ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΟΝΤΟΔΗΜΟΣ - Στα Αετώματα της ερωτικής και ανένταχτης Αντι-ποίησης

ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΟΝΤΟΔΗΜΟΣ - Στα Αετώματα της ερωτικής

και ανένταχτης Αντι-ποίησης από την Σοφία Στρέζου

Από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΣΤΡΙΑ, κυκλοφόρησε το 2014 η πρώτη ποιητική συλλογή του Στέλιου Κοντοδήμου με τίτλο, «Στα Αετώματα της ερωτικής και ανένταχτης

Αντι-ποίησης».

«Εξαντλώ το άβατο της Αντι-ποίησης στο αστρικό εκκρεμές», θα πει ο αιρετικός και αντισυμβατικός ποιητής Στέλιος Κοντοδήμος, καθώς οξειδώνεται στα ορυχεία της ερωτικής γραφής. Εξορύξεις που εμβαθύνουν τη σιωπή, χαράζουν λόγια σε αμετανόητα χαρτιά. Εκλιπαρούν τον έρωτα στον τελευταίο σφυγμό της αγάπης.

Γιατί, κάπως έτσι ξορκίζονται αναπάντεχα συναισθήματα και κραδασμοί στους αφανισμούς των ερωτικών σπασμών, που συντρίβουν συθέμελα τις αισθήσεις στην κιβωτό της αγάπης.

Με χειμαρρώδεις στίχους δημιουργεί το δικό του ποιητικό σύμπαν, επειδή τα ετερώνυμα πάντα θα έλκονται στη μυθοπλαστική εικονογραφία των ποιημάτων.

Στις περιγραφές των ποιημάτων ανατρεπτικά αποκαλύπτεται το άβατο της προσωπικής συγκίνησης. Ερμηνευτικά εμπεριέχονται όλες οι αποχρώσεις των συναισθημάτων, από την πιο ακραία ως την πιο βατή αποτύπωση.

Χωρίς περιττά στολίδια, αφιλτράριστες σεργιανούν οι λέξεις στις ηδονικές συναισθηματικές ζυμώσεις, που αποτελούν τη ποιητική του οντότητα.

Με αιχμηρό λόγο φωτίζει συνειδητά την αθέατη πλευρά των λέξεων, λέγοντας την αλήθεια του. Αμφισβητεί πάγιες στιχουργικές συμβάσεις με τολμηρότητα.

Στην ποίηση του Σέλιου Κοντοδήμου δεν θα βρούμε κοινότυπα τεχνάσματα αποτύπωσης. Ισορροπεί ανάμεσα στη μελαγχολική σκέψη και τον θλιμμένο στοχασμό, αλλά και στην βαθιά επιθυμία του να καταγράψει όλα όσα τον απελευθερώνουν από τον βωμό της συμβατικότητας.

Ένας εκ γενετής αμφισβητίας με αιρετικές αποκλίσεις, αλλά και βαθιά συναισθηματικός που καλλιεργεί τα άνθη του έξω από ποιητικά δεδομένα.

Ακολουθεί μια προσωπική διατύπωση, χωρίς γλωσσικούς περιορισμούς.

Ελευθερώνει αχαλίνωτες λέξεις, υπηρετώντας τις δικές του ιχνηλατήσεις

στους καλπασμούς της αισθητικής λειτουργίας.

Έτσι, η ποίησή του αποκτά μια προσωπική φυσιογνωμία αφοσιωμένη και ταυτόσημη, μαχητική και ανήσυχη στο ακτιβιστικό και αντικομφορμιστικό πνεύμα της ποίησης.

Με σκεπτικισμό και θέρμη καταθέτει τον παλμό της εσώτερης φωνής που καθοδηγεί συναισθηματικά τα βήματά του. Εμπειρίες και πάθη συνοψίζονται

αφηγηματικά στα παράγωγα, που διευρύνουν τον ποιητικό του ορίζοντα.

Ο Στέλιος Κοντοδήμος από μόνος του δημιουργεί μια νέα κατηγορία ποιητών που καταργεί σύνορα επιρροών και επιδράσεων, για να αναδειχθεί η σφραγίδα της τέχνης τους.  Οι λέξεις του είναι εξαιρετικά ευκρινείς μέσα στην τρικυμία των συναισθημάτων, γι’ αυτό και δεν χρησιμοποιεί εγκεφαλισμούς στα λεκτικά υλικά του. Παρωχημένες ηθικές αναστολές διαγράφονται, για να φανούν με απροκατάληπτο τρόπο οι αποκαθηλώσεις συγκεκριμένων εννοιών και λέξεων. Με αυτόν τον τρόπο διασφαλίζει την βεβαιότητα πως ο λόγος θα γίνει κατανοητός και προσβάσιμος στους αναγνώστες.

Η τελευταία από - καθήλωση…

Στέγνωσαν τα μάτια στο σκαρίφημα ενός νόθου Ισημερινού…

η κοίτη γυμνή φιλοξενεί νεκρά-διά-σπαρτά κογχύλια…

αποδήμησαν οι γλάροι από τον ακαριαίο ενταφιασμό στο νησί μας…

σε αντίθετη κατεύθυνση από την δική σου όταν δραπέτευσες…

Μάτωσαν τα δάχτυλα σκάβοντας το λιμάνι που γκρέμισες…

ψάχνοντας μια δι-έξοδο ανά-συγκρότησης στον «θάλαμο» της ψυχής…

δεν με ξύπνησες εσκεμμένα ποτέ από το όνειρο του εφιάλτη σου…

δεν με έσωσες ποτέ κι ας είχα γράψει στον πυρήνα της σκέψης σου…

πως Φοβάμαι όταν χάνομαι σε μετά-σεισμικά ανώνυμα συντρίμμια…

κι εσύ με καθ-ησύχαζες παρά-σύροντας τα δάχτυλά μου στα στήθη σου…

Τώρα με το χέρι άδειο ζωγραφίζω έναν τεράστιο σταυρό στο κενό…

με ραγισμένα χείλη εκλιπαρώ τον Θεό στον μωβ πένθιμο ουρανό…

θόλωσαν τα μάτια σε ένα πέπλο ομίχλης των πρώτων μας παλμών…

Τώρα μαζεύω νεκρά κογχύλια κι ένα λευκό ματωμένο φτερό…

απ’ τον γλάρο που σκότωσες με το περίστροφο της καρδιάς σου…

δακρύζοντας στην απώλεια το κάρφωσα βίαια στο άνυδρο κορμί μου…

Βούλιαξε ναυαγισμένη η σκέψη μου στην αλμύρα της θάλασσας…

η από-στάση άνοιξε ένα τεράστιο φαράγγι στην ανάμνηση…

τ’ αστέρια έπαψαν να παίζουν με δίσεκτες συλλαβές…

σαν αυτές που ξέχασες άλυσο-δεμένες στις κίβδηλες υπό-σχέσεις σου…

αυτές που στραγγάλισες στους παγετώνες…

στην τελευταία σου από-καθήλωση…

Από-πλανήθηκε η αγάπη στους δια-δρόμους ενός σταυρολέξου…

εγκλωβίστηκε σε αόρατα κελιά ανά-μέσα στο λευκό και το μαύρο…

φυλακίστηκε ισόβια στο μαύρο ενθύμιο του δικού σου δαίμονα…

Μάτωσε ο έρωτας σ’ ένα ανέντιμο κρυφτό από στεγανές κρύπτες…

στις υγρές δια-βάσεις έπλεαν κόκκινες κηλίδες από τα βήματά μου…

στις πύρινές σου παγίδες που αγνοήθηκε ο έρωτας όπως ένας νεκρός…

Ο σκωπτικός χαρακτήρας του Στέλιου Κοντοδήμου επιλέγει να απομαγεύει τον θάνατο, στις συμπορεύσεις της ζωής. Τον αντιπαλεύει με συνειρμούς και απρόσμενους συνδυασμούς, στους ποικίλους πολλαπλασιασμούς των στίχων. Μετουσιώνει το αίνιγμά του με πολλαπλές εκφάνσεις στην εκφορά των ποιημάτων.

Η δραματικότητα του θανάτου παραμένει ενεργή στη σχολιαστική σουρεαλιστική διαδραστικότητα, εμποτίζοντάς τον με ακραίο ερωτισμό σε ανεξέλεγκτα πάθη.

Γιατί, οι επιθυμίες και τα ένστικτα κατευνάζονται μπρος στην ηθική του θανάτου.

Μακριά από λύπες ο ποιητής θα ενηλικιώσει τις λέξεις του μέσα σε αποστάσεις χωρισμού και αποστασίες σωμάτων. Ο κόσμος όπου διαβρώνονται ψυχές αλλάζουν συνοριακές γραμμές. Οι αποχαιρετισμοί παραμένουν ανοιχτοί, γκρεμίζοντας συθέμελα την ισόβια φυλακή του.

Γιατί, ο ποιητής πάντα θα φυλακίζει και θα φυλακίζεται στις κατακόμβες της ψυχής, ώσπου να έλθει στο φως η ποιητική έμπνευση που αναγεννά και φωτίζει σβησμένα αστέρια στη γραφή του.

Ανάπηρες νότες κι ένας θάνατος

Έσκαψα με τα γυμνά δάχτυλα της ψυχής μου…

να γκρεμίσω τα θεμέλια της ισόβιας φυλακής σου…

μάτωσαν ποτίζοντας τα συμπαγή τοιχώματα της ζωής σου…

χρωμάτισα με αίμα το άδειο ουράνιο τόξο του κόσμου σου…

Λίγο φως ακούμπησα στο λερωμένο πρεβάζι της σκέψης σου…

μάζεψα όλα τα απορρίμματα από τις στενωπούς της καρδιάς σου…

μονάχα τότε αύξησε ελάχιστα το βόλιουμ των παλμών της…

κάποιες ανάπηρες νότες ανά-σηκώθηκαν για λίγο και χόρεψαν…

στον ρυθμό που περ-πατούσε η ανά-γέννηση του κόσμου μου…

Κατέβασα λίγο ουρανό να ντύσω με άπλετο φως τα μάτια σου…

κι εσύ με βρώμικες ανά-θυμιάσεις έσβησες όλα τ’ αστέρια μου…

σαν δήμιος στυγνός μισθό-φόρος αιμορραγούσαν τα χέρια σου…

κι εσύ αδιάφορη δεν έπλυνες ούτε τις άκρες των δαχτύλων σου…

δεν σκούπισες καν το κόκκινο που αφο-μοίωνε την «ζωή» σου…

εκ-τελώντας εν ψυχρώ την φωτεινή πανσέληνο που σου δώρισα…

Ένα περαστικό αηδόνι κρεμάστηκε από τα σάπια σου όνειρα…

σιώπησε νεκρό από τους εφιάλτες των πένθιμων φιλιών σου…

Στο νοσοκομείο της ψυχής μου συγκέντρωσα ότι πλήγωσες…

σε μια πεδιάδα με ανεμώνες έθαψα ευλαβικά ότι σκότωσες…

σε έναν ωκεανό βύθισα το ανίσχυρο χθες που ανίατα μόλυνες…

παρέα με τους αγαπημένους σου ιούς που φιλοξενούσες…

κι εσύ τις άγριες νύχτες σου κοιμόσουν με τα φαντάσματα…

Φεύγοντας γκρέμισα δίχως ενοχές ότι έχτισα για σένα…

δεν άξιζες ούτε ένα ρίνισμα ακτινοβολίας από φως…

ούτε καν ένα ομοίωμα από το θρόισμα της αγάπης…

Έχεις μάθει εκ γενετής να συγ-κατοικείς…

με μόνιμο θαμώνα τον εραστή θάνατο…

Στην ρητορική του δεν αποφεύγεται η υφέρπουσα θωρακισμένη ευαισθησία του ποιητή, στις συμμετρικές όψεις του πάθους.

Ασυνθηκολόγητες διαπραγματεύσεις ονείρου ενσαρκώνουν πόθους που δεν χειραγωγούνται, αλλά με καθαρή ορατότητα προσανατολίζονται στα μονοπάτια της αγάπης.

Είναι «αποστάγματα ψυχής» που φωταγωγούν τον έρωτα εκεί που ο χρόνος σταματά και βαλσαμώνει ψιθύρους, σε ματωμένες αισθήσεις.

Από-στάγματα Ψυχής

***

Όταν πλησιάσεις πρόσεξε σε παρά-καλώ…

μην σκοτεινιάσεις την Ψυχή μου…

αλλιώς φύγε αθόρυβα όπως ήλθες…

***

Δεν είναι πως φοβάμαι να πεθάνω…

μα αν σκεφτείς να με σκοτώσεις…

να θυμηθείς πως δεν χόρτασα ακόμα την Αγάπη…

***

Έβρεξα στην άκρη το όνειρο…

σε μια φυσαλίδα έκρυψα την στιγμή…

εκεί θα αγαπώ για πάντα την ζωή σου…

Ψυχή μου…

Εσύ…

***

Σκύψε…

θέλω να σε φιλήσω…

αγκαλιάζοντας την ζωή σου…

μέσα στον κόσμο μου…

 

Ο Στέλιος Κοντοδήμος διαφοροποιείται από ποιητικά καθιερωμένα.

Η τρικυμισμένη φυγή του τον βρίσκει εδώ και χρόνια στο νησί της ποίησης να συγκατοικεί με την ανένταχτη πένα του, διασώζοντας ερωτικά τραύματα από τη λήθη.

Γιατί μόνον έτσι, καταφέρνει να αυτοπροσδιορίζεται, προστατευμένος από τον αόρατο ιστό της ποίησης και τις αντηχήσεις της. Η μορφική και θεματική επιλογή του, τον καθιστούν έναν από τους ουτοπικούς ζηλωτές «Στα Αετώματα της ερωτικής και ανένταχτης Αντι-ποίησης».

Ευτυχώς που Ζω στο νησί της Ποίησης…

δίχως μετανάστες, δίχως κληρικούς…

δίχως κυβερνήτες

ανένταχτος στην πένα μου…