Μετά από μια συνειδητή αποχή από τούτο τον χώρο, βρίσκομαι σήμερα κοντά σας, όχι μόνον με την προσωπική μου ποίηση, αλλά και με μια συνέχεια της προσπάθειάς μου ως απαγγέλτρια.Βέβαια σ' αυτά τα χρόνια πολλά πράγματα διαφοροποιήθηκαν μέσα μου, τόσο στον τρόπο γραφής, όσο και στον τρόπο απαγγελίας. ΄Αρχισα να καταλαβαίνω τι θέλω και τι πρέπει να δώσω μέσα στην ποίηση κι ακόμα να φρενάρω τους οραματισμούς και τους οίστρους μου και να τους υποτάσσω όσο μου είναι μπορετό, στους αδυσώπητους νόμους της ποίησης...
Τώρα άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι την αισθητική ποιητική μου συγκίνηση δεν την εξηγεί, δεν την ολοκληρώνει το ακατέργαστο αίσθημά μου αλλά θα πρέπει να διεγερθεί το σύνολο της συνείδησής μου. Πρέπει δηλαδή τούτη η συγκίνηση να με δονήσει να την αισθανθώ βαθιά ανθρώπινα "ξύν όλη τη ψυχή" κατά την Πλατωνική έκφραση.Πρέπει τα γεννήματα της καρδιάς μου, να απλώσουν και να καταλάβουν ολόκληρη την συνείδησή μου, να διοχετευθούν και να φτάσουν να ποτίσουν κυρίως το μυαλό μου. Να με νοτίσει η συγκίνησή τους όπως μουλιάζει το νερό το σφουγγάρι για να κατακτηθούν μετά από τον κυβερνήτη Νού. Ν' αλλάξει το αίμα μου την πορφυρή του βρύση και να γίνει θυμίαμα για να θυμιατίσει την ποίηση, ώστε να μεταστοιχειωθεί σε συγκινημένη σκέψη, να κατασταλάξει και να κρυσταλλωθεί σε δικά της ψελίσματα.
"κι ακούω το αίμα μου
π' αλλάζει μέσα του
την πορφυρή του βρύση
κι ακούω το αίμα μου
που γίνεται θυμίαμα
για να σε θυμιατίσει" ΠΑΛΑΜΑΣ
Τώρα αρχίζω να συνειδητοποιώ πόσο ολοκληρωτική αφοσίωση χρειάζεται, πόσο δύσκολη είναι τούτη η βάσανος και η προσπάθεια και πόσο αίμα και δάκρυ απαιτείται για να γίνουν όλες εκείνες οι απίθανες και απαραίτητες μεταλλαγές και μετουσιώσεις που δεν μπορούν να χωρέσουν σε τυπικά ψυχολογικά σχήματα και κανόνες. Πόσο βασανιστικό είναι οι Διονυσιακοί μου ενθουσιασμοί να αποδοθούν Απολλώνια με τον λόγο τον ποιητικό. Πόσο ξυπνή πρέπει να γράφω και να εξομολογούμαι τα όνειρά μου για να μεταπλαστεί η συναισθηματοποιημένη μου σκέψη όσο μου είναι μπορετό, σε εικόνα κρουστή και εποπτεύσιμη.
Τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω πόσα από τ' ακριβά μου παιδιά - τα πρώτα μου ποιήματα - που κάποτε καμάρωνα γι' αυτά πρέπει με συντριβή ν' αποκηρύξω ή το λιγότερο να τα αναθεωρήσω. Να καθαρίσω το συναίσθημα από την συγκινησιακή μου θολούρα να το κάνω όσο μπορώ πιο αχνό και φωτεινό, στοχεύοντας σε όσο το δυνατό καθαρό στοχασμό μορφοποιημένο σε ζωντανές ποιητικές παραστάσεις.
Πόσο θα ήθελα να μπορούσα , να δυνηθώ, να τα καταφέρω κάποτε τα μύρια τα αλλόκοτα που με κατακλύζουν να τα αποστάξω κινούμενη ανάμεσα στο λογικό, στην πλαστική τέχνη και στη μουσική. Νοοποιημένο να δώσω το συναίσθημά μου να το σαρκώσω σε λέξεις με την τόσο πρωτόλειά μου ποίηση. Άλλωστε τώρα άρχισα να μαθαίνω πόσο δύσκολη είναι η τέχνη της ποίησης, πόσο δύσκολο είναι ν' ανέβεις το πρώτο σκαλί για να πολιτογραφηθείς στων Πνευματικών τη Χώρα, "εκεί όπου δεν γελάει κανένας κατεργάρης" όπως μας λέει ο Μεγάλος Αλεξανδρινός.
Κι έρχομαι στη δεύτερή μου προσπάθεια ως απαγγέλτρια. Τώρα είναι που άρχισα να μαθαίνω πως πρέπει να διαβάσω, να επιλέγω και να περπατώ μέσα σ' εκείνα μόνον τα ποιήματα που μ' αγγίζουν και που μπορώ να γευτώ, να δέχομαι την δημιουργική επικοινωνία μέσα από ένα βιβλίο, να ανακαλύπτω και να αποκαλύπτω στις σελίδες του τον καλύτερό μου εαυτό και ν' ακουμπάω ως εκεί μόνον που μπορώ σύμφωνα με τις δυνατότητές μου να φτάσω. Τώρα έμαθα και διδάχθηκα πως δεν μου είναι μπορετό ν' απαγγείλω ένα ποίημα αν δεν έχω ξεπεράσει τον μέσο επαρκή αναγνώστη του κι αν δεν έχω προχωρήσει στην ολική του κατάκτηση και αφομοίωση, τουλάχιστον να προσεγγίσω με τον δικό μου πόνο από κάποιες πλευρές την πολλαπλή του πολυεδρικότητα.
Τώρα έμαθα ότι η απαγγελία του έργου είναι μια του ερμηνεία, που στο βάθος είναι εννόηση του έργου, και ερμηνεία ποιήματος σημαίνει ότι καλούμαι εγώ η απαγγέλτρια με την δική μου εμπειρία να ξαναπλάσω το έργο μέσα στη δική μου συνείδηση και να γεμίσω, να χρωματίσω τα εκφραστικά του σχήματα με το περιεχόμενο της δικής μου ζωής.
Τώρα που νοιώθω το μέγεθος της ευθύνης απέναντι στον ποιητή να γίνω Εγώ το διάμεσό του με τον ακροατή, να κινήσω ελεύθερα την ερμηνευτική φαντασία μου αλλά χωρίς να ξεφύγω, μένοντας πάντα στο όριο της καμπύλης που σχεδιάστηκε ένα του συναίσθημα, το πλαίσιο κάποιου στοχασμού, το λεπτό διάγραμμα μιας ψυχικής του κατάστασης. Φυσικά θα πρέπει πρώτα Εγώ να εκκλησιαστώ, να ενθουσιαστώ στον Διονυσιακό παλμό της ποιητικής του τέχνης, για να μπορέσω να γίνω ο πρώτος κρίκος μετά τον ποιητή, να με κινήσει δηλαδή εκείνη η Θεία Δύναμη της Πέτρας όπως λέει ο Πλάτων, εκείνη η Θεία Δύναμη της Πέτρας του Ηρακλή ή μάλλον του Ευριπίδη σύμφωνα με τον μύθο. Ο Μεγάλος Μαγνήτης, η Θεία Μούσα που παίρνοντας την Δύναμη από τον πρώτο κρίκο του ποιητή να παρασύρω στην έλξη μου όλους τους εδώ κρίκους τους επαρκείς ακροατές τούτης της αίθουσας, σε μια αλυσίδα, σ' ένα χορό, να μπορέσω να θερμάνω, να διεγείρω την συναισθηματική δεκτικότητά τους για να γευθούμε ευφρόσυνα την ομορφιά της δημιουργίας του.
Πρέπει ο άξιος ερμηνευτής αφού και μόνον όταν έχει δεχθεί την ένθεη χάρη του ποιήματος σαν άλλος ιερέας σε έκσταση προσευχής να διέρχεται και να τελεί όλη την προεργασία την ιεροτελεστία του ποιήματος να μεταλαμβάνει με κατάνυξη πρώτος του Δείπνου του του Μυστικού της άχραντης κοινωνίας, για να μπορεί να μεταδώσει, να ερμηνεύσει, να κοινωνήσει το ακροατήριο τους Χρησμούς, το Μήνυμα, το Νόημα και την Ουσία του ποιήματος σαν πρώτος του Αρχαίου Χορού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου