο χαμάμ (γράφει η Σοφία Στρέζου)


Σήμερα έχω μια πλούσια βιβλιοθήκη και όμως πουθενά, σε κανένα βιβλίο,
δεν βρήκα τη <<δική μου ιστορία >>, ούτε καν σε παραλλαγή".(Μελίτα Αδάμ)

Όταν οι πρώτες αχτίνες του ήλιου, τρυπώνουν στις θολωτές αίθουσες του χαμάμ, αρχίζουν οι αντανακλάσεις στις γούρνες με τα θερμά νερά.
Αντανακλάσεις ήλιου, που μετρούν αντανακλάσεις ζωής, όσες κι οι λουόμενες που περιφέρονται στα λουτρά.
Έρχονται-φεύγουν, για να επιστρέψουν ξανά και ξανά, για καθαρμό ψυχής και σώματος.
Μένουν εκείνες, που δουλειά τους είναι να περιποιούνται τις επισκέπτριες, για να εισπράξουν την κρυμμένη λαχτάρα τους, που μαστιγώνει μέρες μιας ζωής κλειστής, ως την κυριολεκτική απογύμνωση, στον χώρο του καθαρτηρίου.
Η αφηγηματική της Μελίτας Αδάμ, είναι η ιστορία που άκουσε όταν ήταν μικρό κοριτσάκι κι η μικρασιάτισα γιαγιά έφερνε μαζί με τα καλούδια διηγήσεις κι όλα εκείνα που στοιβάζονταν στις γεροντικές μνήμες της.
Μια απ' αυτές τις καθημερινές αναπολήσεις μας αφηγείται η συγγραφέας στο "Η ζωή μου στο χαμάμ".
Η συναρπαστκή γραφή, μας μεταφέρει στα άδυτα ενός χαμάμ γυναικών την δεκαετία του '40στην Κωνσταντινούπολη, τραβώντας τις κουρτίνες κι ανοίγοντας τα παράθυρα μιας πόλης, που ακόμα και κείνα τα χρόνια ακροβατούσε, ανάμεσα στην Δύση και την Ανατολή.
Διάφορες ηλικίες γυναικών από διάφορες φυλές, θα περάσουν το κατώφλι του και μέσα απ' όλα τα πρόσωπα, περνά η ιστορία με τα γεγονότα, που άλλαξαν τις ζωές των ανθρώπων, την προσπάθειά τους να επιβιώσουν, να ενταχθούν σε νέα δεδομένα, άλλοτε εύκολα κι άλλοτε θυσιάζοντας τα της προηγούμενης ζωής τους.
Οι ιστορικές ανατροπές διαδέχονται, ότι μέχρι πριν ήταν όμορφα για κάποιους,μα τώρα στη ροή του χρόνου...αντιστρέφονται όροι και ρόλοι.
Θα περάσουν, θ' αποκαλυφθούν και θα μπλεχτούν οι ζωές γυναικών όπως αυτές διαμορφώνονται, μέσα σε κλειστούς και απομονωμένους χώρους.
Μέσα από την μνήμη της "Ξανθούλας" της όμορφης ηρωίδας, που πέρασε ευτυχισμένα παιδικά χρόνια, μα κάπου εκεί στην εφηβεία της αναγκάστηκε να βρεθεί φορώντας ξύλινα τσόκαρα στους ατμούς και την θέρμη του λουτρόκοσμου, που υποχρεώθηκε να διαβεί το κατώφλι του.
Θα αναβιωθεί και θα αναπλαθεί μέσα στις σελίδες του διηγήματος, η δική της ζωή και πως εκείνη βίωσε τον ανεπιθύμητο έρωτα.
Από την ανάγκη της προσωπικής επιβίωσης αλλά κα της οικογένειας δέχθηκε σιωπηλά κι
αδιαμαρτύρητα τις συνθήκες ψεύδους. Υποτάχθηκε από το Χρέος προς τους
οικείους της, στον βιασμό του ανέγγιχτου κορμιού και της ευαίσθητης ψυχής της.
Η ηρωίδα που άλλα ονειρευόταν κι άλλα έζησε, έφθασε στην προσωπική κάθαρση μεθοδικά κι ανέκκλητα.
Ο χρόνος ξεπούλησε αβίαστα στη λήθη ανοχές κι αντοχές. Η ανυπομονησία χτιζόταν μέρα τη μέρα, χρόνο τον χρόνο ώσπου να 'ρθει το οριστικό τέλος της ντροπής, της ενοχής.
Την άθλια αλήθεια που φύλαγε καλά κρυφά μέσα της την ξέπλυνε με έρωτα αληθινό στου κορμιού της τις αποστάσεις.
Για χρόνια λερώνονταν με το αίμα των ασώτων, μα τώρα οι πληγές έπαψαν να αιμορραγούν και λυτρωμένη, αφουγκράζεται ήχους και βηματισμούς κάτω από το φως δίπλα στη θάλασσα που πλένει τα πόδια και της ψυχής της τις άκρες.

ΜΕΛΙΤΑ ΑΔΑΜ - Ψηλαφώ την ψυχή μου


Η ποιητική συλλογή της Μελίτας Αδάμ, κυκλοφόρησε το 2004 από την ίδια την ποιήτρια.
Φως του έρωτα σε αγάπης ταξίδια είναι η ποίηση, που ψηλαφώντας την ψυχή της έγραψε. Μπορεί η αγάπη να μην γυρίζει πίσω, όμως δεν χάνεται στις φλέβες που ενσαρκώθηκε κι εξακολουθεί να κυλά και να ανασκευάζει μνήμες. Είναι εκείνη η ανάμνηση που πονά, με διαιρεμένες ανάσες απουσίας, συγκλονίζει και ζητά επιτακτικά να καταγραφεί, σε ώρες μυστικές σε μυσταγωγίες παρελθόντος πόθου.
Η αγάπη ματώνει κάτω από το βάρος αναπάντεχων γεγονότων, ασθενεί σε διαδρόμους λευκούς, με την αγωνία να διανυκτερεύει σε θαλάμους λύπης. Ακίνητα αγάλματα στις παρυφές που οι μάχες δεν κερδίζονται, χάνονται, συνθλίβονται μεγαλώνοντας το χάσμα,το δέος, μπροστά στην έκρηξη αγγείων που έσπασαν κι ύστερα σιώπησαν.
Είναι το κορίτσι που ερωτεύτηκε σ' ένα παρελθόν μακρινό, η γυναίκα που γέννησε το καρπό και τώρα μένει βουβή, μπροστά στο θέλημα του Θεού, που προστάζει έναν χωρισμό έξω από επιθυμίες, δίνοντας απλόχερα μια μοναξιά που δεν ζητήθηκε, δεν διεκδικήθηκε στα μονοπάτια του χρόνου.
Ξυπνάει και τίποτα δεν είναι όπως πρώτα. Χάθηκε μαζί με τον ύπνο μια ψυχή άδεια, που ζητά να ξαναγεμίσει, να σώσει στιγμές που για χρόνια φυλακίστηκαν. Να ελευθερωθούν, να ξημερωθούν σε σελίδες λευκές, μοίρας σκληρής κι ασάλευτης, στις προσταγές, στο μετέωρο των ευχών και των υποσέχεσεων που φεύγουν πρώτες, κλείνοντας σκοπούς, επιδιώξεις και όνειρα.
Η ποιήτρια δεν έζησε την προδοσία του έρωτα και δεν θέλει να βιώσει την προδοσία της μνήμης ακόμα κι αν χρειασθεί να πληρώσει το τίμημα της μοναξιάς και της βουβής μοναχικότητας, για να εισπράξει το τίποτα που πληγώνει σε μακάριους ύπνους και το αρπακτικό ελάχιστο που συνθλίβει και τεμαχίζει βιωμένες αναμνήσεις.

"Μετά, το τίποτα

Ποιος ποτέ οριοθέτησε τη μοναξιά;
Ποιος έβαλε πλαίσιο στην ερημιά;
Ποιος εμπόδισε τις σκιές της νύχτας
να περιζώσουν ασφυκτικά
την ψυχή;
Ποιος άφησε την ομίχλη να φράξει
τους ανοιχτούς πόρους
του πληγωμένου κορμιού;
Ποιος άπλωσε το δίχτυ και
δεν μπορώ να φτάσω στον ουρανό;
Ποιος απόθεσε το βράχο στη γάργαρη πηγή;
Το ποτάμι στέρεψε.
Διψώ. Όλα είναι ακίνητα.
Μισώ την ακινησία.
Είναι το τίποτα...

Ο καιρός άλλαξε
η γαλάζια θάλασσα σταχτώθηκε.
Η ομίχλη σκέπασε τα πάντα.
Μετά, το τίποτα...

Μελανόμορφα σύννεφα
έκλεψαν τις σκέψεις.
Χάθηκα στο χάος του χθες.
Μετά, το τίποτα...

Το φως του δειλινού
έλουσε τους τρατάρηδες
που έβγαιναν για ψάρια
ωσότου το σκοτάδι τους έφαγε.
Μετά το τίποτα...

Ο μαΐστρος καλπάζοντας
έστριψε στον κάβο.
Η βάρκα βυθίστηκε.
Μετά, το τίποτα...

Πάνω στον ακρόλοφο
ήσαν τα όριά μου.
Τα ξεπέρασα. Πτώση.
Μετά, το τίποτα...

Τότε διάβηκα
την ατρικύμιαστη λίμνη
ως τη μέση, εκεί βυθίστηκα.
Μετά, το τίποτα...

Το φονικό έγινε
τη χρονιά που η μνήμη
άρχισε να γεννιέται.
Μετά, το τίποτα...

Πασιχαρής ανέβηκε
στο βαγόνι.
Μου κούνησε το άσπρο της μαντήλι.
Το τρένο σφύριξε. Έφυγε.
Μετά, το τίποτα..."


Το μελάνι χρωματίζει την ασκητική της θλίψης, Βυθίζεται στα άδυτα της ψυχής ως άλλη Ιστάρ. Ο γκρεμός που ήδη είναι μπροστά, της ζητά να παραιτηθεί ή να πολεμήσει, ν' αντέξει, για να ζήσει η αγάπη της, να σωθεί από την μαρμαρυγή του χρόνου.
Οι πληγωμένες μέρες η ίδια η ζωή θέλει να ξεχαστούν. Τα χέρια κι η καρδιά να γεμίσουν συναίσθημα. Η ζωή συνεχίζεται κι εκείνη πρέπει να συνεχίσει για δυο.
Αναγεννάται με αντοχές που επεκτείνουν όρια κι η ζωή άλλη μια φορά έχει σωθεί, με την δύναμη κρατερής μνήμης, ελεύθερη στην περιπλάνηση της ενδοχώρας του ονείρου που βίωσε.
Να προλάβει, ν' αντέξει να μαζέψει όλες τις λέξεις που πλέκουν αυτό που αισθάνθηκε, να το σχηματοποιήσουν σε σώμα ποιητικό και να φανεί χωρίς δισταγμούς σε ανοιχτά φώτα, σε σελίδες που τρέχουν.
Να θυμηθεί το ακαριαίο, το ανεπανάληπτο, το ταυτισμένο με την δική της ύπαρξη. Οι δίαυλοι των καναλιών είναι ανοιχτοί κι εκείνη πρέπει να κολυμπήσει μέσα στο φως, διώχνοντας τα σκοτάδια από υγρά μάτια και σιωπηλές ματαιότητες.
Θα εξιχνιάσει τα ανεξιχνίαστα της ψυχής κι ένας ήλιος θα οδηγήσει με νέα βήματα κατακτώντας την βιολογική συνέχεια μιας γυναίκας που έζησε χορτασμένη .

"Ιστάρ: Η κάθοδος

Βυθίζομαι στ' άδυτα
της θεϊκής ανυπαρξίας
εγώ, η μονοθείστρια, χάνομαι
σαν κάθομαι και σ' αγναντεύω
ζωσμένη απ' την γαλάζια σου γοητεία.
Θεά πλανεύτρα ονειρική
που κάνεις το σύμπαν
να γίνεται ένα με τη σάρκα
που δίνεις στο νου άπειρα άλλοθι
για μύθους, οράματα ζωής, έρωτα
για όνειρα μεθυσμένα
ξελόγιασε το μπάτη, μίλα στο μαΐστρο
φώναξε το μελτέμι, μίλα τους για μένα
την τρελή κι αλλοπαρμένη.

Η Θεά άκουσε...Φύσηξε βοριάς.
Τα ξερά φύλλα
μαζί με του νου τα θρύψαλα
χορεύουν στο χώρο.
Δεν υπάρχω.
Έχω αδειάσει.
Ο άνεμος έκλεψε τις σκέψεις
<< Άσε λίγες >>, τον παρακάλεσα.
<< Άσε τις καλές μνήμες >>. τον ικέτευσα.
Θύμωσε.
Φύσηξε ακόμα πιο δυνατά.
Δεν ΄΄εμεινε τίποτα. Τα πήρε όλα
μήτε τα ρούχα που φορούσα δεν άφησε.
Γυμνή με πέταξε, χωρίς οίκτο
στις κοφτερές πέτρες της ακτής.
Το κορμί μάτωσε.
Το κύμα έγλυψε τις πληγές.
Πόνεσα. Έκλαψα.
Κανείς δεν μ' άκουσε.
Όλοι κλεισμένοι στα... κουκούλια τους.
Φύσηξε ο βοριάς ακόμη πιο δυνατά
και..Ήρθε το ΤΕΛΟΣ."


Ακόμα ελπίζει κι ας ακούει φωνές από ένα χθες, που δεν λησμονήθηκε στα παράξενα παιχνίδια της καρδιάς και του νου. Άλλωστε η ίδια θα πει:

"Η μνήμη δεν χωράει
παρά μόνο τον έρωτα"

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ-Νυχτερινό Πρελούδιο (από Δημήτρη Παλάζη)


Στο "Νυχτερινό Πρελούδιό" της η Σοφία Στρέζου στοχάζεται λυρικά πάνω στη ζωή, στην αίσθηση του μοιραίου, που συνεχώς ανακαλύπτεται, επιβεβαιώνεται, κάτι στο οποίο η λογική αδυνατεί να επιβληθεί καθοριστικά. Η συναισθηματική αναστάτωση, το σπάσιμο των κρυστάλλων της ανθρώπινης ύπαρξης, ο αγώνας του ανθρώπου να βρει τη γαλήνη, την ειρήνη μέσα από "ολοένα μετατοπιζόμενα συγκινησιακά επίπεδα" (Δίλημμα, σ. 38), ακολουθούν έναν μεταπτωτικό τρόπο ξεχωριστό για τον καθένα.
Κυριαρχεί η επίγνωση της απώλειας, της φθοράς, του τέλους. Η 'νίκη' στις ανθρώπινες σχέσεις είναι μια "νίκη στην τέφρα", η δικαίωση είναι η αγάπη. Η ήττα η απώλεια, η φθορά.

Η σιωπή της Στρέζου είναι η σιωπή της απόγνωσης που την αναπαραγάγει, "η τελευταία άμυνα", "η λευκή σιωπή" (Αναδύεσαι, σ. 32). "Σιωπές που σε δονούν", αλλά και που "παρανομούν" "μπροστά σ' ένα γιατί που ομολογεί". "Σιωπές που ρημάζουν, αφανίζουν, ανταλλάσσουν, κανείς δεν έμαθε με τι" (Αναπόδεικτο, σ. 31).

Ο πάντα περιορισμένος χρόνος, η προοπτική του τέλους, της ολοκλήρωσης κάθε ανθρώπινου βιώματος είναι άρρηκτα δεμένη με την προσωρινότητα της ανθρώπινης ζωής. Αναζητώντας την υπέρβαση ο άνθρωπος επιζητεί να "βιάσει" το χρόνο περνώντας στη σφαίρα του έρωτα, στον "πανικό του χρόνου" (Πρόσωπο με πρόσωπο, σ. 58)
Αφού υπάρχει όμως τέλος, υπάρχει και μια αρχή, που μπορεί να ανανεώνεται:
"Ένας ακόμα θάνατος κάθε βράδυ
και κάθε πρωί,
μια καινούργια άνοιξη
... μόνο για μένα"
(Τέλος - Αρχή,
σ. 60)

Τα πρελούδιο της Σοφίας Στρέζου είναι νυχτερινό, η μουσική της νύχτας κυριαρχεί, «σκεπάζοντας μορφές κι όνειρα χτυπημένα με βέλη. Είναι η «νύχτα των πόθων που γεννιούνται και πόθων που καίγονται στη φωτιά του νου και της ψυχής», είναι τα «θύματα της νύχτας». Αλλά και αναζήτηση της ειρήνης, η αναμονή της ειρήνης, μέσα απ’ τον αποκαθαρμό του πόνου.

Στην ποίηση της επιχειρεί ν' απαντήσει στο τρίπτυχο ερώτημα:
"η ζωή, η ηδονή, ο θάνατος". Ή, καλύτερα, αναζητά να δώσει με το δικό της τρόπο αυτές τις θεμελιώδεις ερωτήσεις.
Για την ποιήτρια, "Το να μη γεύεσαι τη ζωή είναι θάνατος, αλλά και το ν' αρνείσαι με πείσμα το θάνατο δεν είναι ζωή". Οι αρνήσεις της ζωής είναι τα προσωπεία του θανάτου, οι ποικίλες μορφές του.
Ο έρωτας είναι καταδικασμένος στον κύκλο αρχής – τέλους που αναπαράγεται, γιατί "η αμετάκλητη άρνηση ικετεύει τον έρωτα" (Η ζωή μου, σ. 8)

Η ποίηση της Στρέζου είναι βαθιά υπαρξιακή, ένας ευθύς και ειλικρινής στοχασμός στα βασικά ανθρώπινα ερωτήματα, ένας διερευνητικός εσωτερικός μονόλογος και μια προσπάθεια κατανόησης της ανθρώπινης εκδήλωσης που διαπερνά την ποιητική κατακλείδα.


Δημήτρης Παλάζης
dimitrispalazis@yahoo.com

ΚΙΚΗ ΜΑΥΡΙΔΟΥ - Έρωτας σε πρώτο πρόσωπο


" Έρωτας σε πρώτο πρόσωπο ", ονόμασε η Κική Μαυρίδου την ποιητική συλλογή της, που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2009, από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΠΟΠΕΙΡΑ. Και μόνον ο τίτλος προϋποθέτει, πως ο αναγνώστης θα διαβάσει ερωτική ποίηση.
Είναι μια λυρική αφηγηματική, με πινελιές σουρεαλισμού σε κάποια από τα σώματα της γραφής. Η θεματολογία περιλαμβάνει σιωπές και παύσεις, μνήμες και νοσταλγίες, αφίξεις κι επιστροφές, συνθέτοντας το αποτύπωμα μιας ερωτευμένης γυναίκας και πως αυτό ξεδιπλώνεται στις γραμμές της ποιητικής διαδρομής της.
Η ποιήτρια τολμά να ερωτευθεί και να μιλήσει με θάρρος για όλα εκείνα που την συγκλόνισαν, σε πρώτο πρόσωπο πάντα.
Εξομολογείται και ταυτόχρονα κοινωνεί όλα εκείνα τα αγγίγματα, που την έκοψαν και που τώρα πονάνε, λουσμένη από το φως των ματιών, που την ζάλισαν και ως ρίζα την έδεσαν σε ηρωικές καταδύσεις αναμονής.
Αποζητά να δραπετεύσει από την φυλακή και να χαθεί σε μιαν άλλη, εκείνη του βιωμένου ονείρου, ζώντας τα σκοτάδια που εμπεριέχουν το φως σε μια σχέση δυνατή.
Δικαιούται και θέλει ν' αγαπήσει και ν' αγαπηθεί και το θέλει τώρα, όχι πριν, όχι μετά.
Ο ουρανός υπάρχει κι εκείνη ζητά να πετάξει, χωρίς να φοβάται τη ζωή και το ξεκίνημα στις άγνωστες περιοχές της αγάπης. Αμνήμων σε ότι πριν βίωσε, γυρίζει σελίδα κι ανταμώνει ερωτεύσιμη κι ερωτευμένη νέες συγκινήσεις με το μαχαίρι να μπαίνει βαθιά στις αισθήσεις.

"...για σένα..."

Ερωτεύομαι τις μικρές κινήσεις σου που με πλησιάζουν
Το τυχαίο άγγιγμα όταν μου δίνεις το ποτήρι
Το αμήχανο χαμόγελο όταν τα μάτια σου επισκέπτονται
τα δικά μου

Μείνε εκεί που είσαι... να σε κοιτάξω ακόμη μία φορά,
και ακόμη μία,
και μία,
μία...
Ατέλειωτη στιγμή η ομορφιά σου

Δίπλα σου μεγαλώνουν οι ανάσες
Τα καλοκαίρια ξεχνούν να χειμωνιάσουν
στέκουν μαζί σου και δεν φεύγουν αν δεν φύγεις
Και γω μαζί σου...
να μην αλλάζω εποχή

Ερωτεύομαι

Το θυμό σου
Τα κουρασμένα ανέκδοτά σου
τις ατυχείς επαναλήψεις σου
Τη φλύαρη εκδοχή σου

Μείνε όπως είσαι... αφού αντέχω
να ερωτεύομαι
αντέχω
αυτόν το μικρό Γολγοθά που με οδηγεί
στην Ανάστασή σου..."


Στη ροή του χρόνου, τα αμετακίνητα μετακινούνται απειθάρχητα, από νόμους κι εξισώσεις που η καρδιά δεν γνωρίζει, δεν ορίζει. Καθορίζει συμπληγάδες που θα πρέπει να περαστούν, και να ξεφύγουν σκέψεις κι υποσχέσεις από ερωτήσεις μετέωρες, σε καιρό απουσίας τότε που όλα έχουν τελειώσει, μένοντας πίσω η μνήμη να αναπωλεί, απέναντι σε μεγάλα λόγια, σε εξουσίες άρνησης.
Ότι εδόθη, εδόθη, ματώνοντας σιωπές και δάκρυα μη μπορώντας να σώσουν ένα τέλος που ήρθε, διαψεύδοντας προσδοκίες με παραδεκτές συστολές σε ιστορίες πίκρας.

"...μνήμη..

Κι όταν μου ζητήθηκε κάτι να στερηθώ
στερήθηκα τη μνήμη

Προς τι οι τόσες θύμησες;
Οι περασμένες αγκαλιές;
Τα όμορφα κοιτάγματα;
Οι κάποτε ερωτικές συνευρέσεις;

Οι μνήμες...
βαρίδια του παρελθόντος
Πόσες μνήμες χωράει το παρόν;
Πόσο παρελθόν αντέχει το μέλλον;

Και τα μάτια σου... μέρος του χθες
αφού σήμερα άλλαξαν βλέμμα
Προς τι οι θύμησες λοιπόν;
Προς τι η βασανιστική αναζήτηση του χθες;

Με έκανες << χθες >>...
Γιατί τόση επιμονή να σε κάνω << σήμερα >>;

Και όταν μου ζητήθηκε κάτι να απαρνηθώ
απαρνήθηκα τη θύμησή σου γιατί
δεν θέλω να είσαι κάποτε,
θέλω να είσαι τώρα
Όχι να σε θυμάμαι, να σε ζω αγάπη μου
Όχι να με ήθελες, να με θέλεις μάτια μου
Όχι μνήμη, ζωή να γίνεις
να ζούμε,
όχι να θυμόμαστε ότι ζήσαμε..."


Για τους "εραστές της γης" που ξυπνούν κι ανοίγουν την πόρτα, σπάνε δεσμά και φώτα ανάβουν για να κρυφτούν οι σκιές η ποιήτρια θα προτάξει τα "θέλω" της, εκεί που απολύγουν οι άκρες των δαχτύλων, με εισητήριο επιστροφής στην τσέπη για νέες κατακτήσεις στο πεδίο των ομολογημένων ερώτων.

"...οι εραστές της γης...

Τα πόδια σου ... οι εραστές της γης...

Γυμνά πατούν πάνω της
φέροντας όλο το βάρος της ομορφιά σου

Προκλητικά γυμνά
αφήνουν τ' αποτυπώματά τους
στο υγρό χώμα

Ζηλεύω την οικειότητα του σύμπαντος
με τα γυμνά σου μέλη
Τα δάτυλά σου που χαϊδεύονται στα βότσαλα
Τη φτέρνα σου που τρίβεται στην άμμο...

Τα πέλματά σου εκπορνεύονται τις αποστάσεις
Πόσο κοστίζει η δική μου να την περπατήσεις;

Τιμολόγησέ την κι έλα να με βρεις
Θα σου 'χω ζεστό νερό με αλάτι
και όλα τα χάδια που αντέχω...

Τρέξε πάνω μου, προχώρα με, στάσου... ό,τι θέλεις!

Θα σου 'χω ζεστό νερό...
...μόνο μείνε...
...ζεστό νερό...

Μα, αν φύγεις... πες πρώτα ένα << γεια σου >>
Όχι για τους τύπους
αλλά για να έχω κάτι τελευταίο να θυμάμαι
από την πρόσκαιρη κτήση του φευγαλέου..."


Καλοτάξιδο...

ΡΕΝΑ ΒΑΣΙΛΑ - Ποιήματα


Μια σεμνή παρουσία στο χώρο της ποίησης είναι η Ρένα Βασιλά. Με τρεις ποιητικές συλλογές στις αποσκευές της, παρουσιάζει μέσα από αυτές, τις δικές της πινελιές σ' όλα εκείνα που την πόνεσαν, γράφοντάς τα με αίσθημα.
Όταν οι φωνές σωπάσουν, τότε ο ποιητής αναλαμβάνει να μιλήσει, για τις απουσίες, το μεγάλωμα στο χρόνο, τη μοναξιά.
Η μνήμη ξεδιπλώνεται κι αφήνεται στο χαρτί να εξελιχθεί με λυρισμό και συγκινησιακή φόρτιση. Στα μισά του δρόμου ανακαλύπτει το χάρισμα να αποτυπώνει σε άδειες γραμμές και να τις γεμίζει με σκέψεις και θύμησες που η ψυχή κουβαλά.
Στα "Φθινοπωρινά Φύλλα" η απώλεια της μητέρας συγκλονίζει την ποιήτρια κι αρχίζει να μετρά αντίστροφα στιγμές παρουσίας και απουσίας. Η μάννα καθορίζει το πριν και το μετά της ζωής.
Δεν είναι εύκολο να κοπούν οι ομφάλιοι λώροι, ακόμη και κει στην οριστική αποχώρηση, δεν αλλάζουν οι μετατοπίσεις που τρέχουν σε βλέμματα και αλήθειες που βιώθηκαν.
Δεν ξεφτίζουν οι μνήμες, αθωώνονται στα μάτια, στην καρδιά, στα ερωτηματικά που κι αν δεν απαντήθηκαν ευελπιστούν στην μετάβαση της άλλης ζωής, πως εκεί η σχέση με τον γονιό θα εξελιχθεί, κάτι που ίσως δεν πρόλαβε σ' αυτή τη ζωή να συντελεσθεί.
Η ερημιά, η ορφάνια της απώλειας σε μια άδεια πόλη Εκείνης που έφυγε και πρέπει τώρα η ίδια, να διαμορφώσει και να διαμορφωθεί σε μοναχικές αναζητήσεις.

"5/4/1998

Εδώ σε τούτον εδώ τον τάφο
κάτω απ' αυτά τα μάρμαρα
είναι θαμμένοι
ότι πιο πολύτιμο
είχα στη ζωή μου.

Πως να βαστάξω
Θεέ μου
τόση μοναξιά!
Τόση ορφάνια!
Πως να δεχθώ
την ανυπαρξία
έτσι απλά,
όλων αυτών
που ήταν το παν
για μένα
το είναι μου,
η αναπνοή μου,
η ζωή μου! "


Στο " Ήχοι Κοχυλιών " η ποιήτρια αναπολεί καλοκαίρια με θάλασσα, ήλιο κι ουρανό για να γράψει τα δικά της τραγούδια μέσα από αναμνήσεις, που περνούν απαλά και γαλήνια στη σφαίρα της νοσταλγίας με τ' "αγαπώ" να περιπολούν πάνω στις πέτρες, στον άνεμο στο φως.
Λυρισμός που γητεύεται σε νατουραλιστικούς πίνακες γραφής. Εικόνες καλοκαιριών γεμάτες ήλιο με αγιάσματα ψυχής που βρίσκουν στίχους ν' ακουμπήσουν τα συναισθήματα.
Ο έρωτας αχνοπερπατεί βουβός στα περάσματα του χρόνου, σκεπασμένος από την ομίχλη που πέφτει σε λάθη, τότε που έστρωναν την φυγή της κατοπινής απουσίας.
Με τα μάτια της ψυχής ανασκαλεύει, ψάχνει να συναρμολογήσει, να δέσει μια μια τις στιγμές σε κρίκους, αλυσίδα φορεμένη στο λαιμό. Το χθες είναι σήμερα, γιατί κανένα χθες δεν χάνεται εφ' όσον το κρατάμε καλά στην μνήμη.
Είναι η συντροφιά σε ώρες μοναξιάς, σε μοναχικές διαδρομές δίπλα στην θάλασσα που συντροφεύει τις σκέψεις.
Τρυφεράδα και νοσταλγία πολιορκούν τα δάχτυλα και τον νου για να καταγραφούν όλα, μη τύχει και ξεχαστούν και πεθάνουν στις ριπές του χρόνου.

" 2/5/2003

Ψάχνω
μέσα στο σκοτάδι
το πέρασμα
που οδηγεί στο φως
στο έρωτα στη ζωή.

Ο χρόνος
κύλησε γοργά
το πέρασμα
δεν μπόρεσα
να βρω
έμεινα μόνη στο σκοτάδι."


Τα "Πολιτικά" της Ρένας Βασιλά έχουν να κάνουν με την αυτογνωσία της ποιήτριας, που δεν μένει αδιάφορη στο πολιτικό γίγνεσθαι των γεγονότων που σημαδεύουν την δική της ζωή αλλά και των λαών. Εκείνη θα ενδιαφερθεί και θα μιλήσει, για τους αγωνιστές επώνυμους και ανώνυμους, για τους λαούς που καταπατούνται δικαιώματα και όνειρα καθώς μπλέκονται στα δίχτυα των ισχυρών.
Καίνε τα δρώμενα τη σκέψη κι οι σκιές περιπολούν στα χαλάσματα επιλογών, που μέρες ιστορικές σημάδεψαν.
Η επικράτηση της ειρήνης σε πρώτο πλάνο, όμως κι εξορίες, προδοσίες, βασανισμοί, συλλήψεις, φυλακίσεις, εκτελέσεις για όλα έχει κάτι να πει, ίσως επειδή όλα αυτά ξετυλίχθηκαν μπροστά στα μάτια της.
Δεν γράφονται σε σελίδες ιστορίας, στο μυαλό περιπολούν και αγιάζονται σε ποιητικές γραφές. Όνειρο κακό που δεν πέρασε, ανασκευάζεται και αναπλάθεται κάθε φορά στις αναγνώσεις κοντινού παρελθόντος. Με το νου να κρατάει τη διαύγεια των γεγονότων, μη γίνουν λήθη γιατί η αλήθεια πρέπει να σωθεί μέσα από τις ψυχές των ανθρώπων.

"10/7/2001

Το νου
τη σκέψη
το πνεύμα
κανείς
δεν μπόρεσε
να κλείσει
σε λευκά
κελιά.

Το κορμί
φυλάκισαν
το πνεύμα δραπέτευσε
σπάζοντας
φραγμούς και αλυσίδες.

Λεύτερο τώρα πια
γεμίζει
τα σκοτάδια
ΦΩΣ! "


Σε ουρανούς που ξημερώνουν ας ταξιδεύουν με φως...