ΜΑΡΙΑ ΡΟΔΟΠΟΥΛΟΥ-Ισιδώρα (Το δένδρο που περπατούσε) Από Σοφία Στρέζου

"Θα μπορούσα
μόνο με τα μάτια μου να σας μιλώ
Εάν δεν ήσαστε εκ γενετής τυφλοί"

Ξεκινώντας το οδοιπορικό, στην καινούργια ποιητική συλλογή της Μαρίας Ροδοπούλου, "ΙΣΙΔΩΡΑ-ΤΟ ΔΕΝΔΡΟ ΠΟΥ ΠΕΡΠΑΤΟΥΣΕ", που πριν λίγο κυκλοφόρησε από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ, κράτησα τις δικές της λέξεις για να μπορώ ευκολότερα να σας βάλω στο κλίμα της γραφής της.
Χαρακτηριστική και ιδιαίτερη η γλώσσα της ποιήτριας, στην αφηγηματική αυτού του πονήματος. Κι είναι πραγματικά μια αφηγηματική διαδρομή, κυριολεκτικά στην έρημο του πόνου, με τα τοπία της θλίψης να διαδέχονται το ένα μετά το άλλο, τις ρωγμές που φέγγουν σε μάτια, με λέξεις που γεμίζουν την κενότητα, μιας ουτοπικής αλλά και ταυτόχρονα μεταστοιχειωμένης πραγματικότητας στη σφαίρα της μυθοπλασίας.
Είναι η μετάθεση των άγριων κολασμένων ενστίκτων και συναισθημάτων που χωρούν στις οάσεις της φρίκης που όμως μεταπλάθονται μέσα από την περιπλάνηση στα τοπία της οδύνης κι εξευγενίζονται, αφού προηγουμένως έχουν ακρωτηριασθεί όλα τα κατάλοιπα των βασανιστικών ορέξεων, αποκτώντας την ευθραυστικότηταν των απαλών κι ευγενικών αισθήσεων.
Μακρύς ο δρόμος της απόγνωσης και της μετατροπής του σε ατραπό αναγέννησης, μέσα από σκοτεινά περάσματα και σκιές που πυρπολούν και κυνηγούν την πίστη, για άνθηση της ελπίδας μέσα μας.
Θεατό το παρόν σμίγει με το παρελθόν στο άρρητο με οστέινη σκέψη, σκέψη βασανιστική που θέλει να σαρκωθεί σε Λόγο. Γιατί η "Ισιδώρα-το δέντρο που περπατούσε" είμαστε όλοι εμείς κυριευμένοι από αχαλίνωτες επιθυμίες, που φθάνουν στα όρια της ατομικής παράκρουσης με το κοινό αίσθημα, λειτουργώντας ληστρικά, καταστρατηγώντας την ισορροπία της συμπαντικής τάξης.
Η Μαρία Ροδοπούλου βαθιά λυπημένη, θα περιγράψει ενορατικά την θλιμμένη νοσταλγία αβίωτων αναμνήσεων, με ψιθύρους που όμως ο κρότος τους είναι δυνατός διαβάζοντας τις λέξεις της.
Παλινδρόμηση στα χαρακώματα ενός ολοκαυτώματος με μάτια χαρακωμένα, η ηρωίδα της θα ταξιδέψει απ' άκρη σ' άκρη, για να περιγράψει τον πυρπολισμό ενός πλανήτη και των ανθρώπων του. Αν και το έργο δεν διαβάζεται αποσπασματικά θα τολμήσω να παραθέσω λίγες στροφές διακινδυνεύοντας την αταξία στην ανάγνωση.

"Ακούστε με,
Ω ακούστε με. Σε σας μιλώ δίχως εκπτώσεις
Όχι,
όχι
δεν είναι σε δόσεις οι λέξεις μου.

Είμαι πιο φτωχή από το Διάβολο
πιο πλούσια από τον Θεό
αλλά ποτέ δεν δάνεισα την φτώχια μου
μήτε τα πλούτη ενέχυρο για σας έβαλα

Σας αγάπησα
μα κράτησα δική μου την αγάπη
Σας μίσησα
όμως μόνη μου ήπια σιγά-σιγά το μίσος

Πόσο πιο πολύ να σας ερωτευθώ αγαπημένες μου
οχιές;

Αλλά τώρα θα φύγω,

Θα φύγω
είμαι έτοιμη
είμαι έτοιμη
δωρίζω τα θαύματα,
κρύβω το κορίτσι από τα μάτια σας,
δένω τους λυγμούς στα στήθια,
ξεβάφομαι την ανθρωπιά σας,
σκίζω την μαύρη φούστα,
σβήνω την φωνή,
ξεσκεπάζω τους καθρέφτες
και φεύγω

γυμνή,
ανυπεράσπιστη,
ανυπότακτη,
σιωπηλή

όπως ήρθα"


"Απόδετη διαβάτισσα" με φθαρμένη ανάσα, ρίζα που θέλει να φυτευθεί, σε θρυμματισμένα τοπία ψάχνει έναν τόπο να ριζώσει, να εναποθέσει την εμπειρία, την γνώση, την ελπίδα στους απροσδιόριστους σχηματισμούς που μεταμορφώνουν και αναγεννούν. Μέσα από στάχτες ξεπηδά η φλόγα, μεταγγίζεται η ανάγκη του τέλους του πόνου.

"Όσα δεν φτάνει η Πράξη
τα κάνει Ικεσία

Όσα δεν απολαμβάνει
η Ικεσία
τα τρώει ο Διάβολος"

Γιατί κάποια στιγμή, τα "εμφυτεύματα του μίσους", πρέπει να ξεριζωθούν και να λάμψει η αλήθεια κι αγάπη στις ερωτήσεις του σκότους. Τα θαύματα επιστρέφουν εκεί που η καρδιά τα γεννά, μέσα από λυτρωτικές διαδικασίες, με τα λάθη σκόρπια κομμάτια επικολλημένα στην ταινία της λήθης.
Μόνον έτσι θα μπορέσει να βαδίσει η ηρωίδα στο δικό της μέλλον. Απαλλαγμένη από την αιώνια θλίψη, με χαμόγελο φωτεινό, θ' αντέξει τον τρόμο και τα ουρλιαχτά του, που για καιρό την συντρόφευαν.