ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΚΟΥΓΙΟΥΜΤΣΙΑΔΗ - Σοφία Στρέζου "Νυχτερινό Πρελούδιο", "Ψυχής Αγγίγματα", "Αισθητικές Αναλύσεις Δημιουργών"

Συνηθίζω να προσφωνώ την Ποιήτρια Σοφία Στρέζου, ως «Ακριβή μου Σοφία» και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Είναι η προσφώνηση που σηματοδοτεί τη δημιουργό, που τ’ αλφαβητάρι της γραφής της , σταλαγματιά δροσιάς ,αποδεικνύεται, σ’ άνυδρες μέρες.

Προσωπικά χαρακτηρίζω την ποίηση της Σοφίας Στρέζου ως γενναία, γυναικεία κραυγή σ’ άγονους χρόνους. Η γυναικεία γραφή για μένα, δεν είναι καθόλου αυτονόητη επειδή η δημιουργός της είναι γυναίκα. Πολλές δημιουργοί γράφουν, αποδίδοντας ρεαλιστικά ή λιγότερο ρεαλιστικά, ρομαντικά ή περισσότερο ρομαντικά, την ανθρώπινη φύση, γενικά. Καταγράφουν, σχηματοποιούν, υιοθετούν ή αποποιούνται εποχές, κοινωνικές ή πολιτικές εκρήξεις, ανθρώπινες συμπεριφορές ή ψυχοσυστάσεις. Σπάνια όμως αποδίδουν με τη γραφή τα ιδιαίτερα γυναικεία συναισθήματα, όσο το πετυχαίνει η Σοφία. Για μένα αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Πάντα πίστευα πως το, να αποδώσει κανείς σωστά τη γυναικεία φύση σε όλους τους ρόλους της, να αναδείξει την πολυπλοκότητα και την πολυμορφία της γυναικείας ψυχοσύνθεσης, να ερμηνεύσει χωρίς να παρερμηνεύσει τη βαθύτητα της σκέψης και της λεγόμενης «γυναικείας διαίσθησης», είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο ακόμη και για τις ίδιες τις γυναίκες δημιουργούς. Πόσο μάλλον να τα αποδώσει όλα αυτά ποιητικά, κάτι που η Σοφία Στρέζου κάνει με ευκολία. Σ’ αυτό το δυσεύρετο χάρισμα αναφέρεται ο χαρακτηρισμός μου ως «Ακριβή».

Η Σοφία γράφει, αφήνοντας τον εαυτό της να παρασυρθεί από το κάθε φορά κυρίαρχο συναίσθημά της, ξεχνώντας συνειδητά να «φτιασιδώσει» τις λέξεις της, να «φρενάρει» κομψά το πάθος των λόγων της, να «κρύψει» επιμελώς και τεχνικά το βαθύτερο νόημα της σκέψης της, ώστε να «κεντρίσει» το ενδιαφέρον των αναγνωστών της. Φαίνεται πως δεν την απασχολεί ο τρόπος που θα επιλέξει κανείς για να τη διαβάσει. Το ζητούμενο για κείνη μάλλον, δεν είναι να μοιραστεί μαζί μας όσα την εμπνέουν, αλλά, όπως και η ίδια παραδέχεται, είναι οι ίδιες οι λέξεις που απαιτούν να καταγραφούν από εκείνη και για εκείνη. Βέβαια, όπως άλλωστε συμβαίνει και με κάθε δημιουργό, το να μιλά με το έργο της και για τους άλλους, της παρέχει ένα αίσθημα ευχαρίστησης, αποδοχής και πληρότητας, που την κάνει να συνεχίζει.

Η ποίηση της Σοφίας Στρέζου δεν αποκρυπτογραφείται πάντα. Όμως, ακόμα και εκείνες τις φορές που δεν κατορθώνει κανείς να εμβαθύνει στη σκέψη της, η γραφή της «αγγίζει» με το λυρισμό και την τρυφεράδα της. Και εδώ θα ήθελα να διαχωρίσω την τρυφεράδα από την τρυφερότητα, μιας και η τελευταία μπορεί εύκολα να αποδοθεί ακόμα και τεχνικά στο γραπτό λόγο, σε αντίθεση με την τρυφεράδα που δεν αποδίδεται, αλλά αποπνέει μέσα από την προσωπική γραφή κάποιων δημιουργών.

Ο αναγνώστης της Σοφίας, δεν είναι λίγες οι φορές, που ανακαλύπτει διαβάζοντάς την πως τον «καταγράφει». Τον «μαρτυράει» κι αυτό είναι πραγματικά συναρπαστικό.

Τελειώνοντας αυτή την μικρή αναφορά στην Ποιήτρια Σοφία Στρέζου, θα ήθελα να αναφέρω κάτι που και παλαιότερα μου δόθηκε η ευκαιρία να δημοσιοποιήσω και που αφορά στον χαρακτηρισμό που προσωπικά αποδίδω στη γραφή της, ως «γενναία, γυναικεία κραυγή».

Τα «Σ» της Σιωπής και της Σωτηρίας

Τα «Α» απ’ το «γεννήθηκα για ν’ αγαπώ» της στωικής Αντιγόνης

Και το «σ’ αποχωρίζομαι για να ζήσεις»

Τα «Ρ» του Έρωτα μα και του… Ρώτα «;»

Τα «Λ» της Λύπης, της Λήθης και του… Λάθους

Τα αιχμηρά «Ε» της Ελπίδας αλλά και της Εγκατάλειψης μες στην οργή της Μήδειας,

Μες στη μανιασμένη για εκδίκηση ψυχή της αδικημένης Ηλέκτρας

Τα ολοστρόγγυλα «Ο» τ’ ονείρου μας κομμάτια, απ’ τα «Οϊμέ!» της σεβαστής Εκάβης

Τα «Π» από το Πάθος και τον Πόθο της πολύπαθης ομορφιάς της τραγικής Ελένης,

Είναι της Ποιήτριας

Του Αναγνώστη της

Του Κόσμου όλου οι κραυγές.