ΛΕΝΙΑ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ – Απουσίας έλευση

Από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΟΛΥΓΡΑΜΜΑ κυκλοφόρησε το 2010, η ποιητική συλλογή της Λένιας Χριστοφόρου, «Απουσίας έλευση».

Η Λένια Χριστοφόρου είναι η αθόρυβη κι ευγενική κυρία της ποίησης. Είναι η ρομαντική, η εύθραυστη, που καταγράφει την αθωότητα με λέξεις, σαν την γοητεύουν και ταυτόχρονα την εξουσιάζουν, στα ποιητικά περιθώρια.

Σύγχρονες αρθρώσεις αποτυπώνουν την ευαισθησία της, στην περιφέρεια του αποφθεγματικού λόγου. Η ποίηση αποτελεί για κείνη το καταφύγιο, το μέσο διαφυγής από μια πραγματικότητα που πολλές φορές συναισθηματικά την θλίβει. Άλλωστε εκείνο που  επιθυμεί περισσότερο, είναι ο σεβασμός στον άνθρωπο και την αξία του.

Η ποιήτρια ζει την έλευση της απουσίας αλλά και την μόνιμη εγκατάστασή της στις παραποτάμιες όχθες της ζωής. Ίσως κάποτε να την παρέσερνε το ρεύμα. Τώρα απλά κατανοεί. Εφευρίσκει μέσα από κείνο που πλήγωνε κάποτε, την ομορφιά αναπλάθοντάς την με λόγια, που το μελάνι γράφει, σε ώρες περισυλλογής κι αποτίμησης. Μετατοπίζει το βάρος της απουσίας και το κάνει δημιουργική έμπνευση και ενέργεια σε στίχους αθόρυβης γαλήνης.

Περιπλανάται στις αποτοξινώσεις του ψυχισμού. Τα βαθιά σημάδια, γίνονται αφετηρίες νέων ποιητικών προσανατολισμών. Διανύονται αβίαστα μήκη στις γραμμές λυρικών εντυπώσεων. Δεν υπάρχουν ακροβατισμοί σε τούτη την περιπλάνηση, παρά μόνον σταθεροί βηματισμοί στις αποχρώσεις των ευθύγραμμων αποτυπώσεων.  Μια άσκηση σε κείνο που προβληματίζει, που πονά, που σκέφτεται. Με εγκράτεια διατηρεί την όσμωση στην τάξη μιας αναπόφευκτης αταξίας, με περιεκτικές φράσεις.

Οι συναισθηματικοί συνειρμοί ακολουθούν ηθελημένες παρασιωπήσεις με έμμεσες αναφορές και μελετημένους υπαινιγμούς. Κι όσο κι αν οι πόνοι βαλσαμώνονται, η ίδια θα καταγράφει τον απόηχο του πόνου, μιας κατοικημένης εδώ και χρόνια απουσίας, στα δωμάτια ακατοίκητης λήθης. 

Άρνηση

Μ’ αρέσουν οι λέξεις οι εύηχες.

Με γοητεύουν.

Κι ας ξέρω πως είναι κάποτε πλανεύτρες.

Σε μεθούν

σε βυθίζουν σε κόσμους παραμυθένιους.

Κι εκεί σε παρασέρνουν.

Σ’  εξουσιάζουν.

Δεν αντιστέκεσαι

αρνείσαι

δεν θέλεις.

Αφήνεις πίσω σου ενδοιασμούς κι επιφυλάξεις.

Ως ευωχία πειρασμός ανυπέρβλητος.

Ακατανίκητος.

Στον έρωτα αρκεί το πάθος.

Η σύνεση περιττεύει.

Πειραματίζεται με συγκεκριμένες εκφραστικές καταδύσεις, που αναδύουν το ψυχικό ιδεόγραμμα της ζωής της. Οι συμπληγάδες είναι η πρόφαση για το μακρύ ταξίδι, σε γραφές απόρρητες και μυστικά εφτασφράγιστα. Κι όσο απόρθητο φαντάζει το αίνιγμα, τόσο προσβάσιμη γίνεται η λύση, μέσα από την δημιουργία.

Αγναντεύει το ανθρώπινο τοπίο και την γραμμική του εξέλιξη, επιχειρώντας να διεισδύσει στο άδυτό του. Με φόντο τις γραμμές σε σελίδες, γίνεται η ανατομία όλων εκείνων που για καιρό φυλάχτηκαν και τώρα εκτίθενται στο φως. Για να αποκαλυφθεί η πηγή των θαυμάτων, που ντύθηκαν με λέξεις.

Προφάσεις

Πρόσβαση δεν είχα στα μελλούμενα.

Πριν δεν ήταν εύκολο.

Γραφές απόρρητες

μυστικά επτασφράγιστα

καλά κλειδωμένα σε φρούριο απόρθητο.

Με του καιρού το πέρασμα τα μάνταλα χαλάρωσαν.

Οι θύρες του απόρθητου μισάνοιχτες.

Ο χώρος προσβάσιμος.

Οι γραφές απροστάτευτες.

Τα μυστικά εκτεθειμένα στο φως.

Αφύλαχτα.

Σαν αντικείμενα πολύτιμα που ξεχάστηκαν

ποιος ξέρει γιατί

σε παλιό αρχοντικό ερειπωμένο.

Η κατάλυση του απόρρητου διέλυσε το μυστήριο.

Δεν θ’  αγγίξω τα πολύτιμα αντικείμενα.

Δεν θα τολμήσω να δω τι λένε οι γραφές.

Τα μυστικά χάσανε τη γοητεία τους.

Προφάσεις!

Προφάσεις άχρωμες

Εύθραυστες

Σαν φοβισμένου μικρού παιδιού δικαιολογίες.

Η ποιητική διαλεκτική γίνεται με όρους προσωπικής κατάδυσης. Θραύσματα συνείδησης ανασταίνουν μέσα της, τις θαμμένες εντυπώσεις για το μεγάλο ταξίδι. Ψύχραιμη, προετοιμασμένη, βάζει σε τάξη τις όποιες εκκρεμότητες, μετατοπίζοντας το όνειρο. «Ένα θραύσμα» που πρέπει να ιεραρχηθεί και να μελετηθεί η υφή του. Ν’ ανοίξει ρήγματα στη συμβατικότητα ημερών που έρχονται. Να συνταιριάξουν όλες οι μνήμες με τις νωπές και παλιές θύμησες. Η προσωπική φιλοσοφία και ηθική να αιχμαλωτισθούν σε στίχους που αρμενίζουν προς το επέκεινα.

Η Λένια Χριστοφόρου καταθέτει στην ποιητική της σύνθεση, «Υποψίας διαστάσεις», την υπερρεαλιστική  δυνατότητα, ανακαλύπτοντας στην γραφή την αλληλουχία και τους συνειρμούς ενός παράξενου ταξιδιού. Συνεκτικά δομούνται εκείνες οι λέξεις που απηχούν τη σύζευξη του θνητού με το αθάνατο. Με εξομολογητική σχολαστικότητα συνδιαλέγεται. Στοχάζεται τη μεγάλη έξοδο από τη δράση στην αδράνεια, μέσα σ’ από ένα παρελθόν που φωτίζει το μέλλον. Αποδεσμεύεται από περιορισμούς που επέβαλλαν οι κανονιστικές αντιλήψεις μιας εποχής από καιρό ληγμένης.

Τώρα πια εγκαθιδρύει αποσκευές γεμάτες με απολιθώματα μνήμης. Ρυθμίζει τον τελευταίο παρανομαστή του υπερβατολογικού ιδεαλισμού μιας μελλοντικής μεταφυσικής, αναλύοντας διεξοδικά την σκέψη, για να μας δώσει τις διαστάσεις της δικής της υποψίας, στην αοριστία του χρόνου.

Υποψίας διαστάσεις (απόσπασμα)

Στις αποσκευές μου μέσα

-όλο και τις σκαλίζω-

εκεί που  ’χω συνάξει κάθε λογής μαζώματα

ανάκατα ριγμένα

-κι όμως πάντα σε μένα άρεσε η ιεράρχηση, η τάξη-

θα πρέπει ίσως να σπαταλήσω χρόνο

να βάλω μια σειρά σ’ αυτήν την αταξία

-κι εγώ χρόνο δεν έχω-

Ανακάλυψα ένα μικρό παράξενο αντικείμενο.

Ένα τόσο δα απομεινάρι από κάτι.

Ένα θλιβερό κατάλοιπο

κουρνιασμένο στη μοναξιά του

ρημαγμένο

αγνώριστο

βυθισμένο στην εγκατάλειψη

αφημένο στην τύχη του.

Ένα θραύσμα.

-Αποσκευές θα λέω από ’δώ και πέρα

τα φυλαγμένα χρόνια τώρα ενθυμήματά μου-

Έχω σ’ εκκρεμότητα άλλως τε

ένα ταξίδι ιδιαίτερο

και νοιάζομαι για τα υπάρχοντά μου

μη τύχει και μου λείψει τίποτα απ’ ότι αγαπώ.