Δεν γνωρίζω ποιο χρέος προς τον τόπο καταγωγής του, οδήγησε τον συγγραφέα, τον ποιητή Γ.Κ. να εξιστορήσει τα γεγονότα. Ίσως η προσωπική του ανάγκη, να καταλαγιάσει τους δαίμονες των παιδικών παραμυθιών κι όλων των αφηγήσεων και των μετέπειτα ανάγνώσεών του.Περπατά στην ιστορία της Άρτας, της πόλης Του, παντρεύοντας γλυκά την Αρχαία γραμματεία με τα ταραγμένα χρόνια, λίγο πριν την ένωση με την Ελλάδα. Εκεί όπου χτίζονταν ναοί πάνω στις παλιές πέτρες και τ' αγάλματα,εκεί ακριβώς αναζητά την ρωγμή του χρόνου, που ανοίγει παράθυρο στην ιστορική μυθοπλασία του.
Κουρνιάζει από καιρό στην ψυχή του, η περιρρέουσα του πόνου μιας άλλης εποχή, που ζητά να αναδυθεί... Γιατί ο συγγραφέας, έψαξε, διάβασε, αναζήτησε όλα εκείνα τα στοιχεία που θα μπορούσαν να πιστοποιήσουν την γραφή του.
Στις δεξαμενές της ιστορίας ψάχνει τα χαμένα κομμάτια της. Αλλάζει το τώρα με το πριν, το μεταθέτει στον χάρτη μιας ιστορικής περιόδου κι εκεί δημιουργεί την δική του μυθολογία, που για καιρό την ψυχή του βασάνιζε. Στους δρόμους της χτίζει λέξεις, με ανάσες,με γνώση, με φως,
Παραβάτες, αερικά, νοικοκυραίοι, στρατιώτες και πολιτικοί, αστοί και χωρικοί καίνε το χιόνι της γραφής του, πάνω στα άδεια τετράδια, που διανυκτερεύουν τις αντοχές μιας περιπέτειας, στο χθες της ιστορίας, στα φαντάσματα, στους ξεβαμένους πίνακες, που όμως κρατούν ζωηρά τα χρώματα της ανάμνησης ενός παρελθόντος, που ο ίδιος δεν έζησε, μα που είναι κοντά στην δική του βιωματική.
Οι εικόνες κυλούν, κατηφορίζουν στο πέλαγο της μνήμης. Τις ανασύρει,τις τοποθετεί κάδρο-κάδρο στον τοίχο, μαζί με τις άλλες σκιές της δικής του ονειροπολίας.
Λιόντος και Νετζίπ, προσωπικά δεν γνωρίζω αν υπήρξαν ως ιστορικά πρόσωπα. Εκείνο όμως που ξέρω, είναι πως γεννήθηκαν στην ονειρική διάσταση του δημιουργού και μας κατέθεσε με χρονολογική ακρίβεια την σχέση αυτών των δύο και πως αυτή εξελίχθηκε στο πέρασμα μιας εποχής στην γεωγραφία του οθωμανισμού στην Ήπειρο.
Θα μπορούσαν να υπάρχουν συσχετισμοί με την σημερινή τακτική της εξουσίας, της φορολογίας των αδυνάτων, της αυστηρότητας της σε όλους εκείνους, που δεν λειτουργούν ληστρικά παλεύοντας για τι δίκιο τους, περιθάλποντας η όποια εξουσία τους Λαιστρυγόνες των αθλίων.
Σαν αγέρι οι θύμησες περιπολούν στα καταπατημένα εδάφη των ελεύθερων πολιορκημένων, πριν ενωθούν με τον κύριο κορμό της Ελλάδας.Ποτίζονται με τα αρώματα οι μνήμες από τους κήπους της Αρτινής Γης που κρατά παραμυθένια δειλινά στου δρόμους της, στα ολόγιομα φεγγάρια της.Στους ξύπνιους της ονειρεύεται μαχαλάδες,σχεδιάζοντας τις γραμμές που χωρίζουν κι ενώνουν φυλές.
Ζήσανε ειρηνικά κι αγαπημένα Έλληνες-Χριστιανοί, Τούρκοι-Μουσουλμάνοι, Εβραίοι και πάντα οι ανεπαρκείς έσπερναν την διχόνοια και το μίσος έτρεφαν μεταξύ των λαών. Όμως οι άνθρωποι, ο απλός κόσμος, ο λαός δεν έχει να χωρίσει τίποτα, παρά μόνον να μοιραστεί τα καλά και τα άσχημα που έρχονται με σεβασμό στις πεποιθήσεις του καθενός. Σ' αυτό το πλαίσιο η φιλική σχέση του Λιόντου και του Ντεζίπ δυο παιδιών από διαφορετικές μητέρες, διαφορετική θρησκεία, που όμως βύζαξαν το ίδιο γάλα, δοκίμασαν την σχέση τους και μοιράστηκαν όλες τις αντιξοότητες κερδίζοντας την ζωή, παιδιά-έφηβοι-άντρες, με την φιλία τους να δεσπόζει, να γυαλίζει από το μηδέν ως το τέλος της οριστικής τους αποχώρησης και διαβίωσης σε μια νέα πατρίδα.
Τούτο το πόνημα στο "Ιμαρέτ" του θεού, ελεύθερο πλέον ανατέλλει στις προθήκες των βιβλιοπωλείων...αναζητήστε το...
Κουρνιάζει από καιρό στην ψυχή του, η περιρρέουσα του πόνου μιας άλλης εποχή, που ζητά να αναδυθεί... Γιατί ο συγγραφέας, έψαξε, διάβασε, αναζήτησε όλα εκείνα τα στοιχεία που θα μπορούσαν να πιστοποιήσουν την γραφή του.
Στις δεξαμενές της ιστορίας ψάχνει τα χαμένα κομμάτια της. Αλλάζει το τώρα με το πριν, το μεταθέτει στον χάρτη μιας ιστορικής περιόδου κι εκεί δημιουργεί την δική του μυθολογία, που για καιρό την ψυχή του βασάνιζε. Στους δρόμους της χτίζει λέξεις, με ανάσες,με γνώση, με φως,
Παραβάτες, αερικά, νοικοκυραίοι, στρατιώτες και πολιτικοί, αστοί και χωρικοί καίνε το χιόνι της γραφής του, πάνω στα άδεια τετράδια, που διανυκτερεύουν τις αντοχές μιας περιπέτειας, στο χθες της ιστορίας, στα φαντάσματα, στους ξεβαμένους πίνακες, που όμως κρατούν ζωηρά τα χρώματα της ανάμνησης ενός παρελθόντος, που ο ίδιος δεν έζησε, μα που είναι κοντά στην δική του βιωματική.
Οι εικόνες κυλούν, κατηφορίζουν στο πέλαγο της μνήμης. Τις ανασύρει,τις τοποθετεί κάδρο-κάδρο στον τοίχο, μαζί με τις άλλες σκιές της δικής του ονειροπολίας.
Λιόντος και Νετζίπ, προσωπικά δεν γνωρίζω αν υπήρξαν ως ιστορικά πρόσωπα. Εκείνο όμως που ξέρω, είναι πως γεννήθηκαν στην ονειρική διάσταση του δημιουργού και μας κατέθεσε με χρονολογική ακρίβεια την σχέση αυτών των δύο και πως αυτή εξελίχθηκε στο πέρασμα μιας εποχής στην γεωγραφία του οθωμανισμού στην Ήπειρο.
Θα μπορούσαν να υπάρχουν συσχετισμοί με την σημερινή τακτική της εξουσίας, της φορολογίας των αδυνάτων, της αυστηρότητας της σε όλους εκείνους, που δεν λειτουργούν ληστρικά παλεύοντας για τι δίκιο τους, περιθάλποντας η όποια εξουσία τους Λαιστρυγόνες των αθλίων.
Σαν αγέρι οι θύμησες περιπολούν στα καταπατημένα εδάφη των ελεύθερων πολιορκημένων, πριν ενωθούν με τον κύριο κορμό της Ελλάδας.Ποτίζονται με τα αρώματα οι μνήμες από τους κήπους της Αρτινής Γης που κρατά παραμυθένια δειλινά στου δρόμους της, στα ολόγιομα φεγγάρια της.Στους ξύπνιους της ονειρεύεται μαχαλάδες,σχεδιάζοντας τις γραμμές που χωρίζουν κι ενώνουν φυλές.
Ζήσανε ειρηνικά κι αγαπημένα Έλληνες-Χριστιανοί, Τούρκοι-Μουσουλμάνοι, Εβραίοι και πάντα οι ανεπαρκείς έσπερναν την διχόνοια και το μίσος έτρεφαν μεταξύ των λαών. Όμως οι άνθρωποι, ο απλός κόσμος, ο λαός δεν έχει να χωρίσει τίποτα, παρά μόνον να μοιραστεί τα καλά και τα άσχημα που έρχονται με σεβασμό στις πεποιθήσεις του καθενός. Σ' αυτό το πλαίσιο η φιλική σχέση του Λιόντου και του Ντεζίπ δυο παιδιών από διαφορετικές μητέρες, διαφορετική θρησκεία, που όμως βύζαξαν το ίδιο γάλα, δοκίμασαν την σχέση τους και μοιράστηκαν όλες τις αντιξοότητες κερδίζοντας την ζωή, παιδιά-έφηβοι-άντρες, με την φιλία τους να δεσπόζει, να γυαλίζει από το μηδέν ως το τέλος της οριστικής τους αποχώρησης και διαβίωσης σε μια νέα πατρίδα.
Τούτο το πόνημα στο "Ιμαρέτ" του θεού, ελεύθερο πλέον ανατέλλει στις προθήκες των βιβλιοπωλείων...αναζητήστε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου