ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ- Ψυχής Αγγίγματα (από την Τέσυ Μπάϊλα)

"Ψυχής αγγίγματα
κλεισμένα στο φως
απ' τη γειτονιά τ' ουρανού

ακουμπισμένα εκεί
δίπλα σε χρωματισμένες εμπνεύσεις
σε κλειστούς κύκλους αγάπης

στέλνω αγγέλους
να σε ξυπνήσουν
στη σπηλιά τ' ονείρου

... ήρθ' ο καιρός
που έγινες μνήμη
περασμένου καλοκαιριού
σε κρεμασμένο απόγευμα."

http://sofiastrezou.blogspot.com/
http://anagnoseispoiiton.blogspot.com/
http://hxopoihmata.blogspot.com/

"Ο Λυρισμός είναι το Δάκρυ της Ψυχής"
γράφει η ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ κι αυτομάτως το ερώτημα που γεννάται είναι αν καταφέρνει να δακρύζει η ψυχή στις μέρες μας από ένα λυρικό στίχο. Πόσο τα διανοήματα που καταλήγουν να γίνουν τέχνη ανακαλούν μνήμες ικανές να απομαγνητίζουν τους σκοτεινούς κωδικούς του κλειδωμένου συναισθήματος και να΄αγγίζουν την ψυχή, επειδή αυτό ακριβώς και μόνο είναι το ζητούμενο: το ΨΥΧΗΣ ΑΓΓΙΓΜΑ.
Σε ποιο βαθμό οι μοναχικοί βηματισμοί του δημιουργού καταλήγουν σε ξέφωτα επικοινωνίας και προσέγγισης μέσω της τέχνης τους, επειδή ανελέητα κυνηγούν κάποιες φορές οι ερινύες των λέξεων τον ποιητή για να σαρκωθούν σε μορφοποιημένο σύνολο εκφραστικής τεχνικής, τέτοιας που να να μπορεί να πυροδοτήσει ψυχικά κινήματα στα μονοπάτια του λόγου.

"Είναι που κουβαλώ λέξεις αδέσποτες
σε ποιες γραμμές να τις στρώσω
για να τις βρεις
να τις διαβάσεις
που φυσάνε το πολύ του πόνου
μιας φυγής αγέννητης
του ανεπίσημου χωρισμού
στα τετράδια της φωτιάς
καταγράφοντας την απουσία
σ’ όλες τις κλίσεις.

Λάθος δρόμοι, λάθος ίχνη
ακολουθώ φαντάσματα μέσα σε στίχους
μα δεν φτάνω ηλιαχτίδες
στους κύκλους του ήλιου
κρύβονται σε πικρά χαμόγελα
σε πληγωμένα σώματα
σε κανόνες και σταθμούς
που πρέπει τα «θέλω» ν’ αλλάξουν.

Σταυρωμένες ώρες πάνω σε μάρμαρα
διασκεδάζουν το ασύνορο του χρόνου
μέσα στα όνειρα που γεννήθηκαν
αόρατα χέρια τ’ ακούμπησαν
κι απόρρητες λέξεις τα έγραψαν
πάνω στο δέρμα, στα μαλλιά, στα βλέμματα
στοιχειώνοντας συνειδήσεις
με αστραπές κάθετες
που χώρεσαν μόλις
στου πουκαμίσου σου την άδεια τσέπη
για να λαμπυρίζει κάθε φορά
που θα την ψάχνεις
το σκοτεινό της καρδιάς σου. "


Λέξεις που αδέσποτες αναζητούν ένα χέρι να τις μαζέψει για να γράψουν παντού, με αστραπές κάθετες, τις στοιχειωμένς συνειδήσεις που λαμπυρίζουν στις σκοτεινές καρδιές. Αυτός γίνεται ο μικρόκοσμος της ΣΟΦΙΑΣ ΣΤΡΕΖΟΥ που κάθε φορά μας παρουσιάζει μέσα από το ποιητικό της έργο.
Κι όσοι αγγίξουν τη λυρική της πνοή θα ανακαλύψουν ταυτόχρονα και τις γυμνές της αλήθειες, όσες μορφοποιούν την πνευματική της αφετηρία. Και καθώς η τέχνη είναι μία, ανεξάρτητα από τον τρόπο που επιλέγει ο κάθε δημιουργός να την αναπτύξει και να πορευτεί μέσα σ’ αυτή, η Σοφία ασυνείδητα γίνεται ο εικαστικός των συναισθημάτων, αφού με χρώματα φιλοτεχνεί τις αδέσποτες λέξεις που συνέλεξε και διαμορφώνει τον σημειολογικό πίνακα της αισθητικής της εκφραστκής.

"Ο Λυρισμός είναι το Δάκρυ της Ψυχής, είναι η διαρκής προσπάθεια του δημιουργού να γνωρίσει τον εαυτό του μέσα από την ανάδυση του υποσυνείδητου, καθώς εκεί κατοικούν η έμπνευση κι οραματισμός, που με δύναμη απλώνονται και τοποθετούνται σε επιλεγμένα οχήματα έκφρασης"

γράφει η ίδια σε ένα εξαιρετικό δοκίμιο για την τέχνη στο ιστολόγιό της μέσα στο οποίο έχουμε την ευκαιρία να διακρίνουμε όλο εκείνο τον πνευματικό μόχθο αλλά και το ήθος της δημιουργού και να ακολουθήσουμε το προσωπικό της όχημα έκφρασης να εξεικονίζει το νοητικό περιεχόμενο του έργου της σε εικόνες αδιαπραγμάτευτης αισθητικής ποιητικής.
Ο αναγνώστης της έχει την ευκαιρία να επιχειρεί ευαίσθητους ακροβατισμούς αγγιγμάτων, καθώς ο αισθαντισμός των λέξεων που συναρμολογεί η Σοφία, με ένα σαγηνευτικό τρόπο ζωντανεύει τον αθέατο χρόνο γύρω μας, κάνει πιο ηχηρή την μουσική που κρύβεται στα χνάρια της σιωπής, σηματοδοτεί τον λυρισμό μιας υψηλής αισθητικής απόχρωσης.
Μύστης μιας μυστικής γιορτής ο αναγνώστης της ποίησης της καταφέρνει να ακούσει τους πιο ανεπαίσθητους ψιθυρισμούς των ανέμων να συνομωτούν στον απροσδιόριστο χωροχρόνο του σύμπαντος που η Σοφία δημιουργεί κάθε φορά που κάποιος ανοίγει και φυλλομετρά τις σελίδες του βιβλίου της.

"Ο Λυρισμός είναι το Δάκρυ της Ψυχής, είναι εκείνο το συναίσθημα που συγκινεί στη θέαση ενός έργου και συνταράσσει το βάθος της ψυχής, που βρίσκεται έξω από τον αισθητό κόσμο, υποβάλλοντας έτσι το ιδεατό του έργου. Είναι το μαγικό κλειδί που ανοίγει την πύλη του αγνώστου με την μαγεία και την δύναμη του αντικειμένου, με το ειδικό βάρος της σύνθεσης, στην νοητική διεργασία της έμπνευσης."

Ποιο είναι αυτό το απαιτούμενο, μαγικό κλειδί που ανοίγει την πύλη του αγνώστου για να βρει κανείς τη νοητική διεργασία της έμπνευσης; Η Σοφία μας μιλά για τον Λυρισμό, το απαραίτητο εκείνο στοιχείο ανάπλασης της νεκρωμένης ευαισθησίας, τον Λυρισμό που μπορεί να βγάλει από τον λήθαργό της την ψυχή και να την κάνει να δακρύσει, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Επειδή αυτές είναι πολύ μεγάλες.
Καμιά ψυχη δεν θα μπορεί να γυρισει πίσω σαν ο δρόμος της τη φέρει να βηματίζει στα μονοπάτια του Λυρισμού. Εκεί θα μείνει για πάντα, καταδικασμέη να δακρύζει για την ομορφιά του κόσμου που τόσο καιρό υπήρχε διπλα της αλλά εκείνη με τα μάτια ακόμη κλειστά δεν μπορούσε να αντικρίσει, καταδικασμένη να πονά για όσα η συνείδησή της πια δε θα μπορεί να αποδεχτεί.
Ο ποιητής δείχνει και η ορατότητα μεγαλώνει, έγραψε κάποτε ο ΕΛΥΤΗΣ. Η ορατότητα μεγαλώνει και η θέαση των πραγάτων γίνεται όλο και πιο καθαρή, διαυγής, αιμάτινη. Στοχεύει στη γλύκα της φυγής προς μια εσωτερικότητα διαφορετική, προς ένα νοητικό δρόμο αυτογνωσίας και ονείρου ταυτόχρονα.
Εκεί όπου αποκρυπτογραφείται και ο πιο ανεπαίσθητος ιριδισμός του αγνώστου και αποκρυσταλλώνεται η αρχική σκέψη, για να πρφοποιηθεί σε ερωτική συγκίνηση.
Στους ποιητικούς βηματισμούς που ακολουθούν αυτοί που συνομωτούν με το όνειρο.
Εκεί που κράτος και εξουσία έχει μονάχα ο έρωτας.

"Ο λυρισμός είναι το δάκρυ της ψυχής, η ισορροπία του ωραίου και του νοητού, της μεγάλης κατάφασης του νερού που στα χείλη ή στο χέρι στάζει τις στάλες ολόκληρου σύννεφου, που αφού περιπλανήθηκε στους ουρανούς, ακουμπά το ακριβό του ύδωρ, στα εκφραστικά μέσα χειραγώγησης με σοφή αναλογία χωρίς να συνθλίβεται.
Τούτο το δάκρυ ακολουθούν οι μυημένοι ή μη επιδιώκοντας με την θέαση να στάξει και στην δική τους ψυχή."