ΜΕΛΙΤΑ ΑΔΑΜ - Ψηλαφώ την ψυχή μου

Η ποιητική συλλογή της Μελίτας Αδάμ, κυκλοφόρησε το 2004 από την ίδια την ποιήτρια.
Φως του έρωτα σε αγάπης ταξίδια είναι η ποίηση, που ψηλαφώντας την ψυχή της έγραψε. Μπορεί η αγάπη να μην γυρίζει πίσω, όμως δεν χάνεται στις φλέβες που ενσαρκώθηκε κι εξακολουθεί να κυλά και να ανασκευάζει μνήμες. Είναι εκείνη η ανάμνηση που πονά, με διαιρεμένες ανάσες απουσίας, συγκλονίζει και ζητά επιτακτικά να καταγραφεί, σε ώρες μυστικές σε μυσταγωγίες παρελθόντος πόθου.
Η αγάπη ματώνει κάτω από το βάρος αναπάντεχων γεγονότων, ασθενεί σε διαδρόμους λευκούς, με την αγωνία να διανυκτερεύει σε θαλάμους λύπης. Ακίνητα αγάλματα στις παρυφές που οι μάχες δεν κερδίζονται, χάνονται, συνθλίβονται μεγαλώνοντας το χάσμα,το δέος, μπροστά στην έκρηξη αγγείων που έσπασαν κι ύστερα σιώπησαν.
Είναι το κορίτσι που ερωτεύτηκε σ' ένα παρελθόν μακρινό, η γυναίκα που γέννησε το καρπό και τώρα μένει βουβή, μπροστά στο θέλημα του Θεού, που προστάζει έναν χωρισμό έξω από επιθυμίες, δίνοντας απλόχερα μια μοναξιά που δεν ζητήθηκε, δεν διεκδικήθηκε στα μονοπάτια του χρόνου.
Ξυπνάει και τίποτα δεν είναι όπως πρώτα. Χάθηκε μαζί με τον ύπνο μια ψυχή άδεια, που ζητά να ξαναγεμίσει, να σώσει στιγμές που για χρόνια φυλακίστηκαν. Να ελευθερωθούν, να ξημερωθούν σε σελίδες λευκές, μοίρας σκληρής κι ασάλευτης, στις προσταγές, στο μετέωρο των ευχών και των υποσέχεσεων που φεύγουν πρώτες, κλείνοντας σκοπούς, επιδιώξεις και όνειρα.
Η ποιήτρια δεν έζησε την προδοσία του έρωτα και δεν θέλει να βιώσει την προδοσία της μνήμης ακόμα κι αν χρειασθεί να πληρώσει το τίμημα της μοναξιάς και της βουβής μοναχικότητας, για να εισπράξει το τίποτα που πληγώνει σε μακάριους ύπνους και το αρπακτικό ελάχιστο που συνθλίβει και τεμαχίζει βιωμένες αναμνήσεις.

"Μετά, το τίποτα

Ποιος ποτέ οριοθέτησε τη μοναξιά;
Ποιος έβαλε πλαίσιο στην ερημιά;
Ποιος εμπόδισε τις σκιές της νύχτας
να περιζώσουν ασφυκτικά
την ψυχή;
Ποιος άφησε την ομίχλη να φράξει
τους ανοιχτούς πόρους
του πληγωμένου κορμιού;
Ποιος άπλωσε το δίχτυ και
δεν μπορώ να φτάσω στον ουρανό;
Ποιος απόθεσε το βράχο στη γάργαρη πηγή;
Το ποτάμι στέρεψε.
Διψώ. Όλα είναι ακίνητα.
Μισώ την ακινησία.
Είναι το τίποτα...

Ο καιρός άλλαξε
η γαλάζια θάλασσα σταχτώθηκε.
Η ομίχλη σκέπασε τα πάντα.
Μετά, το τίποτα...

Μελανόμορφα σύννεφα
έκλεψαν τις σκέψεις.
Χάθηκα στο χάος του χθες.
Μετά, το τίποτα...

Το φως του δειλινού
έλουσε τους τρατάρηδες
που έβγαιναν για ψάρια
ωσότου το σκοτάδι τους έφαγε.
Μετά το τίποτα...

Ο μαΐστρος καλπάζοντας
έστριψε στον κάβο.
Η βάρκα βυθίστηκε.
Μετά, το τίποτα...

Πάνω στον ακρόλοφο
ήσαν τα όριά μου.
Τα ξεπέρασα. Πτώση.
Μετά, το τίποτα...

Τότε διάβηκα
την ατρικύμιαστη λίμνη
ως τη μέση, εκεί βυθίστηκα.
Μετά, το τίποτα...

Το φονικό έγινε
τη χρονιά που η μνήμη
άρχισε να γεννιέται.
Μετά, το τίποτα...

Πασιχαρής ανέβηκε
στο βαγόνι.
Μου κούνησε το άσπρο της μαντήλι.
Το τρένο σφύριξε. Έφυγε.
Μετά, το τίποτα..."

Το μελάνι χρωματίζει την ασκητική της θλίψης, Βυθίζεται στα άδυτα της ψυχής ως άλλη Ιστάρ. Ο γκρεμός που ήδη είναι μπροστά, της ζητά να παραιτηθεί ή να πολεμήσει, ν' αντέξει, για να ζήσει η αγάπη της, να σωθεί από την μαρμαρυγή του χρόνου.
Οι πληγωμένες μέρες η ίδια η ζωή θέλει να ξεχαστούν. Τα χέρια κι η καρδιά να γεμίσουν συναίσθημα. Η ζωή συνεχίζεται κι εκείνη πρέπει να συνεχίσει για δυο.
Αναγεννάται με αντοχές που επεκτείνουν όρια κι η ζωή άλλη μια φορά έχει σωθεί, με την δύναμη κρατερής μνήμης, ελεύθερη στην περιπλάνηση της ενδοχώρας του ονείρου που βίωσε.
Να προλάβει, ν' αντέξει να μαζέψει όλες τις λέξεις που πλέκουν αυτό που αισθάνθηκε, να το σχηματοποιήσουν σε σώμα ποιητικό και να φανεί χωρίς δισταγμούς σε ανοιχτά φώτα, σε σελίδες που τρέχουν.
Να θυμηθεί το ακαριαίο, το ανεπανάληπτο, το ταυτισμένο με την δική της ύπαρξη. Οι δίαυλοι των καναλιών είναι ανοιχτοί κι εκείνη πρέπει να κολυμπήσει μέσα στο φως, διώχνοντας τα σκοτάδια από υγρά μάτια και σιωπηλές ματαιότητες.
Θα εξιχνιάσει τα ανεξιχνίαστα της ψυχής κι ένας ήλιος θα οδηγήσει με νέα βήματα κατακτώντας την βιολογική συνέχεια μιας γυναίκας που έζησε χορτασμένη .

"Ιστάρ: Η κάθοδος

Βυθίζομαι στ' άδυτα
της θεϊκής ανυπαρξίας
εγώ, η μονοθείστρια, χάνομαι
σαν κάθομαι και σ' αγναντεύω
ζωσμένη απ' την γαλάζια σου γοητεία.
Θεά πλανεύτρα ονειρική
που κάνεις το σύμπαν
να γίνεται ένα με τη σάρκα
που δίνεις στο νου άπειρα άλλοθι
για μύθους, οράματα ζωής, έρωτα
για όνειρα μεθυσμένα
ξελόγιασε το μπάτη, μίλα στο μαΐστρο
φώναξε το μελτέμι, μίλα τους για μένα
την τρελή κι αλλοπαρμένη.

Η Θεά άκουσε...Φύσηξε βοριάς.
Τα ξερά φύλλα
μαζί με του νου τα θρύψαλα
χορεύουν στο χώρο.
Δεν υπάρχω.
Έχω αδειάσει.
Ο άνεμος έκλεψε τις σκέψεις
<< Άσε λίγες >>, τον παρακάλεσα.
<< Άσε τις καλές μνήμες >>. τον ικέτευσα.
Θύμωσε.
Φύσηξε ακόμα πιο δυνατά.
Δεν ΄΄εμεινε τίποτα. Τα πήρε όλα
μήτε τα ρούχα που φορούσα δεν άφησε.
Γυμνή με πέταξε, χωρίς οίκτο
στις κοφτερές πέτρες της ακτής.
Το κορμί μάτωσε.
Το κύμα έγλυψε τις πληγές.
Πόνεσα. Έκλαψα.
Κανείς δεν μ' άκουσε.
Όλοι κλεισμένοι στα... κουκούλια τους.
Φύσηξε ο βοριάς ακόμη πιο δυνατά
και..Ήρθε το ΤΕΛΟΣ."

Ακόμα ελπίζει κι ας ακούει φωνές από ένα χθες, που δεν λησμονήθηκε στα παράξενα παιχνίδια της καρδιάς και του νου. Άλλωστε η ίδια θα πει:

"Η μνήμη δεν χωράει
παρά μόνο τον έρωτα"