ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΣΤΡΟΥΝΗΣ - Μυστικά γυναικών/Η κόκκινη συλλογή

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΣΤΡΟΥΝΗΣ - Μυστικά γυναικών/Η κόκκινη συλλογή από την Σοφία Στρέζου

Από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ, το 2014 κυκλοφόρησαν τα θεατροποιημένα κείμενα - σπερματικού ποιητικού τύπου - του Γιώργου Καστρουνή, ΜΥΣΤΙΚΑ ΓΥΝΑΙΚΩΝ/Η κόκκινη συλλογή.

Πρόκειται για μια καλαίσθητη έκδοση με ιδιαίτερες φωτογραφίες, που συμπληρώνουν τα κείμενα του δημιουργού.

Τα θεατροποιημένα κείμενα σεργιανούν χωρίς τίτλους, αναδύοντας το άρωμα μια σκηνικής απόδρασης των λέξεων,

στην υφέρπουσα υποβλητική συνθήκη, μπρος στα μάτια των αναγνωστών - θεατών.

Η βαθιά αισθαντικότητα του λόγου διαπερνά την σκηνή, προκαλώντας μια βαθιά εμβίωση από την εναλλασσόμενη δράση.

Ο Γιώργος Καστρουνής είναι ο δημιουργός που καταθέτει στο βωμό της τέχνης, όλες τις πτυχές της καλλιτεχνικής του ευαισθησίας. Με λόγο και κίνηση, τοποθετεί στη βιβλιοσκηνογραφημένη θεατρική σκηνή, την ανάπλαση αισθητοποιημένων λέξεων στους μονόλογους των πηγαίων του αισθημάτων.

Έτσι, η αύρα της όποιας βιωματικής και όχι μόνον εμπειρίας, φτάνει να αποδοθεί με τα πολυσύνθετα εκφραστικά μέσα που του προσφέρει η αναπαραγωγική θεατρική δυνατότητα.

Η χρονική ενεργοποίηση των ρημάτων έχει να κάνει με τις προσλαμβάνουσες του θεματικού πυρήνα, ενορχηστρώνοντας κάθε φορά την όποια ένταση των κειμένων. Αναπτύσσονται εύκρατες και ήπιες θερμοκρασίες, που μπορούν να φθάσουν σε υψηλές και θερμές εκτινάξεις, από τη συσσωρευμένη συναισθηματική δοκιμασία του δημιουργού.

Ο καλλιτέχνης μας καλεί να συνταξιδέψουμε στα όρια της σκηνής και του λόγου, για το αμφίδρομο ταξίδι της διαλεκτικής και της ορατικής πρόσληψης, με το άνοιγμα της αυλαίας.

Γι’ αυτό και επιθυμεί να παρακολουθήσουμε και να γίνουμε μάρτυρες της τελετουργικής απόδοσης των λέξεων, όχι με την λογική αλλά με τις αισθήσεις.

Ένας άνδρας και μια γυναίκα συναντώνται εγκλωβισμένοι στον χωροταξικό ιστό των αισθημάτων τους.

Με ψυχική και σωματική δεινότητα αναπλάθουν την κατάδυση, στην δραματουργικότητα του ερωτικού πάθους. Μικρά ενσταντανέ αποτυπώνουν τη στιγμιαία δράση και ένταση στην αντίρροπη εμβάθυνση των συναισθημάτων.

Στις στιγμιοτυποληπτικές κορυφώσεις διακρίνονται καθαρά, η απελπισία και η απόγνωση, όταν η αγάπη συνθλίβεται κάτω από το βάρος της απατηλότητάς της.

Βραδυφλεγείς κλονισμοί έρχονται στην επιφάνεια για να κρατήσουν μετέωρα τα ημιτόνια πόθων, που βαστούν εκρήξεις με 

απανθρακωμένα συναισθήματα, στης καρδιάς τα ραγίσματα.

Το χαρτί γίνεται ο διάμεσος της απελπισίας και της απόγνωσης, για να επουλωθούν τραύματα από ληγμένα πάθη.

Γράφω στο χαρτί τ’ όνομά σου. Σκίζω το χαρτί.

Σκίζω το όνομά σου. Σε μισώ. Σ’ εκδικούμαι.

Γράφεις κι εσύ στο χαρτί τ’ όνομά μου. Το διπλώνεις.

Το παρατάς στο γραφείο σου μ’ άλλα χαρτιά - με συνταγές,

λογαριασμούς κι αποδείξεις… Μπορεί να χαθεί.

Μπορεί να μην το προσέξεις. Μπορεί κατά λάθος

να το πετάξεις. Τουλάχιστον μην το αφήνεις έτσι παρατημένο.

Βρες το, σκίσ’ το, κάψ’ το! Μίσησέ με επιτέλους! Εκδικήσου με!...

Ελπίζω ο χρόνος να επουλώσει

τα τραύματά μου για να σε ξεχάσω.

Ελπίζω το πάθος μου να τα διατηρήσει

ανοιχτά για να σε θυμάμαι

Στους μονόλογους του δημιουργού, δραματικά υποστρώματα εκθέτουν τα αποτυπώματα της συναισθηματικής εμπειρίας, με παραστατικές απεικονίσεις.

Συγκινησιακές μεταπτώσεις και αναδιφήσεις προβάλλονται στις ομόκλητες φορτίσεις, εκφράζοντας τη συγκρουσιακή σχέση εκείνων που κάποτε υπήρξαν ερωτευμένοι.

Μετρικές και χρονικές αποστάσεις ενεργούν καταλυτικά στα πρόσωπα, που προσπαθούν να διαπλεύσουν τις συμπληγάδες του έρωτα και την προσωρινότητά του.

Κι όσο πιο μεγάλοι οι πλόες του, τόσο πιο μεγάλη η επικινδυνότητα νερών που χρειάζονται την απαραίτητη νηνεμία, στης καρδιάς την πλεύση.

Κάθεσαι δίπλα μου. Η απόσταση που σε χωρίζει

από μένα είναι δέκα εκατοστά.

Κάθομαι δίπλα σου. Η απόσταση που με χωρίζει

από σένα είναι χιλιόμετρα…

Ακουμπάω τα χείλη μου στα χείλη σου.

Την καρδιά μου όμως δεν την ακουμπάω στην καρδιά σου…

αλλά στ΄ αυτιά σου…

Οι ήρωες θα συμπαρασυρθούν στην εξουσιαστική δύναμη της αγάπης, προσπαθώντας να επιβάλλει ο καθένας τους δικούς του όρους και τη συνοριακή του εμβέλεια.

Γιατί μόνον έτσι, θα καταφέρουν να ορίσουν την συνισταμένη της προσωπικής προσδοκίας, στους επιτονισμούς των λέξεων.

Ποιος από τους δύο θα διατηρηθεί στο προσκήνιο;

Ποιος θα επικρατήσει;

Ποιος θα αφεθεί, για να επανακτηθούν άγρυπνα συναισθήματα;

Μια φλόγα άναψες στην καρδιά μου…

Αν την αφήσω, θα καώ, αν τη σβήσω, θα παγώσω…

«Μη φοβάσαι, είμαι δω!...» σου λέω.

«Ναι το ξέρω…» μου απαντάς, «εγώ δεν είμαι..».

Στις υπερρεαλιστικές προσομοιώσεις εμφιλοχωρούν εκκενώσεις μιας λογικής, που επιτρέπει την αποσυμπίεση της σκέψης.

Γι’ αυτό και ο καλλιτέχνης, σε ένα συστελλόμενο σύμπαν θέτει ως προτεραιότητα την αναζήτηση των ακτινώσεων, του συναισθηματικού κύκλου. Για να γνωρίσει και να λειάνει τα απομεινάρια τους, στην αυτοεκφραστική των νοημάτων.

Είναι τότε, που η πρωταγωνίστρια της καρδιάς του στη μεταθεατρική πλοκή της δραπέτευσής του, θα τον ακολουθήσει.  Αναγνωρίζει συσχετισμούς στην εξέλιξή του, ξέροντας καλά, πως δεν μπορεί να τον φτάσει, πως δεν θα προλάβει, πως είναι μάταιο…

Της φτάνει μόνο να πατά στα χνάρια του και να βρίσκεται στο μεταίχμιο της παρουσίας του.

Ίσως γιατί, μέσα στην απουσία αποκτά νόημα η δική της παρουσία, που την εγκλωβίζει στα συγκεχυμένα της συναισθήματα!

Δραπέτευσα από τη φυλακή της λογικής

για να βρω, να γνωρίσω

τον κόσμο των συναισθημάτων…

Και τα βρήκα ελεύθερα να κλαίνε,

Να φωνάζουν, να γελάνε

αλυσοδεμένα…

Τον ακολουθεί ενώ ξέρει ότι δεν θα τον φτάσει,

ξέρει ότι δεν θα τον προλάβει, ξέρει ότι είναι μάταιο…

Κι όμως το κάνει μόνο και μόνο

για να πατήσει στα χνάρια του…

Η υπερρεαλιστική εικονογράφηση των αλυσοδεμένων και φυλακισμένων ονείρων είναι μια λανθάνουσα συναισθηματική παρένθεση, στην αφηγηματική εκείνης που πόθησε.

Τι κι αν η προβληματική του δημιουργού στοιχειώνει την ελπίδα, πως θα κατανοήσει την αναγκαιότητα, ώστε να σπασθεί η σιωπή τους και να την συναντήσουν;

Στα όνειρά του εξακολουθούν να ηχούν όλα εκείνα που μαρτυρούν την απουσία της. Η ασίγαστη επιθυμία του, για να αναστηθεί ό,τι έχει χαθεί, αρθρώνει ιστούς προσέγγισης σε ρήγματα και αναστολές που προκλήθηκαν.

Γι’ αυτό και επιθυμεί να μετατοπίσει τις δραματοποιημένες συμπυκνώσεις της έλλειψής της, στη μορφοπλασία της φαντασίωσης και του ονείρου.

Συγκινησιακές δοκιμασίες εμπλέκουν τον δημιουργό, στην αναζήτηση των ψυχικών του ορίων.

Κι όσο κι αν «παλεύει να αφήσει τις πόρτες της ψυχής του ανοιχτές», τόσο «οι πόρτες από μόνες του κλείνουν/από τον δυνατό αέρα μέσα του/που δεν λέει να κοπάσει».

Αλυσοδένεις, φυλακίζεις τα όνειρά μου.

Τους λες: «Εδώ θα μείνετε, δεν θα πάτε πουθενά!...».

Αν ήξερες όμως ότι το μόνο που ήθελαν είναι να ’ρθουν σε σένα

και να βρουν τα δικά σου, δεν θα τα αιχμαλώτιζες ποτέ…

Παλεύει ν’ αφήσει τις πόρτες της ψυχής του ανοιχτές

να μην κρύβεται άλλο πια, να φαίνεται, να τον βλέπουν όλοι,

να μην έχει μυστικά. Όμως οι πόρτες θα κλείσουν

από μόνες τους, απ’ το δυνατό αέρα μέσα του

που δεν λέει να κοπάσει…

Αν και άοπλος, ο καλλιτέχνης για άλλη μια φορά θα βρεθεί αντιμέτωπος με τα πάθη του, στη πολεμική διάταξη μιας μάταιης σύρραξης.

Έχει επίγνωση, πως όσο κι αν προσπαθήσει να χαλιναγωγήσει και να νικήσει τη ρευστότητά τους, εκείνα με εξουσιαστικές αποχρώσεις επιβάλλουν τη νίκη τους!

Ηττημένος και λεηλατημένος θα αποχωρήσει, διατηρώντας ακμαία την συναισθηματική του νοημοσύνη. Γιατί μόνον έτσι, μπορεί να διασφαλίσει την αξιοπρέπεια του ηττημένου, μεγενθύνοντας το αίσθημα φυγής από ανοχύρωτα πεδία.  

Άλλωστε, το σώμα του πάθους δεν ξεχνά όσα έζησε. Μα όταν τα συναισθήματα εκείνης καταρρεύσουν, τότε «κατασπαράζει(ς) τη σκέψη τ(μ)ου/λες κι είναι σάρκα».

Η σωματοποιημένη σκέψη γίνεται πληγή ανοιχτή απόγνωσης, με καταρρέουσες αντιστάσεις.

Το ατέρμονο εξουσιαστικό παιχνίδι στην αποπνικτική και νικητήρια νίκη του, ήδη έχει αφήσει ανεπούλωτα σημάδια πάνω στον άοπλο υπήκοο της αγάπης.

Πολεμάει κάθε του πάθος,

αλλά χάνει πάντα

γιατί τα πάθη του είναι οπλισμένα

κι αυτός είναι άοπλος…

Κατασπαράζεις τη σκέψη μου

λες κι είναι σάρκα

Κατά την αποτίμηση συναισθηματικών διεργασιών, η ανυποταξία είναι προ των πυλών.

Άλλωστε, τα αμβλυμμένα πάθη δεν αφήνουν περιθώρια επιλογής…

Εκείνη απλά φεύγει. Για τον Γιώργο Καστρουνή, η φυγή γίνεται ταξίδι στη χώρα της φαντασίας και του ονείρου!

Για να μπορεί να αποτυπώνει όσα συγκλόνισαν την ψυχή του, εξαϋλώνοντας συναισθήματα στις γραμμές και στα περιθώρια δημιουργικών συνθέσεων.

Εσύ ανοίγεις την πόρτα για να φύγεις,

εγώ ανοίγω το παράθυρο.

Εσύ φεύγεις απ’ την πόρτα προχωρώντας,

εγώ φεύγω απ’ το παράθυρο ταξιδεύοντας.