ΕΜΥ ΤΖΩΑΝΝΟΥ-Της ψυχής μου οι θάλασσες

"Της ψυχής μου οι θάλασσες" είναι η ποιητική συλλογή της Έμυς Τζωάννου που κυκλοφόρησε το 2007 από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΜΦΙΚΤΥΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ. Λέξεις που δένουν αρμονικά με σκίτσα του ποιητή Δημήτρη Μπουκόνη ενώ τα εξώφυλλα κοσμούν έργα του Χάρη Πανίδη.
Θάλασσες που χωρούν μόλις σε μια ψυχή, είναι τα λόγια της. Συναισθήματα που αναδύονται από βυθούς και γίνονται κύματα και φτάνουν γλυκά στις ακτογραμμές της ανάμνησης. Στιγμές που κλείστηκαν σε λαμπερά κοχύλια καθώς η παλίρροια έφερε να συντροφεύσουν, να φιλήσουν την έρημη άμμο, σε ώρες μοναχικές. Αγγελούδια που υμνούν πόθους και ζωγραφίζουν τραγούδια, ζωντανεύουν τσακισμένες ελπίδες σε χρόνο διάμεσο στου απείρου την δίνη.
Πως η ίδια κατανοεί; Πως εισπράττει; Πώς αφήνεται; Πως γεύεται ηδονισμούς στα ερωτικά περάσματα, τότε που το φως ενώνεται με σκιές στις αντανακλάσεις της διάνυσης από το χθες ως το σήμερα; Είναι η γυναίκα που ερωτεύεται, αγαπά και προκαλεί την υπέρβαση της προσωπικής αντοχής της σε κείνο, που απρόσμενα ήρθε. Γιατί έτσι είναι ο έρωτας, απρόβλεπτος,ακάλεστος. Ζητά, απαιτεί να χορέψεις στα βήματα του δικού του χορού τον χορό των "γιατί", των "πρέπει" ζυγιάζοντας σιωπές, σε σχήματα που οι πιστοί επιστρέφουν σε παραδεισένιους τόπους, λύνοντας τα χέρια, για ν' αγκαλιάσουν τα όμορφα που απλόχερα δίνονται, για να επιπλεύσουν συναισθήματα από καιρό ξεχασμένα κι ηρωικά να δραπετεύσουν και να βρεθούν ενεργά, μάχιμα, στις πολεμίστρες κάστρων που εκπορθούνται, κουρσεύονται, λεηλατούνται από την αγάπη.

"Θα επιπλέω

Θα επιπλέω στα κύματα της σκέψης σου
στη δροσιά της νοσταλγίας σου
στη φθορά της εμπειρίας σου
στη βραδυνή σου αναπόληση
στις ξάγρυπνες νύχτες σου
στα τσαλακωμένα όνειρά σου.

Θα κεντάω τη μορφή μου στα μάτια σου
Ανασταίνοντας τις αγκαλιές του έρωτά μας.

Σαν λεηλάτης του κορμιού μου,
Κουρσάρος και κατακτητής
Με φλόγες με κυρίευσες.

Σαν ηγέτης του φιλιού μου,
Μαγευτικός μελωδικός
Με τέχνη με παγίδεψες."

Λυρική η γραφή, με λέξεις να κεντούν μεθυσμένα, να συναρμολογούν περίτεχνα τις αναλαμπές, όλων εκείνων που βιώθηκαν κι έγιναν μνήμη κι ανάμνηση, τότε που γίνονταν αερικό και ταξίδευε στων ξωτικών τη χώρα. Έτρεχε να φυλακιστεί στο όνειρο, στις μυρωδιές μιας εποχής, που τα ίχνη είναι ακόμα ορατά, ανεξίτηλα στη φθορά του χρόνου, με τις αισθήσεις να κυριαρχούν σε νοτισμένα πρωινά, με ανοιχτά πανιά θέλοντας να κατακτήσουν το αύριο, με μάτια κλειστά στην ακολουθία της επερχόμενης συντριβής.

"Αερικό

Αερικό στα χέρια σου θα γίνω,¨
Άπιαστο όνειρο φεγγοβόλο κι ονειρικό,
Θα μπω στην ακριανή γωνιά της σκέψης σου
Να καρφωθώ, να σφηνωθώ.
Να μείνω."

Οι ελπίδες τυφλές παραφυλάνε ξενυχνώντας το μαζί, το εμείς, που ο χρόνος σιγά-σιγά μεταλλάσσει και γίνεται εγώ, εσύ, για ν' αρμενίσουν οι στεναγμοί στη φωτιά του τέλους, στη συντριβή σπινθήρων που άστραψαν, έλαμψαν, θέρεψιαν κι ύστερα άρχισαν ν' αργοσβήνουν, μη έχοντας να κάψουν τίποτα πια, στο βωμό του πάθους.
Τα πολύτιμα λάφυρα της κατάκτησης, φυλλάχτηκαν με λέξεις, στρώθηκαν σε ποιήματα σε μορφώματα ποιητικών διαδρομών, στη γεωλογία των πετρωμάτων. Λαξεμένες αισθήσεις στους βράχους μιας φυγής, εγκαταλείποντας ότι λεηλατήθηκε στην εποχή της αγάπης.
Άραγε δικαιώνεται ποτέ ο έρωτας που ερωτεύσιμος παρελαύνει ως απόλυτος νικητής σε κατακτημένες ψυχές και σώματα, μη μπορώντας να δώσει οριστικές απαντήσεις στις ερωτήσεις που δικαιώνουν τους κατακτηνόμενους;

"Συντριβή και Δικαίωση

Ο ρυθμός της καρδιά μου
Σαν φορτισμένος ποιητής
Που συντάσσει και εκφράζει
Όσα επιθυμεί για μια ολόκληρη στιγμή
Στη συντριβή και στη δικαίωση
Παραμιλά και ξαγρυπνά
Σ' ένα αύριο χωρίς εικόνες και οράματα
Σ' ένα χειμώνα δίχως αλκυονίδες μέρες
Σε μια άνοιξη χωρίς ήλιο και έξαρση
Σ' ένα φθινόπωρο δίχως κιτρινισμένα φύλλα.

Θάρθω την Άνοιξη
Ν' ανθίσω στην ψυχή σου.
Θάρθω σαν ήλιος
Να με φορέσεις στο κορμί σου."

Οι εραστές που κάποτε αγαπήθηκαν πολύ, πάντα θα κουβαλούν, το μεγάλο φορτίο στις ενοχικές κατακόμβες των ματιών, για όλα εκείνα που έδωσαν και δεν πήραν, τους λεηλατισμούς στους δρόμους της καρδιάς, τις αναπόδεικτες ανακρίβειες που στοίχειωσαν στιγμές και καθόρισαν προδοσίες, διαλύοντας χαμόγελα χαράς, φέρνοντας την ανατολή σε θλίψεις.
Η Έμυ Τζωάννου θα τα ζήσει όλα κι ύστερα θα τα καταγράψει. Με την αφή φτιάχνει τα ψηφιδωτά της γραφίδας "απαλλαγμένη από τον εφιάλτη της απουσίας", πειθαρχημένη στις "αχαλίνωτες μνήμες", θα αρχίσουν την φυσιολογική ροή, το στάξιμο σταγόνα-σταγόνα που γίνονται λέξεις, οι σταλακτίτες της ποίησής της με στεγνά πια τα μάτια.
Όμορφες να 'ναι πάντα οι πλεύσεις, στις "Θάλασσες της ψυχής σου".