ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ - Μίνα Παπανικολάου – Τάσος Σταυρακέλης

Μίνα Παπανικολάου - Τάσος Σταυρακέλης ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΛΕΞΙΤΥΠΟΝ. Με διαφορά μηνών κυκλοφόρησαν και οι δύο ποιητικές συλλογές το 2011.Όραμα κοινό η ΠΟΙΗΣΗ.

Για την Μίνα Παπανικολάου «Σελήνης αντικατοπτρισμοί», για τον Τάσο Σταυρακέλη «Οι κραυγές της σιωπής». Που συναντώνται οι αντικατοπτρισμοί και που τέμνονται οι κραυγές στα παιχνίδια των λέξεων;

"Πάλι ξενύχτησες γράφοντας όνειρα ... σ΄ έναν κόσμο που σου κόλλησαν τη ρετσινιά του ονειροπόλου." θα πει ο Τάσος.

"Ακόμα ξαφνιάζομαι κάθε ξημέρωμα κι ακόμα αμφιβάλλω κάθε απόβραδο.." θα πει η Μίνα.

Κάπως έτσι ξεκινά η εσωτερική διαλεκτική, με τους δύο ποιητές ν’ αναζητούν εκείνες τις λέξεις, που θα απογειωθούν από τα ιδεοδρόμια της ψυχής τους και θα προσγειωθούν στις τυπωμένες σελίδες. Είναι οι αφηγηματικές των καταθέσεων στο ασύνορο του ονείρου. Αδιάβατοι δρόμοι και σκοτεινά αδιέξοδα που θέλουν να περπατηθούν και να φωτισθούν, οι λύπες της μεγάλης τρικυμίας. Έχουν την γεύση της αλήθειας οι στίχοι, στις υφάλμυρες λιμνοθάλασσες της λύπης. Μικροί ήρωες άυλων μαχών, ακολουθούν τυμπανισμούς στα πεδία της ποίησης με σταθερούς βηματισμούς. Αφουγκράζονται ήχους και μνήμες, στα ολοκαυτώματα της αγάπης.

Ένα ταξίδι στο όνειρο, στις τεκτονικές πλάκες της ανάμνησης, εκεί που πάντα επιθυμούν να ανακαλύψουν την ταυτότητα του νερού στα δυο δάκρυα, που από μάτια τρέχουν. Στην άδολη αγάπη που υψιπετεί στα κοιμητήρια της θλίψης, για να προσκυνήσουν πρόσωπα περασμένα και πόνους μυστικούς στης απραξίας το χάδι με άφωνους διαλόγους, που φωνάζουν το πολύ των συναισθημάτων. Νύχτα ρίχνουν τα δίχτυα αλιεύοντας συναισθήματα. Σκάλες κρεμούν στο φεγγάρι για να καταλαγιάσουν οι πόνοι. Με τις θύμησες να φράζουν τα αποστακτήρια ερωτικών αποσταγμάτων. Στάλα τη στάλα θα στάξει το άρωμα της γραφής στα μπουκαλάκια της καρδιάς, ώσπου να συλλεχτούν τ’ ακριβά αιθέρια έλαια της απόσταξης.

Στη Μίνα Παπανικολάου, αναγνωρίζουμε την απόφαση των λέξεων να αποκαλυφθούν και να χαράξουν σελίδες, στάζοντας το αίμα του ποιητή, βραδιές που η σελήνη αντιφεγγίζει στα πιο απόκρυφα μυστικά τις ενδότερες ενδοσκοπήσεις.
Επιχειρώντας την ανάγνωση στο "Σελήνης Αντικατοπτρισμοί" τη νέα ποιητική συλλογή της Μίνας Παπανικολάου, πάντα βρίσκομαι γύρω από τον δημιουργό και τι έχει να δώσει, τι τον οδήγησε σ' αυτή την καταγραφή; Κι όμως τα χέρια δεν ξεχνούν να γράφουν ότι το σώμα θυμάται, ότι ο νους αναπολεί σε βράδια παρηγοριάς. Η ίδια, αντί προλόγου ερμηνεύει τις δικές της προθέσεις, εν αναμονή μιας άνοιξης που έρχεται, φθάνει.."Ακόμα ξαφνιάζομαι κάθε ξημέρωμα κι ακόμα αμφιβάλλω κάθε απόβραδο" θα πει, δείχνοντας έτσι την μυστική αναχώρηση που καλείται να κάνει, κάθε φορά που ένα ποίημα γράφεται. Εδώ δεν αναζητείται το ύψος. Άλλωστε τα μεγάλα λόγια κι οι υπερβολές δεν είναι χαρακτηριστικό της ποιήτριας. Απλά δαιμονίζεται, ανεμίζεται, σκορπίζεται, γίνεται σκόνη στο ελάχιστο μόριο που κάποιος θα συναντήσει και θ' αναγνωρίσει τον κόπο, τον πόνο, την μετάγγιση των αισθήσεων στο χαρτί, για ν' αποκαλύψει στους άλλους και να αποκαλυφθεί το ματωμένο συναίσθημα που φεύγει και πάει για το άγνωστο, αφού μέχρι τώρα έτσι κι αλλιώς, τα άγνωστα μέσα της ανακαλύπτονται.
Η εσωτερική συνομιλία είναι η υπέρβαση του συνειδητού, που πλέον αποκόπτεται από τα τετριμμένα και καθημερινά , από τα πρέπει και δήθεν, ως να φτάσουν να γίνουν "είναι" που είναι η προσωπική αλήθεια κι η κατάθεσή της που γίνεται Τέχνη. Είναι η ανάμιξη μ' ένα παρελθόν, που πέρασε σε διαλεκτική με την μνήμη, μπροστά στον καθρέφτη της ομηρίας. Ανάρμοστη, απροσάρμοστη στα ραγίσματά του, αντανακλάται στα σπασμένα κομμάτια, στις φωνές που έρχονται και ξαναφεύγουν, στις συγκρούσεις που ματαιοπονούν κομματισμένες ψυχές.

ΜΙΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ (απαγγελία Φάνυ Πολέμη)

«Για να κατακτήσεις τους ουρανούς και τ’ άστρα τους,
ρίξε άγκυρα πρώτα στις στεριές
δέσε με όρκους ακριβούς
αγαπημένες φυλακές και λεύτερες ανάσες.»

Φθινοπώριασε

Μου αρέσει η αλλαγή των εποχών,
κοιτώ πως γίνεται το κόκκινο – χάλκινο στων δέντρων τα ακροδάχτυλα,
το πράσινο-κίτρινο στις γλάστρες με τον βασιλικό,
το γιασεμί παραμένει πεισματικά ανθισμένο,
το γαλάζιο του ουρανού γκρίζο,
η θάλασσα λίγο ν’ αγριεύει…
χωρίς να σε βαραίνει αυτή η αλλαγή, έτσι, επειδή είναι ώρα ν’ αλλάξουμε τα χρώματα…
Ανοίγω το βλέμμα στο καλημέρισμα της βροχής.
Θα βγω
με το ίδιο χαμόγελο που αντάμωνα τον ήλιο.
Βροχή μου, καλοδεχούμενη!

Η Μίνα Παπανικολάου δεν είναι η Μίνα που ξέρουμε, είναι η ποιήτρια που σχηματοποιεί τα μορφώματα και γίνονται ποίηση στις χαρτογραφήσεις των ορίων, στα ορόσημα υπερβατικής συμπεριφοράς, που πια δεν πληγώνει, αντίθετα λυτρώνει τον ποιητή. Κοιτάζει κατάματα το αναγνωστικό κοινό και στέκεται όχι απέναντι, αλλά δίπλα στις λέξεις της, υπερασπιζόμενη τα «θέλω» της, για να πει ακριβώς εκείνα που θέλει να πει.

Δεν θα βρούμε στην γραφή της σκηνικά άγνωστα, καθώς βρίσκουμε στα λόγια της χαραυγές που μαζί τους ξυπνήσαμε κι εμείς. Κι όσα το σφουγγάρι μάζεψε τώρα το στραγγίζει στην αρχή του νέου της ταξιδιού. Τινάζεται από πάνω της όλο εκείνο το δέρμα που γδάρθηκε στις αναπόφευκτες διαδρομές. Δεν λησμονά, πως άλλωστε να λησμονηθεί ο φόβος κι η θλίψη άρνησης του ονείρου, νύχτες που η σελήνη αντικατοπτρίζει σκέψεις επουλωμένες πια, γιατρεμένες από τα όμορφα που στήθηκαν στο οικοδόμημα της ποίησης.

Για τον Τάσο Σταυρακέλη, ποίηση ερωτική, που αναβλύζει την ασίγαστη επιθυμία για επιβίωση, στις μετωπικές των συναισθημάτων. Εσωτερικά τοπία που αφηγούνται, επαναπροσδιορίζοντας προαιώνιους φόβους και δισταγμούς, σε κρυφούς πόθους. Μικρά ουράνια τόξα, που καταδιώκουν και καταδιώκονται από σιωπηλές βροχές, με ταξίδια στο όνειρο. Αμετάφραστοι στίχοι κρυπτογραφούν χρώματα στα ιδεοδρόμια της λύπης.
Δεν είναι εύκολο για τον ποιητή, να αποκαλύψει τους ναυαγισμούς της ψυχής, στους ωκεανούς των αισθημάτων. Είναι εκείνος, που κοινωνεί στα σκοτάδια, την ελάχιστη ελπίδα για φως, που δίνουν χαμόγελα φωτεινά και χέρια ζεστά. Διαμελίζεται στη λάμψη, επιπλέοντας στο σκοτάδι της μοναξιάς, με αγορασμένα αποτυπώματα σε σεντόνια, κρατώντας το λίγο μιας επαφής.

ΤΑΣΟΣ ΣΤΑΥΡΑΚΕΛΗΣ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ(απαγγελία Φάνυ Πολέμη)

Έβγαλα από το μπαούλο της ψυχής μου
σεργιάνι στους αφιλόξενους δρόμους
της γκρίζας πόλης,
όλα τα θέλω μου,
κάτω απ’ τ’ αστέρια
σκότωσα όλα τα πρέπει και τα μη,
και με το αίμα τους έγραψα
στο τετράδιο της καρδιάς μου την λέξη «ελευθερία».
Έσπασα τα δεσμά μου.
Γιατί η ελευθερία δεν φορά χειροπέδες και φίμωτρα…

Πάντα ο ίδιος κόμπος στον λαιμό, όταν αδέσποτες νύχτες ματώνουν εκείνο που φεύγει νωρίς, χωρίς να προλάβει να το γνωρίσει. Αποκωδικοποιεί υποσχέσεις κομματισμένες με σιωπές που πληγώνουν. (Α)-συνήθη παραγγέλματα ακροβατούν ανάμεσα σε λόγια φτηνά κι αστεία γνωστά. Κι είναι η ψυχή που ζητάει να γαληνέψει στις παγωμένες περιπολίες. Ανταριάζεται με δανεικές χαρές, ρουφώντας αλύπητα τον δροσερό αέρα μιας ψεύτικης και δηλητηριασμένης αγκαλιάς. Αιωρήσεις που δεν αντέχουν σπίθες ματιών σαν φέγγουν σκοτάδια. Σαν Μαύρο πουλί που γλιστρά απαλά, για να πετάξει στην πιο βαθιά νύχτα. Κραυγές που θρέφουν την σάρκα στις αιχμαλωσίες του χρόνου, εγκλωβίζονται στους ιστούς μιας αράχνης αμνήμονης στο παρελθόν της αβύσσου. Προσκυνητές του εφήμερου, με αγοραίους έρωτες να εξαγνίζουν αμαρτωλά κορμιά αθωώνοντας πόθους στις μοναχικές εγκαταλείψεις.

ΜΙΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ - Συνομιλία με τον έσω εαυτό (απαγγελία Κατερίνα Καρύδη)

Συνομιλία με τον έσω εαυτό
Μεταξύ μας:
–Σκέψου, σκέψου και πες μου, τί περιμένεις σήμερα;
–Από το σήμερα, από το αύριο, από όλα όσα μας
πληγώνουν ή μας δίνουν χαρά;
Από εκείνα που λένε “είμαι” “έχω” “θέλω” “ελπίζω”
“προσφέρω” “υπάρχω”.
Και πώς τα βάζεις σε σειρά;
–Ποιο είναι πρώτο, ποιο περιμένει τη σειρά του,
καθώς νικά το επείγον;
Οι Σκέψεις γίνονται εικόνες, ήχοι, έργα.
Η δημιουργία ξεκινά από την απορία, την
περιέργεια, την ελπίδα.
Κι η Τέχνη με Τέχνη ας αναδυθεί.
Ψάχνω εκείνη, τη μια Λέξη,
που μόλις την αντικρίσουν οι άνθρωποι
θα την κοιτάξουν στα μάτια
και θα δουν όλο τον κόσμο μέσα της.
Αν τη βρω ,αν τη συναντήσω, θα τη χαρίσω"

ΤΑΣΟΣ ΣΤΑΥΡΑΚΕΛΗΣ - Στη Θάλασσα της ψυχής σου (απαγγελία Γιώργος Βουζουλίδης)

Λαμνοκοπώ στη θάλασσα,
και στο γαλάζιο των ματιών σου
ψάχνω κρυμμένους κώδικες
στα σινιάλα των φάρων
της ψυχής σου.
Με ένα νεύμα σου,
στην καρδιά σου να τρυπώσω
και κάθε πίκρα σου
στον ωκεανό της λήθης να τη ρίξω…

Ο Δημήτρης Ερατεινός τραγουδά:
Τζίλντα
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Νίκος Αντύπας

Για τους ποιητές μας, Μίνα παπανικολάου και Τάσος Σταυρακέλης, η αγάπη είναι λυγμός στο σταυροδρόμι της αναζήτησης. Σε ποιο στόμα, σε ποια χείλη θ’ αρμενίσουν τραγούδια; Μεσίστια ανεμίζουν στα κατάρτια, στάζοντας αιμάτινες στάλες σπαταλημένων λέξεων στα πληκτρολόγια της υπομονής, μεταγγίζοντας αισθήσεις στο χαρτί. Θανατηφόρες προσκρούσεις με τα κύματα, που ταξιδεύουν ζωές στο αλησμόνητο χθες. Εικόνες μοναξιάς σε ώρες που η θλίψη θρυμματίζει και θρυμματίζεται σε κρύσταλλα, αντανακλώντας τα πολλά πρόσωπά της. Μετράει τον χρόνο μόνη, τον δυναστεύει, τον σκοτώνει, για χάρη μιας χίμαιρας ονείρου, στης ζωής το μονοπάτι. Εφησυχασμένη μετά, θα διηγηθεί αήττητες θραύσεις στα ορυχεία της ψευδαίσθησης. Θα την αγαπήσει σε καιρούς που η χειμερία νάρκη των αισθήσεων θα ξυπνήσει, καταγράφοντας όλο το φως της αναβιωμένης ανάμνησης.

Η ποιήτρια μας χαρίζει τον δικό της παράδεισο, τον χτισμένο, πότε με απαλά σύννεφα και πότε μ' αντάρες και καταιγίδες, στήνει το δικό της δίχτυ στην ανάμνηση από ένα παρελθόν που έφυγε, αλλά κι από ένα μέλλον που ακόμα δεν ήρθε. Κατοικεί στην στεριά, αλλά και στον ουρανό έχει χτίσει ένα άλλο σπίτι με αρχιτεκτονικούς γοτθικούς ρυθμούς, για ν’ αγγίζει αισθήσεις ξάγρυπνες. Κάνει το αδύνατο δυνατό, εφευρίσκοντας τρόπους, με τραβηγμένες κουρτίνες, για να μπαίνει το φως κι οι άγγελοι που το μεταφέρουν. Της μοίρας τα κύματα προκαλεί, να ηχήσουν το βουητό, να χτυπήσουν το βράχο, να τον σπάσουν για να βρουν τον κρυμμένο θησαυρό μιας καρδιάς, που υπομονετικά περιμένει να την ανακαλύψουν. Γιατί εδώ δεν υπάρχουν νικητές και νικημένοι, ήρωες και ηττημένοι. Η νίκη είναι απώλεια κι απώλεια απόγνωση στα σκοτεινά θέρετρα της θλίψης.

Για τον ποιητή, υπάρχουν αποτεφρωμένες μνήμες, ηδονικές, που αγαπούν ένα ψέμα, καίγοντας σκιές στα κρεβάτια της λήθης. Γιατί έξω από το δίκαιο κι από το άδικο ορίζονται τα συναισθήματα. Άλλωστε, οι σκιές δεν ορίζουν φεγγάρια ολόγιομα σε ασέληνες νύχτες. Σε απατηλά βράδια, σώματα λατρεύονται, για μια νύχτα μόνον στις περιπέτειες της αποπλάνησης.


ΜΙΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ (απαγγελία Κατερίνα Καρύδη)

«Αδιανόητο να χαμογελώ, την ώρα της θλίψης σου,
την ώρα της πιο μεγάλης σου τρικυμίας»

Χωρίς αντικατοπτρισμούς

Ποτέ δεν είδες
Ποτέ σου δεν άκουσες.
Μία ήταν πάντα η αλήθεια
πίσω απ’ τα ραγισμένα μάτια,
πως όχι άλλωστε;
Μία απλή αλήθεια, μα δεν την είδες.
Βουτηγμένος σε μεγαλόπνοα σχέδια,
σε μάχες αδηφάγες,
χάραξες πιο βαθιά τον καθρέφτη.
Μα εγώ πίσω από αυτόν
σε βλέπω καθαρά
χωρίς αντικατοπτρισμούς
χωρίς παραμορφώσεις
χωρίς ομορφο-ποιητικούς φακούς.
Όπως είσαι,
ακριβώς όπως είσαι.
Η ραγισμένη συνείδηση της αγάπης.

ΤΑΣΟΣ ΣΤΑΥΡΑΚΕΛΗΣ - Alma libre (απαγγελία Γιώργος Βουζουλίδης)

Δέξου την αγάπη μου.
Μια αχτίδα φωτός είναι
που σε μια χαραμάδα ζωής
θέλει να φωλιάσει.
Δέξου το φιλί μου.
Δραπέτης της μοναξιάς είναι που ελευθερία ψυχής αναζητά
να ξαποστάσει. Δέξουμε,
Έτσι, όπως είμαι.
Ένα αμαρτωλό κρινάκι
που ο άνεμος συνέχεια παρασύρει σε Δαίμονες,
και που συνέχεια πολεμάει την σκιά του εαυτού του.
Δέξουμε.
Καθρέφτης είμαι,
κοίτα μέσα κι αγάπησε,
νιώσε με, και αν με σπάσεις,
έλα ένωσέ με…

Ο Πάνος Λαμπρίδης τραγουδά:
Κάποτε θα'ρθουν
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Αναζητούν υποσχέσεις στους θλιβερούς κύκλους που έκλεισαν. Λυτρωμένοι θ’ αναγνωρίσουν, πως κατακτήθηκαν από άυλα όνειρα, με δριμύ πόνο. Τώρα κυλά απαλά στα προσκυνητάρια, με τα χέρια να γράφουν την αρχή και το τέλος εκείνου που άδοξα έσβησε. Δεν μπορούν να μισήσουν. Ταγμένοι στην αγάπη κυνηγούν τα «θέλω», τα «όχι», τα «πρέπει», τα «μη», πίσω από κλειστά παράθυρα. Μεταξένιες αισθήσεις στα περιθώρια της λύπης, στα ηρωικά χαρακώματα της ποίησης, που φεγγοβολούν φτερουγίσματα. Αερικά που ζουν και δροσίζουν με την ανάσα τους τις έρημες στέπες της γραφής τους.
Φιλντισένια εδώλια στους βωμούς ανειρήνευτων αναζητήσεων. Εκτεθειμένα αφήνονται στο φως. Με τρεμάμενη φωνή καλούν τον άνεμο να ταξιδέψει πνοές σε απάτητα σύμπαντα. Τι κι αν υπήρξαν πτώσεις πολλές. Τι κι αν μάτωσαν ακροβατώντας στην σκηνή του παράλογου; Ξεχασμένες μα όχι λησμονημένες ιστορίες, από ένα παρελθόν που δίκαια τους ανήκει. Καταφύγιο μοναχικών καταδύσεων, στα αποκηρυγμένα βάραθρα της νοσταλγίας.

Στη Μίνα Παπανικολάου το ταξίδι στις άκρες του ουρανού δεν έχει τέλος. Με νέες φόρμες αντικαθιστά τους τίτλους με αποστάγματα, στα ικριώματα των στίχων. Εισάγει μια νέα ακολουθία στην ολοκλήρωση της θεματολογίας, καθοδηγούμενη από την δυνατότερη δυνατή ανάγκη να κρυσταλλώσει τον λόγο σε μια γραμμή μόνο, για την ποιητική παραπομπή, μετρώντας ένα - ένα τ' αστέρια που φωτίζουν τον δρόμο της. Στα τοπία της δεν υπάρχουν τελείες, αλλά αποσιωπητικά, που συνοψίζουν την συνέχεια των μεθυσμένων ιστοριών, που δεν έληξαν, αλλά κατ' εξακολούθηση διαπράττονται, απενοχοποιημένες από στεγανά και πρότυπα, που άλλοι εμφύσησαν κι έντυσαν κυτταρικούς ιστούς, τίκτοντας την εξελικτική αναζήτηση στον αέρα. Μόνον που εκεί όλα πληρώνουν ακριβά το τίμημα ανεξάρτητης και προσωπικής ενδελέχειας για ένα και μοναδικό άγγιγμα. Να χωρέσουν οι στίχοι σ' ανατολή και δύση, καταργώντας ερινύες ή μεταπλάσσοντας την παλιά σκουριά σε ανοξείδωτο κράμα, ώστε να παραμείνει αλώβητο στις οξειδώσεις του χρόνου.

Στον Τάσο Σταυρακέλη λεηλατημένοι σπαραγμοί από αλυσοδεμένα φαντάσματα, κρύβονται σε γιορτές, σε νικητήριους θανάτους πνιγμένους μόλις σε μια σταγόνα ευτυχίας. Κι ούτε λόγος για αγάπη, για φτερά που θέλησαν να υψώσουν το λάβαρο του έρωτα πάνω από τα θραύσματα του πάθους. Τρικυμισμένοι εραστές θα ναυαγήσουν άλλη μια νύχτα στους όρμους της θλίψης.

ΜΙΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ (απαγγελία Κατερίνα Καρύδη)
Διαπρέπω ως ήρωας, όσο διαπρέπεις ως ηττημένος

Άγγελοι
Χωρίς μορφή απομακρύνομαι.
Η υπόσχεση...
βήμα - βήμα,
ένα κι άλλο ένα...
Θα πάει μακριά ετούτη η πνοή,
σε σύμπαντα απάτητα.
Αλώβητοι θα βγουν οι λυτρωμένοι,
όπως ορίζει η μοίρα τους.
Κανείς δεν θα κατανοεί,
πως Άϋλοι πια,
δεν πονούν."

ΤΑΣΟΣ ΣΤΑΥΡΑΚΕΛΗΣ - ΕΚΠΤΩΤΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ (απαγγελία Γιώργος Βουζουλίδης)

Άγγελοι με φτερά τσακισμένα,
σαν μαριονέτες που το νήμα τους
κόπηκε, και μετέωρες έπεσαν
σε μια αφιλόξενη στείρα γη.
Φτερούγες ματωμένες από βέλη φαρμακερά,
Φτερούγες που για λίγο υψώθηκαν και έπεσαν
άδοξα σε μια ουτοπική σκηνή
παίζοντας σε έργο που δεν ήξεραν
χωρίς θεατές, στο θέατρο του παραλόγου.
Κορμιά, έκπτωτοι άγγελοι,
που πλήρωσαν το τίμημα να ζήσουν ελεύθερα,
σαν αετοί,
μα στον πρώτο κεραυνό χτυπήθηκαν.
Κορμιά, Έκπτωτοι Άγγελοι.
Σαν κι αυτά της πλατείας,
που τα κοιτάς φοβισμένα και φεύγεις,
λες και θα μιάνουν την δική σου τη ζωή…

Τις νύχτες μεγαλώνουν οι εφιάλτες που κατασπαράσσουν την αθωότητα. Μια σπίθα απ’ τα μάτια τρυπάει το παρελθόν, προσδοκώντας να σπάσει το βλέμμα τ’ ουρανού στις εξόριστες ιεροτελεστίες της απόγνωσης. Αλύπητα εισχωρεί η μοναξιά στα κορμιά. Σώματα που διψούν να δαμάσουν, να ξεκλειδώσουν άλλα σώματα, υπερασπιζόμενα την ελπίδα σε αδειανούς δρόμους. Φυλακίζονται σε ερείπια σπασμών, σβήνοντας σκέψεις στα επικίνδυνα τοπία αγγιγμάτων.

Στην Μίνα Παπανικολάου, μπλέκουν κάποια στιγμή οι ανάσες και γίνονται "ανάσα", μία και μοναδική διαδρομή έκφρασης της ζωής. Χωρίς πολλαπλές εκπνοές, αναγεννούν την αγάπη, με αυτοθυσία τα δάκρυα που πέφτουν και μαραίνουν πληγές. Γητεύουν με επιθέματα συναισθημάτων την αξία της ζωής, που ακροβατεί στο ωραίο, στο υψηλό, στον ενατενισμό του ιδεατού, καθώς υπηρετείται και υποτάσσεται γλυκά, αυτοθυσιάζοντας τα εύκολα για τα δύσκολα. Εναρμόνιση και αποδοχή ληγμένης μελάνης, που θα γράψει αρμονικές πτήσεις ζωής, για τα πεπραγμένα που ξημερώνουν σε σταθμούς καημού και λύπης. Δραπέτες απόκληροι μιας άλλης εποχής, καρφώνουν τα δικά τους καρφιά σε ανοιγμένες καρδιές, λάμποντας σαν φωτοβολίδα που σκάει το αίμα καθώς εκτινάσσεται σε κανονικούς ανθρώπους, υψώνοντας ρομφαία στο απρόοπτο.

Στον Τάσο Σταυρακέλη, έκπτωτοι άγγελοι πιασμένοι στην απόχη των λυγμών. Με την μοναξιά να λιώνει, να ματώνει τα σπασμένα φτερά τους, στους καθεδρικούς ναούς της θλίψης. Κυλούν αιμάτινες στάλες στα τζάμια, στις εικόνες των κολασμένων άγιων της αγάπης. Στου πυρετού το ψέμα αναζητούν «φυσαλίδες επιβίωσης», βάζοντας ελπίδα στα πόδια, για να σώσουν και να σωθούν από τους λαβύρινθους της αβεβαιότητας, με την βεβαιότητα πως όλα όσα συμβαίνουν οδηγούν στην Εδέμ της ευτυχίας.

ΤΑΣΟΣ ΣΤΑΥΡΑΚΕΛΗΣ - ΑΤΙΤΛΟ (απαγγελία Γιώργος Βουζουλίδης)

Δάμασε το άτακτο σώμα μου,
αυτό που τις νύχτες
σαν εξόριστος του έρωτα
με τη σκιά του πιάνει
σιγανή κουβέντα.
Σε αξημέρωτα σκοτάδια απόγνωσης.
Σκοτάδια, και η μοναξιά
να με κατασπαράσσει…


ΜΙΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ - ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ (απαγγελία Κατερίνα Καρύδη)

Βήματα αχνά,
σε μια νύχτα σαν την αποψινή,
όλο πιο κοντά στην αλήθεια μας.
Νοιώθω να νυχτώνει πιο γρήγορα.
Μα γιατί τρέχει η νύχτα;
Μα γιατί τρέχεις εσύ;
Δεν υπάρχουν σκιές πια.
Όσο ο έρωτας κυβερνά αυτές τις ώρες
δεν υπάρχει νύχτα.
Λύκνο να ξαποστάσεις η καρδιά μου.
Έλα.
Γείρε,
κλείσε δυο μάτια μελένια
σαν ζαχαρωμένα σύννεφα.
Ποιος θα ταράξει τα όνειρά σου;
Φύλακάς σου θάμαι
γερμένη κλαίουσα.
Φύλακάς σου θάμαι
Αγιόκλημα στα δάχτυλα πλεγμένα τα μαλλιά σου.
Και φως ανέσπερο
για τα σκοτάδια
που καμιά φορά σκιάζουν τις σκέψεις σου.
Γείρε
κι άκου της νύχτας μας το μέρωμα.
Μα ποια νύχτα αντέχει να προβάλει
σαν είμαι εδώ, φύλακάς σου;

Πάνος Λαμπρίδης & Δημήτρης Ερατεινός (τραγούδι)

Η ποιήτρια ψάχνει στην κόλαση τον δικό της παράδεισο, με τον "Μονόλογο από το Α ως το Ω του ΑγαπΩ", όλα εκείνα που αναδύονται με αίσθημα ελευθερίας, με Φως, με Αγάπη, τιμώντας αξίες κι αρετές που αν κι εμφυτεύθηκαν στην συνείδησή της, εντούτοις η ίδια καλλιέργησε, αξιοποίησε και ανάδειξε με τον τρόπο που ζει, που ονειρεύεται, που υπάρχει. Με επιλογές που τίμησε και την τίμησαν προχωρά στα δύσκολα μιας ζωής μικρής, γευόμενη την χαρά της δημιουργίας, με μια ευχή στην καρδιά, στο μυαλό, στο χέρι που απλώνει για ν’ αγγίξει το μικρό κομμάτι ουρανό που της αναλογεί, με την βεβαιότητα, πως το όνειρο είναι ένας ποταμός, που κυλάει σε όμορφες όχθες.

Για τον ποιητή, η κλωστή που τον δένει γίνεται ποτάμι. Βυθίζεται στις όχθες φιλντισένιας νύχτας, χρωστώντας την αθωότητα της ψυχής, σε δυο ροδοπέταλα αφημένα γλυκά, στα πέταλα της καρδιάς. Η όαση της αγάπης, τραγουδισμένη με συναξάρια αντάμωσης τον καλεί σε περίπατο, που σεργιανούν χαρές ελευθερίας.
Η ποίηση του δίνει την δυνατότητα να ξορκίσει και να κυνηγήσει τους δαίμονές του, αναβιώνοντας μνήμες. Επιθυμεί να εξιλεωθεί από αμαρτήματα σκονισμένων ονείρων στα συρτάρια της απόγνωσης, ως να πνιγεί ξανά, σε αιμοστάλαχτα φεγγάρια ερώτων. Δεν χωρούν στην βροχή του «σταγόνες λησμονιάς» που πολύ τον πόνεσαν παρά μόνον στάλες που πλένουν γλυκά τα διαμαντάκια της ψυχής του.

ΤΑΣΟΣ ΣΤΑΥΡΑΚΕΛΗΣ - ΜΙΑ ΑΣΕΛΗΝΗ ΝΥΧΤΑ (απαγγελία Γιώργος Βουζουλίδης)

Τίναξε τις φτερούγες σου,
τις ποτισμένες με δάκρυα
και αίμα της ψυχής σου
και πέτα στην δική σου
την Εδέμ - μου είπες.
Δραπέτευσε απ’ τα σκοτεινά
τούνελ της σκέψης,
σ’ αυτά, που χρόνια τώρα
ερωτοτροπούν έρωτες δυνάστες
με τη μοναξιά,
σ’ έναν έρωτα θανάτου.
Βγες στο φως, σμίξε μαζί του
είπες, κι ύστερα χάθηκες,
στο έρεβος μιας ασέληνης νύχτας.
Αφήνοντας το μόνο αποτύπωμά σου,
ένα δάκρυ στο σεντόνι να στεγνώνει, σαν λεκές
από τα πάθη της δικής σου της ζωής…

ΜΙΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ - ΩΔΗ ΣΤΗ ΣΕΛΗΝΗ (απαγγελία Κατερίνα Καρύδη)

Λέξεις,
λόγια,
σύμβολα
καινά
κενά.
Ήχοι,
φωνές,
εικόνες.
Στις σιωπές γεννήθηκες.
Πώς να σε λατρέψουν οι λέξεις;
Αδυνατούν
σβήνουν
εξαϋλώνονται.
Σκόρπιοι ψίθυροι
αύρες εσπερινές
κραυγές λατρείας.
Φεγγάρι,
τόσο μακρινό και αντίκρυ μου.
Λάμψε.
Η καινή σιωπή θα σε τιμά
θα ραίνει ευλογημένο μύρο αγάπης
στα ακροδάχτυλά σου.
Μα εσύ στο μεσουράνημά σου
μόνο λάμψε.

Ο Πάνος Λαμπρίδης τραγουδά:
Έβδομος φόβος
Στίχοι:Πάνος Λαμπρίδης
Μουσική:Πάνος Λαμπρίδης

Ο Δημήτρης Ερατεινός τραγουδά:
Κάτω απ' τη μαρκίζα
Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου.
Μουσική: Γιάννης Σπανός.