ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΟΥΤΣΗΣ - Μετά το τέλος τ’ ουρανού

ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΟΥΤΣΗΣ - Μετά το τέλος τ’ ουρανού (από την Σοφία Στρέζου

Η πρώτη ποιητική συλλογή του Χρήστου Παπουτσή, «Μετά το τέλος τ’ ουρανού» κυκλοφόρησε το 2013 από την ΑΝΕΜΟΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ.

Αρκεί

Μια ηλιαχτίδα

είναι αρκετή

και

στην καρδιά του ποιητή

τελειώνει ο χειμώνας

Ο Χρήστος Παπουτσή είναι ο ονειροπόλος ποιητής, που αναζητά το άλλοθι μιας ευαισθησίας στα ποιήματά του.

Σαν γιατρός -θεωρητικά τουλάχιστον-δεν του επιτρέπεται να συγκινείται από ψιθυρισμούς που στέλνει ο ουρανός, στη σεπτή ενατένισή του, περισώζοντας την αξιοπρέπεια της ποίησης. Είναι οι μετεωρισμοί αμείλικτων σιωπών του ποιητή, που του επιτρέπουν να εφευρίσκει προσανατολισμούς στα τόξα του έρωτα και της αγάπης. Κι όμως εκεί που ο χρόνος τελειώνει, εκεί που νομίζεις πως φθάνει «το τέλος τ’ ουρανού»,ο Χρήστος Παπουτσής απομυθοποιεί τη γνώση, για να αφεθεί στη μαγεία των λέξεων.

Είναι η λυτρωτική και λυγμική παρουσία στους δαιδάλους της μνήμης, που φιλοξενεί άστεγους έρωτες. Τους ντύνει με το άρωμα του ανέμου, για να απλωθούν και να αγαπηθούν χωρίς όρια, στο άπειρο. Με όχημα την ηλακάτη του στοχασμού, θα ξετυλίξει κρυφές και ανομολόγητες σκέψεις, για να γίνουν ποιήματα και μικρά Χάι-κου στην τοπογραφία της ποίησης. Κι είναι αυτό-το λυρικό άλλοθι-που θα φέρει συγκίνηση κατά την ανάγνωση, καθώς η ευαισθησία ενσωματώνεται σε γλωσσικές τάφρους, στη ναυσιπλοΐα των νοημάτων. Έτσι ζωγραφίζει ποιητικές ανατολές με κραδασμούς συναισθηματικής εμβέλειας, για να αποκολληθεί συγκινησιακά η ψυχή και να γράψει όσα συναισθήματα παρέμειναν δυνατά, από την παρακαταθήκη του παρελθόντος.

Άστεγοι έρωτες

Ανοίγω τα παράθυρα

Λάβα ξεχύνεται,

κόρη του ήλιου και του μετάλλου.

Άλλη φορά,

πυρακτώνεται νύχτα.

Το φεγγάρι

δεν κατακαίει το αμάξι

μα τις καρδιές.

Και τα κορμιά,

θερμότερα από λάβα,

σπινθοβολούν

βεγγαλικά του έρωτα

πάνω από μηχανικές φωλιές,

που στάθμευσαν

πλάι στο ακρογιάλι.

Τα ποιήματα είναι τα δικά του αντισώματα, που του επιτρέπουν να ασκεί το δικαίωμα στο όνειρο, εκτιμώντας την ποιητική γραφή. Είναι η προσωπική κατάθεση στην πλημμυρίδα μιας κοσμιότητας, που προσπαθεί με εξομολογητικό και ενίοτε δραματικό τρόπο, να προσπεράσει. Εξοστρακίζει την ουτοπία που περιρρέει την ποίηση για κάτι απτό, που βιώθηκε με το άλγος της ρομαντικής και ευαίσθητης ψυχής του. Κρατά την αύρα και την ουσία μιας νοσταλγίας, που δεν νικήθηκε στο χρόνο, αλλά προέκυψε ως ποιητικό όνειρο πια, για το παρόν και το μέλλον.

Η στοιχειακή υπόσταση δεν αλλοιώνεται στα ερωτικά συντρίμμια,

στην τετελεσμένη απώλεια της αθωότητας. Αντίθετα την διατηρεί γονιμοποιημένη πια, στη ματαιότητά της. Διεκδικεί μια άλλη ζωή, καθώς μεταλλάσσεται σε ύλη ποιητική στις συνιστώσες της έκφρασης.

Νοσταλγία

Έγειρε

πάνω στο φύλλο.

Και όταν άρχισε

να νοσταλγεί,

μια ηλιαχτίδα

έγινε πολύχρωμα συντρίμμια.

Τα κύματα έγιναν μουσική.

Τα πουλιά την αντέγραψαν.

Χορός ξωτικών.

Ώσπου

έφτασε η ώρα.

Κυλά.

Κατρακυλά.

Πριν το τέλος,

ο χορός γίνεται άνεμος.

Η σταγόνα ψηλά!

Βρήκε το σύννεφό της.

Η νοσταλγία μαράθηκε.

Αχτίνες έγιναν

τα ερωτικά συντρίμμια.

Πέτρωσαν τα ξωτικά.

Η μουσική έγινε κύματα.

Το σύννεφο μάκρυνε.

.

Η ποιητική περιφέρεια είναι γεμάτη δάκρυα. Το συναίσθημα αποκρυσταλλώνεται, μετατρέποντάς το σε υγρό που κυλά ανάμεσα στα βλέφαρα. Δεν μπορεί να ξεφύγει από τις οξειδώσεις των ματιών, στις αυτοκτονικές εκκρεμότητες.

Ο ποιητής θα διαχειριστεί την θεματική ψηφίδα των δακρύων, παρεμβάλλοντας στο συναίσθημα, την υπόσχεση λυγμού που συγκινεί και κινητοποιεί αισθήσεις.

Δάκρυ

Δεν θα ξεφύγει.

Ανάμεσα στα βλέφαρα.

Τόσο,

ώστε

να μην το κατηγορήσουν

τα μάτια.

Μέχρι την άκρη.

Εκεί, θα μείνει.

Ως εκκρεμότητα αυτοκτονίας.

Εκεί θα μείνει.

Υπόσχεση λυγμού.

Ο Χρήστος Παπουτσής δεν είναι δραματικός ποιητής αν και εκφράζει την θλίψη, θεωρώντας πως «οι ποιητές είναι πλασμένοι από θλίψη». Από το ακριβό υλικό της λύπης, για αυτό και δεν μπορεί να αποφύγει πληγές, που βασανίζουν την ψυχή και το σώμα στις ερωτικές ανταμώσεις, στους βηματισμούς της νοσταλγίας. Γνωρίζει καλά, πως είναι πλασμένοι από τη μοίρα, για επώδυνες συναισθηματικές αναχωρήσεις. Τα ενδόμυχα παρασύρονται από μια τραυματική βαρύτητα, με διαμπερή τα τραύματα στις αποδράσεις των λέξεων.

Η ορθοστασία της έκθεσης δημιουργεί εντοιχίσματα εκεί, που ψυχές και σώματα αγαπήθηκαν, σμίγοντας ήχους συντριβής.

Ο ποιητής τους καταγράφει, με την ελπίδα πως έχει φροντίσει, να είναι μικρές οι πληγές που δημιουργήθηκαν από καταιγίδες συναισθημάτων. Άλλωστε η αγάπη πάντα θα είναι η ακριβής αντανάκλαση της προσωπικής νοημοσύνης και πως αυτή εξελίσσεται στο ποιητικό γίγνεσθαι του δημιουργού.

Ο Χρήστος Παπουτσής με λιτούς και απέριττους στίχους αντλεί στοιχεία από ενδόμυχες βιωματικές, για να τους αποδώσει με λυρισμό και ευαισθησία στη γεωγραφία της ποίησης.

Οι ποιητές είναι πλασμένοι από θλίψη

Μοναχικοί.

Ευγενείς.

Εκτεθειμένοι

σε καταιγίδες συναισθημάτων.

Υπερβολικοί.

Καθόλου βολικοί.

Παρασυρμένοι

απ’ την ερωτική βαρύτητα.

Με τραύματα διαμπερή.

Η θλίψη τους ακολουθεί,

ως την αποδερμάτωση

όλων τους των σωμάτων.

Ως την επιστροφή.

Δεν μπορείς ν’ αποφύγεις τις μικρές πληγές

Θα επιβιώσεις.

Μέχρι τον θάνατο.

Ισορροπία.

Μέχρι την απόδραση.

Έως τότε

φρόντισε οι πληγές σου

να είναι μικρές.