ΤΑΚΗΣ ΤΣΑΝΤΗΛΑΣ - Αλκυονίδες μνήμες

Το 2011 από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΙΩΝΟΣ κυκλοφόρησε η ποιητική συλλογή του Τάκη Τσαντήλα, «Αλκυονίδες μνήμες».

Ο Τάκης Τσαντήλας, είναι ο ποιητής που δημιουργεί ενσώματα ποιήματα. Αναπτύσσει μαζί τους μια διαλεκτική, συνομιλώντας απευθείας με την μούσα της ποίησης. Οι λέξεις του είναι σάρκα από τη σάρκα του. Στην ποιητική μυθολογία και κοσμολογία του περιστρέφονται η μνήμη, ο έρωτας, η απουσία, ο άνεμος. Στα αφηγηματικά επιμύθια της γραφής του, διαρρηγνύει γλωσσικούς κανόνες, εντάσσοντας λέξεις ξεχασμένες, σχεδόν λησμονημένες. Πειραματίζεται, ανασύροντας από την λήθη του χρόνου την αληθινή σημασιολογία του ορισμού και του όρου. Έτσι ταυτοποιεί την γραφή, δηλώνοντας την αμετακίνητη θέση του, απέναντι στην ποίηση.

Εντάφια αισθητικά σχήματα, ανασταίνονται με την πνοή της ανάσας του. Γίνονται αποικιακά κτερίσματα που παρελαύνουν σε άδειες σελίδες, διατηρώντας σταθερή την επικοινωνία του με τον λόγο που αρχίζει να ρέει από μυστικές κρύπτες. Φυγόδικα όνειρα αλυχτούν στο αέναο του χρόνου. Τα συλλέγει, τα τακτοποιεί, κι ύστερα  αφήνει ν’ αρμενίσουν τ’  ανεμόλια, ως τις παρυφές των αισθήσεων. Τα αιχμαλωτίζει σε ασκούς Αίολους μέχρι την στιγμή που ο άνεμος θα θελήσει να τα ταξιδέψει στο βλέμμα τ’ ουρανού, στους μεγάλους νόστους μιας σιωπής αδέσποτης.

Στις ρωγμές των ποιημάτων, αναζητά ενθυμήσεις μιας άλλης ζωής, αποστηθίζοντας «αλκυονίδες μνήμες». Μεταγλωττίζει πάθη, μετουσιώνοντας μιαν ασύδοτη νοσταλγία που ερμηνεύει τον έρωτα. Στην αταραξία του ήχου αποσιωπά τα θραύσματα που σκορπούν τα ποιήματα. Ευλαβικά δένει στίχους στης ψυχής του την άκρη, δακρύζοντας στη σπαραχτική κραυγή του πόθου. Αισθητικοί συμβολισμοί αφηγούνται ευαίσθητους ακροβατισμούς, στην ισορροπία των αισθήσεων. Μιλούν στην ανατομία μιας βιωματικής πραγματικότητα και όχι μόνον, εξωραϊσμένης με την δύναμη του λόγου.

Αλκυονίδες μνήμες

Εκεί σε βρίσκω

Στις αλκυονίδες μνήμες χειμώνων

Που μας πάνε πολύ μακριά

Σε αστρικά ταξίδια

Που μας φέρνουν πιο κοντά

Τόσο που γέρνω και σ’ αγκαλιάζω

Οι διεισδύσεις έχουν να κάνουν με τη σκέψη, με την δύναμη της καρδιάς και του νου στα άβατα αναμμένων ποιημάτων. Εκεί που ο λύχνος της έμπνευσης καίει νυχθημερόν τα πάθη της έμπνευσης, ιχνηλατώντας το αχαρτογράφητο, που άσβεστα επιθυμεί να χαρτογραφηθεί.

Ποια γεωγραφία θα εντάξει στον άτλαντα κύματα που ξεχύνονται στις ακτές ακαταλάγιαστου πόθου; Ο ποιητής θα πνιγεί στην βροχή των άστρων ευτυχισμένος, αποταμιεύοντας λέξεις για μελλοντικούς επαναπνιγμούς στις συμφιλιώσεις του λόγου. Ανταλλάσσει το κομμάτι ουρανού που του αναλογεί με το χώμα που φυτεύει γράμματα, για να καρποφορήσουν λόγια.  

Άβατον

Θα διεισδύω πάντα

μέσα στις εγκοπές του νου σου

και θα ιχνηλατώ

τ’ αχαρτογράφητο κορμί σου

μύστης γυμνός και βέβηλος

με μια πένα στο χέρι

κι εν’ αναμμένο ποίημα

ζώντας παράφορα την έμπνευση

τη μαγική στιγμή

που η σπαραχτική κραυγή του πόθου σου

κύμα θα γίνεται

και θα ξεχύνεται αφρίζοντας

στο σύμπαν

Το «κόκκινο φεγγάρι», γίνεται το πρώτο κύτταρο της μνήμης στους ακτιβισμούς της λήθης, ψιθυρίζοντας αιώνιους σπαραγμούς. Όλοι τους καταγράφηκαν σε σκοτάδια απόλυτης μοναξιάς, δαμάζοντας αποχρώσεις σε εραστών αναφλέξεις.

Είναι παιδιά του Ηφαίστου που προσκαλούν τους θεούς να διαβούν τις μαύρες και σκοτεινές διαδρομές της επίγειας πορείας, στις άγονες εκτάσεις του φόβου. Ανορθόγραφα κατασπαράσσεται στην άπνοια μιας καταλυτικής σιωπής, ανάμεσα σε κείνους που πολύ αγαπήθηκαν.

Κόκκινο φεγγάρι

Που τριγυρνάς;

Από ποια μνήμη κινούμενη

προσκαλείς τους θεούς των θεών

να διαβούν το σκοτάδι σου;

Ξανά και ξανά και πάντοτε!

Το φεγγάρι είναι κόκκινο

βαθύτατα κόκκινο

σαν αρχέγονο πάθος

εραστών που αναφλέγονται

Στα σύννεφα

Ακροπατώντας μυστικά πάνω στα σύννεφα

εν μέσω ολοφυρμών και σκοτοδίνης

αναζητώ το άστρο που με έθαλψε

θωπεύοντας τις σιωπές μου

Όσο θα υπάρχουν «μοναχικοί και απροσάρμοστοι ποιητές», τόσο το ταξίδι στην ποίηση θα παραμένει ανόθευτο, αποθηκεύοντας λέξεις για ένα πιο όμορφο μέλλον. Θα ισοσκελίζεται το μάταιο, το αναπόφευκτο με ποιητικές ασκήσεις επί χάρτου, σε τόπους αιμάτινων συναντήσεων, με φθόγγους και γράμματα, συλλαβίζοντας… στίχους.

Ποιητές

Οι ποιητές

Μοναχικοί και απροσάρμοστοι

ακτιβιστές της χαραυγής και της ανάστασης

βάζουν φωτιά στ’ αμετακίνητα

φιλονικούν με τ’ αναπόδεικτα

βγάζουν σκουριές από τα αγάλματα

αγκαλιάζουν τα έρμαια

ανάβουν το τζάκι  εντός μας

και μας φιλεύουν με χόβολη

και ψωμί ζυμωμένο στο μέλλον