ΝΑΤΑΣΑ ΡΕΝΤΗΦ - Ετερόφωτος

ΝΑΤΑΣΑ ΡΕΝΤΗΦ – Ετερόφωτος από την Σοφία Στρέζου

Ο «Ετερόφωτος», είναι η πρώτη ποιητική συλλογή της Νατάσας Ρεντήφ, που κυκλοφόρησε το 2013, από την ΑΝΕΜΟΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ.

Δεν πρόκειται για μια αμιγώς ποιητική συλλογή, εξ αιτίας της συνύπαρξης της περιγραφικής αφηγηματικής, στην προμετωπίδα  των ποιημάτων. Όλη η γραφή υποκινείται από την «παρουσία» του Ετερόφωτου, για να υπογραμμισθεί η καταλυτική δράση της απουσίας του. Αφήνεται σε χρώματα πόνου, σε αυταπάτες που επουλώνουν πληγές, στις εκκρεμότητες του χρόνου.

Η ποιήτρια, ανασκάφτει συναισθήματα με ξέφρενους ψιθύρους, στα σκληρά περιβλήματα της νύχτας. Οι λέξεις επιλεκτικά καταγράφουν τη λατρεία, στις τρυφερές επαληθεύσεις της λύπης. Επιθυμεί να ξεδιψάσει η φαντασία, από τη δύναμη της νοσταλγίας, για χάρη της ελευθερίας. Οι λέξεις γίνονται τα φθονερά όπλα που θα πολεμήσουν την ακατάλυτη ανάγκη για έκφραση. Για να απλωθεί η σιωπή και να μεταμορφωθεί σε λόγο, στα καταφύγια άγραφων σελίδων, που πρέπει να γραφτούν. Οι λέξεις λιποτακτούν, για να φωτίζουν αδιάσχιστους δρόμους που πρέπει να διασχιστούν, στα ναρκοθετημένα πεδία της ανάμνησης.

Ετερόφωτος Ι

Ο άντρας καθισμένος απέναντί μου στην άλλη άκρη του τραπεζιού!

Δεν τον βλέπω, δεν τον ακούω, δεν τον απομακρύνω. Μόνο, κρυμμένη πίσω από διάφανα βαριά κρύσταλλα, φθονώ τις λέξεις μου. Αυτές θα στολίσουν τον μονόλογό του.

Στα ποιήματα ανακαλύπτεται η εικονοληπτική σύνθεση, που ανασύρει από ένα κοντινό παρελθόν βιώματα. Ανιχνεύεται μια διαλεκτική υποκριτικής στους σκηνικούς εξομολογητικούς μονολόγους. Ρέει ο λόγος, στην παραστατική αναπαράσταση των ρόλων και των στοιχείων, που αποτελούν το σκηνικό της θεατροποιημένης ανάπλασης. Στο πολύ ή στο ελάχιστο της αλήθειας, ο αναγνώστης γίνεται ο θεατής μιας ματαιότητας, στην αναζήτηση της ουτοπίας.

Το αιώνιο ιδανικό της αγάπης, οδηγείται στον πυρήνα της καταιγίδας, αφού εξελικτικά, έχει προηγηθεί το πέρασμά της από το ιδανικό της ελευθερίας. Η αρχική ανιδιοτελής ερωτική σχέση, έχει ήδη κατεδαφισθεί, στις παλιές κρυψώνες της αγάπης. Στα ερείπια, τα υλικά της κατεδάφισης, ψιθυριστά φωνάζουν τον ήχο της απουσίας.

Ετερόφωτος VI

Καμιά φορά με αναζητά με το βλέμμα και αφήνεται να οδηγηθεί κοντά μου, στον πυρήνα της παγίδας, καταστρέφοντας αδέξια την ευκαιρία να ξεδιψάσει τη φαντασία του.

Έρωτας ελεύθερος

Έρωτας ελεύθερος, δικός μου.

Καπνός με χείλη, δάχτυλα, μαλλιά και πόδια

να σε σφίγγουν .

Να σε οδηγούν στις παλιές κρυψώνες της αγάπης,

ακόμη κι αν εγώ δεν είμαι κει.

Σε φιλώ

Έρωτας δικός μου.

Να σε νιώθω να επιθυμείς,

ακόμη κι αν δεν επιθυμείς εμένα.

Τι επιθυμείς;

Τι θα σε κάνει να τρέμεις;

Να είσαι ελεύθερος;

Αυτόν τον έρωτα θέλω για σένα.

Μόνο να νιώθεις

ακόμα κι αν δεν με νιώθεις.

Σε θέλω

Να ζητάς. Ν’ απαιτείς.

Να είσαι μέσα μου κι ας μη σ’ έχω.

Να είμαι γύρω σου κι ας μην υπάρχω.

Είμαι παντού, μα δεν με βλέπεις. Δεν φοβάσαι.

Τυλίξου γύρω μου, φιλί.

Σε τυλίγω

Εξαφάνισέ με και συνέχισε λεύτερος.

Αφού πρώτα σε γευτώ σε άλλη γλώσσα,

με άλλη γλώσσα.

Εγώ είμαι

ό,τι έχεις σκεφτεί, ό,τι έχεις γράψει,

ό,τι έχεις θελήσει.

Ψιθυρίζω τους ήχους σου.

Φωνάζω τις σκέψεις σου.

Σου θυμίζω, με χέρια δυνατά, νευρικά,

μιλούν στο σώμα σου, στη γλώσσα μας.

Οι σκέψεις σου μέσα μου, σάρκα.

Οι επιθυμίες, αίμα.

Σε αφήνω

Είσαι ελεύθερος.

 

Βασανιστικά ο έρωτας διεισδύει στο μυαλό στην ψυχή και την σκέψη. Απροειδοποίητα, κατοικοεδρεύει στα ενδογενή κύτταρα της μνήμης, για να ανακαλεστεί στο πρώτο χτύπημα της μυρωδιάς του. Θα πει η ποιήτρια: «Δεν έχω ανάγκη τη θύμησή σου/Πρώτη με χτυπάει η μυρωδιά σου»,

Τα ψυχολογικά σχεδιαγράμματα, αποκτούν ποιητική φόρμα στις εξομολογητικές ακινητοποιήσεις των συναισθημάτων. Το μέχρι χθες πλησίασμα, φαίνεται πως χάθηκε στις παρυφές της επιλεκτικότητας.

Να είσαι με κάποιον ή να μην είσαι;

Κι αν δεν είσαι;

Πως γίνεται να αναρωτιέσαι για το που κρύφτηκε το αντάμωμα της αγάπης;

Η Νατάσα Ρεντήφ, μέσα από υπαινικτικές ερωτήσεις, δίνει εύγλωττες απαντήσεις, στην προσωπική της κατάθεση. Με λέξεις απλές στη λιτότητα του λόγου, δίνει τις απαραίτητες επεξηγήσεις για την συμπεριφορά του δικού της «Ετερόφωτου».

 

Ετερόφωτος ΧΙ

Όλο και πιο συχνά, όλο και πιο δυνατά, χτυπάει το κουτάκι που την έχει κλειδωμένη και με αυθάδεια απαιτεί την ελευθερία της. Όταν αυτό δεν πιάνει, προβάλλει την ανεπιτήδευτη ομορφιά της, για να του θυμίσει το πρώτος τους σμίξιμο.

Δική σου

Δεν αναρωτιέμαι.

Βρήκες τον τρόπο να μετατοπίσεις το κέντρο μου

και να θρονιαστείς στη θέση του.

Είχες και βοήθεια, καθώς βύθισα τον ωκεανό μου

και σε αφήνω να σκαρφαλώνεις με προσποιητή άνεση

στις παρυφές των λόφων που ξεπροβάλλουν δειλά.

Δεν έχω ανάγκη τη θύμησή σου.

Πρώτη με χτυπάει η μυρωδιά σου.

Προσπαθεί να διαπεράσει τους ανοιχτούς μου πόρους,

αλλά συναντά εμπόδια και θυμωμένη μου αλλοιώνει

τα κύτταρα της μνήμης.

Την αφήνω.

Ο ιδρώτας σου αναβλύζει, λες και του απαγόρευες την έξοδο

για καιρό. Ξεχύνεται και απαιτεί απολαύσεις.

Γέρνεις πίσω αποκαμωμένος και γεμάτος, ζητώντας την ανάσα

που θα σε ξαναβυθίσει μέσα μου.

Το αποτύπωμα του κορμιού σου, σκιά στο λευκό σεντόνι,

ζωντανεύει κι ορθώνεται μπροστά μου.

Υγρό.

Υγρό και διψασμένο.

Όπως ήσουν κι εσύ λίγο πριν το εγκαταλείψεις.

Τυλίγομαι πάνω του.

Όπως ήμουν τυλιγμένη πάνω σε σένα

λίγο πριν μ’ εγκαταλείψεις.

Μένω μέχρι το πρώτο φως.

Το σεντόνι τώρα στεγνό και άοσμο.

Μα όχι, με σήκωσες ψηλά.

Με σήκωσες και με πήρες μαζί σου.

Δεν έχω ανάγκη τη θύμησή σου πια.

Είμαι δική σου.

 

Σε επιτραπέζιους χάρτες το ταξίδι συρρικνώνεται. Μέσα από αναθυμήσεις συναισθημάτων που στοιχειώνουν φόβους, σε χαμένους χρόνους. Μια άσκοπη περιπλάνηση σε μουσικές σε φεγγάρια σε παραμύθια στο ψέμα που ζητά να γίνει αλήθεια.

Η Νατάσα Ρεντήφ αισθητικά θα ζήσει όλα αυτά, για να βρει μετά τα κομμάτια της, σε ερημικά τοπία λύπης.

Ο «Ετερόφωτος» αποδέκτης, θα αφήσει να χαθεί η αγάπη στη γη που ορίζει;

Ή μήπως θα αφήσει την ποιήτρια να ταξιδεύει μοναχικά τις λέξεις της, στην ερωτική θλίψη;

Θα μπορέσει να συμφιλιωθεί και να ενταχθεί στα φλογιστά σημάδια του αέρα;

Θα ενδυθεί την έντονη οδύνη, ή θα φυλάξει τους στίχους του Νίκου - Αλέξη Ασλάνογλου.

«Ακόμα μια νύχτα σπαταλημένη. Ακόμα μια  νύχτα / κάτω από τους ίδιους αστερισμούς. Περιμένουμε / χωρίς να περιμένουμε, / ελπίζουμε χωρίς να ελπίζουμε»

Η Νατάσα Ρεντήφ, δεν θα κλειστεί στην όποια εσωστρέφεια που αναδύουν οι απουσίες. Αντίθετα, με λέξεις θα καταγράψει εικόνες και συναισθήματα, υπογραμμίζοντας με ενδελέχεια την προσωπική της παρουσία, στα υπομνήματα της έλλειψης, του δικού της «Ετερόφωτου».

 

Ετερόφωτος ΧΙV

Ξεδιπλώνω επιτραπέζιους χάρτες. Γίνομαι ταξίδι. Σβήνω τα νούμερα από τις πλάτες των περασμένων του χρόνων. Μ’ αφήνει να τον ακολουθώ. Που και που γυρνά το κεφάλι απορημένος: «Γιατί με στοιχειώνεις;» Υπακούω. Μένω. Ρίχνω μία μία τις λέξεις μου στη μάχη. Φλογιστά σημάδια στον αέρα. Φόβοι.

Μένω

Σ’ ατέλειωτα ταξίδια ο χρόνος σου χαμένος,

παραμυθένιος.

Ορίζεις γη

και την κυκλώνεις.

Φοβίζεις την αγάπη μου.

Κι ό,τι δεν τόλμησες να δώσεις

μου το χρεώνεις.

Ζητάς να μείνω;

Για πόσες μουσικές να μείνω ακόμα;

Πόσα φεγγάρια

για πόσα παραμύθια;

Πες μου το ψέμα που ζητώ.

Ταξίδεψέ το

να γίνει αλήθεια.

Μου λες να περιμένω το φεγγάρι να γεμίσει,

για ν’ αγαπήσει

τις άδειες λέξεις

και με σκοτώνεις.

Μαζεύεις τα κομμάτια μου.

Κι ό,τι δεν μπόρεσα να γίνω

μπροστά μου απλώνεις.

Ζητάς να μείνω;