ΛΙΑ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ-Χίμαιρες

Τίτλος βιβλίου που κυκλοφόρησε στην εκπνοή του χειμώνα του 2009 αλλά και τίτλος ποιημάτων που εκφράζει επαρκώς την ποιήτρια. Η ρομαντική της υπόσταση βρίσκει διέξοδο στη γραφή, για να αποτυπώσει την εμπειρία, τα ερεθίσματα, τα συναισθήματα.
Συνταγολογεί κι επεξηγεί πως η αγάπη φτιάχνεται. Η ίδια τολμά κι αγαπά αληθινά,βαθιά. Για την Λ.Ν. η ποίηση είναι ανάγκη που την συμπληρώνει ως άνθρωπο. Κινείται σε ακίνδυνα τοπία ερώτων. Περιπλανάται με ανάσες βαριές, διψασμένες, περιμένοντας να κλείσει η αυλαία για να την φέρει πιο κοντά, σε πρόσωπα που αγαπά.

ΧΙΜΑΙΡΕΣ Ι
Από σταγόνες κόκκινες
και γιασεμιά λευκά
φτιάχνεται η αγάπη
και με πικρό αψέντι
τα χείλη μας γεμίζει
μα όσο κι αν πίνουμε
απ' την ασημιά της κούπα
πάλι αγάπη θα ξεστομίζουμε
κι ας έχει γεύση από φαρμάκι.

Δεν αναζητά τον έρωτα που έχει χαθεί. Στην αγάπη επικεντρώνεται. Εκείνης τα μάγια θέλει να λύσει. Πονά, θρηνεί, αγγίζει τη φωτιά της.
Παλλόμενα συναισθήματα, ανεκπλήρωτα, που προσπαθεί να τα διαχειριστεί, για να προλάβει ένα τέλος που έρχεται.
Πόνος και θρήνος στήνουν χορό στην πόρτα της. Διοχετεύει μυστικά της στη νύχτα. Κλέβει λίγο από το φως της για τα περάσματα προς τη μέρα.

ΧΙΜΑΙΡΕΣ ΙΙΙ
Θλιμμένες φεγγαραχτίδες
μαζεύω τις νύχτες
προσκέφαλο να στις κάνω
όνειρα εφιάλτες
ποτέ σου να μη δεις
κι ακοίμητο να στέκει το φεγγάρι
άγρυπνος φρουρός
και σύντροφός σου.

Κινείται έξω από τον χρόνο σε επικίνδυνα τοπία. Χορεύει μόνη .Πετάει ψηλά στον αέρα, για να ξαναγεννηθεί.
Σκιές φωτίζει και ψευδαισθήσεις. Όλος ο κόσμος γύρω της σε εικόνες ονείρου. Κανένας ήλιος καμιά μέρα δεν θα μπορέσει να σβήσει το φως της αγάπης που είναι πολύ πιο φωτεινό.
Δεν πατάει στη γη, αγγίζει τη μοίρα της που την οδηγεί σε θλιμμένες περιπλανήσεις.

ΧΙΜΑΙΡΕΣ VΙ
Σε κατάρτια ψηλά κρεμάστηκα
μήπως το πρόσωπό σου να δω
στη θλιμμένη μου θάλασσα
φάρος πουθενά
το δόμο να μου δείχνει
έτσι πλανιέμαι η άμοιρη
σε μαύρους ωκεανούς
και σε σκοτεινούς ουρανούς
μονάχη...

Το ποτάμι θ' αφήσει τα σημάδια του για λίγη ζεστασιά που ζητά στις κρύες θάλασσες του κόσμου.
Πνοή από την πνοή της θα δώσει, για καλλίτερες μέρες, ώστε να επουλώσει τις πληγές και να μη ζει πλέον μ' αυτές.
Κανείς δεν ξέρει κανείς δεν έμαθε. Με κείνα τα χέρια της χαράζει αλήθειες.
Ακίνητα αμίλητα τα γράμματα. Τα άστρα καταρρέουν. Μα εκείνη μέσα από τα χείλη του ζει τον κρυφό πόνο, το κρυφό άγγιγμα.
Δεν επιδιώκει καταγράφει όμως έναν κόσμο που αλλάζει και γίνεται ανάμνηση με τα βλέμματα να χαμηλώνουν στην καρδιά, στην αναμονή του χρόνου. Συναισθηματικά αποθέματα, που είναι βέβαιο πως θ' αντέξουν σε μελλοντικές σκληρές στιγμές.

ΧΙΜΑΙΡΕΣ ΧΙΙ
Ύστερα πόνεσε για όσα θυμήθηκε
έκλαψε γι' αυτά που έγιναν
και θρήνησε σε άγνωστα μνήματα
για όσα θα γίνουν
με μάτια κόκκινα πλανιέται
παγιδευμένη
ανάμεσα στους ζωντανούς
νεκρή από επιθυμίες
ανάμεσα στους πεθαμένους
ζωντανή από ζωή...