ΚΑΚΙΑ ΠΑΥΛΙΔΟΥ – Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου

ΚΑΚΙΑ ΠΑΥΛΙΔΟΥ – Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου (από την Σοφία Στρέζου)

Η ποιητική συλλογή της Κάκιας Παυλίδου «Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου», κυκλοφόρησε  το 2012 από την ΑΝΕΜΟΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ.

Γένους θηλυκού οι θηλιές και μόνο μια γυναίκα θα μπορούσε να γράψει για αυτές. Γιατί οι θηλιές είναι παγίδες, είναι επιταγές ανεξόφλητες σε εποχές απόλυτης κατακραυγής. Η γραφή της Κάκιας Παυλίδου είναι εκρηκτική, σπαρακτική, διασχίζει το μήνυμα της ανατροπής, φθάνοντας σε υψηλούς βαθμούς εξαΰλωσης στις ερωτικές εξορίες.

Ηλεκτρισμένα ποιήματα περιπολούν στην θεματολογία με προσωπική στιχουργική που φθάνει ως την αφηγηματική εξομολογητική άποψη. Τα κείμενα αγγίζουν τα όρια ρεαλισμού και σουρεαλισμού στα δίπολα μιας λυρικής υπαγόρευσης. Έτσι η αισθητική λειτουργία μεταφέρει μια άλλη οπτική, ισορροπώντας με την λογοτεχνική αξία του λόγου. Δραστικά φθάνει σε μια ορυκτή κατάσταση για να απολιθωθεί τελείως, αποκαθιστώντας εσωτερικές διεργασίες αποψίλωσης, στις αναλογίες της σύνθεσης.

Ο συμβολισμός συνυπάρχει με τον ρεαλισμό στα μετασχηματισμένα οπτικά κείμενα. Η ποιήτρια κολυμπά σε συγκινησιακά νερά που όμως διαθέτουν ένα χάδι αιχμηρής τρυφερότητας, για να μπορεί να γίνεται Γυναίκα-Ρίζα στο αιώνιο του χρόνου. Υπάρχει μια αυθεντικότητα που καταργεί τον νηφάλιο ρητορισμό στην ερμητικότητα των στίχων. Η λυρικότητα αφορά την έκφραση των αισθημάτων, μεταστοιχειώνοντας το προσωπικό βίωμα σε ποιητική γλώσσα. Η ποιητική φωνή έχει την οξύτητα και την ένταση μιας φωνής ερωτικής  που όμως κραυγάζει την απουσία μηρυκαστικών συναισθημάτων.

Γυναίκα

Ανθεκτική μου Ρίζα
με χάδι αιχμηρής Τρυφερότητας
διεισδύεις στο χώμα
κι απλώνεις ζωή
στην Ανόργανη ύλη.

Παραφυάδες τ' ακροδάχτυλά σου
πολλαπλασιάζουν αιτίες ζωής
στο υπέδαφος μιας θανατερής ακινησίας,
που παραλύει το χρόνο.

Εσύ παντού.

Στα υπόγεια μιας γης αεικίνητης
να ψαρεύεις ζωή
με δόλωμα ένα καντήλι αναμμένο
στων ματιών σου το φέγγος,
ανάμεσα σε τεκτονικές πλάκες
άγονης θεότητας,
που ζηλεύει το ρίγος σου.

Εσύ στις επιφάνειες
των απέραντων στρεμμάτων
μιας Γης της Επαγγελίας,
που φιλοξενεί
εξόριστους Εραστές
από τον Παράδεισο των αγίων.

Εσύ ν' αγιάζεις με αγκαλιές αμνηστίας
τις κατηγορίες του ανθρώπου.

Ένοχοι και ισοβίτες
εισέρχονται στη σκιά της θωπείας σου,
να κοινωνήσουν μετάνοια και άφεση.

Όση συμφορά
κι αν έχει ποτίσει την ιερή σου ρίζα,
την πίνω όπιο ευθανασίας
στο όνομα της Άγιας θαλπωρής σου.

Νεκρός να θάψω το κορμί μου
δίπλα στ' απλωμένα σου αρώματα
και την Ψυχή μου να ενθρονίσω
δίπλα στο άνθος της αναρρίχησής σου.

Αυτοφυές μου άνθος
για σένα γεννήθηκε ο Κόσμος,
για ν' ανθίσεις στην Παλάμη ενός Ποιήματος,
και να ζήσει ο Ποιητής
μία πρόβα Θανάτου
μέσα από τον Έρωτα που γεννάς
-τον απαγορευμένο,
που ανασταίνει τη Ζωή.

Η συναισθηματική ψυχοσύνθεση μεταμορφώνεται σε δράση με την ποιήτρια να συμμετέχει σε ένα σκηνοθετικό παιχνίδι για δύο. Η ερωτική εμπειρία δεν αποτυπώνεται σε κρυπτικό λόγο, αντίθετα  αποκρυπτογραφείται η ειλικρινή διάθεση να αποτυπώσει και να κρυσταλλώσει το δραματικό ξεγύμνωμα της ψυχής με στιχουργικές εμπνευσμένες από το εύκρατο έως τροπικό κλίμα του έρωτα και της αγάπης.

Παράκτιο φιλί

Μες στο παράκτιο περπάτησες Φιλί,
στο ενδιάμεσο...στο κύμα και στην άμμο,
στη δισυπόστατη γυναικεία αφορμή,
που ακουμπά τον κορεσμό στη δίψα επάνω.

Κι όλο σκαρφάλωνε η στάθμη στο κατάρτι σου
το κέλυφος του Απόμακρου εαυτού σου να διαβρώσει.
Ασάλευτο σαν είδε τον Άγριο Μάρτη σου
ορκίστηκε πως δύναται να τον εξημερώσει.

Ψυχανεμίστηκε ο Θεός την αιώνια μάχη
σαν κατακόκκινη την είδε τη Σελήνη
σε μια αντανάκλαση μες στην υγρή σου στάχτη
κι ένοχη κατέδειξε εκείνη.

Εκείνη που...

...τράβηξε ίνα απ' της φλέβας σου κλωστή
και σε ξηλώνει κάθε νύχτα και σε ράβει,
σαν να 'σαι υδάτινο στο σώμα της πανί
απ' τον Παράδεισο απλωμένο ως τον Άδη.

Στο 'χαν ψελλίσει οι παλιοί οι Ναυτικοί
όταν σε είδαν να παίζεις με κοχύλια
πως το παράκτιο του έρωτα φιλί
κρύβει πνιγμούς ... από γυναίκας χείλια.

Η Κάκια Παυλίδου τολμά να μιλά με αναταράξεις στα νοηματικά φορτία  αλλά και στην εναλλακτική εξέλιξη της στιχουργίας. Αιωρείται εντός και εκτός ορίων μιας υπαρκτής εμπλοκής στο χώρο της ποίησης που εμπεριέχει μια μορφή ανταρσίας και εξέγερσης των συναισθημάτων, ανακαλύπτοντας ρωγμές που πρέπει να κλείσουν.

Υπάρχει μια στάση ταλάντευσης που αλλάζει συνεχώς θέση για να μπορεί να δομείται το ποίημα μέσα από την υπαρξιακή αγωνία της ποιήτριας όταν εκφράζει ερωτικά συναισθήματα εναρμονισμένα με την εποχή της. Τα ποιήματα βαφτίζονται τότε στο γαλήνιο αίσθημα ενός αυθόρμητου και παρορμητικού σπαραγμού.

Το δέρμα σου μύριζε βροχή

Το δέρμα σου μύριζε βροχή
κι εγώ είχα διασχίσει τόσα άνυδρα χρόνια.

Διψούσα για μία γουλιά πίστης αφίξεως
κι εσύ μου πρόσφερες έναν ποταμό ελευθερίας.

«Επίτρεψε στο αδέσμευτο νερό να εκτελέσει ελεύθερα

τον κύκλο του», είπες...
Κι εγώ ένιωσα το χώμα μου να πνίγεται
από μία άνωση απόδρασης των υδρατμών σου
από μέσα μου προς τα έξω,
υπό την πίεση της αντοχής μου.

Ήρθα ψάχνοντας πατρίδα,
φεύγω ψάχνοντας ουρανό
και στο ενδιάμεσο
οδηγός ένα κόκκινο Φεγγάρι που ρίχνει το Φως του
στο υδάτινο σώμα σου,

το φτιαγμένο από Πηγές...

Να πίνει η Μνήμη
κάθε που ο Καιρός στερεύει.

Η Κάκια Παυλίδου έχει κατασταλάξει «στην αέναη αϋπνία των ποιητών» όπως λέει ο ποιητής  René Emile Char. Αρνείται να προσηλωθεί σε παγιωμένες τεχνικές με γνωστές και μεθοδευμένες αντιλήψεις πάνω σε γνωστούς τρόπους γραφής. Δεν υπάρχει κάποια ποιητική εμμονή στις ακαριαίες ρήξεις στη διαλεκτική των νοημάτων στην αχλή των ποιητικών διαδρομών. Κονιορτοποιεί άκαμπτες πεποιθήσεις στο βωμό ενός έμπρακτου προστάγματος της ελευθερίας του έρωτα δια μέσου της λυτρωτικής

ενδοσκόπησης.

Ονειρεύεται χωρίς να αποποιείται αυτοσχέδιες ερωτικές παραφορές. Άλλωστε η ίδια ορίζει τον ποιητικό και γεωγραφημένο χώρο που θα εντάξει τα ποιήματά της, γιατί πάντα ο ποιητής, βρίσκεται σιωπηλά και όπως λέει η ίδια, «σε απόσταση αναπνοής από το υπαρκτό».

Ο Ποιητής

Σιωπηλή
σαν να λείπω απ' το υπαρκτό,
σε απόσταση αναπνοής,
μα ταυτόχρονα ασφαλείας
είδα πώς σμιλεύεις τ' αγάλματα,
πώς ποιείς το μάγμα της σιωπής.

Αόρατη μένω
ανάσα μπαίνω στ' απόκρυφα μαιευτήρια της σκέψης σου
τον κύκλο σου να δω πώς κλείνεις
έχοντας ηγηθεί στην επανάσταση της πανσέληνης νύχτας...

Κάρβουνο το σκοτάδι
συλλαβισμένο στο σπίρτο των ματιών σου
περπατημένο αναπάντεχα απ' το μελάνι
μες στο κατευόδιο της ιδέας.
Λέξη-λέξη η ζωή μελοποιείται
σε μουσική ρίμα
που ξεκλειδώνει τις αποστάσεις.

Κι εκεί αποκοιμιέμαι...
τόσο αόρατη,
τόσο διάφανη,
τόσο μικρή.

Το πρωί ξυπνώ
με το Σώμα χαραγμένο βαθιά,
απολίθωμα ποιήματος,
σαν να κοιμόμουν αιώνες
μέσα στην Αρχαία Ιστορία σου.