ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΥ - Μην κοιτάξεις πίσω

Αν και η χρονιά 2010 είναι από τις πιο δύσκολες, οι ποιητές εξακολουθούν να ονειρεύονται και να εκδίδουν τα βιβλία τους, για να συνομιλήσουν με τους αναγνώστες, σε μυστικές αγρυπνίες.
Η Δέσποινα Γιαννάκου, ταξιδεύει το προσωπικό της όνειρο, μέσα στις σελίδες της νέα ποιητικής συλλογής της, με ιδιωτική έκδοση για φίλους που επιθυμούν να συνταξιδέψουν με αποσκευές, τις λέξεις.
Αφετηρία της τραγούδια λυγμών, που καταγράφουν την συνέχεια των δικών της λυγμών, στον αστεροχώρο της ποίησης. Τα μεγάλα αγαπώ, που θυμούνται τους φόβους μιας μνήμης στην υποτέλεια της ανάμνησης.
Παίρνει ήλιο κι ουρανό, για να βρει τους χειμώνες και τα καλοκαίρια, που φεγγάρια άστραφταν στο ταξίδι για το κέντρο του κόσμου, του κόσμους της, ως να φανερωθούν μυστικά αφανέρωτα και γρίφοι για καιρό άλυτοι, να λυθούν για ν' απλωθούν τα όνειρα στο κορμί εκείνου που αγάπησε.
Παραδομένη απελπιστικά, στις ενοχές που τα δάχτυλα ψηλαφούν προσεχτικά μη ματώσουν από την αφή των αισθήσεων. Είδωλα σε καθρέφτες, που αγρυπνούν σε ιεροτελεστίες αναβολής. Θυμούνται τότε που ξάπλωναν οι σκέψεις κι αγάπη τα λόγια θύμιζαν.

"ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ

Μας χωρίζουν πολλά
μια ετοιμόρροπη σιωπή.
Να μπορούσα να δραπετεύσω
ν' ανοίξεις τα χέρια
ν' ανοίξω τα χέρια
να σε φτάσω.
Πάντα κοιτούσα τα κοπάδια των πουλιών να πετούν
πάντα λαχταρούσα τούτη τη λευτεριά τους
μα πάντα τους κυνηγούς φοβόμουν
και σιωπούσα.
Νήπια βήματα στη διαδρομή
εκεί που συναντάς τα όνειρα
πάντα τα ανέβαλα κι έλεγα έχω χρόνο
πάντα βιαζόμουν να φύγω
και τώρα που πέρασε ο καιρός τα πόδια πείσμωσαν
καρφωμένα
κι όλα τα θέλω εδώ και τώρα.
Πόσες μέρες αυθόρμητης αοριστίας μου απομένουν;
μέρες της ζωής μετρημένες
και γυρίζω τον καθρέφτη να κοιτά απ' την μεριά μου
να τρέχω κατά πάνω του να δω αν γνωρίσει
τους πόθους μου σήμερα.
Με εκνευρίζει που γελάει όταν γελώ
και θαμπώνει όταν κλαίω
-σαν δεν μπορεί τη μοίρα μου να ορίζει-
τυπώνει λεπτομέρειες και ασφυκτιούν οι στιγμές
η χιονάτη είναι πιο όμορφη μου το 'πε..
Μας χωρίζουν πολλά
κάτι σαν τούτο το κοίταγμα
πίσω από σκόνη και ραγισματιές.
Η ζωή μας χαμογελάει παράξενα
κι εγώ χαράζω πάνω του όσα δεν πρόλαβα
οι σκέψεις μου ταξιδεύουν πάντα δίπλα σου
κι οι σκέψεις μου είναι όλες αισθήσεις
δεν έχω άλλο κόσμο να σου δώσω..."

Υπάρχουν μικρά μονοπάτια, που ο καθένας αφήνει τα δικά του κομμάτια, για να ορίζουν τον δρόμο στις μοναχικές περιπλανήσεις, τότε που το σώμα απαλλάσσεται κι αρνείται να χρεωθεί απουσίες που δεν προκάλεσε. Κι εκείνα που τελειώνουν το ξημέρωμα, είναι ακόμα πιο δύσκολα, σπασμένα βλέμματα φευγάτα σημάδια από χάδια ξενυχτούν ακόμα ξεθωριασμένα στην άκρη τη μέρας που έρχεται κι η αγάπη δεν φτάνει.
Τα σκοτάδια πάντα θα μετράνε απουσίες, στο μέτρημα όλων εκείνων που πίσω τους άφησαν πληγές φόβου να ματώνουν για κείνα που δεν ζουν πουθενά.

"ΟΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ

Απόψε επέλεξα να απαλλαγώ
από το σώμα μου
σιγά σιγά να λυγίσω τους ώμους
να βγω απ' το γαλάζιο πουκάμισο
να διασχίσω εκείνη τη φωτεινή τρύπα
διαπερνώντας τα πλευρά
να απαρνηθώ τον άνθρωπο
να απαλλαγώ απ' όσα με χρέωσαν
να δείξω τα χαρτιά μου στο φύλακα
για να μ' αφήσει
να περάσω.
Δεν με αγγίζει πια η ανάσα σου δεν με φτάνει
ήσουν απών
έμεινες να χαμογελάς στις εποχές των χρόνων
απαρηγόρητη η σκιά σου
στον καθρέφτη του ουρανού
καθώς ανεβαίνω
έψαξα στις τσέπες σου να βρω τα κλειδιά
να κρυφτώ από το μακελειό
των ανέμων
μισή θωριά και στη χούφτα λουκέτο
σκουριασμένη καγκελόπορτα
δεν ανοίγει ο παράδεισος.
Θα αλλάξω το όνομα.
Θα ονομάσω τον φόβο απώλεια.

Κρυώνω
η διαφορά του υψόμετρου
του κενού
απόψε που εγκατέλειψα το σώμα μου
αποδόθηκα
σε έξοδο λυτρωτική
συλλέγοντας ναυλωμένα οράματα
και κάτω από το πικρό του άγγελου βλέμμα
σε έζησα.

Λειτουργώ με την αγάπη να βρω αδιέξοδο
τραγουδώντας της σιωπής τον ήχο
αντίδωρο των ποιητών συνειδητοποίησα
πως δεν έχω λόγο
να φοβάμαι το θάνατο
πιο πολύ έχω λόγο
να φοβάμαι εμένα.

Καθώς σε περίμενα να φανείς
επέλεξα ολική επαναφορά..."

Ικέτρια του καιρού του έρωτα και της αγάπης,ομολογεί την ανάγκη για ξέπλυμα πλάνης στις προσμονές, για να κρατήσει όλα τα ψέματα που γνώρισε, έμαθε, άγγιξε, για να προφτάσει ν' απλώσει στεναγμούς με λέξεις πεθυμιάς σε σκοτάδια φωτιάς.
Ο πήχης της θλίψης ήρθε ο καιρός να κατέβει, για να δραπετεύσουν σημάδια υπολογίζοντας την απόσταση από τα δάκρυα που έπεσαν στους μονολόγους ερωτικών ασυμβίβαστων διαδρομών.

"ΔΡΑΠΕΤΗΣ

Έβαλα σημάδι σ' εκείνο τον τοίχο
απέναντι από το σπίτι σου
ένα σημάδι κόκκινο
σαν τη φωτιά
τα παθιασμένα σ' αγαπώ που ήθελες να μου πεις
κάθε φορά κρυφοκοίταζα να δω
αν είναι πάντα εκεί.
Πως να υπολογίσεις την απόσταση μέσα στο σκοτάδι
σχηματίζονταν εικόνες πάνω του
που ακόμα δεν είχαμε πλάσει
έπρεπε να ζωγραφίσουμε αισθήματα
ή ροζ καρδιές με το βέλος να τις κόβει
σαν αυτές που κάναμε
τα χρόνια που 'μασταν παιδιά..
Μύριζε τριγύρω γιασεμί
έβαλα και λίγο πράσινο
υπάρχει ακόμα ελπίδα
και λίγο κίτρινο
να θυμάσαι την απόσταση
μα δεν χωράει πάνω του
το λίγο του κόσμου.
Άγγιξα με το δάχτυλο την μπογιά
κι έγραψα
"δραπέτης"
πρέπει να περιμένεις να ξημερώσει
να ζεστάνει ο ήλιος να το στεγνώσει...

Θεέ μου μάθε μας να υπάρχουμε
ξεχάσαμε από τον πόνο πως είναι το μαζί
και δεν θα βρούμε το όνειρο
στις όχθες των ανθρώπων..."

Η ποιήτρια φτιάχνει τον ποιητικό κόσμο της και ζητά να ακολουθήσουμε το δικό της "έλα" στις γνώριμες και οικείες διαδρομές δείχνοντας ευανάγνωστα σημάδια ως "τις όχθες των ανθρώπων", για να δροσιστούμε με λέξεις...
Καλοτάξιδες...