ΘΕΑΤΡΟ / ΣΟΦΙΑ ΚΑΨΟΥΡΟΥ - Ερωμένες στον καμβά

ΘΕΑΤΡΟ / ΣΟΦΙΑ ΚΑΨΟΥΡΟΥ - Ερωμένες στον καμβά από την Σοφία Στρέζου

Το Τρένο στο Ρουφ - Σιδηροδρομικός Πολιτιστικός Πολυχώρος

Κείμενο: Σοφία Καψούρου

Σκηνοθεσία: Παναγιώτης Παναγόπουλος

Ηθοποιοί: Σοφία Καψούρου, Ασπασία Κοκόση

Κοστούμια: Δεσποινα Βιλλιώτη, Άρτεμις Κατσαμπάνη

Εικαστική δημιουργία / Εικαστικός χώρος / Εικαστική διάδραση: Δέσποινα Βιλλιώτη, Ελισσάβετ Παπαδημητρίου, Μαρίνα Τσιρώνη, Εμμέλεια Φιλιπποπούλου (συνεργάτες και σπουδαστές του Εργαστηρίου Σχεδίου - Ζωγραφικής για την εισαγωγή στις Ανώτατες Σχολές Καλών Τεχνών Γρηγόρη Κολιζέρα), Άννα Τζώρτζη

Μακιγιάζ φωτογραφίας δελτίου τύπου/αφίσας: Ήρα Μαγαλιού

Φωτογραφίες: Ελευθερία Ευθυμιάτου

Βοηθοί σκηνοθέτη: Χριστίνα Μανουσάκη, Μιχάλης Μουλακάκης

Το θεατρικό έργο κυκλοφορεί από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ Sestina 

 

Είναι βέβαιο, πως Το τρένο στο Ρούφ δεν είναι ένας συνηθισμένος πολιτιστικός πολυχώρος. Η παλιά αμαξοστοιχία έχει μετατραπεί σε διαδραστικό τόπο φιλοξενίας και έκφρασης μουσικών και θεατρικών παραστάσεων.

Έτσι, το κοινό μπορεί άμεσα να δέχεται και να επικοινωνεί με τα καλλιτεχνικά δημιουργήματα, που συμβαίνουν στη σκηνή του.

Οι θεατές ενοποιούνται με τους καλλιτέχνες, για να απολαύσουν εκ του σύνεγγυς τη συνθήκη που εκτυλίσσεται σε απόσταση αναπνοής, προκαλώντας το μυαλό και τις αισθήσεις τους.

Στην εναλλακτική σκηνή του, το πρώτο θεατρικό έργο της Σοφίας Καψούρου - ερωμένες στον καμβά - το ερμηνευτικό παιχνίδι τόσο της ίδιας όσο και της συμπρωταγωνίστριας Ασπασίας Κοκόση, παρασύρει τον θεατή στον θεατρικό και σκηνικό χωροχρόνο.

Ήδη, το βαγόνι έχει μετατραπεί και μεταμορφωθεί σε ατελιέ ζωγραφικής, στα εικονοποιητικά σύνορα ενός εικαστικού εργαστηρίου.

Η παράσταση ξεκινά με το προσκλητήριο επώνυμων και ανώνυμων θρυλικών ερωμένων, που ενέπνευσαν δημιουργούς στους αιώνες.

Γιατί, πάντα η γυναίκα υπήρξε η μούσα, το μοντέλο, το φως της έμπνευσης, που ισοσκελίζει την αιωνιότητα του καλλιτέχνη!

Υπήρξε η αγκαλιά και η αγκαλιά του ονείρου του, για να αναρριχηθεί στο σύμπαν της Τέχνης του, που οδηγεί στην αθανασία.

Οι δύο πολιορκημένες και κατακτημένες γυναίκες αφοσιώθηκαν με πάθος στους γητευτές της ζωγραφικής τέχνης, διατηρώντας τον τίτλο της ερωμένης και ξεδιπλώνοντας πάνω στον καμβά το όραμα των κατακτητών τους.

Για τις ίδιες, δεν έχει καμιά σημασία που δεν νομιμοποιήθηκαν από τα δεσμά του γάμου. Απλά ερωτεύθηκαν με πάθος, παραμερίζοντας την όποια επιθυμία τους και επιλέγοντας την αποκλειστική ιδιότητα της ερωμένης.

Ο λόγος τους σκληρός, σαρκαστικός, εξομολογητικός, γλυκόπικρος επιτρέπει στον θεατή να διακρίνει την εκρηκτική ένωση, αλλά και την συντριβή τους. Η συνεχής διαλεκτική τους συναντά την ποίηση στα αετώματα του έρωτα.

Βαθιά συναισθήματα και υψωμένοι φόβοι επιτρέπουν πλεύσεις σε εναλλασσόμενες τρικυμισμένες και ήρεμες θάλασσες, που καθαγιάζουν συγκινησιακά την αλήθεια τους.

Κανένα σύμπλεγμα, καμιά προκατάληψη ανάμεσα σε εκείνες και στην εποχή τους. Και η αύρα των εραστών εκεί, ανάμεσα στους καμβάδες να εμπνέονται να ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους, για να φανεί το όραμα που οι ερωμένες επέτρεψαν να εκδηλωθεί.

Λες κι ο χρόνος θέλησε να παραμείνουν ακινητοποιημένες στη σκιά των μεγάλων εραστών - ζωγράφων! 

ΜΕΛΑΧΡΙΝΗ ΕΡΩΜΕΝΗ - ΞΑΝΘΙΑ ΕΡΩΜΕΝΗ

Είναι τα δύο μικρά κύματα στα πικρά νερά του γερο-ωκεανού της ζωής.

ΜΕΛΑΧΡΙΝΗ ΕΡΩΜΕΝΗ

Κάθε πότε συναντάτε τον εραστή σας;

ΞΑΝΘΙΑ ΕΡΩΜΕΝΗ

Κάθε που γεμίζει το φεγγάρι

ΜΕΛΑΧΡΙΝΗ ΕΡΩΜΕΝΗ

Κάθε που αδειάζει εκείνος

ΞΑΝΘΙΑ ΕΡΩΜΕΝΗ

Θα ’ρθει μια μέρα που οι ζωγράφοι αντί να κυνηγούν γυναίκες, θα κυνηγούν χίμαιρες.

ΖΑΝ

Δεν με νοιάζει αν οι λέξεις μου κόβουν. Έτσι είμαι ’γω, γυαλί. Σπάω. Και κόβω.

Από θάλασσα, μ’ έκανες σταγόνα. Από κόκκινο, ώχρα. Ξεθωριάζω.

Σ’ όλη μου τη ζωή περίμενα τα καλύτερα και δεν έρχονταν. Τώρα, περιμένω τα χειρότερα κι έρχεται το ένα μετά το άλλο.

ΞΑΝΘΙΑ ΕΡΩΜΕΝΗ

Υπάρχουν γυναίκες που φοράνε την ομορφιά τους σαν πένθος.

Όμως τις ερωτευμένες τις παίρνει πίσω η φύση εξαντλημένη