ΣΠΥΡΟΣ ΑΡΑΒΑΝΗΣ-Η ανοσία της άγνοιας

Με την επιμέλεια του Γιώργου Χρονά κυκλοφορεί τον Δεκέμβριο του 2008 από τις "ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ" η πρώτη ποιητική συλλογή του Σ.Α.
Αν και πρωτόλεια τα ποιήματα του έχουν εκείνο που σηματοδοτεί την γραφή και μπορεί να κεντρίσει αμέσως το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Το βιβλίο χωρίζεται σε τρεις θεματολογικές ενότητες. Η λέξη - Το φως - Η αγάπη, γίνονται οι αφετηρίες μιας διαδρομής ποιητικής και ποιοτικής στην ατραπό της μοναχικής αναζήτησης.
Με την επίκληση στην σύντομη περίληψη της εισαγωγής φαίνεται καθαρά το είδος του ανθρώπου που με σεμνότητα θα προσπαθήσει να καταθέσει τον Λόγο του.

Λέξη που πριν ανθίσεις
ήσουν χώμα,
μη με πονέσεις

Φως πριν μαραθείς
κατοίκησέ με

Αγάπη καταδέξου με.

Ο ίδιος γίνεται αλιεύς λέξεων δείχνοντάς μας τον προσωπικό τρόπο για το πως γράφονται τα ποιήματα. Άλλα γίνονται στίχοι κι άλλα δεν γράφονται ποτέ. Το καταφύγιό του σε εποχές δύσκολες είναι οι δάσκαλοι, οι ποιητές που αγάπησε, διδάχθηκε. Σε κείνους αφιερώνει κομμάτια ψυχής που ταξιδεύουν στην αύρα τους. Στον συνοδοιπόρο και μέντορά του Σωτήρη Παστάκα από το http://www.poiein.gr/ , στον Μιχάλη Κατσαρό, στον Μάνο Ελευθερίου, στον Μανώλη Αναγνωστάκη. Αν και ο Μ.Α. είχε πει, "Γιατί οι μελλούμενοι ποιητές δεν ζούνε πια Αυτοί που θα μιλούσανε πεθάναν όλοι νέοι" ο Σ.Α. αποχαιρετά τους ποιητές πιστεύοντας κι ο ίδιος, πως οι Μεγάλοι Ποιητές δεν γεννήθηκαν ακόμα.

Αποχαιρετώ τους ποιητές μας θα πει
ότι στα σπλάχνα μιας γυναίκας
κάπου στον κόσμο,
κυοφορείται ένα έμβρυο
που θα γίνει
η αυριανή λέξη
η αυριανή σιωπή.

Όλα γύρω του, του μιλούν. Η θάλασσα ,το κερί, η αναμονή, η αναβολή. Μαθαίνει, αν και το τίμημα είναι τ' ακριβά του δάκρυα που κυλούν με "γεύση λάσπης" σ' ατελείωτες μέρες, χρόνου, σιωπής. Οι νεκροί μιλούν, μεγαλώνουν μέσα του. Τρυπούν την ψυχή του αφήνοντας σημάδια κι ενοχές για τα δύσκολα και τ' αναπόφευκτα που στωικά ζει.
Ψάχνει την αλήθεια του, βλέποντας κατάματα τη ζωή μέσα από την θλίψη, την μελαγχολία και την ευαισθησία ενός ρομαντικού της γενιάς του, που όμως δεν βρίσκει τον ρομαντισμό που έμαθε πως κάποτε υπήρχε σ' άλλες εποχές. Για τον ίδιο οι όρκοι έχουν ακόμα ισχύ στα περιγράμματα των σκιερών σκαλιστών του.
Καταγράφει την εσωτερική του μετανάστευση στο αλώβητο της αγάπης. Παίρνει ανάσα απ' τη ζωή, την κυνηγά σε χαμένους παραδείσους. Γεμίζει στιγμές που λάμπουν στον χρόνο. Ο έρωτας κατοικεί σε ασύλλαβο σώμα κάνοντας ρίμες μ' όλες τις λέξεις που γνωρίζει.
Οι πέτρες του δείχνουν τον δρόμο. Ψάχνει στην καρδιά, γιατί όλα εκεί βρίσκονται. Ρίχνει τα δίχτυα για να επιστρέψει με αγάπη και υπομονή χωρίς ν' αφήνει στιγμή το όνειρο που τροχίζει τη ζήση του.

Ρίξτε τους σκύλους στις καρδιές σας
Ήρθε η ώρα να κατασπαραχθούν.
Σκληρή σάρκα, μαλακή σάρκα να αλεσθούν στα πάλλευκα σας δόντια.
Η αγάπη και η υπομονή ήξεραν που τα τρόχιζαν
στους αιώνες της κάθε μέρας.
Τώρα ξέρω και εγώ
γιατί όλη αυτή η αναμονή και η εξάντληση.