ΜΑΡΙΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ-Κρεσέντο Κυμάτων

Με τον πρώτο μήνα της Άνοιξης τον Μάρτιο του 2010, ήρθε ν' αγκαλιάσει με το φως του τη νέα ποιητική συλλογή της Μαρίας Νικολάου, με τον εύγλωττο τίτλο "Κρεσέντο Κυμάτων". Κι είναι πράγματι ένα κρεσέντο που κρατά τον ρυθμό εκεί στην άκρη των λέξεων, στα κύματα της ποίησης.
Εδώ θα βρούμε το μαχαίρι, να μαχαιρώνει μικρές στροφές, ανοίγοντας τις φλέβες, να στάξει το αίμα μιας ζωής, που χαϊδεύεται με αύρες.
Λυρική, αλλά ταυτόχρονα σκληρή γραφή, για να ξορκίζει την μοναξιά και το άφατο στην αναμονή του χρόνου, που κρατά στιγμές και τις κάνει τραγούδι αταξίδευτο στον άνεμο.
Με κρυφή κι ατελείωτη δίψα για το όνειρο, συνομιλεί μαζί του, το ξεδιπλώνει, για να το τυλίξει ξανά σε σελίδες λευκές, με γράμματα σπαρμένα στις γραμμές του καλαίσθητου βιβλίου της.
Είναι η δική της ζωή, που αποτυπώνεται στις εκφάνσεις μιας διαδρομής, που πλέον ξεφεύγει από τον προσωπικό χαρακτήρα κι ακουμπά όλους εμάς, με διάθεση να κρατηθούμε σε κείνο που δεν έχει ακόμα χαθεί και ταξιδεύει μαζί με τα κύματα, για να βρει ακτές γνώριμες και οικίες στην άγονη γραμμή των συναισθημάτων.
Όλα εκείνα που πέρασαν, βυθίζονται σε βλέμματα σιωπηλά, σε μνήμες τρυγισμένες από καλοκαιριού διάθεση, φέρνοντας την αλμύρα και την μυρωδιά της θάλασσας στους δρόμους της γραφής της.
Είναι αλήθεια πως την απογοητεύουν εύκολα οι άνθρωποι κι έτσι εκείνη κρατά το απόλυτο κι απομακρύνεται, μη αντέχοντας το ψεύτικο των ενεργειών τους.

"Κι απόψε μέσα θα μείνω.
Είναι προτιμότερο να ψάχνω
χωμάτινες λέξεις
μέσα στα δάχτυλά μου
παρά να μου προσφέρουν χρυσάφι
άνθρωποι ντυμένοι με ψεύτικες
ψυχές."

Λίγες οι ψηφίδες αυτού του πονήματος.΄Αλλες τις αφιερώνει σ' αγαπημένα και γνωστά πρόσωπα κι άλλα λιποτακτούν από την ροή των κυμάτων και γίνονται ανεξάρτητα σώματα ποίησης.

"Λιποτάκτησες κι απόψε
μέσα απ' τα βράχια μικρών
στεναγμών.
Πέτρα και χώμα έγινες
και κύλησες στην άμμο.
Μήτρα της έγινες
μα σώπασες όταν δειλά σου
ζητήθηκε
ένα κομμάτι κύμα.
Τι περιμένεις τώρα πια...
Ασπόνδυλα όνειρα περιφέρονται
σε γλυφά νερά γεννώντας
νέες υποσχέσεις..."

Ζει και γελά μέσα στην απουσία ενός καλοκαιριού που έφυγε, με αναμνήσεις να μυρίζουν θάλασσα, με τον ήλιο να γυρίζει σε κείνα που θυμάται, σε κείνα που θάθελε να ξεχάσει. Μνήμες που σκορπούν ευωδιές από το λίγο του ονείρου, σπάζοντας το ταξίδι που αταξίδευτο έμεινε σε πόνους γεννημένους δίπλα σε αύρες θαλασσινές.

"Κάηκε και τούτο το καλοκαίρι
κι απέμειναν στάχτες
μες στις χούφτες μας.
Μονάχα οι αναμνήσεις ακόμη
μυρίζουν θάλασσα,
ώσπου να εξατμιστεί κι αυτή η
μυρωδιά
από τη μνήμη"

Πάντα λαθραία οι σκιές βρίσκουν τρόπο να γλυστρίσουν μέσα σε σιωπές κατανυκτικές, τότε που οι λέξεις κυοφορούνται σε μήτρα άκαρπης σιωπής, δημιουργώντας τις δικές της αισθήσεις στη γεωγραφία των ποιητικών διαδρομών.

"Μήτρα άκαρπη η σιωπή σου.
Ποτέ της δεν γέννησε
ούτε μια λέξη."

Αγγίζει το μέλλον με βηματισμούς, σ' ένα παρελθόν φορτωμένο με στάλες βροχής στο πλακόστρωτο του δρόμου, που φθάνει ως την θάλασσα των ανεξάντλητων συνειρμών.

"Δεν προσπάθησα ποτέ
να γράψω Ποίηση.
Το μόνο που χρόνια προσπαθώ
είναι να αντιγράψω τον εαυτό μου
σ' ένα χαρτί.
Να με ζωγραφίσω, να με
μουντζουρώσω...
Με δάχτυλα γεμάτο μολύβι και
κάρβουνο
να με πείσω πως δεν είμαι τίποτα
παραπάνω
από ένα σβησμένο χαμόγελο.
Τελικά νομίζω πως ούτε σ' αυτό
δεν τα κατάφερα..."

Στα διαζώματα της αγάπης, γεννιούνται πόθοι κρυφοί για να ξεγελούν το ήρεμο των στιγμών του έρωτα κατακτητή, που αποθεώνεται για θρυμματισθεί μετά στο αναγκαίο, στο αναπάντεχο, στο αναπότρεπτο, στο άγνωστο που δεν ομολογεί, παρά μόνον απομακρύνεται στην αοριστία του χρόνου.

"Ξύπνησε η σιωπή στα πέλαγα
Τα κύματα θρυμμάτισαν
τις ανησυχίες.
Ο ήλιος αγκάλιασε τις λεμονιές
κι έστυψε πινελιές στη θάλασσα.
Ξυπνήστε!
Βρέξτε το πρόσωπο μ' αλάτι
και ζωγραφίστε έρωτες
πάνω σε κόκκους άμμου.
'Ετσι θα μεγαλώσουν
αληθινές αγάπες..."

Καλοτάξιδοι κυματισμοί σε ώρες, σε μέρες, σε χρόνους που μπορούν να γαληνέψουν του κόσμου τη βουή με λέξεις βουτηγμένες στο μελάνι της ψυχής που κόκκινο γίνεται ...