Vladimir Nabokov- ΛΟΛΙΤΑ (από την Σοφία Στρέζου)

Το γνωστότερο ίσως έργο του Vladimir Nabokov σε ελεύθερη μετάφραση και σκηνοθεσία του Βασίλη Πλατάκη ανέβηκε στο «Χωρος τεχνων Α λ ε κ τ ο ν» με τους ηθοποιούς να κινούνται συμμετρικά στην ασύμμετρη σκηνή του θεάτρου.

Οι ηθοποιοί Αίας Μανθόπουλος ως Χάμπερτ και η Στέλλα Τσιάτσιου ως Σάρλοτ θα αναστήσουν τον αιώνιο ανεκπλήρωτο έρωτα με θραύσματα σεξουαλισμού να διοχετεύονται στη σάρκα ως πόθος κρυφός στην αιμάτινη μνήμη του έρωτα.

Ο έρωτας της Σάρλοτ για τον Χάμπερτ και το ερωτικό πάθος του Χάμπερτ για την κόρη της Σάρλοτ, τη Λολίτα. Η νεαρή έφηβη που αντιπροσωπεύει τον τυραννικό πόθο του μεσήλικα, βρίσκει στο πρόσωπο της Βίκυ Κάββουρα την σατανική αθωότητα που εκμεταλλεύεται τον άκαιρο πόθο.

Η εξομολόγηση, δίνει την δυνατότητα στον Αία Μανθόπουλο, να ξεδιπλώσει την προσωπική του δεινότητα στο υποκριτικό συμπαντικό γίγνεσθαι, με λεκτικές εκφάνσεις και δραματοποιημένη ενέργεια που καθηλώνει τον θεατή. Η ερμηνεία του συμπληρώνει την επεξήγηση του έργου θέλοντας να δικαιολογήσει και να υπερασπιστεί ταυτόχρονα τον Λόγο του Δημιουργού. Γιατί ο ηθοποιός λέξεις και νοήματα ερμηνεύει πάνω στην σκηνή, φιλτραρισμένα και δοσμένα μέσα από την δική του ψυχογενετική διαίσθηση με την καθοδήγηση πάντα του σκηνοθέτη.

Ο Βασίλης Πλατάκης σκηνοθετώντας το έργο το φωτίζει με εκείνες τις εκφραστικές λεπτομέρειες για να δώσει το πληρέστερο χρονικό και τοπικό όριο που διαδραματίζεται στη σκηνή φέρνοντας την συγκίνηση και την ατμόσφαιρα που περιρρέει ακόμα και στον μέσο θεατή.

«Είναι αλήθεια ότι βλέπει κανείς ότι ζητεί, αλλά και ζητεί μόνο ότι μπορεί να δει» λέει ο Heinrich Wolfflin ένας εκ των σπουδαίων κριτικών Τέχνης. Επομένως, στη συγκεκριμένη παράσταση, αν αφήσουμε καταμέρως τους δογματισμούς, που περικλείουν το συγκεκριμένο θεατρικό, έχουμε την δυνατότητα να απολαύσουμε τους ηθοποιούς σ’ ένα έργο, που αν μη τι άλλο οι ηθοποιοί παλεύουν με τα εκφραστικά μέσα, για να το αποδώσουν τα μέγιστα των δυνατοτήτων τους και το καταφέρνουν. Μεταδίδουν την ειρωνεία, την κωμική διάσταση αλλά και το δράμα των ηθοποιών που πάνω τους στήνεται η υπόθεση του έργου.

Ο Σίμων Πάτροκλος στον ρόλο του Κουίτλυ κινείται χορευτικά σχεδόν σ’ όλη την παράσταση για να δολοφονηθεί ψυχρά από τον Χάμπερτ και να οδηγηθεί τελικά στο κελί.

Τα άγρια και απαγορευμένα πάθη σχεδόν πάντα οδηγούν σε ακρότητες.

Ο ήρωάς μας μη μπορώντας ν’ αντέξει τη φυγή της Λολίτας μοιραία παρασύρεται στην έσχατη δραματική πράξη του φόνου κι όλα αυτά για να αιχμαλωτίσει σε μια αγκαλιά τα νιάτα που έφυγαν, τα νιάτα που φεύγουν.

Το τραγούδι που ακούγεται στην παράσταση κι ερμηνεύει αισθαντικά η Αλέκα Κανελλίδου είναι σε μουσική Φάνη Μεζίνη και στίχους Μαρίνας Τσόκαλη.