Παρουσίαση της
Έμυς Τζωάννου από την Σοφία Στρέζου, στο Αμφιθέατρο
της 4ης
ΕΙΚΑΣΤΙΚΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΣΦΑΙΡΑΣ & ΣΕΙΡΑ
ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΩΝ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ που είχε ως θέμα:
"ΜΕ
ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΤΡΑΜΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΤΩΡΑ..."
Για την Έμυ Τζωάννου, πολλά τα χρόνια
απουσίας στο εξωτερικό, αλλά πάντα "με
το βλέμμα στραμμένο" στην Πατρίδα. Όνειρο και ανάγκη η επιστροφή στη
χώρα, στην αγαπημένη Ελλάδα. Την λατρεία της για τούτο τον τόπο, την
κάνει ποίηση. Ξετυλίγει την ανέμη των
ποιητών, για να πλέξει τα δικά της ποιήματα. Τα χρώματα και τα αρώματα μιας
ξεχασμένης, αλλά όχι λησμονημένης χώρας, γίνονται ενατενισμοί στο γαλανό του ουρανού και της θάλασσας.
Έτσι ταξιδεύει με λέξεις στο
ανάγλυφο μπλε του Αιγαίου, στα πορφυρά δειλινά που βουτούν σε νερά
διάφανα. Με μετεωρισμούς στα υστερόγραφα
των ονείρων, διατηρεί τις μυρωδιές στις εικόνες της συμβολικής μνήμης, την ώρα
που γλιστρά γλυκά στα περιθώρια της ανάμνησης. Άλλωστε, όταν η νοσταλγία γίνεται απελπιστική, επιστρέφει στις ρίζες
της, επαναπροσδιορίζοντας μνήμες. Αφήνεται τότε στη ρευστότητα του πόθου ενός
επαναπατρισμού, εκεί όπου για τελευταία
φορά ανταμώθηκαν κύματα, στις ακτές του
δικού της ονείρου.
Χρήστος Δημάκης/μουσική
Στο ανάγλυφο μπλε του
Αιγαίου - Δημήτρης Σαμαρτζής/απαγγελία
Ταξιδεύω
στο ανάγλυφο μπλε του Αιγαίου
Στο πέλαγος
των ανεξίτηλων δειλινών
των ανεξερεύνητων αναμονών
των ακαθόριστων προσδοκιών
των ανέγγιχτων ονείρων
των ατελεύτητων κυματισμών
των ραγισμένων τρικυμιών
των ανερμήνευτων προορισμών
των ασχημάτιστων κογχυλιών
των αντανακλάσεων των αστεριών
Ανακαλύπτοντας
την απόλαυση των μαγικών στιγμών
σε όλες τις αποχρώσεις τους
Η ποίηση της Έμυς Τζωάννου είναι φτιαγμένη,
όχι μόνον από την ερωτική διάθεση, αλλά κι από εκείνο το ακριβό υλικό, που της
προσφέρει απλόχερα η Ελλάδα. Είναι Ελληνολάτρης και δεν το κρύβει. Οι ομορφιές
και το φως του τόπου, είναι πηγή έμπνευσης, που αποτυπώνεται στα περιθώρια της
συγγραφικής της ιδιότητας. Γιατί όποια κείμενά της κι αν διαβάσει κανείς, θα
αναγνωρίσει εύκολα τούτη τη λατρεία για την χώρα. Επιδιώκει με ποιητικό τρόπο
να ανανεώσει την ιδέα της Ελλάδας, αναδεικνύοντας την υλική ουσία, που
εμπεριέχεται στα υπέροχα τοπία της. Κι όσο κι αν η Ελλάδα του τώρα πληγώνει και
πονάει, εκείνη διατηρεί μέσα της την ιδέα της Ελλάδας του πάντα.
Η Ελλάδα δεν είναι απλά ένας τόπος. Είναι η
ιδεατή γνώριμη χώρα. Μια μικρή κουκίδα στον παγκόσμιο Άτλαντα του πλανήτη, που
ανηφορίζει προς την Ευρώπη. Άλλωστε, το όνομα της Γηραιάς Ηπείρου σύμφωνα με
τον μύθο το πήρε , από την πανέμορφη κόρη του Ωκεανού και της Τηθύος
ή της Παρθενόπης, αδελφή της Θράκης και ετεροθαλής αδελφή της Ασίας και της Λιβύης. Ήταν η επώνυμη της ηπειρωτικής Ελλάδας, που
μετά τους Περσικούς Πολέμους, επικράτησε ως τοπωνυμία του τότε γνωστού κόσμου. Έτσι,
σε όλο το γεωγραφικό τμήμα από τον νότο ως το βορρά κι από την Ανατολή ως τη
Δύση καθιερώθηκε πλέον το όνομα που καθορίζει τα συγκεκριμένα γεωγραφικά όρια. Τούτη τη χώρα λάτρεψαν θεοί και θνητοί στο πέρασμα των αιώνων. Στον
πολιτισμό της έσκυψαν και προσκύνησαν, για να μπορεί σήμερα να αναδεικνύει την
πολιτιστική της διάσταση, που βασίζεται στην κλασσική εποπτεία της.
Η προοπτική της Ελλάδας, κατά έναν
ανεξήγητο τρόπο, μπερδεύεται γλυκά, ανάμεσα στον ουρανό και τη θάλασσα, που κανείς
δεν μπορεί ν’ αντισταθεί, αλλά αντίθετα, συνεχώς ακολουθεί, επιστρέφοντας στην αρχή της. Αναπνέει
την ιδέα της, ως το πιο υψηλό επίτευγμα της ανθρωπότητας. Αυτή την Ελλάδα υμνεί η ποιήτρια με λέξεις
αισθητικής συγκίνησης.
Χρήστος Δημάκης/μουσική
Ελλάδα - Δημήτρης Σαμαρτζής/απαγγελία
Ελλάδα,
με το γαλανό της θάλασσας
το ανάγλυφο των ακτών
το αισθαντικό του ουρανού
Στα συναισθήματα που
διεγείρουν
τα τοπία της στα μάτια μου,
με την ατμοσφαιρική μαγεία
τη χρωματική διάσταση
τις ονειρικές διακυμάνσεις
που διαπερνούν
τις πτυχές της ματιάς μου
απεικονίζοντας το φως,
τις χρωματικές λάμψεις,
τη γαληνότητα των τόπων,
καταγράφοντας τους παλμούς
μιας εσώτερης συγκίνησης
που χαράζεται
με τη σφραγίδα της γραφής
μου
αποτυπώνοντας
τις μεταπτώσεις της ψυχής
μου
ατενίζοντας
τα θεϊκά ηλιοβασιλέματα
με μια εκφραστική δύναμη
στην ιεροτελεστία της έμπνευσης
…
Η ποιήτρια αναδύεται από τα γαλήνια νερά
των στοχασμών, για να εκφράσει με τη γλώσσα της θάλασσας, το φάσμα ενός
ορίζοντα που από πάντα ήταν πηγή έμπνευσης για τους Έλληνες ποιητές. Παλιά και
διαχρονική ιστορία και πως να ξεφύγεις από αυτήν, όταν όλα μιλούν τη σιωπή του
γνώριμου τόπου.
Χώρα της αθωότητας για κείνους που
πιστεύουν ακόμα στο μυστηριακό μεγαλείο της Ελλάδας. Η Έμυ Τζωάννου είναι μία
από αυτούς, τους λίγους, τους εκλεκτούς, που η γραφή αντέχει ακόμα ν' ακουμπά, να δονείται και να
ριγεί στους στίχους περασμένων ποιητών που την αγάπησαν. Απρόοπτες συναντήσεις
με λόγια που ύμνησαν το μπλε της θάλασσας την συγκινούν και την κάνουν να
δακρύζει.
Χρήστος Δημάκης/μουσική
Αναδύομαι - Δημήτρης Σαμαρτζής/απαγγελία
Αναδύομαι
από τα γαλήνια νερά των
στοχασμών
από τις μεταξένιες ακτές των
νησιών
από τις αθέατες
περιπλανήσεις της έμπνευσης …
Στις ρωγμές των ποιημάτων εναποθέτει την
ύλη και το πνεύμα του τόπου. Εισχωρεί στο παρελθόν, για να αναδειχθεί το μέλλον
μιας σαγηνευτικής συνύπαρξης με το παρόν, καθώς συντονίζεται αρμονικά με την
ιερότητα της μνήμης, διαιωνίζοντας την αιωνιότητα. Τα νησιά της και οι
μεταξένιες ακτές της προσφέρουν τη θέαση σ' όλες τις αποχρώσεις. Βυθίζεται στα
καταγάλανα νερά, για να ανακαλύψει τους μύθους, που αιώνια αναπαύονται στη
σιωπή του μεγάλου πελάγους.
Είναι το Αιγαίο που γρατζουνάει, χτενίζοντας
τις ακτές του μυστηρίου. Μυσταγωγία ονείρου σ' έναν τόπο που διαρκώς φωτίζει
και φωτίζεται από το αέναο του ηλιακού φωτός. Λες κι ο ήλιος ανήκει μόνον στην Ελλάδα
και στους Έλληνες. Θάλασσα και φως στους ύμνους, στα τραγούδια, στην ψυχή κάθε
ξενιτεμένου που η επιστροφή γίνεται καημός, αφοσίωση και τραγούδι στα χείλη.
Γίνεται το ιερό προσκύνημα στο άγονο χώμα, στα κύματα, στα ηφαιστειακά
πετρώματα που ξεπηδούν σαν ξέρες στη μέση του πουθενά με δαντελωτές ακτές στον
αφρό του γαλάζιου.
Χρήστος Δημάκης/μουσική
Ύλη και πνεύμα - Δημήτρης Σαμαρτζής/απαγγελία
Ακόμα και το Αιγαίο
κοχλάζει απ’ την οργή
Επιτύμβια κύματα
σκεπάζουν
την ιερότητα
Κι’ έτσι
αποκτά
στα μάτια μας
με ανάκατη ύλη και πνεύμα
πολυδιάστατη μορφή
το Αιγαίο της αιωνιότητας
Ξεφυλλίζοντας τις βιωματικές συγκινήσεις
της η Έμυ Τζωάννου, καταγράφει όλα εκείνα τα συναισθήματα, που την κατακλύζουν
στην περιπλάνηση και την θέα των αντιθέσεων, από μια Ελλάδα που ζει κι αναπνέει
στους ρυθμούς της συνέχειας. Όταν ως κάτοικος εξωτερικού, η ποιήτρια για χάρη
της οικογένειας, όφειλε να ζει μακριά, όλη η σκέψη και η ενέργειά της
διοχετευόταν με κείμενα σε εφημερίδες και περιοδικά της αλλοδαπής, που υμνούσαν
την Ελλάδα. Αναφορές, ταξιδιωτικές εμπειρίες, θέματα τρέχουσας επικαιρότητας κι
ακόμα λόγια λογίων είχαν την τιμητική τους στις σελίδες εποπτείας της.
Ο απόδημος Ελληνισμός είχε βρει στο πρόσωπό
της τον ένθερμο υποστηρικτή μιας χώρας που από παντού κι από πολλούς βάλλεται.
Για την Έμυ Τζωάννου ήταν το ύψιστο χρέος απέναντι σε κείνα που πήρε και
γεύτηκε από την χώρα της. Αυτή την κρατούσε νωπή ως ιδέα, ως μνήμη, για να μην
ξεχνούν τους συγκινησιακούς δεσμούς με την μητέρα πατρίδα. Με δική της
πρωτοβουλία, αναλαμβάνει ρόλους προσφοράς σε ελληνικά σχολεία. Διδάσκει ως
καθηγήτρια την ιστορική πορεία της χώρας, διασφαλίζοντας δεσμούς στα νέα παιδιά
με το ένδοξο παρελθόν και υπενθυμίζοντας τη συνέχειά τους με μέλλον.
Χρήστος Δημάκης/μουσική
Στην εναλλαγή - Δημήτρης Σαμαρτζής/απαγγελία
Ξεφυλλίζω
τις βιωματικές συγκινήσεις
μου
από τις περιπλανήσεις μου
στα ελληνικά νησιά …
Από τη μέθη που μου
προξενούν
οι τονισμένες αντιθέσεις
οι αναμφίβολες αξίες
οι χρωματικές εντυπώσεις
οι ηφαιστειώδεις υπαινιγμοί
στην εναλλαγή
των καμπυλόμορφων
συναισθημάτων μου …
Όλο το Αιγαίο για την ποιήτρια, είναι μνήμη
και ανάμνηση, στήριξη σε ώρες βαθιάς αναπόλησης και νοσταλγίας σε ανεξιχνίαστες
νύχτες. Βουλιάζει στα βαθιά του νερά και με την ανάσα της διαλαλεί αισθήσεις.
Και τότε σαν από θαύμα ένα αόρατο δίχτυ συγκρατεί ήχους που γίνονται βάλσαμο
στην ξενιτεμένη ψυχή της. Έτσι, αρχίζει σιγά-σιγά να τους μετασχηματίζει σε
λέξεις, για να ζωγραφίσει της καρδιάς τις ονειροπολήσεις.
Ανακαλύπτει μέσα της τον σφυγμό των κυμάτων
και τα άυλα περιβλήματα των αχών τους. Συναντά άλλη μια φορά τη νοητή
αντανάκλαση στα παιχνιδίσματα του ανέμου πάνω στους ταξιδεμένους κυματισμούς,
που συντελούν στην κάθαρση της ψυχής. Στη βρεγμένη άμμο, στα βρεγμένα χαλίκια
χαρακιές της νοσταλγίας πικρές σβήνονται, αναπολώντας την ανοιχτή θάλασσα, που
εξιστορεί τους πολιτισμικούς της προορισμούς.
Χρήστος Δημάκης/μουσική
Aιγαίου μνήμες - Δημήτρης Σαμαρτζής/απαγγελία
Διαλαλώ την ανάσα μου
στο πορφυρό της δύσης
που απλώνεται
στον ορίζοντα του νου
Βουλιάζω τα λόγια μου
στον ήχο της βροντής
που σπάει
στο ακρογιάλι της σκέψης
… Ζωγραφίζοντας
τις μνήμες
στου Αιγαίου
το άχραντο φως …
Εύθραυστες αποχρώσεις αποτυπώνονται με
λεπτές αρθρώσεις λέξεων στην ποιητική γεωγραφία. Ρομαντική, ευαίσθητη η Έμυ
Τζωάννου, καταγράφει τη γαλήνη του αψεγάδιαστου ουρανού της. Λεπτές και
πολύπλοκες εναλλαγές ντύνουν με αποχρώσεις ουράνιου τόξου την άρτια
αρχιτεκτονική της ελληνικής φύσης. Λάμπει η πιο μακριά τεθλασμένη γραμμή, στις
πλαγιές και τις βουνοκορφές, κάτω από την γαλανή προοπτική ενός μεθυσμένου από
φως ουρανού. Κι όσο πιο απλά τα σκηνικά, τόσο πιο πλατιά η μνήμη στις ακρώρειες
του χρόνου. Οι ώρες της ανατολής και της δύσης ερμηνεύονται σαγηνευτικά με
λέξεις λιτές, απεικονίζοντας το ελάχιστο, από το αληθινά μέγιστο που
κυοφορείται στον τόπο. Το βλέμμα κινείται, αρμενίζει σε πέλαγα μακρινά κι
απροσδιόριστα. Όρια που καταργούν περιθώρια στην απλότητα του φωτός.
Κάπου-κάπου σεργιανούν σύννεφα ελπίδας, υποσχόμενα δροσιές πρωινού και αύρες
νύχτας. Είναι που ο ορίζοντας δεν ορίζεται, αλλά καθορίζει τις καθημερινές
πτήσεις των γλάρων, που βουτούν ανέμελα στα πλούσια νερά της υπόσχεσης. Τούτη η
θάλασσα, χρόνια τώρα έθρεψε κι εξακολουθεί να θρέφει τον πολιτισμό της
πατρίδας.
Όλα στο φως κι όλα να λούζονται από το φως
σε μια ξέφρενη φρενίτιδα λάμψης, μη τύχει και χαθεί η παραμικρή αχτίνα φωτός.
Οι ρωγμές δεν αντιστέκονται. Στις σχισμές ρουφούν λαίμαργα το Απολλώνιο φως που
λυτρώνει και σμίγουν μαζί του. Και καθώς τεντώνεται η θάλασσα, στάλες αλμυρές
μεταφέρουν τον απόηχο της φωνής της.
Χρήστος Δημάκης/μουσική
Εύθραυστες αποχρώσεις - Δημήτρης Σαμαρτζής/απαγγελία
Ομοιόμορφα νερά
παιχνιδίζουν
τρεμουλιάζοντας
στο βλέμμα μου
κάτω από τη γαλανή προοπτική
του αψεγάδιαστου ουρανού
Αιθέρια σκηνικά
του Αιγαίου
αποτυπώνονται
στις εύθραυστες αποχρώσεις
της ματιάς μου
στις διαυγείς προθέσεις
του ορίζοντα
που ντύνεται
στα χρώματα του ουράνιου
τόξου
Μαρμάρινες στήλες και ναοί παντού στα επίνεια μαρτυρούν την ιερότητα του
χώρου. Αιώνια λατρευτικά σύμβολα μιας Ελλάδας που έφυγε κι όμως είναι πάντα
εδώ. «Γιατί
τα σπάσαμε τ’ αγάλματά των/ γιατί τους διώξαμεν απ’ τους ναούς των/ διόλου δεν
πέθαναν γι αυτό οι θεοί».(Κ. Καβάφης), θα πει ο ποιητής.
Κάθε πέτρα κι ένας μυστικιστικός κώδικας παρουσίας, λατρείας με την φλόγα της ελληνικής
συνείδησης υψωμένη, επιδιώκοντας το αδύνατο που γίνεται δυνατό. Γιατί ακόμα και
στων καιρών τα χαλάσματα μέσα από συντρίμμια και σκόνη η Ελλάδα ανασαίνει,
ανασταίνει τις ακριβές εποχές της, για να ανατριχιάζουν μεσίστιες οι αισθήσεις.
Χρήστος Δημάκης/μουσική
Πινελιές γραφής - Δημήτρης Σαμαρτζής/απαγγελία
Βλέπω
θρυλικά – αιώνια σύμβολα
της Ελλάδας
που γλιστρούν στο χρόνο
διαλαλώντας
την παρουσία τους
την ομορφιά τους
την ιστορία τους
Τα ανακαλύπτω
ξανά και ξανά
με βαθειά λατρεία
Με συνεπαίρνει ένα πάθος
με Διονυσιακή μανία
για την ανεξάντλητη χώρα μου
ζωγραφίζοντας
απεικονίζω την Ελλάδα
με χιλιάδες πινελιές γραφής
ως γνήσια Ελληνολάτρης !
Αποτυπωμένες στο χαρτί, ακροβατούν οι λέξεις
πλημμυρισμένες από το μαγεμένο φως ενός
φεγγαριού, ανιχνεύοντας ψιθύρους στους κυματισμούς της σελήνης. Υγρόληκτες προπαραλήγουσες
σηματοδοτούν ανθισμένα θραύσματα σε τοπία που λαμποκοπούν οράματα. Γιατί σε
τούτο τον τόπο γεννήθηκε η ποιήτρια σε τούτο τον τόπο ανήκει. Η γραφή της παρακινεί
τις λέξεις που θα υμνήσουν την ομορφιά του. Ακίνητες προσόψεις στα ενδεχόμενα
κινούμενων όψεων, σε ισόβιες στιγμές απαράμιλλης σαγήνης στην Ελλάδα που έζησε,
που αγάπησε, που αφιερώθηκε.
Χρήστος Δημάκης/μουσική
Ακροβασίες λέξεων- Δημήτρης Σαμαρτζής/απαγγελία
Ακροβασίες λέξεων
αποτυπωμένες στο χαρτί
ξεδιπλώνονται άναρχα
Ανθισμένα θραύσματα
κάτω
από το μαγεμένο φως
του φεγγαριού
Όλο το Αιγαίο μια γειτονιά με την ποιήτρια να σεργιανά στα
σοκάκια του, με το βλέμμα στραμμένο στη φωτεινότητα της χαράς, στα όμορφα
ηλιοβασιλέματα, στην απλότητα μιας χαραυγής που γεννά την ελπίδα.
Αρμενίστρια της ζωής, κουβαλά στις
αποσκευές κοχύλια πολύτιμα ενθυμήματα από τους βηματισμούς στης στις ακτές της
Μεσογείου. Με αφετηρία τούτη την παλιά θάλασσα, θα ονομάσει τη νέα της
συγγραφική απόπειρα, «Η Αγάπη μου Μεσόγειος» στο μυθιστόρημα που ήδη κυκλοφορεί
από τις εκδόσεις ΑΛΔΕ, στα βιβλιοπωλεία από τον Δεκέμβριο του 2011.
Τούτη η θάλασσα βυθίστηκε στο απύθμενο της ψυχής, για να
αναδυθεί μετά με συναισθήματα, που έγιναν κύματα κι έφτασαν γλυκά στις
ακτογραμμές της ανάμνησης. Τόσο πολύ, τόσο βαθιά, τόσο πλατιά νιώθει να
μοιράζεται την θαλασσινή αύρα να χαϊδεύει τις δικές της αισθήσεις και να
γίνεται λόγος. Γίνεται η μάνα, η αδελφή, η ξεχωριστή φίλη που κοντά της μπορεί
να εξομολογηθεί όλους τους πόθους κρυφούς και φανερούς σε στιγμές μοναδικής
αγνάντευσης της απεραντοσύνης της.
Χρήστος Δημάκης/μουσική
Κι αν - Δημήτρης
Σαμαρτζής/Σοφία Στρέζου – απαγγελία
Κι αν στα σοκάκια του
Αιγαίου τριγυρνώ
κι αν της ματιάς μου τις
ανάσες σπαταλώ
κι αν τα κογχύλια της ψυχής
μου δεν πουλώ
κι αν τα κοράλλια της ζωής
μου διατηρώ
Κάθε χάραμα,
ένα πυροτέχνημα
Κάθε αυγή,
μια αναμονή
Κάθε ηλιοβασίλεμα,
μια ελπίδα …
Κι όταν οι
πίκρες περισσεύουν, ικετεύει μνήμες κρυφές. Πλανεύεται τότε από το απόσταγμα
του γαλανού ουρανού για να μιλήσει με λόγια μετέωρα στο άπειρο που την
περιβάλλει. Αναζητά τον πυρήνα, εκεί που κανένας ήλιος δεν μπορεί να ανιχνεύσει
το αμέτρητο βάθος της. Εκεί καταδύει την λύπη των στεναγμών, που φλερτάρουν με
τις συμπληγάδες των λυγμών, πλέοντας σε θαλασσινές διαδρομές. Κι είναι η στιγμή
που καταλαγιάζουν οι καημοί κι η θλίψη αλλάζει όψη με την προοπτική του
απέραντου μπλε.
Ο άνεμος θα
πάρει τη σιωπή, θα την ταξιδέψει, αποκαλύπτοντας την συμπαντική προσέγγιση με
το όλον. Φυλλορροώντας τον χρόνο που φεύγει ανατρέχει πάντα τρυφερά στις
μαγικές αναμνήσεις που το τόπος της πρόσφερε. Είναι η δική της ανταμοιβή, που
την επιστρέφει με λέξεις σαν γράφει για την χώρα. Χτίζει τους μύθους από την
ηχώ των αντίλαλων πόθων και τους κάνει ποίηση.
Χρήστος Δημάκης… μουσική
Ικεσίες μνήμης - Δημήτρης Σαμαρτζής/απαγγελία
Στα πρωινά παιχνιδίσματα του
ήλιου
με το τρεμούλιασμα των
ματιών
Το λίκνισμα της ανάμνησης
πλανιέται στο απόσταγμα
του γαλανού ορίζοντα …
Στους απογευματινούς
περιπάτους
της σιωπής
μιλάω με λόγια μετέωρα
σαν φτερά που πετούν
στον ουρανό της σκέψης
και της αναλαμπής …
Στις βραδινές ικεσίες
της μνήμης
ταλαντεύω τους αναστεναγμούς
φλερτάροντας τους λυγμούς
αντίλαλους της φωνής μου
στο άπειρο …
Η πνοή της γίνεται πνοή αθανασίας, εμφυσώντας με λέξεις, για
να εικονογραφήσει το γαλάζιο της μοίρας της. Η Έμυ Τζωάννου είναι άρρηκτα
δεμένη με το μπλε. Στα μάτια της ταξιδεύουν γαλανές οι αισθήσεις, ανανεώνοντας
διαρκώς τη μαγεία της Ελλάδας, που μαγικά την ανανεώνει. Η προσμονή κι η αναμονή στη θάλασσα της ψυχής βρίσκονται, με
την λαχτάρα της άμπωτης να καλπάζει την αιώνια ελπίδα στις φθίνουσες εκτάσεις
των κυμάτων. Πάντα θα υπάρχει μια αξεκίνητη πλεύση, σε μιαν άγνωστη θάλασσα,
για να την ταξιδέψει ξανά και ξανά, με την αλμύρα της κρεμασμένη στα χείλη.
Θα προσπεράσει τα ναυάγια
του Ποσειδώνα, κατανοώντας κι αποδίδοντας την τιμή που πρέπει στους φύλακες του
πελάγους. Ο Αίολος με τους ανέμους κι ο Απόλλωνας με το χρυσό φως και τη λύρα
του πάντα θα συντροφεύουν εκείνους που έφυγαν και θα εγείρουν εκείνους που
έμειναν να ταξιδεύουν στους κυματισμένους αφρούς, θαυμάζοντας το ανάγλυφο του
θαλασσινού όγκου. Το υγροτοπικό σύμπλεγμα των νησιών, είναι η αφετηρία των νέων
αποκαλύψεων, στο φάσμα των αποχρώσεων του μπλε. Η μεταβλητή κι αινιγματική
θέαση πάντα θα συγκλονίζει την ποιήτρια, για να μεταφέρει αισθητικά πια, την
εμπειρία της ως ώριμη έκφραση αποτύπωσης της αρμονίας και της τάξης ενός τόπου,
που ασκεί γοητεία σε κείνους που αναζητούν το μέτρο.
Χρήστος Δημάκης/μουσική
Με πνοή αθανασίας - Δημήτρης Σαμαρτζής/απαγγελία
Οι παραλλαγές των κυματιστών
ακτών
εκφράζουν το ανάγλυφο
ξετυλίγοντας τις εναλλαγές,
σαν ψυχικές διακυμάνσεις,
που εικονογραφούνται
χύνοντας
λίγο από γαλάζιο
ανανεώνοντας μαγεία …
Κι είναι
σα να βλέπω
τον Απόλλωνα
να παίζει τη λύρα του
με πνοή αθανασίας,
διεγείροντας
τους κάλυκες της ακοής
εγείροντας
την ύστατη αναπνοή …
Η Έμυ Τζωάννου με τις λέξεις της μας έδωσε το ταξίδι σε μιαν
όμορφη χώρα, τη χώρα μας, "Με το βλέμμα στραμμένο στην Ελλάδα του τώρα". Αν ήταν
μακρύ ή σύντομο δεν έχει καμιά σημασία. Σημασία έχει η συνέχεια του ταξιδιού
που μας ανάθρεψε και μας αναθρέφει στους αιώνες, αγαπώντας την.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου