ΘΕΑΤΡΟ - Το τέλος δε αυτής πικρόν ως αψίνθιον, οξύ ως μάχαιρα δίστομος

Αγγέλων Βήμα, Σατωβριάνδου 36, Ομόνοια

Κείμενα: Σκηνοθεσία : Μαίη Σεβαστοπούλου

Ηθοποιοί : Νίκη Αναστασίου, Μόνικα  Κολοκοτρώνη, Κατερίνα Κυβετού, Σοφία Σαπρίκη

Κοστούμια: Ιωάννα Κουρμπέλα
Μουσική επιμέλεια: Ομάδα «Θεώρηση»
Φωτισμοί: Θανάσης Λεφάκης

Παραγωγή: Ομάδα «Θεώρηση»

Ποιος θα μπορούσε να φαντασθεί, πως μια παροιμία από την Παλαιά Διαθήκη θα γινόταν τίτλος σε θεατρική παράσταση; «Το τέλος δε αυτής πικρόν ως αψίνθιον, οξύ ως μάχαιρα δίστομος», είναι η αποποίηση της προσωπικής ευθύνης, για όλα εκείνα που κανείς δε μπορεί να φαντασθεί πως θαρθούν κι όμως έρχονται. Κι όσο κι αν κανείς θελήσει, να είναι επιεικής με την άρση ανάληψης ευθυνών, όταν το αποτέλεσμα είναι τραγικό, δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί: «Τίς έφταιξεν»

Η Μαίη Σεβαστοπούλου γράφει και σκηνοθετεί μια συγκλονιστική παράσταση, που αντανακλά τέσσερις αληθινές ιστορίες. Ένα ψυχολογικό δράμα εκτυλίσσεται επί σκηνής, καθώς τα πάθη των ανθρώπων επαναλαμβάνονται στο διηνεκές του χρόνου, με την αγάπη τραγικά να υπενθυμίζει την απουσία της. Έτσι καταλύεται προπάντων ο σεβασμός στην προσωπικότητα, με τον πιο βάναυσο και βίαιο τρόπο. Η έλλειψή της εγκληματική, μορφοποιεί είδωλα, σε μια ύστατη ανάγκη ν’ αγαπήσουν και ν’ αγαπηθούν. Μα τα είδωλα δεν αγαπιούνται, χρησιμοποιούνται, σε ανήθικες ορέξεις και καταναγκαστικούς βιασμούς ψυχών που κρύβονται μέσα σ’ αυτά. Δεν αναγνωρίζονται στους πανηγυρισμούς της ζωής, γιατί τα ίδια από φόβο ή απόρριψη, δεν μπορούν, δεν τολμούν να γιορτάσουν, και να  θριαμβεύσουν νικηφόρα στα πεδία της χαράς. Ηττημένα θα δώσουν τέλος, εγκαταλείποντας την προσπάθεια με απονενοημένες πράξεις.  Με την ελπίδα, πως εκεί που θα πάνε, δεν θα υπάρχουν σκιές να τα ακολουθούν. 

Οι σπονδυλωτές ιστορίες τεσσάρων γυναικών, ερμηνεύονται ιδανικά από τέσσερα κορίτσια, στις αυτοκτονικές συνεδρίες παθών, που οι ίδιες δεν επέλεξαν να ζήσουν στην σύντομη ζωή τους. Θνησιγενείς από την πρώτη στιγμή της γέννησης, πεθαίνουν καθημερινά στα αδιαφανή μονοπάτια που άλλοι όρισαν να βαδίσουν. Αντωνία, Άλμα, Δέσποινα, Μαργαρίτα φεύγουν σκληρά και βίαια από την απόγνωση μιας άγνοιας, που όμως συμβολίζει το πεπρωμένο τους. Στις διαχωριστικές γραμμές οι εφιάλτες ξυπνούν, και τις προδίνουν ανηλεώς με ψέματα και υποκριτικές συμπεριφορές. Πατούν ψυχές σε σβησμένους ήλιους. Οριστικά και αμετάκλητα, αρνούνται να δεχθούν την ασχήμια που έμελε να ζήσουν στα ερχόμενα, εκεί που διαρκώς ανατέλλουν μόνον οι λύπες.

Λένε πως συχνά η Τέχνη αντιγράφει τη ζωή. Τι γίνεται όμως όταν αυτή η ζωή εμπεριέχει την βαρβαρότητα με στιγμές πέρα από το επώδυνο που μπορεί να αντέξει η αντανάκλαση της ίδιας της ζωής; 

Τότε ακριβώς καλείται ο άξιος δημιουργός, να καταθέσει στη θεατρική διαλεκτική, όχι την ωραιοποίηση αλλά την δικαίωση των θυμάτων, με εύγλωττο και κατανοητό τρόπο. Η Μαίη Σεβαστοπούλου, με τα εξαιρετικά κείμενα και την άρτια σκηνοθετική καθοδήγηση, καταφέρνει να επιφέρει τον έντονο προβληματισμό και να καθηλώσει τους θεατές. Με ακροβασίες λέξεων, μιλούν τα σώματα των ηθοποιών τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες όσων βίωσαν, στις εκκρεμοδικίες συναισθημάτων αστείρευτου πόνου.

 

Δωρικές ερμηνείες με νευρώδεις διαλόγους, μεθοδικά καταγγέλλουν την απομόνωση, που αθέλητα κι ανεπιδίωκτα  περιθωριοποιεί. Οι  ηρωίδες του έργου θα ζήσουν τον αποκλεισμό, μέσα στη χειραφέτηση, όχι των δικών τους προτεραιοτήτων, αλλά των φυσικών αυτουργών τους. Η δημιουργός και σκηνοθέτης επιχειρεί την ανατομία στους νοητικούς και ψυχικούς λαβύρινθους των πρωταγωνιστών της. Σκηνοθετεί έξυπνα, λύνοντας τα σώματά τους, για να αποδώσουν κι εκείνα τις πτυχώσεις των ρόλων με ποιητικό τρόπο. Και οι τέσσερεις  είναι υπέροχες πάνω στη σκηνή, τιμώντας έτσι την σκηνοθέτη, με τις συγκλονιστικές όσο και σπαραχτικές ερμηνείες τους. Οι φθαρμένες ψυχές φτερουγίζουν στο άπειρο για να συναντηθούν μεταξύ τους, αναβιώνοντας όλες τις καταστροφικές μνήμες που τις έφεραν ως εδώ... στο επέκεινα της ανυπαρξίας. 

Οι θεατές φεύγοντας, θα πάρουν μαζί τους τα ακρωτηριασμένα συναισθήματα, για να μετασχηματίσουν το ιδιότυπο κολαστήρι σε παράδεισο σκέψης και προβληματισμού με λυτρωτικές απαντήσεις, αποσιωπώντας νοήματα στις εντοιχίσεις του πόνου.