ΧΑΡΙΤΙΝΗ ΞΥΔΗ - Οι Τρομπέτες του Οκτώβρη

Το 2008 κυκλοφορεί από τις "ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΩΔΙΚΑΣ" η ποιητική συλλογή της Χ.Ξ.
Η ίδια και μάλιστα σε πρώτο πρόσωπο ξεκινά την αφηγηματική ποιητική της διαδρομή.
Διακρίνουμε μια αντιστοιχία λέξεων και νοημάτων που υποβάλλει αμέσως τον αναγνώστη ως προς τη σύσταση της γραφής της.
Συνδιαλέγεται με τον εαυτό της. Με τους ίσκιους που μπορούν κι αδειάζουν βλέμματα μπρος την αρετή και τις προσωπικές της αξίες.
Υπάρχει έντονο το λογιστικό με το επιθυμητικό στοιχείο του νου και της ψυχής.που την οδηγούν σε μια ασυνήθιστη κι απαιτητική εξέλιξη του λόγου της.
Εδώ βλέπουμε μια ευτυχή σύμπτωση παραδοξότητας που όμως κινείται γύρω από ένα πνευματικό σύμπαν.
Χωρίς ανοχή και με αληθινή γνώση μπαίνει σ' έναν κόσμο αισθητό για να τον προσεγγίσει όσο βέβαια της είναι μπορετό με την ιδέα του απόλυτου.

"Μ' εξαντλήσαν βίαιες κορυφές
με πυρώσαν μάτια και προφάσεις.
Ίσως περίμενα από μένα αντιστάσεις
ακίνδυνων ερώτων κομίζω τις διαστάσεις, τις κορυφές.
Κορώνα γράμματα το παίζω το εγώ μου
δεν μ' ενδιαφέρει αν μείνω μόνη με τον άλλο εαυτό μου."

Την όποια ερμηνεία η ποιήτρια την δίνει μόνη της μέσα σε λέξεις λύπης κι οδύνης. Λέει όμως ΝΑΙ κι ούτε φοβάται μια ζωή που μπορεί η διάνυση νάναι μακριά, πέρα από όρια ή στεγανά που συνήθως άλλοι επιβάλουν.
Με μια "ανάσα ανακωχής" πλάθει τα ιδεογραφήματά της.

"Κάποιος μου φύσηξε νύχτες στα μάτια".

Φωνές - Πίκρες - Πέτρες όλα χωρούν, κρεμασμένα σαν βραχιόλια μιας ποίησης υδροστατικής που αντιφατικά περιρρέει και περιβάλει το όνειρο.
Νερό πολύ. Στη θάλασσα, στη λίμνη, στο Νείλο. Στο ύδωρ ακουμπά αισθήσεις, την ίδια της την υπόσταση. Ξενιτιά, λήθη και νοσταλγία.
Γελά με εικόνες. Πλανεύτρα που μεθά. Μάγισσα φωτιά.
Ακύρωση - Συμπλήρωση - Φυγή. Εν λευκώ όλα παρασύρονται σε χορό.

"Ω! το καλό νερό καθώς μ' αναρριπίσματα πυκνά με
μαστιγώνει, μ' εξαγνίζει αποθεωτικά και με στέλνει
να ταξιδέψω στα βαθιά. Κοφτεροί βράχοι.
Πνίγομαι ενώ σε μισώ καλύτερα.Στο καλό να πας, να πάω.
Στο καλό ν' απολεστώ."

Αναμφισβήτητη η παιδεία της με γνώσεις πέρα από την ειδικότητα των σπουδών της.
Η όποια της ιδιοτέλεια κατακτάται άμεσα από την ανιδιοτέλεια των προθέσεών της. Αναζητά την αλήθεια της ακόμα κι όταν φτάνει σε προστριβή με ηθικούς κώδικες ή ακόμα και με τη σιωπή.

"ΨΕΜΑ
Δεν ήθελα να μείνω αταξίδευτη. Ούτε αθώα.
Έτσι, μια μέρα πήρα χαρτί και μολύβι και ξεκίνησα,
το μακρύτερο, το τρομακτικότερο ταξίδι της γραφής.
Τα μάτια μου πάγωσαν, καθώς αντίκρυζαν
πυκνόκανες αλήθειες,στραμμένες καταπάνω της.
Ακόμα διασχίζω το κατασκότεινο τούνελ της κάννης..."

Στάζει προσευχές, τάζει μεταναστεύσεις. Περιήγηση, με περιπλάνηση σε συμπυκνωμένη γνώση περιπατητικής σε βουνά, φαράγγια κορυφές.
Στο στόμα δελφίνια φιλά. Θυμάται τον ήλιο το πρωί, την βροχή σε χώματα διψασμένα, τραγούδια που σιγοτραγούδησε για θάλασσες που μπόρεσε να κάψει, για να καεί στο ολοκαύτωμα των κυμάτων.
Στους βυθούς στάζει περασμένες στιγμές.

"Αναίμακτα δεν γίνεται ποτέ.
Τα περάσματά μου ήταν απώλειες για τους επαΐοντες.
Γειτνίασα μόνο με τον Αύγουστο.
Έψαξα στους βυθούς μαργαριτάρια.
Έσκαψα τους βυθούς
......................................................
(Παντού αιμοσταγής ο κόσμος
παρά τα γοητευτικά ανάγλυφα...)"

Κάνει προβολή των εικόνων στα άστρα. Μεταμφιέζει τη σιωπή σε λέξεις.
Αστέγνωτη δεν έμεινε ακόμα και να φιλιθεί θέλει με τέχνη, δεν υπεκφεύγει, απλά φεύγει. Λέξεις που στη μνήμη ξεθώριαζαν σκονισμένες, εκείνη ανοίγει το μπαούλο και βγαίνουν για να επικρατήσουν στη γραφή.
Γυρνά στα περασμένα. Χάντρες τα όνειρα τα δένει σε χρυσή κλωστή και τα φορά. Ταξιδεύτρα τρέχει πίσω από το άγνωστο που την γοητεύει.
Πάθος μέσα στο πλήθος για τις σκιές που ακουμπούν ως την άλλη πλευρά εκεί που το έργο τελειώνει με δύο μόνον πρωταγωνιστές. Οι κομπάρσοι έχουν εξαφανιστεί.
Ο κόσμος της όλος ο βυθός .Στο κενό ρίχνεται, στο παραμύθι στη μυθολογία ανένταχτων συγκυριών.

"Κραυγάζει. Είμαι εδώ.
Δεν είμαι μέρος της φωνής. Είμαι το όλο"

Απόλυτη ακόμα και γι' αυτό που αγαπά. Κυνηγός αισθήσεων, αισθημάτων, συναισθημάτων. Ζητά καταφύγια γεύσης μυρωδιάς κι ερώτων. Σε πάθη ζεστά παραδίνεται.
Αφήνεται στον μαύρο βυθό. Με κρασί μεθά διαχέοντας τα αισθήματά της σ' έναν εν δυνάμει καλλίτερο κόσμο.