ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗΣ - Λόγος κι αιτία για μια Σιωπή

- 2001 εκδίδεται στη Λάρισα η ποιητική συλλογή του Α.Π. το πρώτο μέρος της τριλογίας "Λόγος και Αιτία". Τα συγγραφικά δικαιώματα ευγενικά παραχωρούνται από τον ποιητή στον "Σύλλογο Γονιών και φίλων Παιδιών με Αυτισμό της Λάρισας".
Η ποίησή του είναι μία διαλεκτική με την Κυρία της καρδιάς, των αισθήσεων, των απολογισμών. Φυσικά ο ποιητής ακολουθεί τον δικό του μονόλογο μέσα σε σχήματα στίχων που όμως εμπνευσμένα συνδέονται με ποιητικές διαδρομές ακολουθώντας τη ροή και τον ρυθμό στη γεωγραφία της γραφής του.
Στη μεθόριο κι εκεί που ορίζεται ο ποιητικός σχηματισμός εκείνος καταθέτει την ψυχή του και βάζει τη φαντασία στην όποια απελπισία του.

Βαδίζεις πού;
Προς πού;
Και γιατί;
Πίσω σου σέρνεις πόθους κι όνειρα,
τα μάτια μου σέρνεις,
τους κυματισμούς του τοπίου τεμαχίζοντας!
Είχες πει
πως τεμάχισες στα δύο την εικόνα
και το λόγο,
αναζητώντας ιριδισμούς και διαθλάσεις,
παρηχήσεις και σιωπές,
σε αργή κίνηση επαναλαμβάνοντας
τους ρεμβασμούς και τις φυγές μου
αναζητώντας το επέκεινα της αγωνίας
σε μέρες του χθες.
Απών εγώ,
απ' τις επαναλήψεις σου,
την εικόνα μου φυγάδευα
πάντα στο αύριο...
Καιρός να προχωρήσεις την εξέλιξη της τραγωδίας. Καιρός να φτάσεις στη λύτρωση. Οι θεατές αδημονούν για διαδικασίες οδύνης. Μπορείς να στήσεις το σκηνικό πλάι στην όχθη του ποταμού, εκεί όπου τα καλοκαίρια δρόσιζα τα πόδια σου, εκεί όπου ξάπλωνες και προσκαλούσες τους ανέμους, την ήβη σου να προσκυνήσουν.

-Ξεχωρίζουμε μια ποίηση βατή, που την περπατάς ανάλγητα, την βιώνεις και την αναπλάθεις στις δικές σου συντεταγμένες. Έτσι ο λόγος του αφορά όλους εκείνους που μέσα στις λέξεις του συναντούν τα δικά τους βιώματα.
Μιλάει με χρώματα από ένα στόμα που ξεχειλίζει, ενώνοντας κομμάτια μνήμης. Κυνηγάει την ομορφιά όσο κι αν η λύπη τον λυγίζει. Ταξιδεύει χωρίς περιορισμούς με τον αέρα, με τα σύννεφα μαθαίνοντας την αγάπη μέσα από ένα σώμα.

Στο στόμα μου χωράει πια,
μόνο τ' όνομά σου...
Τα μάτια μου
υπάρχουν, πια, μόνο για την επιστροφή.
Σε ποια κοσμογονία να σ' αναζητήσω;

-Όλα για Εκείνη, που τις νύχτες ερχόταν για να μείνει μαζί του στο όνειρο κι ύστερα γλυκά, τρυφερά κράταγε τις στιγμές, τις αλήθειες ακόμα και τα ψέμματα γιατί ήταν δικά της. Σαν αστραπή η παρουσία της εισβάλλει στη καρδιά του κι υψώνεται πέρα από τον μύθο και την μαγεία, σαν ευχή σαν φως στα σκοτάδια του. Ότι μαζί της έζησε αιχμαλωτίστηκε κι άφησε ίχνη στην παραμεθόριο της αφής του.

Νυχτερινή ακουαρέλα το χαμόγελό σου.
Απομακρύνεσαι
χαράζοντας τ' όνομά σου
στις σιδερένιες πόρτες της μοναξιάς.
Ξέρεις πως αύριο δεν θα' χω όνομα.
Πως μόνο ένα άρωμα αποχαιρετισμού
θα υπάρχει στις άκρες των δρόμων.
Κάθε μου δάκρυ μετασχηματίζεται σε κίτρινο φύλλο
και βιάζεται ν' αποτυπώσει το σχήμα του στις παλάμες μου.
Νιώθω να σχηματοποιούμαι
σε δάσος σιωπής
και κρυώνω
καθώς παραμερίζω για να περάσεις.
Ωστόσο μείνε λίγο ακόμα.
Άφησέ με να ταξιδέψω ακόμα λίγο
στις αδιόρατεςρυτίδες του προσώπου σου,
δώσε μου λίγο χρόνο
να βρω δυο ξεχασμένα λουλούδια,
δώρο για το ταξίδι σου στη νύχτα.
Όταν εσύ θα απομακρύνεσαι,
εγώ θα πασχίζω να διώξω τα σύννεφα,
ν' αφήσω λεύτερο ένα φεγγάρι κατακκόκινο,
να σου κρατάει συντροφιά.

-Ποίηση ερωτική που κινείταιι ανάμεσα στον χρόνο και το φως. Υψώνει το φωτοστέφανο του Λόγου του, πέρα από καπνούς ονείρων και παιχνιδίσματα. Το βέβαιο είναι πως κανείς δεν είναι κανενός, όμως τα χέρια απλώνονται με αθωότητα ν' αγκαλιάσουν στιγμές που στοιχειώνουν άλλοτε τη μνήμη κι άλλοτε πάλι ζητούν να καταγκρεμισθούν στα φαράγγια της λήθης. Ο ποιητής μας διδάσκει πως μπορεί ένας άνδρας ν' αγαπήσει αληθινά. Δεν διστάζει να μείνει γυμνός από αισθήσεις περιφέροντας ένα κουρέλι στο σώμα του.

Θα ταξιδέψωμε
το που θα 'ρθουν οι βροχές.
Να μην υπάρξω στις ώρες σου,
ούτε ως σκόνη χθεσινών ημερών
ούτε ως λόγος εξομολογητικός.
Να μην αποκαλύψω
ούτε ένα τρεμούλιασμα φωνής.
Ούτε μια ανάσα με τ' όνομά μου.
Το αν επιζήσουν κάποια δάχτυλα,
να 'ναι γιατί έτυχε να μάθουν
να ιστορούν το πέρασμα του ανέμου
την ώρα που γέρνει ο ήλιος
και η απουσία γίνεται βρόγχος,
γίνεται κραυγή η αναζήτηση
και πέτρα της ερήμου
ο έσχατος Λόγος.
Κανείς να μη διαπεράσει τη σιωπή
των φευγαλέων εικόνων σου,
κανείς να μη γευτεί τους ιδρώτες σου,
ούτε τη γεύση των χειλιών σου,
που μάτωναν την ώρα
που περνούσαν οι ερωδιοί.