Ποίηση και ποιητής - Δοκίμιο

Στις μέρες μας που οι ποιητές περίσεψαν,μήπως θάπρεπε ν' αναλογιστούμε αν τελικά θα έπρεπε να συνεχίσουμε να γράφουμε ποίηση ή να σταματήσουμε για λίγο.
Να σταματήσουμε και να αφουγκρασθούμε ότι μέχρι σήμερα έχει ειπωθεί. Κι όταν καταφέρουμε να μελετήσουμε όλους αυτούς τους μεγάλους, ας αναρωτηθούμε. Τι παραπάνω έχει να δώσει η δική μας γραφή, που δεν έχει ως τώρα δωθεί;
Ξέρω και δικαιολογημένα ίσως κάποιος θα πει, "καλό κι όμορφο τ' αγνάντεμα από τις κορυφές του λόγου, μα υπάρχουν και οι πλαγιές με τις δικές τους ομορφιές, σε σκλαβώνουν, σε καθηλώνουν να τις δεις, χωρίς να μπορείς να τις προσπεράσεις". Με την καρδιά κι όχι με το νου, μπορείς να γευτείς αισθήσεις κι αρώματα που προκαλούν.
Ποίηση και Ποιητής.
Μια σχέση δυνατή π' αντέχει ακόμα να επιμένει, ν' αντιστέκεται σ' όλα εκείνα τα ρεύματα που την αποπροσανατολίζουν και την κατευθύνουν σε άλλες διαδρομές. Μια άφατη σχέση που διεκδικεί να υλοποιήσει τα δικά της οράματα δια βίου. Ενός βίου που δεν έχει να κάνει μ' αυτά που οι συνηθισμένοι άνθρωποι πράττουν, αλλά έναν εσωτερικό και σε ελάχιστους γνωστό. Τούτη τη σχέση προσπαθεί ο ποιητής να την ερμηνεύσει, να την αναλύσει. Δεν είναι εύκολο να εξηγήσει, τι είναι εκείνο που τον ωθεί, που τον πιέζει και τον πνίγει, γιατί θέλει να ελευθερωθεί, ν' απεγκλωβιστεί και να γεμίσει τις Λευκές Σελίδες με λέξεις, κατάλληλα δομημένες εκφράζοντας όσο αυτό είναι βέβαια μπορετό, την ουσία των γεγονότων που συγκλόνισαν τον εσωτερικό κόσμο του ποιητή. Γιατί ο Ποιητής γεγονότα και πράξεις και συναισθήματα καταγράφει, αφού τα φιλτράρει πρώτα, για να τα μεταδώσει ως αισθητική εμπειρία πλέον, στους άλλους.
Το συναίσθημα νοοποιείται και μετουσιώνεται σε Ποιητικό Λόγο. Αυτή η μετάπλαση των γεγονότων σε μια αξία αισθητική λυτρώνει τον Ποιητή. Υπάρχει η θέαση σ' ότι συνειδητά κι ασύνειδα συμβαίνει γύρω του, αν και κρατάει τον παλμό επίμονα στη μνήμη ως τη στιγμή που ο ίδιος θα θελήσει ν' αναπλάσει και ν' αναβιώσει χωρίς πλέον να υποφέρει. Τότε είναι που δημιουργεί. Τότε είναι που δίνει πνοή στις πολυχρησιμοποιημένες και λησμονημένες λέξεις για να συντελεσθεί η ανάταση της συγκινησιακής του ζωής. Τότε είναι που η ανάσα του ποιητή ενώνεται με την ανάσα του αναγνώστη και κοινωνούν μαζί την ουσία. Τόπος κοινός για όλους εκείνους που μπορούν να αισθανθούν τον ψυχικό καθαρμό.
Ο Ποιητής υψώνεται πέρα από στενά προσωπικά περιστατικά. Ανακαλυπτει και ταυτόχρονα κατακτά την εσωτερική του ελευθερία. Σαρκώνει σε λέξεις τα υψηλά του νοήματα για να μεταδώσει μια πνευματικά μεταστοιχειωμένη πραγματικότητα.
Ποίηση και Ποιητής .
Μ' έναν ποιητή που κρατάει τους μύθους και τις μαγείες, που ακολουθεί τα μονοπάτια της φαντασίας του, τα οράματά του, τα όνειρά του και τις φυγές του. Μια αέναη φυγή που τον καταδιώκει και καταδιώκεται. Άραγε γιατί ο ποιητής είναι ανάμεσα σ' όλους εκείνους ο πρώτος που τρέπεται κι ακολουθεί τα σημάδια μιας πορείας που σχεδόν ποτέ δεν γνωρίζει που ακριβώς τον οδηγούν. Γι' αυτόν υπάρχει το ένστικτο, η ενόραση και τ' Αστέρι. Ασύνειδα τα εμπιστεύεται και προχωρά. Δεν γνωρίζει την Ιθάκη κι αν πραγματικά αυτή υπάρχει, παρ΄όλα αυτά την αναζητά με ένταση και πάθος. Ζει την αγωνία αλλά και την προσμονή. Τον μεγάλο πόνο αλλά και τις υψηλές ανατάσεις.
Κάθε του εύρημα μια καινούργια στιγμή χαράς. Κάθε νέα κατάκτηση του δημιουργεί νέα άγνωστα που πρέπει να κατακτηθούν. Σκύβει και σκάβει μέσα του. Περιπολεί σε χίμαιρες σε κόσμους αθέατους κι απροσπέλαστους. Αγρυπνά, ανησυχεί, αρνείται, στοχάζεται, αιχμαλωτίζει κι αιχμαλωτίζεται στις κοινές συνειδήσεις της εποχής του. Γυμνάζει τις ικανότητές του, ασκεί το πνεύμα του με το βλέμμα στραμμένο στους μεγάλους. Σκύβει πάνω από αυτούς προσπαθώντας να οριοθετήσει τις δυνατότητές του. Καμιά φορά οι δυνατότητες μεγαλώνουν και τότε απομακρύνονται και τα όρια. Ανακαλύπτει πως υπάρχουν συγγένειες κι αρχίζει τότε ν' αποκαλύπτεται και να εξομολογείται μπροστά σ' αυτούς που μέχρι χθες φάνταζαν αδιαπέραστοι.
Ποίηση και Ποιητής.
Και η μεν ποίηση να κατορθώνει να επιζεί με τον ποιητή, ο δε ποιητής να επιζεί με την ποίηση. Ο ίδιος δεν διαλέγει την μοίρα εκείνη τον διαλέγει. Τι κι αν διαπιστώνει πως υπάρχει έλλειψη ανταπρόκρισης ανάμεσα στο κοινό και το έργο του. Αυτός προχωρά μόνος σ' έρημα τοπία. Δεν ακολουθεί τους γνωστούς και πεπατημένους δρόμους μόνο και μόνο για να χαιδέψει τις αισθήσεις των ακροατών. Ακολουθεί το δικό του όραμα την δική του πραγματικότητα. Ανεπιδίωκτα βαδίζει προς τα σύνορα των ονείρων του με το άσπρο χαρτί να γεμίζει λέξεις. Άλλοτε απλές πολυχρησιμοποιημένες, ξεφτισμένες ή πλάθοντασ καινούργιες. Δίνει πνοή απ' την πνοή του, τις ανασταίνει και τότε εκείνες αποκτούν μιαν άλλη διάσταση. Γίνονται σύμβολα... τυφλές ελπίδες ποίησης.
Μόνος καθώς είναι προσπαθεί να συνδέσει την ιδέα με την πραγματικότητα κι αυτό κατά προσέγγιση μόνο μπορεί να πραγματοποιηθεί. ΄Ισως γιατί όταν η προσέγγιση κατορθώσει να γίνει κτήση, αισθάνεται πως ανεβαίνει σε υψηλότερες αναβαθμίσεις κι αναβαθμίσεις αυτές έχουν περισσότερη μοναξιά. Ανικανοποίητος όπως πάντα κινείται διαρκώς προς νέες κατευθύνσεις. ΄Οσο καλά γνωρίζει την απεραντοσύνη των πόθων του άλλο τόσο καλά γνωρίζει πως είναι δεμένος με την πραγματικότητα. Η ασίγαστη και ανειρήνευτη συνείδησή του έχει επίγνωση την Φαουστική Τραγωδία που είναι και δική του. "Κανένας Παράδεισος δεν κατορθώνει να του σβήσει τον πόθο για έναν άλλο ωραιότερο Παράδεισο". Για να φθάσει όμως ν' αγναντεύσει τον κόσμο από νέες κορυφές ακολουθεί τα μονοπάτια του πόνου. Ματώνει μα μόνον μέσα από τον πόνο μπορεί να δημιουργεί. Η πεσιμιστική κοσμοθεωρία είναι γι' αυτόν ανάγκη και πίστη. Γιατί κι όταν ακόμα δεν είναι δυστυχής δημιουργεί μια τέτοια κατάσταση εντός του, που του επιτρέπει αναπλάθοντάς την, να γεύεται τον ηδονισμό της οδύνης του πόνου. Βαθειά μέσα του η ψυχή σπαράσεται. Κι όμως τούτος ο σπαραγμός είναι που θα κάνει τα ρόδα της ποίησης ν' ανθίσουν. Γιατί ο Ποιητής είναι ο αιώνια βαθύτατα και ανίατα δυστυχής. Ο ηθικός του πόνος είναι ο μοναδικός δρόμος προς την αυτογνωσία, "ο μεγάλος Δάσκαλος του Φιλοσοφείν" . Μόνο μέσα από κει συντελείται η κάθαρση της ψυχής και γίνεται τραγούδι. Μέσα από κει λυτρώνεται κι κι ενώνει τις γέφυρες που τον συνδέουν με την περιφέρεια της καθημερινότητας.
Και πόσο μεγάλη η ευτυχία του, όταν το έργο του βρει επαρκείς αναγνώστες, όταν αποκτήσει καθολικότητα που μπορεί να είχε σαν αφετηρία τον ίδιο, μα τούτη τη στιγμή δεν του ανήκει. Ανήκει στον κόσμο που μπορεί και κοινωνεί από τα δικά του παθήματα και που είναι παθήματα του κόσμου όλου.
Ποίηση και Ποιητής.
Ίσως λόγια μεγάλα, με υπερβολές, λόγια δροσάτα μ' ατελείωτα ταξίδια ως τις παρυφές του νου και της καρδιάς. Ο Ποιητής κοιτάζει μπροστά. Πρώτα το άνθος κι ύστερα ο καρπός. Ότι φοβάται να δει, θα ρθει μέσα από την ποίηση για να το δει. Ένας γλυκός κι απέραντα ευγενικός ουρανός θ' αγγαλιάσει όλα εκείνα τα καρφιά που στην ψυχή του καρφώθηκαν. Το κόκκινο θα γίνει πηγή, για να ξεδιψούν κάθε φορά της ποίησης οι διψασμένοι.
Ποίηση μου χρωστάς...
Ποίηση σου χρωστώ;...