Στην Κατερίνη κι από την ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΟΛΥΜΠΟΣ, κυκλοφορεί το 2008 το βιβλίο της Μάγδας Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη, "Το ταξίδι του Έρωτα από τον Όλυμπο στου Αιγαίου τα κύματα"
Είναι βέβαιο, πως η ποιήτρια είναι βαθιά επηρεασμένη από τον τόπο καταγωγής και το περιρρέοντα χώρο που την περιβάλλει.
Η ενέργεια που ξεχειλίζει από τις βουνοκορφές του Ολύμπου, κυλά σε βαθιά ρέματα, για να φθάσει να ενωθεί με τα κύματα. Την αγγίζει,λούζεται με τις εναλλαγές της πατρογονικής γης. Προσδοκά τούτη η ενέργεια να την παρασύρει, ως τα πιο απομακρυσμένα νησιά του Αιγαίου, βιώνοντας το μεταβλητό με όλες τις αισθήσεις, στις εκχερσώσεις του πόθου.
Το παράδοξο θα ήταν να αποφύγει όλη τούτη τη μυστηριακή μυσταγωγία των μύθων, καθώς παρελαύνει μπρος στα μάτια της, από τότε που ήταν μικρό παιδί.
Ξετυλίγονται ιστορίες και παραμύθια στην αρχή, γνώση και διδαχή αργότερα, στα μάτια του κοριτσιού, που ονειρεύεται να ζήσει τον έρωτα. Επιζητεί να τον γευθεί στους αρχαίους βηματισμούς των θεών, των ημίθεων, με τις νεράιδες που ξελογιάζονται στις ράχες και τις πηγές από τον Όλυμπο ως τα Πιέρια.
Ανακυκλώνει κι αναβιώνει τα ανείπωτα, επιθυμώντας να ειπωθούν με δικές της λέξεις και συναισθήματα, ώστε τα περασμένα να μην καούν στης λησμονιάς το πηγάδι.
Στα μάτια του κοριτσιού, της γυναίκας αργότερα, ο έρωτας δεν είναι μια συνήθεια που επαναλαμβάνεται. Είναι απόλυτα ιερός και δένει με την ιερότητα της Γης της.
"Απόσπασμα
Προχώρησαν
να ζήσουν τον έρωτα
μέσα στη φύση,
στο καθρέπτη της θάλασσας του αιγαίου,
και δρασκελίζοντας τα Πιέρια και
περνώντας από τις κορφές του Ολύμπου"
Αποφασίζει να καταγράψει όλη τούτη την διαδρομή, πίνοντας γουλιά-γουλιά λέξεις, ώσπου να μεθύσει, φορώντας προτάσεις και στίχους στη διαφορετικότητα της γραφής της. Γιατί η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη δεν γράφει αμιγώς ποιητικά. Θα έλεγα πως είναι μια αφηγηματική στα όρια της ποίησης. Ακροβατεί δηλαδή ανάμεσα στην αφήγηση και την ποίηση, με μοναδικό σκοπό να συμπεριλάβει όλα εκείνα τα ιστορικά ή μυθολογικά στοιχεία. Για εκείνη είναι η αφετηρία που πλάι και σχεδόν δίπλα τους ακολουθεί, ώστε να πει κάτι παραπάνω για την τύχη του έρωτα και πως αυτή εξελίσσεται, σαν δεν χωρά, δεν πατά σε γη, αλλά πετά με φτερά, καθώς παραδίνεται σε τροχιές πτήσης γύρω από το θαύμα της αγάπης.
"Απόσπασμα
Σε ποιες λέξεις άραγε μπορείς να σκλαβώσεις την Ποίηση όταν
ζεις το ίδιο της το μεγαλείο;
Όταν σκαρφαλώνεις στα μουσικά μονοπάτια του ονείρου
που λέγεται Όλυμπος;
Αν μ' αγαπάς θα βάλω φτερά
αγαπημένε μου
να φτάσω εκεί -
να δω το χαμόγελό σου
πιο φωτεινό από του ήλιου,
το δέρμα του κορμιού σου
πιο όμορφο από τα στήθη
που περιμένουν να τ' αγγίξεις
και να ερωτευθείς! "
Κρατάει η νύχτα παραμύθια κι ιστορίες έρωτα, εκεί που ξενυχτούν σιωπηλά οι εραστές, σε βυθούς νύχτας, σε πυροτεχνήματα που αστραποβολούν την ανάμνηση.
Δεν είναι η συνήθεια, είναι η ζωή που προχωρά πέρα από την ταύτιση, διαβάζει και διαβάζεται στις αναζητήσεις του ωραίου Παράδεισου σαν οι άνθρωποι αγαπιούνται.
Θάλασσες ψυχής που κοιμίζουν χτύπους καρδιάς και σώματα καράβια, πότε πλέουν και πότε αναρριχώνται σε βουνοπλαγιές ως την υψηλότερη κορυφή τον Μύτικα.
Ανασαίνουν βηματισμούς στα ανεκπλήρωτα που εκπληρώνονται με ανοιχτά χέρια. Κρατούν μέρες σαρκωμένες, για να μπορούν να τιθασεύουν ώρες στεναγμών στα σύνορα που μετέωροι εραστές αγναντεύουν, εκείνο που θα τους φέρει κοντά σε κείνα που επιστρέφουν, άλλοτε ανομολόγητα κι άλλοτε ομολογημένα, σαν περιμένουν να φανούν οι φάροι, για να φωτίσουν το συναίσθημα, που παγιδευμένο στις αισθήσεις ελευθερώνεται, στις προερωτικές συνευρεύσεις, στα ερωτρόπια του ονείρου, στους άμβωνες του πόθου, για να βρεθούν, να σμίξουν.
Το λίγο που τελειώνει ξεγελά τον χρόνο, τον επιμηκύνει ως τις διαστάσεις μιας φωνής άφωνης, νιώθοντας με την ψυχή και ζώντας το πολύ της ζωής, καθώς τολμά να χωρά στο ατελεύτητο μιας ζήσης μικρής.
Είναι η προσπάθεια να μείνουν δεμένοι στα πανιά, που φυσούν τον αέρα της συνενοχής με βλέμματα αθώων. Έτσι γλυτώνουν από λάθη και χτίζουν την αλήθεια στο μεταίχμιο του μυστηρίου.
Με την πραγματικότητα διάχυτη να περιπολεί στην ελπίδα, να βγουν να συναντήσουν τον ήλιο χωρίς αναβολές, με φτερά ανοιγμένα, με δρασκελισμούς αναμονής ως την συνάντηση με το φως.
Μικροί ταξιδευτες, εραστές της λάμψης, στις στάλες τ' ουρανού εναποθέτουν την φλόγα. Πιασμένοι χέρι-χέρι σε γιορτή αναγέννησης, αυτοδιοικούμενοι σε πανσέληνες χώρες, αρμενίζουν να βρουν λιμάνι, χωρίς οι σιωπές να πληγώνουν ότι αργεί να φανεί.
Αμνήμωνες, μετουσιώνονται και γίνονται δρόμος, οδοιπορικά που ανακυκλώνονται ανάλογα με τις εποχές, σε περιπατητικές διαδρομές, μονοπάτια καταγεγραμμένα σε χάρτες κρυφούς, που μόνον οι ερωτευμένοι γνωρίζουν.
Περπατούν κι ανεβαίνοντας σπάζουν ρόδι τυχερό, για να ευτυχίσουν το σμίξιμο της στιγμής που ενώνεται κάτω από το μάτι των θεών.
"Απόσπασμα
Έζησα τον έρωτα και την επιθυμία για εκείνον, σαν σε παιχνίδι "κρυφτού" στη δασωμένη πλαγιά,
στα γκρεμισμένα σπίτια και στο ποτάμι που το γάργαρο νερό του, καθώς κυλούσε,
παράσερνε στο δρόμο του τα όνειρα.
Θεά του έρωτα,
εσένα ζητώ Αφροδίτη
να μου δωρίσεις λίγο από το φίλτρο σου
εκείνο που μάγεψε θεούς και θνητούς
του μυθικού σου κόσμου,
να το ποτίσω στα σπλάχνα,
ν' αρωματίσω την καρδιά μου
και να στείλω τον Έρωτα
στο Σώμα που λατρεύω!"
Η ποιήτρια θα ξυπνήσει τα όνειρα και τις μοίρες θα καλέσει, να ξεπηδήσουν από τους μύθους και τις παραδόσεις, για να φυλάξουν τον Έρωτα και την οδύσσεια του σταλαγμίτη που ενώνεται με εκείνη του σταλακτίτη, στα κρυσταλλωμένα κάστρα της αγάπης.
Σύννεφα αρματώνουν για ταξίδια μακρινά στο απέραντο τ' ουρανού. Δίνουν τις δικές τους ευχές, για ατελείωτους συνδυασμούς συναισθημάτων σε αποχρώσεις χαράς.
Τα νέφη σκεπάζουν τάματα φυλαγμένα. Προσφέρουν θυσία στις μούσες που τραγουδούν τούτο τον έρωτα στις υγροποιημένες στάλες. Γεμίζουν πηγές, φουσκώνουν ποτάμια για να ξεχυθούν ορμητικά από τις βουνοκορφές των ορεινών όγκων και να γλίστρήσουν ως τα κύματα. Ξεφεύγουν και τρέχουν τα νερά. Ακουμπούν μελωδικά τις ακτές, σμιλεύοντας τα απολιθώματα της αγάπης που πλέον είναι εδώ. Ανοίγουν με κλειδί πόρτα καρδιάς κλειστής μέχρι χτες, με την λαχτάρα κοριτσιού στα πρώτα σκιρτήματα.
"Απόσπασμα
Υγρό το κορμί
στην ηδονή της νύχτας,
σφύριγμα του Αιγαίου ανέμου
που μου χάρισες!
Συνυπάρχουμε στις εποχές των εκρήξεων
όταν οι λάβες φλογερές και πύρινες,
θαρρείς
δόντια δράκαινας
αθώα,
σκορπούν πάνω στα κορμιά
για λίγη ζεστασιά
στο κάθε δείλι."
Κι είναι τότε που η Μάγδα Παπαδημητρίου ανακαλύπτει την τέχνη μέσα από την ποιητική του Έρωτα. Γράφει γι αυτόν, τον υμνεί, τον τραγουδά. Ονειρικά σπουδάζει τα δρώμενα σαν σε σκηνή θεάτρου με σκηνικό την ωραιότητα της φύσης που διαρκώς το βλέμμα της συναντά.
Στα ιερατεία της Αφροδίτης αφοσιώνεται, ιερουργεί τον αχό στιγμών που την συγκλόνισαν.
Έκρηξη ηφαιστειακή ημίθεων και μουσών που γίνεται ποίηση ψυχής, όνειρο γλυκό, με τα μελτέμια του Αιγαίου να ταξιδεύουν ήρεμα ως το τελευταίο νησί του πελάγους τον απόηχο της δικής της θεότητας.
Τι κι αν ζηλεύει η νύχτα, εκείνη της παραδίνεται, πετά ψηλά με φτερουγίσματα ζάλης. Μεθυσμένη, σε κόσμο αταξίδευτο ταξιδεύει αισθήσεις.
Με ψυχή, με σώμα συλλέγει ανάσες, μη τύχει και χαθούν οι μυρωδιές ανθοστόλιστων εικόνων παράδεισου, τότε που ακόμα και οι καιροί συμφωνούν, τα μιλημένα σώματα, να ζήσουν το ξεχωριστό κι ακριβό αντάμωμα.
"Απόσπασμα
Και ήρθε η ώρα του σούρουπου που, το πορτοκαλί πήρε τη θέση του στον ήλιο
και το γλυπτό αναγεννήθηκε μέσα από την πνοή του Δημιουργού! Να μη τελειώσει τούτη η νύχτα!
Τη νύχτα αυτή οι βάρκες
απ' το αγέρι τον έρωτα φυλούν.
Είσαι δίπλα μου,
οι ανάσες μας σμίγουν,
τα δέρματά μας βρεγμένα
ενδοφλέβια μυρίζω το άρωμα
και παραδίνομαι.
Θέλημα ονείρου
ήταν να βρεθούμε τη νύκτα
καθώς ο ήλιος φώτιζε το πρόσωπο
μέσα από τον καθρέφτη του χρόνου!"
Η ποιήτρια θα τα ζήσει όλα αυτά. Θα βιώσει τις ποιητικές διαδρομές στις ανταύγειες του έρωτα, φτάνοντας το άπειρο της ψυχής που χωρά λάμψεις ηφαιστειακές κι εκρήξεις δυνατές στους κόκκινους κρατήρες μιας πανάρχαιας Γης που την γέννησε, την ανάθρεψε. Τώρα η αγάπη την ταξιδεύει στην ωραιότητα της στέγης τ' ουρανού, της θάλασσας και του βουνού, στην αθωότητα του μπλε και του πράσινου, σε ξυπνήματα πρωινού που μέθυσαν δειλινά κι απογεύματα, ως τις μικρές ώρες της νύχτας, για να μας δώσει την κατάθεσή της, αφήνοντας το άρωμα της γραφής της, παρακαταθήκη στον χρόνο. Καλοτάξιδη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου