Το πρώτο μυθιστόρημα «Ιφιγένειες» του Χρήστου Φλουρή, κυκλοφόρησε το 2012 από την ΑΝΕΜΟΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ.
Παράδοξος τίτλος για βιβλίο «Ιφιγένειες» - όχι Ιφιγένεια - αλλά πολλές μαζί «Ιφιγένειες». Σε ποια θυσία άραγε να παραπέμπει ο τίτλος ή μάλλον για να ακριβολογούμε σε ποιες θυσίες, που τελούνται από πατέρες, συζύγους αδελφούς; Από κάποιον άντρα δηλαδή, που ως άλλος Αγαμέμνων, θυσιάζει την ευγενική ηρωίδα που εν γνώσει της ή και εν αγνοίας της, προσφέρεται αδιαμαρτύρητα στη θυσία.
Ένας φόνος στις αρχές του προηγούμενου αιώνα κάπου στην Κρήτη, σηματοδοτεί τις ζωές των ηρώων, προκαλώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις στη καθημερινότητα των μελών και των δύο οικογενειών. Ο Φονιάς Σήφης με την πράξη του δεν καθορίζει πλέον μόνον την δική του ταυτότητα, αλλά και την ταυτότητα της γυναίκας και των παιδιών του. Το φορτίο γίνεται βαρύ στους ώμους εκείνων που μένουν πίσω, ενώ ο ίδιος πληρώνει με την φυλάκισή του το τίμημα.
Η μυθοπλασία επεκτείνεται σε όρια που μπορεί και να είχαν μια αφετηρία πραγματικότητας. Ο συγγραφέας καταφέρνει με δομημένο λογοτεχνικό λόγο, να εντάξει την πολιτισμική κατάσταση μιας εποχής κι ενός συγκεκριμένου τόπου με ποιητικό και ανάγλυφο τρόπο. Κι είναι δύσκολο όσο και ξεχωριστό, σε μια κλειστή κοινωνία ενός μικρού χωριού όπου τα πάντα μεγεθύνονται, να κρατηθούν ισορροπίες, στις ψυχολογικές αναμετρήσεις των πρωταγωνιστών. Τα σύνορα της προσωπικής αξιοπρέπειας αποδομούνται, με την ρεαλιστική όσο και ωμή συμπεριφορά τρίτων, συνθλίβοντας και την τελευταία σταγόνα αποθέματος και υπομονής. Και τότε οι «Ιφιγένειες», θα πρέπει να ανακαλύψουν νέες στάσεις άμυνας σε κείνο που βάναυσα κατατρώει το είναι τους.
Ο Χρήστος Φλουρής ντύνει τις γυναίκες της μυθιστορηματογραφίας του, με τον πορφυρό χιτώνα που ντύνονται ήρωες, γιατί ακριβώς υπερβαίνουν εαυτόν, με ηρωική στάση απέναντι στα δεδομένα της εποχής, που τις θέλει θύματα. Με ιστορική ακρίβεια συνθέτει χρονικά τις ιστορίες του πριν και μετά τον πόλεμο του 40, αναλύοντας γεγονότα και περιστατικά και πως αυτά επιδρούν στην ψυχοσύνθεση των ανθρώπων. Αναπαριστά το σκηνικό του φόνου, της εγκατάλειψης, της φιλίας και της αγάπης στις δοκιμασμένες ψυχές που σπαράσσονται βιώνοντας πόνο. Και καθώς αλλάζουν τα συναισθήματα, αλλάζουν και οι λυρικές εικόνες που υποδέχονται τα γεγονότα στις σπαραχτικές και επώδυνες μεταβολές της εκρηχτικής όσο και ηλεκτρισμένης μυθοπλασίας. Η σπαρακτική φωνή της Αρετής θα σκίσει τον αέρα της απομόνωσης για να έρθει επιτέλους η λύτρωση στην ανταριασμένη ψυχή της.
Ολόκληρη ζωή φαίνεται πως περίμενε να πάρει το αίμα της πίσω η Αρετή. Ολόκληρη ζωή άκουγε καταπρόσωπο ή πίσω από την πλάτη της, «η κόρη του φονιά», «η κόρη του φονιά», υποτιμητικά, μειωτικά, λες κι εκείνο το πρωί του Μαΐου του 1914 εκείνη είχε σηκώσει το χέρι της οπλισμένο εναντίον του Θωμά. Ήθελε να τιμωρήσει όλους αυτούς που από την τρυφερή παιδική της ηλικία την αποκαλούσαν έτσι. Λες και δεν είχε άλλο όνομα, λες και ο πατέρας της ο Σήφης δεν είχε κάνει τίποτε άλλο στη ζωή του εκτός από τον φόνο. Ήθελε να τιμωρήσει τον δάσκαλο, τους χωριανούς της, τη μοίρα της την ίδια… Όσο ήταν μικρή και δεν μπορούσε να καταλάβει το βάρος που κουβαλάνε οι λέξεις, δεν την ενοχλούσε.
Τώρα, όμως, δεν μπορούσε να το ανεχτεί πια. Δεν ήταν δικό της λάθος και δεν ήθελε να εξακολουθεί να το χρεώνεται. Ο πατέρας της το είχε πληρώσει με τη φυλακή, η αδερφή της η Ερωφίλη με έναν γάμο αταίριαστο, με μια ζωή στη σιωπή και μ' έναν πρόωρο θάνατο… Δεν μπορούσε πλέον να ανεχθεί πως έπρεπε το σφάλμα του πατέρα της να συνεχίσουν να το πληρώνουν και τα παιδιά του, και τα παιδιά των παιδιών του…
Ο Χρήστος Φλουρής δεν επιθυμεί απλά την καταγραφή των γεγονότων. Μέσα του πάλλεται η αποκατάσταση της πραγματικής διάστασης των πράξεων των πρωταγωνιστών του. Με μια γραφή γοητευτική, καταφέρνει να αφυπνίσει ευαισθησίες, που επιμελώς κρύβονται κάτω από τους σκληροτράχηλους χαρακτήρες, αφυπνίζοντας ταυτόχρονα τις ευαισθησίες των αναγνωστών. Και μπορεί το άδικο και το δίκαιο να συμπορεύονται σε παράλληλους δρόμους, έρχεται όμως η στιγμή για τον καθένα, που θα πρέπει να αποφασίσει με ποιο θα πάει και ποιο θ’ αφήσει. Όταν μάλιστα και τα δύο πονούν πολύ, στην εξελικτική πορεία της λιτής αλλά γεμάτη εικόνες, λυρικής ανάγνωσης.
Το μετέωρο βήμα, γίνεται πράξη συνειδητής επιλογής και αφοσίωσης στην υπερβατική ροή του λόγου του. Η ανάγκη που βασανιστικά κόχλαζε μέσα στις καρδιές των ηρώων, βρίσκει τον δρόμο για την έκφραση αποτυπωμάτων της ψυχής τους. Γίνονται κεραυνοί που επιτέλους θα ξεσπάσουν και θα μιλήσουν. Έτσι γίνονται αναπόφευκτοι οι συσχετισμοί με την σημερινή κατάσταση κρίσης που βιώνει η σύγχρονη κοινωνία. Γιατί οι «Ιφιγένεις», υπήρχαν από πάντα και δυστυχώς θα εξακολουθούν να υπάρχουν, όσο υπάρχουν άνθρωποι με αδυναμίες και πάθη, ως να έρθει η κάθαρση που λυτρώνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου