ΕΚΠΝΟΕΣ ΨΙΘΥΡΩΝ - Έμυ Τζωάννου

ΕΚΠΝΟΕΣ ΨΙΘΥΡΩΝ - Έμυ Τζωάννου από τη Σοφία Στρέζου

«Η Ποίηση είναι ένα είδος μαγείας, που μας μεταμορφώνει εσωτερικά!». Λόγια της Έμυς Τζωάννου από την νέα της ποιητική συλλογή, ΕΚΠΝΟΕΣ ΨΙΘΥΡΩΝ, που κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 2015, από την ΑΝΕΜΟΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ.

Η ποιήτρια έλκεται από την ανθοφορία της ποίησης που την μαγεύει και ταυτόχρονα, μεταμορφώνει την εσωτερικότητά της.

Ο λόγος αγγίζει με λέξεις την λυρική ευαισθησία, αφήνοντας ελεύθερα να εκφραστούν προσωπικές στιγμές, εισχωρώντας στη ουσία όσων συντελούνται μέσα της.

Η λιτότητα στα ποιητικά σώματα δημιουργεί υπερρεαλιστικές εικονοποιήσεις, υμνώντας τον έρωτα.

Γιατί, η Έμυ Τζωάννου είναι μια ερωτική ποιήτρια, αφού το φως του έρωτα στάζει στα ποιήματά της!

Από εκεί αντλεί την θεματολογία της ρητορικής της. Δαμάζει τα στοιχεία του πάθους, για να ανυψωθεί το συναίσθημα με διαύγεια και απέριττη καθαρότητα. Θρυμματισμένοι αντίλαλοι αγάπης αποσφραγίζουν ταλαντώσεις θλίψης, στις εξακτινώσεις του φωτός, που επεκτείνουν το ποιητικό της όραμα.

Έτσι, οι λέξεις αποκτούν μια συγκινησιακή πληρότητα, καθώς κυοφορούν την ποιητική σκέψη. Συναισθηματικά τις εμποτίζει, αφού πρώτα έχει αφομοιώσει διεργασίες οραματικής ανασυγκρότησης, που προοδευτικά εξελίσσουν τη γραφή της.

Η Έμυ Τζωάννου είναι αφοσιωμένη στις συναισθηματικές βιώσεις που την αναγεννούν, αναδεικνύοντας στους ποιητικούς ιστούς τα εκμαγεία της αγάπης.

Με την αφή αφουγκράζεται το φανταστικό ένστικτο, που την οδηγεί σε γοητευτικά μονοπάτια ποίησης. Παρασύρεται στο ταξίδι, δημιουργώντας μια σαγηνευτική προσέγγισης στη γραφή της. Συνεχώς, βρίσκεται σε διαλεκτική, για να προσδιορίζει τον τόπο που κινούνται τα ποιήματά της. Η ίδια ορίζει τις συναισθηματικές διαστάσεις με φωτολουσμένες εικονοποιήσεις, στην ασύνορη ονειρική περιήγηση.

Η αδιάλειπτη συνέχειά της στη ποιητική γεωγραφία εξασφαλίζει την έντεχνη δημιουργία, με ακοίμητο τον πόθο της γένεσης νέων οραμάτων, στην κινούμενη άμμο των λέξεων.

Με ονειρικές πτήσεις εμβαπτίζει «στο λάλον ύδωρ» σπαράγματα και σχήματα στη ποιητική χώρα.

Αναγέννηση

Ξαναγεννιέμαι

στα κύματα του γέλιου σου

στα αποστάγματα των λόγων

στα επίγεια χάδια

στις προκυμαίες των αγγιγμάτων

στις όχθες των φιλιών

σε ωκεανούς στοργής …

Ζωογονούμαι

με Ευλάβεια

μέσα από σπονδές

στο βωμό του Έρωτά μας !

 Για την Έμυ Τζωάννου, οι ποιητές είναι «αιώνια ανοχύρωτοι/σε αφύλακτες διαβάσεις…». Γι’ αυτό και οι ποιητές, κάθε φορά που γράφουν ένα ποίημα μπορούν να δραπετεύουν, γκρεμίζοντας άγνωστα φράγματα στης ψυχής τους τα όρια. Σπάζοντας τούτα τα όρια, τα συναισθήματα ξεχειλίζουν σε «νεφελοδρόμια έμπνευσης»,

αφού η σκέψη συναινεί με αναρριχητικές ανάσες για τα ύψη της ποίησης.

Έτσι, μεταφράζει την εσωτερική της πραγματικότητα, αποκωδικοποιώντας αισθήσεις.

Η ποιήτρια εκχωρεί στο αναγνωστικό κοινό τις κατακτήσεις της, στην ποιητική λειτουργία με σύνεση, που τείνουν προς την επαλήθευση αισθητικών δοκιμιακών εξισώσεων.

Επειδή, αγαπά την ποίηση και τους ποιητές, πολλές φορές καταφεύγει στην ανίχνευση δυνητικών συγκινήσεων, που διεγείρουν τα εκφραστικά μέσα της έμπνευσής τους.

Για να αποδεχθεί τελικά και η ίδια την διαρκή εκκρεμότητα των συναισθημάτων, που αγωνιούν να αποτυπωθούν αποστάγματα με βαθμούς συγκίνησης, για να αντικατοπτρίζονται στα αποστακτήρια του λόγου.

Σε νεφελοδρόμια έμπνευσης …

Οι ποιητές

αιώνια ανοχύρωτοι

σε αφύλακτες διαβάσεις …

Εκφράζουν

ποιητικά αποστάγματα

ως χρησμούς

που αντικατοπτρίζουν

σπαραγμούς και οράματα

Καταιγιστικές μαρτυρίες

σε ψυχογραφικές καταθέσεις !

Η Έμυ Τζωάννου, συχνά, μονολογεί δίνοντας πολλαπλό ήχο στη σιωπή, κατά τη ρευστότητα του λόγου. Με ισορροπημένες αναζητήσεις απογυμνώνει τη μνήμη από την λυγμική συγκίνηση, αιφνιδιάζοντας με τα ολιγόστιχα και συμπυκνωμένα νοήματά της την ποιητική σκέψη.

Είναι εκχυμώσεις μιας βιωματικής εμπειρίας με τις λέξεις ως δομικά στοιχεία, να επαναλαμβάνουν τον απόηχο ενός «ΑΝ» και τις ταλαντεύσεις του.

Πολλές φορές, τούτο το «ΑΝ» εμπεριέχει αποστάσεις που διανύθηκαν, διασχίζοντας ψευδαισθήσεις με οριζόντια και κατακόρυφα άλματα, στου νου την ανειρήνευτη θάλασσα!

ΑΝ ...

Αν ξαναδείς το όνειρο

να θρηνεί την ψευδαίσθηση

στο οροπέδιο της σιωπής

Αν οι κραυγές της σιγαλιάς

εκπέμπουν δυνατά

σε πορεία θύμησης

Αν της ψυχής τα χρώματα

βάφτηκαν ασπρόμαυρα

χάνοντας την ελπίδα

Αν οι αυταπάτες ξεθώριασαν

μαραίνοντας πόθους

ξεδιπλώνοντας λυγμούς

Αν οι πληγωμένες μνήμες

χορεύουν στην οθόνη των ματιών

σαν ληγμένα αερικά

Αν τα μονοπάτια στέρεψαν

στο αχνό φως του απομεσήμερου

σε σιγαλιάς ξέφωτα

Αν …

Η Έμυ Τζωάννου είναι από εκείνες τις ποιήτριες που δεν μπορούν να αντισταθούν στη φωνή του έρωτα και να μην την καταγράψει.

Η γυναικεία ιδιοσυγκρασία και η ευαίσθητη πένα της είναι το κλειδί που ξεκλειδώνει την ψυχή της, για να γράψει λόγια ανέγγιχτα στη περγαμηνή του χρόνου.

Οι εραστές γίνονται οι «εραστές της ποίησης των αστεριών» που πλανώνται σε αιωρούμενα όνειρα.

Επιθυμεί να ανακαλύψει τη συμπαντική διάσταση στις διαιρετικές του απείρου, όταν τα σώματα πυροδοτούν διαχύσεις με μια αύρα φωτός, στις ανταύγειες των άστρων. Κι όσο κι αν επιζητεί να περιπλανηθεί στην αθανασία των συναισθημάτων, η μνήμη γίνεται το θνητό αποτύπωμα που θα εξευμενίσει περασμένες αισθήσεις.

Εραστές

της ποίησης των αστεριών

Εμείς,

οι εραστές

της ποίησης των αστεριών

Ταλαντευόμαστε

σε αινιγματικές ατμόσφαιρες

αδιάτρητου κόσμου

Ξεγυμνωνόμαστε

σε συναισθηματικούς καταιγισμούς

αρένας μύθων

Παραδινόμαστε

σε άσπιλη ευδαιμονία

αίσθησης - παραίσθησης

Πλανιόμαστε - πλανόμαστε

σε αιωρούμενα όνειρα

που αναβλύζουν δάκρυα

Μνήμης - Ανάμνησης

Η ποιήτρια μεταγλωττίζει τη σιωπή με σπασμένες λέξεις και αποσιωπητικά σε χάρτες οπτασίας, απηχώντας μια λογική που υποστηρίζει αισθήσεις. Και καθώς, η λεκτική θερμοκρασία ανεβαίνει στις λυρικές εκβολές των στίχων, η νοητική πρόσληψη γίνεται άμεσα αντιληπτή στα ποιήματά της.

Αφηγείται την ιδιαίτερη και ξεχωριστή αλήθεια της, σαγηνεύοντας με την ενσάρκωση των λόγων της τα ποιητικά σώματα.

Τι κι αν η απουσία διανυκτερεύει με λυγμούς σε ανοιχτές πληγές λύπης;

Η ποιήτρια εκτίει την ποινή της, ανακυκλώνοντας το παρελθόν με περιπολίες σιωπής, σε αστέγαστους χάρτες οραματικών αναζητήσεων!

Χάρτες οπτασίας

Όταν μιλάς με αποσιωπητικά

και σπασμένες λέξεις

αναστενάζουν οι αφηγήσεις

στα φράγματα της σιωπής

Όταν πετάς ονειρικά

σε ασύνορες περιηγήσεις

αντανακλούν οι εικόνες

στις εκδοχές της λογικής

Σε οπτασίας χάρτες

άναρχα αποτυπώνονται

λυγμοί απουσίας

Η ποιήτρια διακατέχεται από την υψηλή αρετή της παραιτήσεως, διαφυλάσσοντας έτσι την αξιοπρέπεια των προσωπικών της συναισθημάτων.

Δεν κάμπτεται από την έλλειψη και την χρησιμοποιεί ως πηγή έμπνευσης.

Αναγνωρίζει πως ο έρωτας πάντα θα αποτελεί μια γλυκόπικρη παραμυθία, που υφαίνει «εναέριους ιστούς χαράς/ σε θυελλώδεις ορίζοντες».

Ιστοί χαράς

Aιτούμαι

δεν παραιτούμαι …

Συνεχίζω να υφαίνω

εναέριους ιστούς χαράς

σε θυελλώδεις ορίζοντες…

Στους παραληρηματικούς πυρετούς του έρωτα με «εκπνοές ψιθύρων» μετριέται η ένταση της αγάπης!

Η ποιότητα των αισθημάτων επιβεβαιώνεται με επιδραστικές ανιχνεύσεις, σε εμπύρετες ζώνες.

Οι ανάσες γίνονται ποιήματα που βγαίνουν από στόματα ανοιχτά, χωρίς τη φλυαρία «κρυσταλλωμένων ψιθύρων».

Επειδή, καμιά σωματική φθαρτότητα δεν μπορεί να αποκλείσει ή να τερματίσει τη δημιουργική δραστηριότητα. Γι’ αυτό και ο ερωτισμός στην Έμυ Τζωάννου δεν ανατέμνεται στις διασυνδέσεις της ποιητικής συνέχειας.

Εκπνοές ψιθύρων

Στη διάθλαση του πυρετού

καραδοκούν οι εκπνοές

των κρυσταλλωμένων ψιθύρων …

Σε περπατημένα περάσματα νοσταλγικής οδοιπορίας η προσμονή με το αναπάντεχο γίνεται στίχος. Ο άμβωνας εντοιχίζει την απόσταση για μια πλήρη ορατότητα, σε μάτια που στάζουν της υπομονής αδιέξοδα.

Τι κι αν το όραμα παραμένει ανυπόδητο;

Η ποιήτρια επανακκινεί την τροχιά του ονείρου, που χάρισε λάμψεις στη σκοτεινή πλευρά της ψυχής της. Τούτη η λάμψη έθρεψε υπομονετικές ασκήσεις προσμονής, σε αποκοιμισμένες όχθες με υπνωτισμένα βλέμματα.

Ήρθε ο καιρός οι ίσκιοι να πλεύσουν στα δακρυσμένα κανάλια της λυτρωτικής, με υστερόγραφα στίχων να αναστηλώνουν λέξεις στην ποιητική μιας διατηρητέας μνήμης, στα προσκυνητάρια της απουσίας!

Στον άμβωνα της προσμονής

Στον άμβωνα της προσμονής

απρόσταχτες παραδίδονται

οι σταλαγματιές της υπομονής

Η αγάπη είναι το θυμίαμα που αναβλύζει στιγμές αθανασίας στις απρογραμμάτιστες καταχωρήσεις των συναισθημάτων. Ενσωματώνεται, συνθέτοντας την μνήμη με την ευαισθησία της ποιήτριας για να ερμηνευτεί ως ιδέα πια, πάνω από την συμβατική χρήση του.

Είναι η προσωπική κατάδυση σε ένα αγαπημένο παρελθόν, που δεν πρέπει να λησμονηθεί. Οφείλει και πρέπει να το διαφυλάξει με το άρωμα της ανάμνησης υγρό κι αέρινο, ενταγμένο στην ιεροποίηση του αισθήματος!

Έτσι, τούτο της αγάπης αίσθημα αποκτά μια πνευματικότητα στο αόρατο κέντρο του, παραμένοντας άσπιλο «σε αδιάρρηκτους κόσμους».

Για την Έμυ Τζωάννου μένει η ενθύμηση που ωρίμασε αργά, το αινιγματικό βάρος μιας αγάπης που δεν υπάρχει… αλλά συνεχώς εποπτεύεται στην επικράτεια των στίχων.

Αγάπης θυμίαμα

Σε χροιά

θαλερής μνήμης

αναβλύζει η αγάπη

ως θυμίαμα

Αδιατίμητες οι στιγμές της

αλησμόνητες παραμένουν

σε αδιάρρηκτους κόσμους

«Τα μάτια δεν βλέπουν καλά τον Θεό, παρά μόνο μέσα από δάκρυα», θα πει ο Victor Hugo.

Έτσι, για την ποιήτρια οι σταγόνες των δακρύων αποκτούν μια ευλαβικότητα, την ώρα που κυλούν από τα μάτια.

Είναι η ιερότητα της ροής, που κρατά το σχήμα σε διαδρομές για να ξεδιψάσουν με την αλμύρα τους προσευχές στον λυγμό τους. Είναι η αποκαθήλωση της ροής, που μαθαίνει από τη λύπη το μαρτύριο της πίκρας.

Άλλη μια διέξοδος κι άλλη μια διαφυγή προς το απάτητο μονοπάτι της ψυχής, που απαλύνει την χαρά και τον πόνο. Για να παραμένει φανερή η αθωότητα της αγάπης, που δίνει ζωή στην ύπαρξή της. Γιατί μόνον έτσι, το κύλισμα των δακρύων γίνεται σπονδή στις λυτρωτικές και καθαρτήριες αφυπνίσεις, αναγεννώντας την προσδοκία!

Ιερές σταγόνες

Τι να σκέπτονται, άραγε, τα δάκρυα

καθώς κυλάνε

αυλακώνοντας το δέρμα ;

Ποιοι νάναι οι στοχασμοί τους

έτσι όπως πικραίνουν

σιωπηλά το πρόσωπο ;

Πώς νιώθουν, άραγε, τα μάτια

την ώρα που αποχωρίζονται με ευλάβεια

τις ιερές σταγόνες τους ;

Αν και σταγόνες

είναι ικανές

να πνίξουν τη ζωή

στο λυγμό τους

Ο ποιητής είναι ο αμετανόητα ηττημένος στη μάχη του έρωτα. Είναι ο ευγενής ήρωας που θρηνεί με στίχους τη μεγάλη του ήττα.

Ποιος, άλλωστε, θα μπορούσε να περιγράψει τη δεινότητα της απώλειας και της θλίψης που προκαλεί περισσότερο από έναν ηττημένο;

Γιατί, μόνον με λέξεις μπορεί ο ποιητής να δώσει σχήμα και μορφή στην ερωτική λύπη του.

Γιατί, μπορεί να υπερβεί και να τιθασεύσει τον λόγο σε ποιητικά σώματα, εκφράζοντας συναισθήματα.

Η Έμυ Τζωάννου ανήκει στην κατηγορία εκείνων των ποιητών, που εντάσσουν την προσωπική ευαισθησία στα ποιήματά τους.

Γι’ αυτό και η αλήθεια της αγγίζει τόσο την πραγματικότητα όσο και το όνειρο και τις υπαινικτικές διαστάσεις του.

Αφήνεται και με εξομολογητική υπερρεαλιστική διάθεση ιχνογραφεί «ακατάπαυστους πόθους» την προσωπική κατάρρευση, ξεδιπλώνοντας αναίμακτους μονολόγους.

Έτσι, το κοντινό παρελθόν ξαναζωντανεύει στη γραφή της, αφήνοντας έκθετες τις αιωρήσεις στην αυταπάτη που έζησε. Θριαμβευτικά αποχωρεί, αφανίζοντας τα επικαλυμμένα της ίχνη στην άναρχη σκόνη του χρόνου.

Θρηνώ

Θρηνώ

ηττημένους έρωτες

συντηρώ λάγνες ελπίδες

ξοδεύω ζωής κηλίδες

θωπεύω φιγούρες ονείρων

επιλέγω ακατάπαυστους πόθους

Ακολουθώ

του πεπρωμένου τον θρίαμβο

ξεδιπλώνω αναίμακτους μονόλογους

αιωρούμαι σε χαμένες επιθυμίες

παραβιάζω τους καθρέφτες των μυστικών

εξαργυρώνω το ανάστημα της αυταπάτης

Αποχωρώ

από σκονισμένα σκηνικά

εξατμίζοντας - εξαγνίζοντας

τα ίχνη μου …

Για όλους εμάς, που η Έμυ Τζωάννου είναι μέρος της ζωής μας και μας τιμά με τη φιλία της ξέρουμε πολύ καλά τι επίδραση έχει η ποιητική λειτουργία για την ίδια. Ακόμα και στον ιδιωτικό της βίο, οι λέξεις της χρωματίζονται από ποιητικά περάσματα σε στίχους και σκέψεις αγαπημένων ποιητών. Διάγει, δηλαδή, έναν βίο ποιητικό, παρόλο που η καθημερινότητα πολλές φορές εγκλωβίζει και καθηλώνει την ποίηση.

Η ζωή της Έμυς Τζωάννου είναι κυριευμένη από συναισθήματα που συνεχώς ψάχνουν να εκδηλωθούν σε σελίδες.

Επιθυμεί την ερμηνεία τους μέσα από στίχους στην κιβωτό των ποιημάτων της.

Γιατί, για την ποιήτρια η γραφή είναι ιερή κι ακόλουθη, καθώς εξωτερικεύει την ασίγαστη εσωτερική φλόγα της και την καταθέτει.

Και μπορεί το όνειρο να είναι θνητό, εκείνη όμως εξακολουθητικά επιμένει να ονειρεύεται…

Έλκεται από οράματα πόθων σε απουσίας χαλάσματα, ανασαίνοντας ήλιους.

Εξυμνεί τον έρωτα και το ερωτικό πάθος με λεκτική αλήθεια!

Αποκαλύπτει με ιδεοπλαστικές εικόνες την αξία των αισθήσεων!

Έτσι, μπορεί και αφήνεται σε ονειροπολήσεις με τρυφερότητα και ευαισθησία, στα λυρικά ηλιοστάσια της ποίησης. Στον πυρήνα της γεωγραφικής περιμέτρου, πάντα υπάρχει το πανάρχαιο φως του ήλιου να αγκαλιάζει τις λέξεις της ως εκεί που αχνίζουν τ’ άστρα, όπως λέει ο Ανδρέας Κάλβος, «ιδού που τ' άστρα αχνίζουσι».

Οράματα πόθων

Μαζεύω ήλιους να ανασαίνω

σκορπίζω αγέρες να σωπαίνω

τραυλίζω σκέψεις να ματώνω

ραντίζω θύμισες να ζω

ζωγραφίζω μελωδίες να ανασταίνομαι

ψελλίζω ανάσες να γεύομαι

μαγεύω λαχτάρες να πεθαίνω

Προσκυνώ

οράματα πόθων

ξεψυχώντας

σε απουσίας χαλάσματα