ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ - Νίκη Παπουλάκου στο "Φλοίσβο"

Μικρή σχεδόν έφηβη άρχισε να γράφει, ν’ ακούει την άνοιξη και να χαμογελά στο καλοκαίρι. Της έμεινε το χαμόγελο για τη ζωή, τη γραφή, τη μουσική. Από τότε δεν σταμάτησε ποτέ της να γράφει. Πότε στίχους για τραγούδια, πότε ποίηση αλλά και άρθρα δημοσιογραφικά, καταθέτοντας την προσωπική της αλήθεια σε όλα εκείνα που την απασχολούν.

Η Νίκη Παπουλάκου είναι ο άνθρωπος που ξέρει να ενδίδει στις προκλήσεις. Μαχητική αλλά και ήρεμη δύναμη, μεταδίδει με την αισιοδοξία της, τη χαρά της ζωής. Είναι εκείνη, που πολλοί από εμάς, έχουμε ακουμπήσει την ανάγκη και την στήριξη, από μια φίλη που ξέρει να τιμά την φιλία. Γι’ αυτό και σήμερα την τιμούμε, για όσα απλόχερα κι ανιδιοτελώς μας έδωσε.

Οι λέξεις της, παλιό κρασί στις αποστάξεις του λόγου. Κατρακυλούν γλυκά, σταγόνα-σταγόνα στις ποιητικές συλλογές ή στα άρθρα των εφημερίδων «Νίκη» και «Φωνή Πειραιωτών», όπου είναι μόνιμος συνεργάτης. Οι τιμές και τα έπαθλα δεν την αφορούν, αν και κουβαλά πολλούς επαίνους και βραβεία στις αποσκευές της. Αθόρυβα συνεχίζει τους προσωπικούς βηματισμούς στα μονοπάτια του λόγου. Άλλωστε η σιωπή εμπεριέχει την φλυαρία, παρακάμπτοντας πικρές βεβαιότητες, με την αισιόδοξη δυναμική της γραφής της. Έτσι αποφάσισε να ονομάσει την υπό έκδοση τελευταία της ποιητική συλλογή «ΦΛΥΑΡΗ ΣΙΩΠΗ», μεταφέροντας στο χαρτί το άρωμα της σκέψης, του προβληματισμού, της αγωνίας αλλά και της ομορφιάς των προσωπικών της αναζητήσεων με κοινωνικές προεκτάσεις.


ΤΟ ΚΤΗΝΟΣ (απαγγελία Δημήτρης Σαμαρτζής)

Το κτήνος βρυχάται…
κάθε ώρα, κάθε στιγμή,
κάθε λεπτό!
Ρουφά το αίμα σου,
την ψυχή σου,
την ανάγκη σου
και… χαίρεται!
Φουσκώνει από αγαλλίαση!
Δηλώνει άνθρωπος,
μα είναι τέρας…
Κι εσύ στωϊκά εκεί!
Είναι στιγμές
που θες να το λιώσεις!
Μα, περιμένεις τη στιγμή
που θα το δεις κατάμαχα
να πέφτει
να σωριάζεται
πάνω στη δική του οργή…
Μόνο που η στιγμή αργεί…
Σιγοτραγουδάς
κόντρα στο βρυχηθμό του.
Γυρνάς την πλάτη.
Προχωράς, τ’ αφήνεις πίσω!
Το κτήνος οργίζεται.
«Αποκτηνώνεται»…
ώσπου καταγής σέρνεται,
ουρλιάζοντας σφαδάζει…
Θύμα του δικού του ευτελισμού!
Κι εσύ, συνεχίζεις τον βηματισμό,
χωρίς να κοιτάς πίσω.
Έτσι κι αλλιώς
χάμω σερνόταν πάντα…
άραξε στη σωστή του θέση.


ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΡΙΔΑΣ (απαγγελία Σοφία Στρέζου)

Το ουράνιο τόξο,
έχει χρόνια να φανεί.
Κι αυτό το γκρίζο της βροχής
σαν πέπλο θολό
πέφτει στη γειτονιά των ονείρων.
Ψάχνεις για χρώματα,
μα χρώμα άχρωμο
διάσπαρτο παντού,
ομίχλη που τα πάντα σκεπάζει.
Ανόητα λόγια.
Ακαθόριστες εικόνες.
Ασύνδετες παραστάσεις, σκόρπιες
στα συντρίμμια της συνείδησης,
που τις σάρκες της έφαγαν ανελέητα, αγρίμια
με το στερέωμα ν’ αστράφτει, να βροντά
μπροστά στο άδικο.
Μαρμάρωσε η καρδιά.

Ακατέργαστη πέτρα
στα σημεία των καιρών.
Σκαλωσιά για την ελπίδα
που τεντώνεται κι αγναντεύει
πέρα από το χάος
στην απεραντοσύνη του σύμπαντος
πέρα στον ορίζοντα
τα χρώματα της ίριδας
αναστηλώνουν την ελπίδα.
Ξαναγεννιέται φως
και μες το φως εσύ… υπάρχεις!
Ζεις… Προχώρα!!!


Κάτω από αμίλητους ουρανούς η Νίκη Παπουλάκου μιλάει ερωτικά. Υμνεί την αγάπη στην υπό έκδοση ποιητική συλλογή «ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΨΥΧΗΣ», που όμως μεταφράστηκε, εκδόθηκε, βραβεύτηκε και παρουσιάστηκε στη Ρώμη τον Ιούλιο του 2001.

Δύσκολος ο δρόμος του έρωτα κι ακόμα πιο δύσκολα να τον καταγράψεις. Ανυπεράσπιστοι εραστές, μπρος σε ηττημένα πεδία, θριαμβολογούν ανυπότακτες νίκες, επιδιώκοντας μια νίκη στη νίκη του άλλου ,μήπως και ξεντυθούν την μοναξιά που φέρνει ο χρόνος. Επιθυμούν να χορτάσουν το απέραντο της αγάπης, κάτω από τ’ αστέρια, γκρεμίζοντας όλους τους τοίχους από ένα μοναχικό παρελθόν.


ΠΩΣ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΠΩΣ Σ’ ΑΓΑΠΩ (απαγγελία Δημήτρης Σαμαρτζής)

Πώς να σου πω, πως «σ’ αγαπώ»...
Το ξέρω, θα γελάσεις.
Σαν αγέρας έρχεσαι και φεύγεις.
Δίχως λόγια...
Υποσχέσεις…
Παραμύθια..
Δεν στέκεσαι ν’ ακούσεις.
Δεν βλέπεις τι λένε τα μάτια.
Δεν νιώθεις το κορμί τι φωνάζει,
την ανατριχίλα στο Είναι μου!
και να σου πω, πως «σ’ αγαπώ»,
Εσύ θα προσπεράσεις
σα φοβισμένο ελάφι
θα κρυφτείς σε άλλες αγκαλιές
για να… ξεχάσεις!


ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ (απαγγελία Δημήτρης Σαμαρτζής)

Στα μάτια σου κοιτάζω τα γαλάζια ακρογιάλια.
Η θωριά σου με καλεί να ξεχαστώ
στη γαλήνη της απέραντης θάλασσας
γεμάτης ελπίδα και φως.
Πνίγει στην αγκαλιά της το χθες,
ταξιδεύοντας στην απεραντοσύνη το σήμερα.
Σ’ ένα γαλάζιο όνειρο με τυλίγει
σ’ ένα ταξίδι δίχως σύνορα
χωρίς στεναγμούς κι απρόοπτα.
Σαν ψάρι σπαρταρά η ψυχή
λαχταρά να μείνει στο όνειρο
στην ατέλειωτη γαλήνη
στο πλέριο φως
στη Θεία λύτρωση!

Στα μάτια σου κοιτάζω τ’ απάνεμα λιμάνια
και ριγώ στη θωριά τους
στις υποσχέσεις…
στο κάλεσμα…


Η Νίκη Παπουλάκου, είναι η αγνή παρουσία στο χώρο των γραμμάτων και της τέχνης. Στα λαμπερά της μάτια κρατά εικόνες και ψήγματα στοχαστικής ευαισθησίας. Η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή για να κρυφτεί πίσω από ωραιοποιημένες αυταπάτες. Αγωνίστρια της ζωής από τα μικρά της χρόνια, έμαθε πολύ καλά πως είναι ν’ αγωνίζεσαι και να κατακτάς το πολυπόθητο δώρο της. Έτσι αφήνει τα δάκρυα να προσπερνούν τους χειμώνες κι αφήνει τη χαρά να κατοικεί τα καλοκαίρια της.

Χρησιμοποιεί τους στίχους, τα ποιήματα και τα άρθρα της, για να ευαισθητοποιήσει όλους εκείνους, που αναζητούν το γνήσιο της ευαισθησίας. Άλλωστε το σφραγισμένο στόμα δεν της ταίριαζε ποτέ. Η φωνή και ο λόγος ήταν και είναι το όπλο και η άμυνα σε ότι την πόναγε και την πονά. Το δέντρο κι όχι το δάσος έχει στο νου της, υπερασπιζόμενη τα δικαιώματά του, ταράζοντας εφησυχασμούς συνειδήσεων που τείνουν ν’ αποκοιμηθούν.


Σκόρπιες σκέψεις… (ανάγνωση Σοφία Στρέζου)
(ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΑΙΑΝΔΡΟΣ 80 επιφανείς προσωπικότητες 2011)

Τελικά σε τι κόσμο ζούμε; Που πάμε όλοι μαζί κι ο καθένας χώρια; Η διαφθορά έχει φθάσει στη διπλανή πόρτα αν όχι στη δική μας και εμείς τι κάνουμε άραγε;… Τελικά τι και ποιος προστατεύει τον πολίτη σήμερα;.. Οι νόμοι άραγε για ποιους φτιάχτηκαν; Πως ερμηνεύονται, πως εφαρμόζονται και πως λειτουργούν;… Μήπως η έννοια του δικαίου έχει διαβρωθεί γενικά και ειδικά στην κοινωνία, με συνέπεια τη διαβρωμένη εφαρμογή τους ή ερμηνεία τους; Και κοινωνία είμαστε όλοι εμείς και καθένας εξ ημών! Όλοι έχουμε ποσοστό ευθύνης σε ότι δεν πάει καλά σήμερα…
Δώσαμε προτεραιότητα στην ύλη, το χρήμα και αφήσαμε κατά μέρος τις αξίες και την ηθική. Αντί για χρήση εξουσίας κάνουμε κατάχρηση εξουσίας σε όποιο κομμάτι της κοινωνίας κι αν ανήκουμε ή λειτουργούμε… Κι όμως υπάρχουν έντιμοι πολίτες, έντιμοι άνθρωποι, σε όλες τις βαθμίδες και κλίμακες της κοινωνίας, όμως… τι μπορεί να κάνουν σε ένα ευρύτερα διαβρωμένο σύστημα; Κινδυνεύουν… να περιθωριοποιηθούν…
Όμως πιστεύω πως υπάρχει ελπίδα. Ας αρχίσει ο καθένας μας να ψάξει μέσα του και να βρει τις αξίες που έχει χάσει… Ας βρούμε τη δύναμη να ζωντανέψουμε τα όνειρα και τα ιδανικά που μας μάθανε… Και όλα αυτά πιστέψτε με δεν τα χαρίζει το χρήμα… η ύλη. Αυτά και άλλα πολλά εξασφαλίζονται και διασφαλίζονται από άλλες παραμέτρους που κάνουν τον κάθε άνθρωπο να νιώθει ασφαλής, ήρεμος και ευτυχής στο περιβάλλον του και στην κοινωνία γενικότερα.


Η δημιουργός Νίκη Παπουλάκου θα συνεχίζει να γράφει στις αναδρομές του μέλλοντος απλώνοντας το χέρι στη ζωή σε καιρούς αναπόδραστους κι όπως λέει η ίδια… «η προσμονή κάποτε τελειώνει και το παίρνεις απόφαση να βγεις στο ξέφωτο ελεύθερος πια από φαντάσματα του χθες»…