ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ- Της σημασίας του τίποτα...

Πάντα υπάρχει στη ζωή μας μια στιγμή που αποτελείται από την σημαντικότητα του τίποτα. Τούτο το τέλμα αποκτά την σημειολογία του καταργώντας το με χρώματα και λέξεις. Μια τέτοια ποιητική συλλογή είναι αυτή του Σ.Π. που κυκλοφόρησε μέσα στο 2009.
Είναι δίπλα μας, με την γραφή να εξελίσσεται αφουγκραζόμενος ήχους και σιωπές, εικόνες και έρημα τοπία, συναισθήματα και αποχρώσεις όσων συμβαίνουν στον κρυφό και αποκαλυπτικό εσωτερικό κόσμο του. Παιδεύεται-πνίγεται-καταγράφει για να απελευθερωθεί απ' το ξεχείλισμα όσων κυοφορούνται σε ευφορία, σε εγρήγορση, σε βιάση.
Γίνεται αναχωρητής της σκέψης μέσα υπερθετικούς που αμβλύνουν την προσωπική του υπόσταση.
Ο ποιητής έχει επίγνωση της θνητής του καταγωγής αλλά και της αθανασίας των μύθων που παρατείνονται στο χρόνο άλλοτε σε γκρίζα κι άλλοτε σε ερυθρά τοπία δόξας. Στους στίχους του φυλακίζει λάμψεις ερώτων, τραγούδια στον άνεμο, το φεγγάρι, το όνειρο που τον ταξιδεύει πέρα από τις καθημερινές αναγκαστικές συντεταγμένες. Το φως γίνεται οδηγός και μάστορας για να γεννηθούν άλλα αστέρια στο απέραντο του απείρου.

ΑΠΟ ΤΟ ΦΩΣ...
Χάνεσαι όπως φως μες τον αέρα ψυχή μου,
Περιδιαβαίνεις άλλα βουνά-
Από τις συζητήσεις
Γεννήθηκαν τα ποιήματα-
Τα έφερε ένας άνεμος απρόσμενης επικοινωνίας,
Τους έδωσε λόγια, πνοή, φως-
Κι από το φως γεννήθηκαν μέσα στην μοναξιά της νύχτας
Τόσα αστέρια...

Η μοναξιά γίνεται σύντροφος της νύχτας, τότε που σιωπηλά αφήνεται να απλωθεί, να πλαγιάσει σε άδειες σελίδες, σε σκηνικά ατέρμονης δικαίωσης του λόγου, κατασπαράσσοντας το θεριό που κρύβεται στην ομίχλη του νου του. Θέλει να λύσει τα αινίγματα, να εκπυρσοκροτηθούν απ' την πολιορκία των σθεναρών του αντιστάσεων, θυσιάζοντας τον χρόνο του στο χορό νοημάτων και λέξεων.

ΘΥΣΙΑΖΟΝΤΑΣ ΩΡΕΣ...
Τι καταλαβαίνω τώρα που είναι ένθεος ο λόγος και ετούτα
τα φωνήεντα τσιρίζουν μες τις λέξεις μου σαν από επιθυμία;
Γράφω σε ένα παρατεταμένο ψυχικό
έγχορδο..
Λες κι είμαι ο εντολοδόχος όσων δεν θα μπορέσω να κατανοήσω κιόλας..
Θυσιάζοντας ώρες για την κατάκτηση του απώτερου χρόνου..
Όπως να βλέπεις μακριά ελπίδα να 'ρχεται-
Να είναι μηδέν το ένα και ένα το μηδέν
και στην άθροιση τίποτα
που να μένει αιώνιο
Μόνο η ψυχή μην λαθεύει και στην ηθική της
πάντα να εργάζεται
Τόσων ιδεών διήνυσα το μάκρος-που
τέλος
απόμεινε
απτό μέσα στα χέρια μόνο
ένα καταφρονεμένο πουλί-
να το ελευθερώσω μέσα στο ξημέρωμα..

Ο ίδιος ομολογεί πως "Ένας πείσμoνας είμαι, ανέμων και υδάτων περιηγητής". Περιηγητής στη χώρα, που λίγοι πατούν με τον αυθορμητισμό που φέρνει ο οίστρος ατελείωτες νύχτες, λαφυραγώντας τα λημέρια της προς τέρψιν των μελλούμενων αναγνωστών. Αυτό είναι που τον ενώνει, τον πληγώνει αλλά και τον αναστατώνει για να φτάσει στο τέρμα ενός χωρισμού που γίνεται αντάμωμα στην καθημερινότητά του.
Κάθε βράδυ ένα δόρυ τον σημαδεύει την ώρα που αλητεύει στις γραμμές των ποιημάτων καθώς γεννιούνται, ισορροπώντας το τώρα με το μετά. Ο ποιητής έχει μια διαρκή αγωνία για την ανταπόκριση όσων μας εξιστορεί.

2..
Γύρω μου αφθονούν του πόνου οι πραγματικότητες
αντιφατικά δένοντας την επιθυμία..
Σκέφτομαι ότι με λέξεις δεν μπορώ να φτιάξω παρά ένα κουκούλι
που μέσα του θα κρύβω όνειρα και άστρα..

Σεμνός κυνηγός χαμένων ονείρων που τ' αναπλάθει περιδιαβαίνοντας κόσμους μυστικούς. Τους χαϊδεύει με τρυφερότητα και πόνο ψυχής, φυλάει αντιρρήσεις που διαπραγματεύονται με μια ηθική καλοδιατηρημένη αυταπάτη. Μέσα από την ποίηση όσο κι αυτό φαντάζει ουτοπικό νομίζει πως μπορεί ν' αλλάξει τον κόσμο. Τον υπερασπίζεται "στάζοντας αίμα λέξεων και θλίψη αγγέλου".
Μούσα του αυτή καθαυτή η ποιητική διαδρομή που ακολουθεί σε μέρες δακρύων. Αξίζει να αναφερθεί πως σε όλο το βιβλίο του Σ.Π. διακρίνεται μια υπερασπιστική γραμμή προς όφελος των λέξεων που ντύνουν την ποίησή του. Ένας εργάτης του λόγου που αφιερώνεται στην αναγκαιότητα και την αποτελεσματικότητα, με ελπίδα να προλάβει τον ήλιο.
Τα ανεξίτηλα αγγίγματα της γραφής θα διώξουν τους ίσκιους του ανείπωτου. Είναι βράδια θανάτου που ανασταίνονται σε αποδράσεις ημερολογίων για να φανερωθούν μπρος στα μάτια μας.

Ο ΠΟΛΛΑ ΛΕΓΩΝ...
Ο μέσα μου άνθρωπος ας μη προδώσει καμία ελπίδα
Οι ποιητικοί του ουρανοί
Ας τον διδάξουν ρήματα θάρρους
Ο πολλά λέγων
Στις όχθες του καιρού θα ξέρει
Κάποτε
Πως λαμπρά να σωπαίνει
Αξίζοντας η διδαχή του όλο το χρυσάφι..