ΑΙΣΘΗΤΙΚΕΣ ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΠΟΙΗΤΩΝ: ΣΠΥΡΟΣ ΠΟΤΑΜΙΤΗΣ

ΣΠΥΡΟΣ ΠΟΤΑΜΙΤΗΣ - Διαδρομές από την Σοφία Στρέζου

Ποιήματα γραμμένα τη δεκαετία του ’90, περιλαμβάνει η συλλογή του Σπύρου Ποταμίτη, «Διαδρομές».

Ο λόγος του πυκνός, λυρικός με διάχυτους συγκινησιακούς τόνους, στις αλλεπάλληλες διαδοχικές εικόνες. Δεν υπάρχει λυγμός, παρά μόνον η έντονη έκφραση της συγκινησιακής του διάθεσης, στην αφηγηματική του. Είναι ο νατουραλιστής ποιητής, που εγγράφει στα ποιήματά του τόπους και χρόνους, που επηρέασαν τις διαδρομές του. Διακρίνεται μια ήπια δραματικότητα με μελαγχολικές περιγραφές, στις αλληγορικές κάποιες φορές, αφηγήσεις του. Η ποιητική του αλήθεια προσεγγίζεται με ήθος, στους προσωπικούς δρόμους εκφοράς του λόγου του.

Ο ποιητής δεν είναι ο συστηματικός στοχαστής, στοχάζεται όμως με την τρυφερότητα των λέξεων τα ποιητικά του γεωγραφήματα. Έχει τη σεμνότητα του ανθρώπου, που μετατοπίζει στα λόγια, το απόσταγμα της προσωπικής βιογεωγραφίας του. Για να γράψει, προσανατολίζεται στα καταθετήρια της μνήμη, αναζητώντας τον ποιητικό πυρήνα στην πυκνή του ματιά, που έχει ασκηθεί να παρατηρεί ό,τι γύρω του τον απασχολεί. Θυμικές αλλά και υποδόριες λυρικές περιγραφές, εκτοπίζουν κάθε τι εγκεφαλικό, υποδηλώνοντας - πως η ποίηση είναι πάνω από όλα - συγκίνηση και αίσθημα.

Στους στίχους του Σπύρου Ποταμίτη, διακρίνεται μια αναπόφευκτη ενδημική μελαγχολία. Το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει, του επιτρέπει με γλώσσα ισορροπημένη να αντλεί τη θεματολογία των ποιημάτων, από τα διαθέσιμα συναισθηματικά και νατουραλιστικά αποθέματα. Η μουσικότητα των στίχων, υπακούει σε προσωπικούς ρυθμούς, καταθέτοντας την πρωτογενή όσο και αυτόφωτη ακολουθία, της εσωτερικής του φωνής. Για να γραφτούν ποιήματα σμιλεμένα πια, έξω από επιρροές και πρότυπα. Η αχαρτογράφητη ενέργεια, χαρτογραφεί τις δικές του επιθυμίες, κάνοντας ποιητική πράξη τα ερεθίσματα στις ποιητικές παραγράφους. Οι λέξεις σοφά ρυθμισμένες εμψυχώνονται από το ακριβό της ψυχής του απόσταγμα. Η φωνή του είναι η ευκρινής διατύπωση, σε όσα διατρέχουν την καθημερινότητά του.

Ο Σπύρος Ποταμίτης, διεκδικεί επάξια το ορόσημο που του αναλογεί, στην τοπογραφία της ποίησης. Η βιωματική βαρύτητα ενισχύεται με συγκινησιακή θέρμη και αμεσότητα στα σταυρικά σημεία συνάντησης με τον αναγνώστη. Με την λεπτομέρεια της αισθαντικότητας προσεγγίζει τα κοιτάσματα της ποιητικής ευαισθησίας. Δεν μένει απέναντι στατικά, αντίθετα εισχωρεί και προεκτείνει δυναμικά τον λόγο, επικυρώνοντας την αγάπη για τον άνθρωπο.

Μικρή αφήγηση

Έτσι χάθηκε αυτός ο άνθρωπος:

Μ΄ ένα τυφλό κλειδί στο χέρι

κάπου στην έρημη πόλη περπατώντας.

Τίποτα δεν κρατούσε μαζί του. Τα χείλη

που τον βάσταγαν τα έριχνε στους στεναγμούς.

Σώματα δωρισμένα της μουσικής -έλεγε-

για να ζηλεύει η μοναξιά. Τίποτα άλλο.

Έτσι χάθηκε κι αυτός ο άνθρωπος:

Μ’ όλα τα χρώματα της σκοτεινιάς αναμειγμένα

σ’ ένα τυφλό κλειδί… Τίποτα άλλο.

Η γραφή του είναι αυτόνομη, τολμηρή και κατασταλαγμένη. Υπάρχει μια ρεαλιστική διάθεση περιγραφής, επιθυμώντας να μεταφέρει συνειρμικά τον αναγνώστη, στις διαδρομές που ακολουθεί. Ο εσωτερικός μονόλογος αφυπνίζεται από την ωριμότητα και τον αυτοέλεγχο, μαρτυρώντας αυτά που η ψυχή του νιώθει.

Ίσως γιατί όλα δεν καταλήγουν στη λήθη του χρόνου, αντίθετα, τον τριγυρίζουν χαμόγελα. Κι είναι αυτά τα χαμόγελα η σπίθα που προκαλεί την έκρηξη στα ρήγματα της ποίησης. Τα τηγμένα πετρώματα θα διαχωριστούν με σαφήνεια, για να δώσουν κατασταλαγμένους στίχους που επιστρέφουν με φιλοσοφική διάθεση.

Ένα χαμόγελο σε τριγυρίζει

Ένα χαμόγελο σε τριγυρίζει απόψε άστο να σκύψει

έτσι κι αλλιώς δεν περιμένεις τίποτα.