ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΟΛΙΑΣ - Αμαρτολόγιο

Το 2007 κυκλοφορεί η ποιητική συλλογή του Γ.Τ. ΑΜΑΡΤΟΛΟΓΙΟ. Εδώ ο ποιητής αναζητά την αλήθεια του μέσα από κόκκους ποίησης. Συλλαβιστά προχωρά με τις λέξεις, αντικριστά με τα νοήματα που θέλει να αναδείξει. Αγγίζει την καρδιά και φθάνει στη γνώση. Αυτή η γνώση που έξω από την φυλακή της γραφής, είναι η ακεραιότητα της ποήσεώς του. Είναι από εκείνους τους ποιητές, που ξέρει να λέει απλά πράγματα με βαθιά έννοια και να συγκινεί. Στην ποίησή του δεν θα βρούμε σχολαστικότητα η ρητορικά σχήματα, ούτε βέβαια κάποιον ανώτερο πλεονασμό. Πίσω από κάθε του λέξη και μια σκέψη διαβάζεται.

" Είναι ποιήματα
που σε πιάνουν από το χέρι
και σε οδηγούν
σε μια σκοτεινή γωνιά
πάνω στον ώμο τους
γέρνεις και κλαις".

Τις λέξεις του δεν τις αντικρίζει τις αντιμετωπίζει έως την πιο εύθραυστη λεπτομέρεια της φθοράς.

"Αξημέρωτα δάκρυζε το ποίημα
γιατί έλειπες".

Θέλει να διευκρινίσει το γεμάτο πόνο μυστήριο που ακολουθεί τον συλλογισμό του. Η καρδιά κι όχι το μυαλό, είναι το μεγάλο κίνητρο του σύμπαντος. Η ψυχή του απολιθωμένη βρίσκεται μπροστά σε λέξεις που συγκλονίζουν.Ο Γ.Τ. είναι από εκείνους τους ποιητές που κρύβονται από σεμνότητα στο μισοσκόταδο. Εκφράζει τις ιδέες του με τρόπο σαφή , καθαρό, ασφαλή και σύντομο. Έχει εκείνη την απλότητα που πάντα προσόν είναι. Η σκέψη του φέρνει ομορφιά και δεν στολίζεται με επιτηδευμένες εκφράσεις του λόγου και σκοτεινούς υπαινιγμούς. Εκφράζεται καθαρά και με σαφήνεια. Αβίαστα ρέει ο Λόγος με καταληπτές λέξεις, αποφεύγοντας την πολυλογία. Αναζητά την ουσία περικλείοντας τις ιδέες του μέσα σε λίγες μόνον γραμμές. Λιγόλογος λέει ακριβώς αυτό που πρέπει να ειπωθεί.
Σαν έργο τέχνης η γλώσσα είναι παρούσα σε κάθε στροφή.Ενσωματώνει την εντύπωση και την πιο φευγαλέα με σχήματα που αρμόζουν. Ζει και αναζωογονείται ακατάπαυστα αναγνωρίζοντας ότι του είναι προσιτό.
Διαβάζοντας κανείς το ΑΜΑΡΤΟΛΟΓΙΟ κλείνει τα μάτια και βλέπει εικόνες. Σεργιανάει από τον βυθό της θάλασσας ως τις βουνοκορφές, ψάχνοντας να βρει εκείνη την απουσία, χτίζοντας και γκρεμίζοντας ποιήματα από τη δεξαμενή που λούζονται οι ψυχές πριν χαθούν στο σύμπαν, συλλαβίζοντας τις στροφές που φέρνουν μηνύματα.
Συνομιλούν τα όνειρα στην πλημυρισμένη οδύνη ψάχνοντας για την χαραμάδα.Αθέατη η αγκαλιά, παρ' όλα αυτά όμηρός της είναι. Η μελαγχολία ορίζεται από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Στην αντανάκλαση με μια πανσέληνο ο ποιητής ανταλλάσσει μαρτυρικούς θανάτους με τις στιγμές του. Με ποιήματα βάφει τα χέρια του. Η τέχνη της απουσίας πάντα εκεί σαν φιλί τον περιμένει, φιλί γλυκό φονικών αποστάσεων. Τυμβωρύχος της μνήμης

"σκαρφαλώνει στον φεγγίτη του ποιήματος
κι ανασαίνει
την πιο σκοτεινή του επιθυμία".