ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΡΙΝΟΣ – Τελευταία Πόλη

Οσμή θανάτου. Παντού οσμή θανάτου. Στις λέξεις , στα σώματα στις πόλεις. Η μόνη ελπίδα η «Τελευταία Πόλη». Τίτλος από το νέο συγκλονιστικό μυθιστόρημα του Διονύση Μαρίνου που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 2012 από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗ.

Ο συγγραφέας ξεκινά ένα ακόμα δύσκολο ταξίδι στα δύσβατα και ανεξιχνίαστα τοπία της ψυχής που δημιουργεί ο πόλεμος και μάλιστα ο εμφύλιος όλεθρος του πολέμου. Άλλωστε, δεν υπάρχει μάχη στην γραφή παρά μόνον ο εκκωφαντικός θόρυβος του αποτελέσματος της μάχης και της καταγγελίας της. Με πυκνή και μεστή γλώσσα, ο δημιουργός πέρα από την αντιπολεμική αφηγηματική, εστιάζει προπάντων στην ψυχολογική διάσταση των ηρώων του. Ακολουθεί την προσωπική τους αγωνία, τον φόβο, την επιβίωση, την κατάρρευση. Απρόβλεπτα συναισθήματα, αναδεικνύονται μέσα από εικόνες φρίκης και εχθρικών συναντήσεων με τρίτους. Καταδιώκονται από θανάσιμες καταιγίδες κρατώντας ως μόνη άμυνα την ελπίδα, μέχρι την «τελευταία πόλη», που φθάνει στη θάλασσα.

Ο Διονύσης Μαρίνος, καταγράφει την μαρτυρική πορεία του Νίκολα, της Κέλυ και του μικρού τους παιδιού από την στιγμή που διωγμένοι από το σπίτι τους, ως πρόσφυγες πια, περιπλανώνται στα τοπία της φρίκης. Υπερρεαλισμός στις εικόνες , που σκοπό έχουν να αφυπνίσουν συνειδήσεις. Ταυτόχρονα ο δημιουργός, με έξυπνο και έντεχνο τρόπο, διεισδύει και ενσαρκώνει με λέξεις την δηλητηριασμένη ψυχολογία ανθρώπων που ερήμην τους ξεριζώθηκαν, από τον τόπο τους. 

Κάπως έτσι ξεκινά το «σισύφειο βαλς» του νέου άντρα που επιθυμεί να σώσει τη γυναίκα και το παιδί του από την καταστροφή. Οι απώλειες πολλές. Μετασχηματοποιούν και μεταλλάσσουν όρια, απορρυθμίζοντας ψυχές και σώματα. Άλλο δεν έχουν από το να φύγουν. Κι είναι η φυγή προς τη θάλασσα, το άλλοθι μιας αυτοσυντήρησης και μιας ελπίδας που συνταιριάζει με το πένθος, καθώς συνομιλεί με τη νοσταλγία εκείνων που έζησε.

Στην «Τελευταία Πόλη», η σιωπή κατά την ανάγνωση, γίνεται ένα τεράστιο ερωτηματικό,  την στιγμή που ο ήρωας σέρνεται, μένοντας με το σφάλμα της πληγής του ανοιχτό, λίγο πριν η τελευταία ριπή σφυρίξει πάνω στο σώμα του. 

Η «τελευταία πόλη», γίνεται η πόλη των απόντων μιας απέλπιδης διαδρομής σε μια νεκρή ζώνη. Η βίαιη απανθρωπιά και η απελπισία, περιγράφονται με ωμότητα από τον συγγραφέα. Η βιωμένη σκληρή πραγματικότητας, που οι πρωταγωνιστές βίωσαν, δεν αφήνουν ασυγκίνητο τον αναγνώστη αν και σοκάρεται από την απελπισμένη και αιματοβαμμένη πράξη του ήρωα της Τελευταίας Πόλης.