TAKH ΤΣΑΝΤΗΛΑ - Ανιχνεύοντας ουρανό

Ακολουθώντας μύθους ποιητικούς συναντάμε τις ελεύθερες εμπνεύσεις του Τ.Τ. στο βιβλίο του *Ανιχνεύοντας ουρανό*.
Βάρδος και μάστορας του λόγου, πλάθει εικόνες, μνημεία αρχιτεκτονικά, για να μεταδώσει εμπειρίες μιας ωραίας αντίληψης. Το γαλάζιο τ' ουρανού, η θάλασσα, η ερωτική διάσταση, το φώς, όλα γίνονται εργαλεία του ποιητή, για να εκφράσει τις εσωτερικές δονήσεις που συντελέστηκαν στη ζωή του. Αυτόν τον εσωτερικό εαυτό του ιχνηλατεί ο ποιητής ανάμεσα σε αισθητικές εμπειρίες που καταγράφει για να γίνουν μεταδοτές εικόνες που θα μας ταξιδέψουν ανάμεσα στη Γη και τον ουρανό, στο φεγγάρι και τον ήλιο, στο όνειρο και τη σιωπή.
Λυρικός, προσπελάσιμος, ερωτικός χωρίς συγκεκριμένο πρόσωπο με μια αύρα ονείρου, καταθέτει το παραμύθι του με στίχους καθαρής ποίησης. Με μια μουσικότητα που πλανεύει αισθήσεις και θύμησες διεγείρει. Ο ποιητής ζει την δική του προσωπική ερωτική έκρηξη με τους στίχους του να κυλάνε από το ηφαίστειο της ψυχής του. Η λάβα ξεχύνεται και γίνεται Αίολος άνεμος που μεταφέρει χρώματα, φλογισμένα όνειρα, αρώματα κι ανάλαφρα χάδια. Μεταγγίζει τη φλόγα μέσ' το σκοτάδι, τη λάμψη πριν την αυγή.
Στοχάζεται ο ποιητής το άγνωστο που εκτείνεται πέρα από την γραμμή των οριζόντων, για να το συναντήσει σαν κύμα, σαν άσβεστο φεγγάρι. Ασύχαστος όπως είναι ζωγραφίζει κύκλους φιλιών σε άδειες σελίδες. Φυλάει μνήμες σε άδεια κοχύλια. Μύστης του κήπου του του Μυστκού, αφουγκράζεται ανάσες και σιωπές σε απόκρυφα περάσματα και μονοπάτια. Γητεύει και γητεύεται, γοητεύει και γοητεύεται από μια ποίηση μεστή χωρίς ίχνος αγνωστικισμού κι αφήνεται στο ταξίδι.
Ταξιδευτές του και μεις, μας παρασύρει σ' ανομολόγητες αναστατώσεις. Ζει την συντριβή μιας αγγαλιάς ... της μυθικής νεράιδας του πελάγους. Ο ποιητής δεν αποκρύπτει και δεν αποκρύπτεται από μας. Ξεγυμνώνει την ψυχή του και την καταθέτει. Τα ποιήματά του ακολουθούν μια μουσικότητα με ορισμένο τόνο και κλίμακα. Διακρίνονται για την φιλολογική τους οντότητα μέσα στην αιωνιότητα του χρόνου. Το πνεύμα του πετάει ελεύθερο εκεί όπου το βλέμμα και η καρδιά μπορούν να συναντηθούν. Χωρίς το πάθος της ιδιοκτησίας ερωτεύεται τον έρωτα με την σοφία με μια έλξη αισθητική.
Συνδυάζει με μαεστρία το ρητό με το άρρητο, το έλλογο με το άλογο. Προσπαθεί να τα χωρέσει στο άπειρο, στον χρόνο και στον χώρο. Ο ποιητής θα θρυμματισθεί χωρίς όμως να μειώσει την περιεκτικότητα των νοημάτων προς τέρψιν των ανεπαρκών αναγνωστών. Κρατάει τον πήχη ψηλά με την γλώσσα να διαχειρίζεται τον Λόγο με γνώση σε υψηλές αναβαθμίσεις. Η νομοτέλεια μιας τεχνικής αρτιότητας οργανώνει την αισθητική πραγματοποίηση της σύλληψης της ποιητικής του ενότητας. Στέγη του ο ουρανός, με το φεγγάρι να του δείχνει τον δρόμο. Ρομαντικός, σεργιανά στα όρια της επιλεκτικής μοναξιάς και της συνειδητής μοναχικότητας, προσφέροντας σ' όλους εμάς αισθητικά δημιουργήματα, που με την σειρά τους μας οδηγούν σε κόσμους ονειρικούς...