ΤΑΚΗΣ ΤΣΑΝΤΗΛΑΣ - Σεπτά κι ανερυθρίαστα

ΤΑΚΗΣ ΤΣΑΝΤΗΛΑΣ - Σεπτά κι ανερυθρίαστα από την Σοφία Στρέζου

Τον Αύγουστο του 2015 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ, η νέα ποιητική συλλογή Σεπτά κι ανερυθρίαστα, του Τάκη Τσαντήλα!

Λέξεις διαποτισμένες από βαθύ συναίσθημα αποτελούν την νέα ποιητική συλλογή του Τάκη Τασαντήλα, Σεπτά κι ανερυθρίαστα!

Ο δημιουργός, προσπαθώντας να αποβάλλει το Αίολο βλέμμα του, ανακαλύπτει την ανατομία των ποιητικών του ορίων.

Ταξιδεύει ως «εκεί που ενεδρεύει το άφθαρτο, το αδιόρατο, το αναδυόμενο»!

Αποκαλύπτει τις διαχύσεις του φωτός σε όλες τις κλήσεις, στο βαρυτικό δυναμικό του λόγου του.

Έτσι, κατορθώνει να αναγνωρίζει όλες τις αντανακλάσεις που εισχωρούν ως τον τελευταίο πυρήνα της ποιητικής λειτουργίας του. Κι είναι αυτό το μεταφυσικό φως, που αναπλάθεται μέσα του, ενεργοποιώντας παράλληλα την βαθιά κρύπτη της μνήμης!

«Η διαύγεια των φωτισμένων δακρύων» γίνεται το περιστέρι που καταργεί το ανοιγόκλειμα των συμπληγάδων, στους διαύλους της ψυχής και του νου.

Το απολλώνιο στοιχείο, αμετουσίωτα εισχωρεί στα προσωπικά βιώματα, για να μπορεί άθικτος να περιδιαβαίνει συναισθηματικά σκοτάδια!

Ανιχνεύει και ιεραρχεί σιωπές, συμβιώνοντας με χαρές και λύπες.

Συμφιλιώνεται με το φθαρτό, υμνώντας το άφθαρτο σε ανέγγιχτες απουσίες.

Το αχανές γίνεται ο άδηλος προορισμός του ποιητή, στα περιγράμματα των στίχων.

Έτσι, οι λησμονημένες αισθήσεις αποκτούν την διαύγεια του φωτός που εκβάλλει σε άρρητα κάτοπτρα, προκαλώντας ποιητική συγκίνηση στον αναγνώστη.

Ο Τάκης Τσαντήλας - πολλά χρόνια τώρα - δομεί το ποιητικό του σύμπαν, λουσμένος από την αύρα της ποιητικής τέχνης.

Με ένα μαγικό τρόπο αναζητά λέξεις από την χρηστική τους ανάμνηση, για να φωτίσει στίχους σε ρέοντα κυοφορούμενα όνειρα.

Έχει προηγηθεί η γονιμοποίησή τους από αισθήσεις και συναισθήματα, από εικόνες και αρώματα, για να χωρούν σε ποιήματα άφατοι πόθοι και υδρίες ανάσες.

Επιθυμίες και πάθη ταλανίζουν ακριβοθόρυβα τον ποιητή, εκτινάσσοντας την λυρική ψυχή του ως την «ανεύρεση ίσως της χαμένης μας αθωότητας».

«Η αψίδα της νύχτας» δίνει την δυνατότητα να εισχωρήσει ο δημιουργός στην συμπαντική ελαφρότητα, για να αποδράσει από τις σκιές και τους φόβους του.

Τους αποπλανεί, κωπηλατώντας στο άγνωστο συντροφιά με μια «φτερωτή κι απαστράπτουσα σελήνη»!

Κι είναι αυτή η απόσταση από την γήινη υπόσταση και τον ασφυκτικό κλοιό της, που τον προτρέπει να μην παραιτηθεί από την ίδια την ποίηση και τα όριά της.

Στον φλοιό της εντάσσει την υπαρξιακή αγωνία του, ενώ στoν πυρήνα της επιχειρεί να μυηθεί στο άδηλο άγνωστο.

Έτσι, τούτη η παλινδρόμηση εξελικτικά εφαρμόζεται, καθορίζοντας τον τόπο και τον τρόπο της πνευματικής ζωής του ποιητή!

Η αψίδα της νύχτας

Η αψίδα της νύχτας είναι η είσοδος μας στο άγνωστο,

στο αδιόρατο, στο αχανές.
Η περιφορά μας στο μηδέν και στο άπειρο, με φόντο

τη φτερωτή κι απαστράπτουσα σελήνη.
Με τον άναρχο άνεμο να σβήνει τα ίχνη του χρόνου

στο βήμα, στο κύμα, στο σώμα μας.
Η αψίδα της νύχτας - ψυχρή και αθώρητη - είναι η

διάβαση στο κενό που υφίσταται μέσα μας κι

η ψηλάφηση των σκιών και των φόβων μας.

Η ανεύρεση ίσως της χαμένης μας αθωότητας.

Ο Τάκης Τσαντήλας δεν ανήκει στην κατηγορία των ερωτοκτόνων ποιητών. Ίσα-ίσα ανιχνεύει λέξεις για να προσεγγίσει την αγαπημένη του, ψηλαφώντας απαλά και τρυφερά την αγρυπνία του άστρου της!

Αντίκρυ της θροΐζει το μυστήριο που αρμενίζει κάθε στιγμή τις αποστάσεις της.

Με νωπά δάχτυλα θωπεύει τη γαλήνη των μυστικών της δακρύων, στον ορίζοντα των εξομολογήσεων.

Ως τα ενδότερα

Σε προσεγγίζω, Αγαπημένη μου
σε ψηλαφίζω
κάθε στιγμή
κάθε φορά
τρυφερά και ανάλαφρα
εισδύοντας
ως τα ενδότερα
των μυστικών σου δακρύων.

Ο ποιητής δεν υποτάσσεται παρά μόνον υποκλίνεται στο λόγο!

Η μαγνητική έλξη του αναφορτίζει τις λέξεις με ήπιους ψιθυρισμούς, στα ναρκοπέδια της λύπης.

Διεισδύει στα σκοτάδια της και συνομιλεί με το φως, το άφατο της ψυχής του. Σε τούτο το φως, ο Τάκης Τσαντήλας επενδύει ψήγματα της ανθρώπινής του διάστασης, αποτρέποντας εαυτών από καταποντισμούς, στην ιχνηλασία του χρόνου.

Έτσι, η πνευματική του ευτυχία εναρμονίζεται τόσο στο μεταβλητό όσο και στο αμετάβλητο της ποιητικής ερημίας.

Η οικιοθελής παραμονή του σε τόπους μνήμης εξεγείρει τη φλόγα της γραφής, αποκαθηλώνοντας τον ερμητισμό του, στη διάφανη κατάφαση του φωτός.

Συνομιλώντας με το φως

Συνομιλώντας χρόνια με το φως

έμαθα να διαβαίνω το σκοτάδι άθικτος

να ανιχνεύω σιωπές

να συμβιώνω με χαρές
και λύπες

κι ερημιές
και ναρκοπέδια

να υποκλίνομαι στο λόγο.

Ο ποιητής δεν απεμπολίζει τον έρωτα από τη ζωή.

Αντίθετα, γίνεται ο ταπεινός προσκυνητής του!

Μεταμορφώνεται σε ένα μικρό ανθάκι στην άκρη του κήπου της αγαπημένης του!

Γι’ αυτό και έρωτας ολοκληρώνει τον ποιητή, στις χρόνιες εξομολογήσεις του!

Γίνεται ο μοναχικός περιηγητής, που αναζητά τη γλυκιά βεβαιότητα της αγάπης, οδηγώντας τον στην αιωνιότητα!

Είναι ο ερευνητής, που λούζεται το αμυδρό φως, για να μπορεί να εξερευνά τον βυθό του πόθου του!

Με ψάχνω σε Σένα

Δεν είμαι εντέλει παρά ένα ανθάκι
στην άκρη του κήπου σου
φως αμυδρό
που εξερευνεί το βυθό σου
θαλπωρή ποθητή
που εδρεύει στα σύννεφα.

Είμαι Εσύ
και με ψάχνω 
σε Σένα

Για τον ποιητή, το κρυφό αίνιγμα της αγαπημένης μετασχηματίζεται σε νόστο της λύσης του.

Η περιπλάνηση και η διείσδυση στο βλέμμα της είναι η επιστροφή που προσεγγίζει την επίλυση του γρίφου, στο άδυτο των ματιών της.

Γιατί μόνον έτσι, θα μπορέσει να σχηματοποιηθεί σε διάφανη σταγόνα που θα ενωθεί με το δάκρυ της.

Λυτρωτικά και αμετουσίωτα θα κυλήσει στο ερωτευμένο πρόσωπο του πόθου του, συμμετέχοντας ενεργά στην συναισθηματική παραμυθία του.

Αίνιγμα

Ριζωμένο σκοτάδι Εσύ
και φωτιά
πυρκαγιά βουερή κι ανεξέλεγκτη
κι εγώ αεράκι
βροχοστάλα διάφανη
διεισδύω στο βλέμμα σου
προσεγγίζοντας το βαθύ,
το κρυφό αίνιγμά σου.

Κάποια στιγμή, ο ποιητής θα απομακρυνθεί από το σημείο της πτώσης του.

Θα αποδεχθεί την μοναχικότητά του και θα αναζητήσει εκ νέου το σμίξιμο με το υποκείμενο του έρωτά του - με συνέπεια - κρατώντας ένα ολάνθιστο φιλί μόνο για Εκείνη!

Τα ερείπια θα ξαναχτιστούν με τον τρόπο του σωστού και σοφού μάστορα, αφού πρώτα μαθητεύσει σε σιωπές και σε κρότους ανεκδήλωτων καιρών.

Γιατί, ακόμα και σε φλογισμένες ώρες ο αληθινός ποιητής, πάντα θα κουβαλά την ποίηση μέσα του.

Είναι τα ακατάγραφτα που πρέπει να καταγραφούν, στα περιθώρια των στίχων.

Με συνέπεια

Στους ανεκδήλωτους ακόμα καιρούς
των υψηλών προταγμάτων
που η πτώση θα έχει γίνει ανεπιστρεπτί πια παρελθόν
που οι απαντοχές θα ενώνονται στις αγρυπνίες
με τον χορό των ονείρων
που τα δάκρυα θα λάμπουν στο ξάστερο
και θα γίνονται απέθαντα ποιήματα
που αντίκρυ και πλάι και μέσα μας
θα ακούγονται σαν μελωδίες
οι εξεγέρσεις των "δίχως"
στους φλογισμένους εκείνους καιρούς
που το φιλί θα ηχεί σαν προσκλητήριο άνθισης
θα ξανασμίξουμε
και ό,τι - ως τώρα - δεν έχουμε τολμήσει να πούμε
θα το πούμε ευθαρσώς
με τρόπο
με κρότο,
μα προπαντός
με συνέπεια.

Τα υστερόγραφα των ποιημάτων γράφονται από τον ποιητή, αποκλειστικά για τη μούσα που τόσο βαθιά λάτρεψε!

Δεν θα επιτρέψει στις διαστρεβλώσεις του κόσμου να απαξιώσουν ή να αλλοιώσουν τα συναισθήματά του για Εκείνη!

«Βαθιά στα αζήτητα θα ενταφιάσει τη θλίψη»,

επιχειρώντας άθλους ανάστασης στην αναβίωση των αισθήσεων.

Στα χαρακώματα της αιχμαλωσίας του η εικόνα της αναδεικνύεται προπύργιο και πολύτιμο υλικό αισθητικής εμπειρίας, που αναδύει το άρωμα λέξεων, υμνώντας την ερωτική συμφιλίωση.

Με την ανάσα θα συλλαβίσει άφθαρτα περιγράμματα, που διασώζουν το αίσθημά του από μιαν άναρθρη ύλη.

Θα ακουμπήσει στις όχθες της και θα αφήσει να παρασυρθεί από το ρεύμα της, ανασαίνοντας την αξία της!

Υστερόγραφο

Για σένα και μόνο
ενταφιάζω τη θλίψη
βαθιά
στα αζήτητα
κι ενδύω τις λέξεις
με φως
και ανάσταση

ΥΓ: Πιότερο
κι από την ίδια τη ζωή ακόμα

έχει αξία
ο τρόπος που την ανασαίνουμε.