Τον Ιούνιο του 2010 εκδίδεται από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΛΕΞΙΤΥΠΟΝ, η ποιητική συλλογή της Μίνας Παπανικολάου, "Χορός στο Φως".
Η ποιήτρια διαπραγματεύεται τον έρωτα και την αγάπη.
Μέσα από καθαρτήριες λέξεις κυρίως για την ίδια και την λυτρωτική αποφόρτιση των συναισθημάτων, αφήνει τους λυγμούς στο περιθώριο. Σκαλίζει τα ιερογλυφικά των ίσκιων που συντάραξαν τον εσωτερικό κόσμο της επιτρέποντάς τα μεθυσμένα να χορέψουν τον χορό της καρδιάς στο φως.
Πιστοποιεί την μοναχικότητα, όταν η φωτιά της συντροφικότητας έχει ήδη πια σβήσει. Χάνεται στο χώμα, στο νερό και χύνεται στον ποταμό, αποφασισμένη να διεκδικήσει το δικαίωμα στην έκφραση, στην ζωή, στην επιλεκτική επιθυμία για κάτι αληθινό, έτσι όπως από εκείνη ορίζεται.
Αναγνωρίζει πως ο δρόμος, κάθε άλλο παρά εύκολος είναι. Κι όμως, απέχει από εκείνα, που άλλοι ονειρεύτηκαν για λογαριασμό της, ακολουθώντας συνειδητά, το ματωμένο της όνειρο.
Δεν της ταιριάζει η κλεμμένη ζωή μιας συνήθειας βουτηγμένης στο ψέμα, αν κι η αγάπη, υπήρξε αληθινή κι ουσιαστική.
Ήθελε το μοίρασμα κι όταν αυτό έπαψε να υπάρχει στις ραγισματιές της ζωής, αρχίζει μεθοδικά ν' ακολουθεί τον δικό της ουρανό.
Με πετάγματα στην μάθηση, στις διδαχές των προσωπικών της δασκάλων, μαθαίνει ν' αξιολογεί πορείες αυτογνωσίας, που την σώζουν από τις όποιες αρνήσεις, με τις οποίες μοιραία κάποια στιγμή, θα βρεθεί αντιμέτωπη.
"ΑΡΝΗΣΗ
Τι θα κάνω με σένα;
Τι θα κάνω με μένα;
Τι να πω στα κλαμένα τα μάτια μου αύριο;
Που για χρόνια θα ψάχνω να βρω το κουράγιο,
να γυρίσω να δω μες το χτες!
Πως θα πω τη ζωή πως ξεγέλασα;
Που θα σβήσω τα ρίγη που ένιωσα,
να τα κρύψω να μείνουν στο χτες;
Να σκεφτείς πως το μόνο που ζήτησα,
η ψυχή, το κορμί πως λαχτάρισε,
να γυρίσει - να ζήσει στο σήμερα
όλα αυτά που μ' αρνήθηκες χθες."
Το παρελθόν της ανήκει μέσα στην αφοσίωση που του πρέπει.
Η νύχτα είναι ο δικός της μάρτυρας, για όλα εκείνα που αισθάνθηκε μέσα από μικρούς θανάτους στο οδοιπορικό, μέχρι το ξημέρωμα να φανεί στα ηλιοτρόπια της ψυχής, αναγεννώντας την ελπίδα από την απώλεια, που έτσι κι αλλιώς σημαδεύει και σημαδεύεται στον χρόνο.
Ψάχνει να βρει την αγάπη, που φώτισε στιγμές ανεξίτηλες, σε περιοδείες θλίψης. Ταξιδεύει ώρες μικρές, με το κορμί να συσπάται από την δύση που γίνεται ανατολή νέων εξορμήσεων στα όμορφα.
"ΨΥΧΗ
Ψυχή μου, πως ματώνεις στο σκοτάδι σου.
Πως τρέμεις από φόβο και απώλεια.
Έχεις στραγγίξει, έχεις μείνει από εφόδια,
αυτό που σου 'δινε ζωή και έχει λείψει.
Ψυχή μου, μοιάζει θάνατος ο αποχωρισμός μας
Κι είναι το σώμα μου ρολόι κουρδισμένο.
Αφού, Ψυχή μου δεν αντέχεις την απώλεια,
από τον άνθρωπο τον πιο αγαπημένο.
Είναι η πόλη ζωντανή, γεμάτη όνειρα,
μα τα δικά σου, που στα πέταξαν, ψυχή μου;
Να βγω να ψάξω να μαζέψω τα συντρίμμια σου,
να ξαναγράψω μια και πάλι τη ζωή σου.
Είναι ο θάνατος μικρότερος στον πόνο του,
είναι η λατρεία μου για σένα η ανάσα.
Ό,τι με κράτησε, με φώτισε, με λάμπρυνε,
τώρα Ψυχή μου έχεις πετάξει στα ουράνια."
Πόσες φορές δεν σκέφτηκε, να ξαναβάψει την θάλασσα με χρώματα από το φως της αγάπης, σε ταξίδια παράξενων παιχνιδιών, με άσπρο πανί ένα καβαλέτο ή μια σελίδα λευκή, όπου εκεί θα γράψει, για να σωθεί από καταποντισμούς, υψιπετώντας στα κύματα των άγριων στεναγμών.
Μεθυσμένα θα χορέψει σε αποχρώσεις απουσίας, σε κυκλώνες πόθου, σε συμπλέγματα σιωπής, σε μια Γη που από πάντα ήταν δική της.
"ΜΕΘΥΣΙ
Στην αρχή ήταν ο έρωτας:
τρελός, μεθυσμένος, απρόοπτος.
Έστειλε τις ψυχές μας στο άπειρο,
χωρίς σύνορα, όρια, χρόνο.
Προχώρησα και βήμα-βήμα
έφτασα στην αγάπη:
δυνατή, βαθιά...απόλυτη.
Πότε έμεινες πίσω, δεν κατάλαβα.
Μήπως όταν σε μάλωσα;
Όταν σου ζήτησα να πλησιάσεις κι εσύ;
Να στείλεις το είναι σου
μέχρι το άπειρο, εκεί όπου ήμουν κι εγώ;
Και τώρα τον κύκλο έκανε ο έρωτας
και με πέταξε πάλι στην αρχή
απ' όπου ξεκίνησα, μόνη."
Η ποιήτρια θα διανύσεις όλες τις αποστάσεις, σε φεγγάρια παλιά, πολυπερπατημένα, κρατώντας ακέραιες τις αξίες που συνοδεύουν την ελπίδα για ένα αύριο όμορφο, γαλήνιο, δυνατό, κρατώντας τον χειμώνα ως εποχή ανακατατάξεων, για την επερχόμενη άνοιξη, που η φύση αναγεννάται, παραμερίζοντας πικρίες και θλίψεις, που τα ξεροβόρια βάρυναν την ψυχή της.
Τα χαμόγελα ανθίζουν κι είναι όμορφα όταν λάμπουν σε μάτια αγαπημένα.
"ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ
Θα σκιτσάρω με λέξεις
έναν χειμώνα απλωμένο σε βουνά.
Είναι στο σύμπαν απλωμένο χιόνι,
το ξεροβόρι πουθενά δεν ακουμπά.
Χάθηκε θαρρείς η δύναμή του
σε μια χαράδρα όπου ενώνονται οι σκιές
κι οι ιαχές του πάνω και του κάτω κόσμου.
Ένα λουλούδι έχει ανθίσει,
λευκό λουλούδι, δυνατό.
Λάμπει το δάκρυ του Θεού μου πάνω του
κι αν σκύψεις απαλά και το κοιτάξεις,
χαμογελά,
μέσα στα ολόδικά μου, ολόγλυκά σου μάτια."
Οι παλιές πληγές, επουλώνονται στις εστίες του πόνου.
Με χαμόγελα οι αναβάσεις αρχίζουν, για κορυφές απάτητες στις αναρριχήσεις των λέξεων, με εκφραστικό όχημα τον ποιητικό της Λόγο...Καλοτάξιδος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου