ΚΑΙΤΗ ΓΡΙΣΠΟΥ – Μοιράζομαι και ωριμάζω

Ζούμε σε μια εποχή, που πάσχει από συναισθηματική αναλγησία, αν κι όλοι εναγωνίως ψάχνουν μια κρύπτη αγάπης και φιλίας, για να μπορούν εκεί, να καταθέσουν τα πολύτιμα αισθήματα. Άλλωστε ποιος αλήθεια θα μπορούσε να αντισταθεί και να μην δεχθεί τα ακριβά  αποθέματα,  που θα συγκλονίσουν το συναισθηματικό γίγνεσθαι, όταν αυτό οδηγεί στα υψηλά κλιμάκια ανάτασης μιας περιρρέουσας ηθικής; 

Η ΑΝΕΜΟΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ, κυκλοφόρησε το 2012 το μυθιστόρημα της Καίτης Γρίσπου, «Μοιράζομαι και ωριμάζω». Μέσα από την μυθοπλασία, η συγγραφέας ενεργοποιεί τα ψυχικά αποστάγματα των ηρώων της, για να αναπτύξει εκείνες τις διεργασίες που υποκινούν την φροντίδα προπάντων και την βελτίωση των σχέσεων, σε όλα τα επίπεδα. Χτίζει το αρχιτεκτονικό οικοδόμημα της γραφής της, με συνεχείς προσθέσεις παράλληλων οικοδομών, ενθαρρύνοντας την αυτοπραγμάτωση του όγκου. Γιατί το συναίσθημα, μετράται ανάλογα με το μέγεθος της ανιδιοτελής προσφοράς στους άλλους, αξιοποιώντας στο μέγιστο, τα όμορφα χαρακτηριστικά, όμορφων ανθρώπων. Λειτουργεί ως οδηγός επιβίωσης, σ’ έναν κόσμο που διαρκώς χάνει τον ρυθμό της ανθρώπινης εξέλιξης, στους δρόμους της αρετής μέσα από την σοφία.

Οι πρωταγωνιστές καλούνται, σε μια διαρκή επαλήθευση των αντοχών, ανασυνθέτοντας εαυτούς. Αναδύουν ευφάνταστες λύσεις στα αυτονόητα, που για πολλούς είναι άγνωστα ή ξεπερασμένα. Μετακινούνται διαρκώς, προς το καλλίτερο ή τουλάχιστον σε κείνο που φαντάζει καλλίτερο, επιμένοντας σε κοινούς τόπους προσφοράς. Ισόποσα πορίσματα λογικής, δίνουν ανάλογα μερίσματα ψυχικού αποθέματος, σε κείνους που επιθυμούν να τα δεχθούν, στις τάξεις της αγάπης και της φιλίας. Η δημιουργός ανιχνεύει, αναδεικνύει τις αλληλοεπιδράσεις στους δεσμούς και τις εκλεκτικές συγγένειες, την πραγματική φύση του «εμείς», αλλοιώνοντας το «εγώ». Κι όσο κι αν οι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με το προσωπικό πεπρωμένο τους, τόσο το μοίρασμα διεκδικεί, την πραγματική του διάσταση στις συντεταγμένες εκείνων, που αφήνουν και αφήνονται να μοιραστούν, τις πανανθρώπινες επιταγές της μοίρας.

Ίσως πρόκειται για διαμετρήματα άλλων εποχών… δεν ξέρω. Η Καίτη Γρίσπου, πείθει με την συγγραφική της δεινότητα, πως μπορεί να υπάρχουν γύρω μας άτομα, με κοινές συνιστώσες ανθρωπισμού. Συνοψίζει με εύγλωττο τρόπο τις αξίες, που τείνουν στο αδιαπραγμάτευτο ιδεατό των προτεραιοτήτων, που ο καθένας μας θέτει. Οι ήρωές της, γίνονται σύμβολα αυτοπροσφοράς, για να ανακαλύπτεται το ποτάμι, που κρύβεται κάτω από την πηγή, στις οριζόντιες αναβλύσεις. Οι διαδρομές υπάρχουν, για να μπορεί να ξοδεύεται το νερό στο κύλισμα του χρόνου, στις θεατές αντανακλάσεις του, φωτίζοντας το αθέατο. Κι όσα δεν τολμούν οι λέξεις να πουν, τολμούν οι πράξεις, εκτοξεύοντας την αληθινή διάσταση μιας πραγμάτωσης, στα χρονοπεριβλήματα των αντοχών.

  

Το «μοιράζομαι και ωριμάζω», είναι ένα μυθιστόρημα, που πλουτίζει τον συναισθηματικό κόσμο του αναγνώστη, με βαθιά συγκίνηση. Εξαγνίζει την ρευστότητα της αφηγηματικής, με στοχαστική ευαισθησία. Υποβάλλει γοητευτικά και με σύγχρονες εικόνες, πρόσωπα που διαθέτουν τη αρχέγονη και συμπυκνωμένη σοφία στη διαχείριση και διαπραγμάτευση των φιλικών και όχι μόνον σχέσεων. Γιατί πέρα από τον έρωτα και την αγάπη, υπάρχουν ο πόνος και η απώλεια, που όμως δεν προβάλλονται καταθλιπτικά από την συγγραφέα. Στα μικρά και στα μεγάλα, στα δύσκολα και στα εύκολα ανακαλύπτεται εκείνο, που ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς, την «ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ», όπως λέει η ίδια. Ο λόγος της Καίτης Γρίσπου, εναρμονίζεται με το ιδανικό, με το τέλειο που κατοικεί στην καρδιά και στην αιώνια αναζήτησή του, φθάνει να μείνει γυμνή η ψυχή, να μην εγκλωβίζεται σε άμυνες εκλογίκευσης, για να μπορεί να ρέει απαλά το συναίσθημα.

Σε όλο το βιβλίο, οι λέξεις μεταφράζουν συναισθήματα, εμβολιάζοντας πολλές φορές με συγκίνηση, τις σκοτεινές και αλύτρωτες πληγές πολλών από εμάς. Αυτό άλλωστε είναι και το ανεξήγητο μυστήριο της τέχνης. Να μπορείς να το συναντάς, να το ερμηνεύεις, να το μοιράζεσαι. Τα πολύτιμα ευρήματα γίνονται αφετηρίες νέων διαδρομών, στη χαλιναγώγηση ανεξιχνίαστων παθών, με λογική και φρόνηση. Για να μην ξυπνούν ποτέ οι φόβοι, στις συχνές επικλήσεις της μνήμης,  σαν κυνηγούν αλήθειες στο κρυφτό τους με την ανάμνηση, για να μην ματώνουν ποτέ βήματα, σε προορισμούς λησμονιάς στο μακελειό της λήθης.

Χωρίς σκιές, χωρίς αποκαθηλωμένα είδωλα, η παραμυθία ξεδιπλώνεται με λέξεις λιτές, για να θριαμβεύει η ουτοπία. Η Καίτη Γρίσπου παρατηρεί διεισδυτικά τη ζωή που γίνεται ποίηση. Γιατί, η πραγματική ζωή εμπεριέχει ποίηση κι αν δεν έχει, οφείλει ο δημιουργός να την επινοήσει, στη μακριά της περιπλάνηση. Περίτεχνα φορτίζει τα νοήματα, για να αποδώσει τα προσωπικά της μεταλλεύματα, από τις εκρήξεις του εσωτερικού κόσμου της. Τίποτα δεν επιτρέπεται να εκπέσει από την αληθινή υπόσταση εκείνων που νιώθει, επεκτείνοντάς τα με μαεστρία στους πρωταγωνιστές της. Αναζητά την ποιότητα στις ιεροτελεστίες του λόγου και την καταγράφει με σεβασμό στον αναγνώστη. Με ξεχωριστό τρόπο δομεί όλες τις παραμέτρους, για μια συγκλονιστική ανάγνωση. Συναρμολογεί καταστάσεις, γεγονότα και περιστατικά, αναδεικνύοντας μια ολότητα στο έργο της, με ώριμη πεζογραφική δεινότητα.

Είμαι βέβαιη, πως οι αναγνώστες θα χαρούν την ανάγνωση σελίδα τη σελίδα, ξεκλειδώνοντας αβίαστα δικά τους συναισθήματα στη προσέγγιση της συγκίνησης. Θα συναντηθούν εκεί, στα όρια του επέκεινα, πέρα από τις θραυσματικές απολήξεις των θραυσμάτων, μιας γραφής γοητευτικής  που παρηγορεί αισθήσεις.