ΜΑΡΙΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ - Ανατολικά της ποίησης (HAIKU)

Η Μ.Ν. κυκλοφόρησε το 2008 από τις εκδόσεις ΑΡΜΟΣ την πρώτη της συλλογή με ΧΑΪΚΟΥ ποιήματα .
ΧΑΪΚΟΥ σχεδόν άγνωστη λέξη, άγνωστο είδος. ΄Οχι δηλαδή πως λειτουργεί αφοριστικά κάθε τι καινούργιο, απλά ξενίζει τους αμύητους ένα είδος τόσο παλιό που πλέον φαντάζει νέο.
Ένα είδος ποίησης λιτό με αυστηρά συγκεκριμένο μέτρο 5-7-5. Η Μ.Ν. εκφράζει τον λυρισμό με άκρως ποιητικό συναίσθημα που μεταγγίζεται σε αισθητό. Πυκνό χωρίς να είναι στεγνό, με Λόγο ελλειπτικό, θρυμματισμένο, με το κάθε θρύμμα να μπορεί να έχει την ολοκληρομένη αυτόνομη ζωή του.
Ένα επίγραμμα κατά τι πιό αναλυμένο, με ειλικρινή και περιεκτική έκφραση.Τα ΧΑΪΚΟΥ της Μ.Ν. ακολουθούν μια συλλογιστική συνέχεια, μ΄ένα γλωσσικό όργανο πολύ καλά δουλεμένο στην αναζήτηση των κατάλληλων λέξεων και των αποχρώσεών τους. ΄Ενα ιδιαίτερο λογοτεχνικό είδος βαθιά εκφραστικό, συνδεδεμένο με την ψυχή του ανθρώπου. Μια πνευματική απόλαυση γι' αυτούς που μπορούν να το αναγνώσουν.
Ο γνήσιος αισθητικός Λόγος της δεν συγκαλύπτει ούτε κενολογεί με μια απόσταση βέβαια από την ελεύθερη ποίηση για όσους είχαν συνηθήσει την νεότερη γραφή της. Η ποιήτρια παλεύει στους σκοτεινούς λαβύρινθους του μυαλού της, για να βρει την κατάλληλη συλλαβή. Βρίσκει την ουσία και την κατακτά. Κουβαλάει τα κουφάρια της μνήμης της κι από εκεί αναδύει την οπτασία της βαθιάς ποίησης. Δεν είναι αφηρημένη για να κονιορτοποιηθεί να γίνει σκόνη στο βλέμμα του αναγνώστη. Απλά γοητεύει.Δεν υπάρχει επιείκεια ως προς την αναγνώριση γιατί αυτή ήδη υπάρχει μέσα στην τάξη του Λόγου της με την προϋπόθεση να αναγνωσθεί από μυημένους στο είδος και όχι μόνον αναγνώστες. Ο χρόνος υπάρχει για να φορτίσει το αίσθημα στο πέρασμά του και τ' αρώματα να ποτίσουν τις καρδιές όλων εκείνων που μπορούν να οσμιστούν τις ακριβές ανάσες των ΧΑΪΚΟΥ της.
Σαν θάλασσα με δίχτυα απλωμένα αλιεύουν αλήθειες γυμνές χωρίς δεκανίκια. Ακόμα κι ο έρωτας ακουμπά στο μάρμαρο το ντυμένο με αίμα, ακουμπά σε κρατήρα ηφαιστείου με το παράπονο σταγόνα-σταγόνα να σβήνει τη λάβα.Ερωτοτροπούν οι ανάσες σε νωπά συναισθήματα,σε ξεχασμένες αγάπες. Γίνεται η γητεύτρα των πληγών από τα χαμένα φιλιά σε Γη ξενιτιάς.
Η βροχή είναι η δική της κατάκτηση που στάλα-στάλα τη δανείζει σε όνειρα καλοκαιριού που ξεδίψασαν και μαζί μ' αυτά ξεδιψούν οι διψασμένοι ονειροπόλοι και ρομαντικοί ταξιδιώτες.